Çevrimdışı
Çocuk Ne Der? Biz Ne Anlarız?
Kurgulanan metinler üzerinden yazımızı analiz edelim…
Sahne-1: “Baba, kardeşim dedemin getirdiği çikolataları yedi, biliyoo musun!!!?”
Yorumlayın…
Sahne-2: “Baba, ablam bir kere oyun oynarken senin telefonunu almıştı.Biliyoo musun?”
Yorumlayın…
Sahne-3: “Anne çocuklarıyla misafircilik oynuyor. Çocuk şöyle bir oyun kuruyor. Aaaa benim çocuklar evde yok. Dur ben bi bakayım…Aaaa çocuklar evde değil. Dur ben onları cepten arayım(onların cep telefonları da var biliyo musun.ben aldım). Aaaa parka gitmişler, hem de benden habersiz…
Yorumlayın…
Kitapyurdu’nda kitapları incelerken Ali Çankırılı’nın Çocuğun Manevi Eğitimi isimli kitabının iç sayfalar kısmında yazar şöyle bir şeyden bahsetmiş: “Bir anne, anaokuluna oğlunu getirmiş. Çocuğun çok yaramaz olduğundan vs dem vurmuş. Derken okulu gezmeye başlamışlar. Çocuk kırık bir oyuncak görmüş ve bir çok oyuncak içinden onu seçip incelemeye başlamış ve “aaa oyuncağı kırmışlar.kim kırdı ki bunu” demiş. Yazar diyor ki çocuk aslında şunu demek istiyor: “Burada kırık bir oyuncak var. birisi bunu kırmış. Acaba ben de oyuncak kırsam tepkiniz nasıl olur?” Sonra resimlerin asılı olduğu panodaki resimlerden birini gösterip “bu kötü resmi de kim yaptı?” demiş. Annesi kızmış tabi çocuğa ama yazar diyor ki çocuk aslında şunu demek istedi: “kötü resim yapanlara tepkiniz nedir? Ben de böyle kötü resim yapsam ne dersiniz?”
Bu kısımları okuduktan sonra düşündüm. Çocuklarımız aslında ne söylüyor, biz ne alıyoruz? Onların bize üstü kapalı olarak sordukları soruların altında, bizim aklımızdan geçenleri, o tür davranışlar karşısında vereceğimiz tepkileri anlayabilmek gibi bir niyet yatıyor. (bir çocuk için fazla mı zekice geldi bu tür oyunlar? Asla! Onların beyni gerçekten biz yetişkinlerden farklı çalışıyor). Bu alıntılanan metni okuduktan sonra çocukların ikisi arasındaki ilişkide ya da bize yansıttıkları cümlelerde detayları yakalamaya başladım ve yazara gerçekten hak verdim. Etrafımdaki çocukları da aynı şekilde gözlemleye başladım. Genelde yapmak istedikleri fakat büyüklerin tepkisiyle karşılaşacaklarından endişe ettikleri durumlarda, diğer çocukları kullanıyorlar. biz esasen bu durumları “ispiyonlamak” olarak algılarız, heyhat yanılıyormuşuz. Meğer çocuklar aslında ” bak o böyle yaptı, ne tepki veriyorsunuz. bi anlayayım da, ben de ona göre yapacağım” demek istiyorlarmış.
Şimdi yukarıdaki kurgulanan metinleri bir daha okuyalım:
Sahne-1: “Baba, kardeşim dedemin getirdiği çikolataları yedi, biliyoo musun!!!?”
Yorumlayalım: Çocuk şöyle düşündü: O yedi, nasıl bir tepki veriyor baba acaba. Aaa kızmadı.ben de yiyebilirim o zaman. Aa çok kızdı, ben yemeyeyim en iyisi(ya da çaktırmayayım).
Sahne-2: “Baba, ablam bir kere oyun oynarken senin telefonunu almıştı.Biliyoo musun?”
yorumlayalım: Çocuk şöyle düşündü: Baba kızdı, asla telefona dokunmayayım. Baba fazla tepki veermedi, ben de alabilirim demek ki.
