Çevrimdışı
Annem bana çok kızıyor!
Adım Ayşe, ilkokul beşinci sınıfa gidi-yorum. Bu aralar sevgili annemle bir türlü anlaşamıyoruz. Oysa ne kadar seviyorum onu bir bilseniz. Bu aralar sürekli; "Ayşe eşyalarını topla, her tarafı durmadan karıştırıyorsun. Ben senin yaşındayken on parmağımda on marifet vardı. Ne güzel yemekler yapıyordum…" diyor.
İnanın ne ben saymakla bitirebilirim ne de siz okumakla. Her gün bu sözleri duymaktan yorulmuştum. Bir ara 'Ben bu kadar kötü bir çocuk muyum ki?' diye kara kara düşünmeye bile başlamıştım. Anneler, çocuklarını sevdiği kadar bir de onları anlamaya çalışsa, bu sorunların büyümeden çözüleceğine inanıyorum.
Annemin şikâyetleri gün geçtikse artmaya devam ediyordu. Böyle giderse annemle aramız tatsızlaşacak gibi. Bir akşam yatmadan önce iyice düşündüm. Bu konuyu annemle konuşmaya karar verdim. Bunun için de annemin neşeli olduğu bir zamanı aradım. Ne yapıp ne edip annemin bu günlerde bana çok kızdığını ona fark ettirmeliydim. Kıvrak zekâmla bu soruna bir çözüm yolu buldum. "Anne!" dedim.
"Seninle oyun oynamak istiyorum. Sen benim kızım ol. Ben de senin annen olayım." Yapacağımız iş, rol gereği evde akşamları yaptığımız şeyleri canlandıracaktık. Bin bir nazla bu fikrimi anneme kabul ettirmeyi başardım. Daha doğrusu büyüklerin deyimiyle, 'Bin dereden su getirdim'.
Akşam yemeğinden sonra tıpkı annem gibi elime örgü şişini aldım. Salondaki koltuğun baş köşesine oturdum. Annem de koltuklardan birinde benim gibi yerini aldı. Annem gibi örgü örerken bir yandan da; "Ayşe, elini ağzından çek! Ayşe, televizyona çok yakından bakıyorsun! Ayşe, boş duracağına odanı topla…" diyordum.
Bir müddet sonra annem, tahammül edemedi. "Ben sana böyle mi davranıyorum?" diye bağırarak ayağa kalktı. Ben de; "Daha çok şey vardı; ama şimdi hepsi aklıma gelmiyor." diye cevap verdim. Annemin hem sinirli hem de tedirgin bir hali vardı. Sonra ben izin alıp odama gittim. Bir müddet sonra annem yanıma geldi.
Benimle konuşmak istediğini söyledi ve; "Gerçekten sana böyle mi davranıyorum?.." diye sordu. Anne-kız derin bir sohbete başladık. Birbirimize duygularımızı aktardık. Bazı konularda fark etmeden yaptığım hatalarımın farkına da vardım. İnanın arkadaşlarımla yaptığım sohbetlerden daha güzel bir sohbetti bu. O günden sonra annemle arkadaş gibi olduk. Ne diyeyim, darısı sizin başınıza.
Adım Ayşe, ilkokul beşinci sınıfa gidi-yorum. Bu aralar sevgili annemle bir türlü anlaşamıyoruz. Oysa ne kadar seviyorum onu bir bilseniz. Bu aralar sürekli; "Ayşe eşyalarını topla, her tarafı durmadan karıştırıyorsun. Ben senin yaşındayken on parmağımda on marifet vardı. Ne güzel yemekler yapıyordum…" diyor.
İnanın ne ben saymakla bitirebilirim ne de siz okumakla. Her gün bu sözleri duymaktan yorulmuştum. Bir ara 'Ben bu kadar kötü bir çocuk muyum ki?' diye kara kara düşünmeye bile başlamıştım. Anneler, çocuklarını sevdiği kadar bir de onları anlamaya çalışsa, bu sorunların büyümeden çözüleceğine inanıyorum.
Annemin şikâyetleri gün geçtikse artmaya devam ediyordu. Böyle giderse annemle aramız tatsızlaşacak gibi. Bir akşam yatmadan önce iyice düşündüm. Bu konuyu annemle konuşmaya karar verdim. Bunun için de annemin neşeli olduğu bir zamanı aradım. Ne yapıp ne edip annemin bu günlerde bana çok kızdığını ona fark ettirmeliydim. Kıvrak zekâmla bu soruna bir çözüm yolu buldum. "Anne!" dedim.
"Seninle oyun oynamak istiyorum. Sen benim kızım ol. Ben de senin annen olayım." Yapacağımız iş, rol gereği evde akşamları yaptığımız şeyleri canlandıracaktık. Bin bir nazla bu fikrimi anneme kabul ettirmeyi başardım. Daha doğrusu büyüklerin deyimiyle, 'Bin dereden su getirdim'.
Akşam yemeğinden sonra tıpkı annem gibi elime örgü şişini aldım. Salondaki koltuğun baş köşesine oturdum. Annem de koltuklardan birinde benim gibi yerini aldı. Annem gibi örgü örerken bir yandan da; "Ayşe, elini ağzından çek! Ayşe, televizyona çok yakından bakıyorsun! Ayşe, boş duracağına odanı topla…" diyordum.
Bir müddet sonra annem, tahammül edemedi. "Ben sana böyle mi davranıyorum?" diye bağırarak ayağa kalktı. Ben de; "Daha çok şey vardı; ama şimdi hepsi aklıma gelmiyor." diye cevap verdim. Annemin hem sinirli hem de tedirgin bir hali vardı. Sonra ben izin alıp odama gittim. Bir müddet sonra annem yanıma geldi.
Benimle konuşmak istediğini söyledi ve; "Gerçekten sana böyle mi davranıyorum?.." diye sordu. Anne-kız derin bir sohbete başladık. Birbirimize duygularımızı aktardık. Bazı konularda fark etmeden yaptığım hatalarımın farkına da vardım. İnanın arkadaşlarımla yaptığım sohbetlerden daha güzel bir sohbetti bu. O günden sonra annemle arkadaş gibi olduk. Ne diyeyim, darısı sizin başınıza.
