P
Çevrimdışı
PhiloSophiaLoren
Guest
Önceki gün ülkemizdeki insan hak ihlallerinden biri olan başörtüsü yasaklarına dair röportajı okulun bilgisayarından yayınlamaya çalışırken bir ara başımı kaldırdığımda az ileride, sağımdaki bilgisayarın başına oturmuş bir öğrenciye takıldı gözlerim. Afro-Amerikalı bu bayan saçlarında onlarca yeşil saç bigodesi sarılı, kuaförde sıra bekler bir vaziyette okula gelmiş, sınıfta derslere girmiş ve şimdi de bilgisayarda bir şeyler yazmakla meşguldü. Dayanamayıp kalktım ve modern toplumun bireysel, yarı saydam ve bazen de geçirgen olmayan, toslanması muhtemel duvarlarının ardına geçme denemesiyle "merhaba" dedim kendisine.
Ve ülkemden başörtüsü yasakları dolayısıyla eğitimime devam etmek için ayrıldığımı, tam da bu konuyu içeren bir haberi yayınlarken kendisini gördüğümü, fotoğrafını çekip çekemeyeceğimi sordum. Ne zayıkki bende de, bahsini ettiğim arkadaşta da fotoğraf makinası yahut da aynı işlevi gerçekleştirebilen herhangi bir teknolojik alet bulunmadığından bir diğer öğrenciden de bu konuda yardım istedim. Nitekim; hem kendisinin tek başına hem de benimle birlikte fotoğrafını çekme imkanı buldum. İhtimal ki 3. arkadaş fotoğrafı bana gönderme sözünü tutarsa sizlerle de paylaşırım.
Tüm bunlar yaşanırken az ötedeki Amerikalı bir başka öğrenci de konuşmalarımıza şahit olmaktan memnun olduğunu belirtmek için başını sallamaktaydı. Diğer arkadaşlara teşekkür edip yerime geri döndüğümde yanıma gelip, konuştuklarım hakkında ve ülkemde olup bitenlere dair bilgi edinme maksatlı sorular sordu. Ve duyduklarının çok ironik olduğunu belirtmeden edemedi.
Amerikalıları nasıl bulduğunu, beklediğimden daha fazla mı az mı ön yargılı oldukları düşündüğüm sorusuna daha cevap vermeye hazırlanıyordum ki, kendisi Abd'lilerin en azından yüzde ellisinin hala bir müslüman gördüklerinde 11 Eylül ile zihinlerinde bağlantı kuran bir ön yargıya sahip olduklarını söyledi. Farkındalığını arttırma çabası takdire şayandı. Dünya'da Müslümanlara dair haber değeri taşıyan olumlu bir şey olduğunda televizyonun ve diğer -neşterlenesi medya organlarının- buna neredeyse hiç yer vermediğini, aksi olduğu takdirde ise her yerde uzun zuzun yayınlar yapıldığından dem vurmaktan da çekinmedi. Arkadaşımıza söyleyebileceğim en makul şey kendisi gibi hakikate susayan ve kolayclığa kaçmayıp düşünen, iletişime geçen insanların artmasını temenni etmek olabildi.
Konuşmamızın bir yerinde başörtümün üzerine taktığım, üzerinde bir Kızıl Derili Lideri'nin fotoğrafı bulunan rozetin anlamını sordu. Ben de Kızıl Derililerin benim için kıymetli insanlar olduğunu, kendilerine yapılmış ve yapılmakta olan zulmü çevremdekilerin ve bilhassa Abdlilerin zihinlerinde canlı tutma niyetiyle böyle bir tutum sergilediğimi, bazı açılardan kendi kaderimin, düşünen insanlarlarınkiyle beraber Kızıl Derililerin kaderleriyle müştereklik arzettiğine inandığımı söyledim.
Bu ve buna benzer pek çok güzel diyaloğu yaşama fırsatı veren, yaşamın ufak ayrıntılarını seviyorum. Farklılıkların yitireyazdığımız ahengini seviyorum. Aynı mekanda ben başörtülü bir şekilde öğrenme tutkumu, susuzluğumu gidermeye çalışırken yanımdaki kızın bigodeli saçlarıyla bilgisayarda ders çalışmasını seviyorum. Okul yönetimi de buna karışmıyor zira onlar da başkalarının haklarını gaspetmedikçe kişilerin sorumluluklarını yerine getirip getirmediğine bakıyorlar. Fakat elbette görüntünün üzerini biraz kazıma imkanımız olursa heryerde olduğu gibi burada da çifte standartlar mevcuttur. Sadece kat sayı oranları ve alanları muhteliflik arzediyor diyebiliriz.
