Çevrimdışı
Mescid-i Aksa; masallarda anlatılan Zümrüd-ü Anka kuşlarına benzer: Yandıkça külleri arasından kendini yeniden ve yeniden kanatlandıran bir Anka kuşu! Onun beline vurulacak her yeni darbe, onu ancak yeniden yeniden doğup, büyütmeye yarayacaktır
İnsan hastalanıp yatmak zorunda kalınca, dünyanın seslerine daha iyi kulak veriyor. Haşin ve mazeret kabul etmeyen hızı modern hayatın; gözü, kulağı ve en mühimi kalbi örten örtüler yayıyormuş üstlerimize.
Hasta yatağımda fark ediyorum. Gün içinde en fazla bir saat kadar bakabiliyorum telefonlara. Birkaç mektup, birkaç sayfa kitap ve gerisi; yüksek ateş…
Dört sayfalık bir mektup: Liselerde kullandığımız, kareli harita metod defterinden koparılma dört sayfaya yazılmış bir hayat. Başörtülüymüş, yasaklar yüzünden okuluna devam edememiş, yedi kardeşlermiş, babası inşaat işçisiymiş. Hemen daralmasın içiniz, dört koca sayfada bir tek satır yok şikâyete dair. Arkadaşlarından bazıları bu sene tıp fakültesini, edebiyat fakültesini bitiriyormuş, o devam edememiş. Köyünden, tarlalarından, kuzularından bahsediyor. Tek tek ağaçları anlatmış, nenesini, çeyiz hazırlayan ablasını… Mektubun sonunda “ablacığım” diyor, “Mescid-i Aksa’mızdan ne haber var? Bosna’daki kardeşlerimiz iyi midir? Çeçenistan’daki yetimler için neler yapabiliriz?” Babası, üç ay evvel inşaattan düştüğünden beri, ilçedeki pazara süt sağıp satmaya götürüyormuş…
Telefon geliyor: Malatya, Pötürge. Liseliler bir dergi çıkarıyorlarmış, yazı istiyorlar. Telefon tam kapanacakken “Bir dakika” deyip, “Mescid-i Aksa’mızla ilgili feci haberler alıyoruz, doğru mu? Neler yapalım? Yardım toplayalım, imza kampanyası başlatalım…” Diye heyecanla soruyorlar…
Bir iki beli bükük nenesi geliyor sokağın yattığımı duymuşlar. Az evvel hatim dersinde İsra Suresinden geçmişler, sanki Sevgili Efendimiz (sav) az önce çıkmış yedi gökler, Mescid-i Aksa’nın çatısından… Selam kelamdan sonra, onlar da Mescid-i Aksa’mızı soruyorlar… Bir bilezik gibi zayıf ve çelimsiz bileklerine doladıkları tesbihlerini çözüp, ağlamaklı bir şekilde, kelime-i tevhid çekip dua ettiklerini söylüyorlar Aksa’ya. Kimi dul, kimi hasta, kiminin oğlu işsiz, kimi kirada, ama onların kalbi yüzünü hiç görmedikleri Mescid-i Aksa’da…
O anda anlıyorum ki: Ne kadar garip ve mağlup da olsak; biz büyük bir aileyiz!
Biz bu okulda büyüdük: Mescid-i Aksa!
Biz bu sokakta büyüdük: Mescid-i Aksa!
Bizim güzel bir öğretmenimiz var: Mescid-i Aksa!
Mescid-i Aksa, gözü açıkken görülebilecek dünyanın en güzel rüyasıdır. Biz onun yüzünü dünya gözüyle hiç görmesek de, içimizde ona ait öyle parlak bir düş yatar ki: O bizimdir, bizdendir, arkadaşımız, kardeşimizdir Aksa…
Mescid-i Aksa, dünyanın en güzel Sevgilisi’dir. O bizim, hiç kavuşamasak da fark etmez, ilelebet vazgeçmeyeceğimiz Nişanlımız’dır. O bizim tüm derbederliklerimize rağmen, şahdamarımıza oturmuş atan kalp seslerimiz!
Mescid-i Aksa; masallarda anlatılan Zümrüd-ü Anka kuşlarına benzer: Yandıkça külleri arasından kendini yeniden ve yeniden kanatlandıran bir Anka kuşu! Onun beline vurulacak her yeni darbe, onu ancak yeniden yeniden doğup, büyütmeye yarayacaktır.
Bugün Mescid-i Aksa’yı yıkmayı planlayanlar bilsinler ki; O, bizlerin kalbinde her defasında yeniden ve bir kez daha yapılan, inşa edilen, büyük bir okuldur…
Tevhid bilincinin, baş harfi olan Aksa, Ümmet dersinin birinci saati olan Aksa, Sen bizim Öğretmenimizsin…
Ve bizler, yeryüzünün tüm köşelerine dağıtılmış, beli binlerce kederle bükülü, sayısız çilelerle çökmüş omuzlarımızla, yüzünü hiç görmediğimiz bir Mescid’in bize bahşettiği İsra Müjdesine tüm kalbimizle inanarak diyoruz ki: Canımız ruhumuz sana feda olsun ey Aksa
Sibel Eraslan