Sahne-3: “Anne çocuklarıyla misafircilik oynuyor. Çocuk şöyle bir oyun kuruyor. Aaaa benim çocuklar evde yok. Dur ben bi bakayım…Aaaa çocuklar evde değil. Dur ben onları cepten arayım(onların cep telefonları da var biliyo musun.ben aldım). Aaaa parka gitmişler, hem de benden habersiz…
yorumlayalım: Bu çocuk çok tehlikeli. Aklından bu tarz şeyler geçiyor demek ki.dikkat etmek lazım. Tepki ve tavrımızı net koyalım. Ki böyle bir şeyin asla gerçekleşmemesi gerektiğini anlasın.(bir de çocuk kendine ait bir cep telefonu istiyor belli ki).
Genelde evde birden fazla çocuk olduğu durumlarda sık yaşanıyor bu. Büyük çocuk büyük olduğu için bazı şeyler ona yasaklanıyorken, küçüğe izin veriliyor. Böyle durumlarda büyük çocuk da aynısını yapmak istediği için, küçüğü sürekli şikayet ediyor. Anne-baba “yapsın oğlum kardeşin, bir şey olmaz” dediğinde büyük çocuğun da hemen aynı şeyi yapmaya başladığını görüyorsunuz. Mesela birisi çıkıp koltukta zıplamaya başlıyor, diğeri de onu şikayet ediyor. Aslında içi gidiyor, o da zıplamak istiyor. Anne-baba zıplasın kardeşin, bir şey olmaz dediği an büyüğü de koltuk tepesinde görebilirsiniz.Ya da büyük çocuğa namaz kılanın önünden geçme denir, ama küçük anlamadığı için ona müdahale edilmez, bu durumda büyük çocuk da önce onu şikayet eder gibi nabız yoklar, sonra kendisi de geçmeye başlar. Örnekler çoğalabilir, milyon tane!
Çocuklarımız yanımıza gelip bir şeyler söylediğinde, ya da böyle oyun aralarına sıkıştırdığında asla es geçmemeli, onların aslında kendi yapmak istedikleri için nabız yokladıklarını akılda bulundurmak gerekir.Böylece hem olumsuz durumların önüne geçebiliriz inşaAllah, hem de onların duygu ve düşüncelerini anlayarak daha net iletişim kurabiliriz.
Bu biraz Sema Maraşlı’nın “bükçe”sini anımsattı değil mi? Kadınlar aslında ne söyler, ne söylemek ister?
Yazan: Seyyafın Annesi
Kurgulanan metinler üzerinden yazımızı analiz edelim…
Sahne-1: “Baba, kardeşim dedemin getirdiği çikolataları yedi, biliyoo musun!!!?”
Yorumlayın…
Sahne-2: “Baba, ablam bir kere oyun oynarken senin telefonunu almıştı.Biliyoo musun?”
Yorumlayın…
Sahne-3: “Anne çocuklarıyla misafircilik oynuyor. Çocuk şöyle bir oyun kuruyor. Aaaa benim çocuklar evde yok. Dur ben bi bakayım…Aaaa çocuklar evde değil. Dur ben onları cepten arayım(onların cep telefonları da var biliyo musun.ben aldım). Aaaa parka gitmişler, hem de benden habersiz…
Yorumlayın…
Kitapyurdu’nda kitapları incelerken Ali Çankırılı’nın Çocuğun Manevi Eğitimi isimli kitabının iç sayfalar kısmında yazar şöyle bir şeyden bahsetmiş: “Bir anne, anaokuluna oğlunu getirmiş. Çocuğun çok yaramaz olduğundan vs dem vurmuş. Derken okulu gezmeye başlamışlar. Çocuk kırık bir oyuncak görmüş ve bir çok oyuncak içinden onu seçip incelemeye başlamış ve “aaa oyuncağı kırmışlar.kim kırdı ki bunu” demiş. Yazar diyor ki çocuk aslında şunu demek istiyor: “Burada kırık bir oyuncak var. birisi bunu kırmış. Acaba ben de oyuncak kırsam tepkiniz nasıl olur?” Sonra resimlerin asılı olduğu panodaki resimlerden birini gösterip “bu kötü resmi de kim yaptı?” demiş. Annesi kızmış tabi çocuğa ama yazar diyor ki çocuk aslında şunu demek istedi: “kötü resim yapanlara tepkiniz nedir? Ben de böyle kötü resim yapsam ne dersiniz?”