Günden güne daha da hasar gören; farklıklarımıza rağmen kardeş olabilme melekemizi ve umudumuzu besleyen her şeyi seviyorum. Ve tüm bunların çok daha bereketlisini kendi ülkemde de yaşamak istiyorum. Ve evet bu yazı da diğer yazılarım gibi; modern toplumun bireysel, yarı saydam ve bazen hiç de geçirgen olmayan, toslanması muhtemel duvarlarına ve zalimlerin pişkin ama aşkın olmayan duvarlarına bir darbe denemesidir!
Meryem Taşbilek
Ve ülkemden başörtüsü yasakları dolayısıyla eğitimime devam etmek için ayrıldığımı, tam da bu konuyu içeren bir haberi yayınlarken kendisini gördüğümü, fotoğrafını çekip çekemeyeceğimi sordum. Ne zayıkki bende de, bahsini ettiğim arkadaşta da fotoğraf makinası yahut da aynı işlevi gerçekleştirebilen herhangi bir teknolojik alet bulunmadığından bir diğer öğrenciden de bu konuda yardım istedim. Nitekim; hem kendisinin tek başına hem de benimle birlikte fotoğrafını çekme imkanı buldum. İhtimal ki 3. arkadaş fotoğrafı bana gönderme sözünü tutarsa sizlerle de paylaşırım.
Tüm bunlar yaşanırken az ötedeki Amerikalı bir başka öğrenci de konuşmalarımıza şahit olmaktan memnun olduğunu belirtmek için başını sallamaktaydı. Diğer arkadaşlara teşekkür edip yerime geri döndüğümde yanıma gelip, konuştuklarım hakkında ve ülkemde olup bitenlere dair bilgi edinme maksatlı sorular sordu. Ve duyduklarının çok ironik olduğunu belirtmeden edemedi.
Amerikalıları nasıl bulduğunu, beklediğimden daha fazla mı az mı ön yargılı oldukları düşündüğüm sorusuna daha cevap vermeye hazırlanıyordum ki, kendisi Abd'lilerin en azından yüzde ellisinin hala bir müslüman gördüklerinde 11 Eylül ile zihinlerinde bağlantı kuran bir ön yargıya sahip olduklarını söyledi. Farkındalığını arttırma çabası takdire şayandı. Dünya'da Müslümanlara dair haber değeri taşıyan olumlu bir şey olduğunda televizyonun ve diğer -neşterlenesi medya organlarının- buna neredeyse hiç yer vermediğini, aksi olduğu takdirde ise her yerde uzun zuzun yayınlar yapıldığından dem vurmaktan da çekinmedi. Arkadaşımıza söyleyebileceğim en makul şey kendisi gibi hakikate susayan ve kolayclığa kaçmayıp düşünen, iletişime geçen insanların artmasını temenni etmek olabildi.
Konuşmamızın bir yerinde başörtümün üzerine taktığım, üzerinde bir Kızıl Derili Lideri'nin fotoğrafı bulunan rozetin anlamını sordu. Ben de Kızıl Derililerin benim için kıymetli insanlar olduğunu, kendilerine yapılmış ve yapılmakta olan zulmü çevremdekilerin ve bilhassa Abdlilerin zihinlerinde canlı tutma niyetiyle böyle bir tutum sergilediğimi, bazı açılardan kendi kaderimin, düşünen insanlarlarınkiyle beraber Kızıl Derililerin kaderleriyle müştereklik arzettiğine inandığımı söyledim.
Bu ve buna benzer pek çok güzel diyaloğu yaşama fırsatı veren, yaşamın ufak ayrıntılarını seviyorum. Farklılıkların yitireyazdığımız ahengini seviyorum. Aynı mekanda ben başörtülü bir şekilde öğrenme tutkumu, susuzluğumu gidermeye çalışırken yanımdaki kızın bigodeli saçlarıyla bilgisayarda ders çalışmasını seviyorum. Okul yönetimi de buna karışmıyor zira onlar da başkalarının haklarını gaspetmedikçe kişilerin sorumluluklarını yerine getirip getirmediğine bakıyorlar. Fakat elbette görüntünün üzerini biraz kazıma imkanımız olursa heryerde olduğu gibi burada da çifte standartlar mevcuttur. Sadece kat sayı oranları ve alanları muhteliflik arzediyor diyebiliriz.
Günden güne daha da hasar gören; farklıklarımıza rağmen kardeş olabilme melekemizi ve umudumuzu besleyen her şeyi seviyorum. Ve tüm bunların çok daha bereketlisini kendi ülkemde de yaşamak istiyorum. Ve evet bu yazı da diğer yazılarım gibi; modern toplumun bireysel, yarı saydam ve bazen hiç de geçirgen olmayan, toslanması muhtemel duvarlarına ve zalimlerin pişkin ama aşkın olmayan duvarlarına bir darbe denemesidir!
Meryem Taşbilek