Bu kısımları okuduktan sonra düşündüm. Çocuklarımız aslında ne söylüyor, biz ne alıyoruz? Onların bize üstü kapalı olarak sordukları soruların altında, bizim aklımızdan geçenleri, o tür davranışlar karşısında vereceğimiz tepkileri anlayabilmek gibi bir niyet yatıyor. (bir çocuk için fazla mı zekice geldi bu tür oyunlar? Asla! Onların beyni gerçekten biz yetişkinlerden farklı çalışıyor). Bu alıntılanan metni okuduktan sonra çocukların ikisi arasındaki ilişkide ya da bize yansıttıkları cümlelerde detayları yakalamaya başladım ve yazara gerçekten hak verdim. Etrafımdaki çocukları da aynı şekilde gözlemleye başladım. Genelde yapmak istedikleri fakat büyüklerin tepkisiyle karşılaşacaklarından endişe ettikleri durumlarda, diğer çocukları kullanıyorlar. biz esasen bu durumları “ispiyonlamak” olarak algılarız, heyhat yanılıyormuşuz. Meğer çocuklar aslında ” bak o böyle yaptı, ne tepki veriyorsunuz. bi anlayayım da, ben de ona göre yapacağım” demek istiyorlarmış.
Şimdi yukarıdaki kurgulanan metinleri bir daha okuyalım:
Sahne-1: “Baba, kardeşim dedemin getirdiği çikolataları yedi, biliyoo musun!!!?”
Yorumlayalım: Çocuk şöyle düşündü: O yedi, nasıl bir tepki veriyor baba acaba. Aaa kızmadı.ben de yiyebilirim o zaman. Aa çok kızdı, ben yemeyeyim en iyisi(ya da çaktırmayayım).
Sahne-2: “Baba, ablam bir kere oyun oynarken senin telefonunu almıştı.Biliyoo musun?”
yorumlayalım: Çocuk şöyle düşündü: Baba kızdı, asla telefona dokunmayayım. Baba fazla tepki veermedi, ben de alabilirim demek ki.
Sahne-3: “Anne çocuklarıyla misafircilik oynuyor. Çocuk şöyle bir oyun kuruyor. Aaaa benim çocuklar evde yok. Dur ben bi bakayım…Aaaa çocuklar evde değil. Dur ben onları cepten arayım(onların cep telefonları da var biliyo musun.ben aldım). Aaaa parka gitmişler, hem de benden habersiz…
yorumlayalım: Bu çocuk çok tehlikeli. Aklından bu tarz şeyler geçiyor demek ki.dikkat etmek lazım. Tepki ve tavrımızı net koyalım. Ki böyle bir şeyin asla gerçekleşmemesi gerektiğini anlasın.(bir de çocuk kendine ait bir cep telefonu istiyor belli ki).
Genelde evde birden fazla çocuk olduğu durumlarda sık yaşanıyor bu. Büyük çocuk büyük olduğu için bazı şeyler ona yasaklanıyorken, küçüğe izin veriliyor. Böyle durumlarda büyük çocuk da aynısını yapmak istediği için, küçüğü sürekli şikayet ediyor. Anne-baba “yapsın oğlum kardeşin, bir şey olmaz” dediğinde büyük çocuğun da hemen aynı şeyi yapmaya başladığını görüyorsunuz. Mesela birisi çıkıp koltukta zıplamaya başlıyor, diğeri de onu şikayet ediyor. Aslında içi gidiyor, o da zıplamak istiyor. Anne-baba zıplasın kardeşin, bir şey olmaz dediği an büyüğü de koltuk tepesinde görebilirsiniz.Ya da büyük çocuğa namaz kılanın önünden geçme denir, ama küçük anlamadığı için ona müdahale edilmez, bu durumda büyük çocuk da önce onu şikayet eder gibi nabız yoklar, sonra kendisi de geçmeye başlar. Örnekler çoğalabilir, milyon tane!
Çocuklarımız yanımıza gelip bir şeyler söylediğinde, ya da böyle oyun aralarına sıkıştırdığında asla es geçmemeli, onların aslında kendi yapmak istedikleri için nabız yokladıklarını akılda bulundurmak gerekir.Böylece hem olumsuz durumların önüne geçebiliriz inşaAllah, hem de onların duygu ve düşüncelerini anlayarak daha net iletişim kurabiliriz.
Bu biraz Sema Maraşlı’nın “bükçe”sini anımsattı değil mi? Kadınlar aslında ne söyler, ne söylemek ister?
Yazan: Seyyafın Annesi
