Çevrimdışı
Doğuştan, temiz ve günahsız olan insanoğlunun iyiliğe ve kötülüğe meyletmesi de doğası gereğidir. Birbirine zıt gibi görünen bu duygu durumları dünyaya gelişinden itibaren öğrenme yoluyla zaman içerisinde ortaya çıkar.
İnsanın doğasında var olan içgüdülerden biri de saldırganlıktır. Rekabet dolu bir dünyada var oluşunu ispatlamaya çalışan insanoğlu, rahatsız edildiği veya engellendiği durumlarda sözel ya da fiziksel olarak saldırmaya eğilimlidir.
Saldırganlık; henüz savunma mekanizması tam gelişmemiş küçük çocuklarda normal bir tepki biçimidir. Çocuk için saldırganlık; güvenlik, mutluluk ya da başka bir gereksinimini telafi ve anlatma biçimi bile olabilir. Çocuklarda saldırganlık, önemli ölçüde yetişkinlerden öğrendiği biçimiyle ortaya çıkarak şekillenmektedir. Bir çocuğa saldırganlığın normal olduğunu öğreten her şey saldırganlık eğilimini artıracaktır.
ÇOCUĞUN SALDIRGAN DAVRANIŞLARINI ARTIRAN NEDENLER:
1- Anne babanın saldırgan davranışlarda bulunarak çocuğa olumsuz örnek olması ve çocuğun saldırgan davranışlarına destek vererek pekiştirmesi.
2- Anlaşılamama, katı disiplin, duygusal örselenme ve yeterince sevilmediği düşüncesi.
3- Televizyon ve kitle iletişim araçlarının çocuk üzerindeki olumsuz etkisi.
4- Çocuğun fiziksel şiddete maruz kalması. (Bu durum öfke duygusunun birikmesine neden olur ve saldırgan davranışları arttırır.)
5- Fizyolojik nedenler. ( Zihinsel gerilik, beyin fonksiyonlarıyla ilgili rahatsızlıklar…)
Saldırgan çocuklar kendilerini hep haklı görür ve her problemi çatışmayla çözmeye çalışırlar. Cezadan pek etkilenmezler. Okulda ve arkadaşlarıyla sürekli sorun yaşarlar. Engellense ya da zorlansa, istediği bir şeyi elde edemezse öfkeye kapılıp, ulaşabildiği her şeye zarar verir.
Çocuklar, diğer insanları saldırganlık gösterirken ve saldırganlığını kontrol ederken gözler ve onları taklit eder. Burada çocuğun ailesi, çevresi, arkadaşları, izlediği programlar etkilidir. Sözel ve fiziksel saldırıyı, insanlara sövmeyi, incitici eleştiriyi, silahı ve şiddeti görsel ve taklit yoluyla öğrenir.
Çocuklar için ana-babalar ilk yıllarda temel modellerdir. Çocuğun gelecekteki saldırgan davranışları büyük ölçüde, ana-babaların birbirlerine karşı nasıl davrandıklarına da bağlıdır. Aynı zamanda değerli buldukları, önemsedikleri ve güçlü buldukları modellerden de etkilenirler. Artistler, çizgi film kahramanları vb.
Özellikle şiddet ve saldırganlık içeren programlar, çocukları psikolojik sorunlara itmektedir. İçine kapanık, kavgacı ve şiddet eylemlerine yatkın duruma getirmekte ya da tam tersi çocuk o gücü bulamadığında kendini güçsüz, güvensiz ve korkak hissedebilmektedir.
Hatta zaman zaman şiddet içeren filmlerde gördüklerini benzer şekilde saldırgan davranışlarla arkadaşları üzerinde uygulayarak sorunları çözmeye çalışabilmektedirler.
Pek tabi çocuk kendini savunmak durumunda kaldığı ortamlarda da bulunabilir ve bu durumda artık saldırgan olmaktan çıkar, savunmaya dönüşür. Çocukların toplumsallaşma sürecinde temel sorun, çocuklara saldırmamayı öğretmek değil, saldırganlığın ne zaman uygun olup-olmadığını öğretmektir.
TAVSİYELER:
1- Öncelikle anne-babalar saldırgan davranışlar konusunda olumsuz örnek olmamaya özen göstermelidir.
2- Çocuk saldırgan davranışlarda bulunduğunda büyükler sakin davranmalı, anormal duygusal tepkiler vermeden kendi hislerini anlatmalıdırlar. (Böyle davrandığın için üzüldüm, demek gibi. )
3- Çocuğun saldırgan davranışları aynı şekilde saldırgan bir tutum olan dayakla cezalandırılmamalıdır. Aksi halde çocuk ebeveyninin tepki biçimini model aldığından aynı davranışları devam edecektir. Ayrıca dayak, çocukta düşmanca duygular gelişmesine neden olur.
4- Çocuk gergin ve sinirliyken onunla asla tartışmamalı, sakinleşmesini beklemeli ve daha sonra davranışı ile ilgili konuşulmalıdır.
5- Bu türlü davranışlarının çevreye ve kendisine olan olumsuz etkileri gösterilmeli, saldırgan davranışları ile isteklerini elde edemeyeceği öğretilmelidir.
6- Çocuğa gelişimine uygun çeşitli sorumluluklar verilmelidir, çocuk başarma duygusunu yaşamalıdır.
7- Şiddet içerikli programları seyretmemelidir. Engel olunamıyorsa da anne-baba çocukla birlikte izleyerek saldırgan davranışların sonuçlarını tartışabilmelidir.
8- Çocuğa yumruklanabilen kil, çakılabilen çiviler, resim çizme, boyama, futbol, basketbol gibi yollarla öfke duygusunun neden olduğu enerjiyi, gerilimi boşaltabilmesi imkânı verilmelidir.
İnsanın doğasında var olan içgüdülerden biri de saldırganlıktır. Rekabet dolu bir dünyada var oluşunu ispatlamaya çalışan insanoğlu, rahatsız edildiği veya engellendiği durumlarda sözel ya da fiziksel olarak saldırmaya eğilimlidir.
Saldırganlık; henüz savunma mekanizması tam gelişmemiş küçük çocuklarda normal bir tepki biçimidir. Çocuk için saldırganlık; güvenlik, mutluluk ya da başka bir gereksinimini telafi ve anlatma biçimi bile olabilir. Çocuklarda saldırganlık, önemli ölçüde yetişkinlerden öğrendiği biçimiyle ortaya çıkarak şekillenmektedir. Bir çocuğa saldırganlığın normal olduğunu öğreten her şey saldırganlık eğilimini artıracaktır.
ÇOCUĞUN SALDIRGAN DAVRANIŞLARINI ARTIRAN NEDENLER:
1- Anne babanın saldırgan davranışlarda bulunarak çocuğa olumsuz örnek olması ve çocuğun saldırgan davranışlarına destek vererek pekiştirmesi.
2- Anlaşılamama, katı disiplin, duygusal örselenme ve yeterince sevilmediği düşüncesi.
3- Televizyon ve kitle iletişim araçlarının çocuk üzerindeki olumsuz etkisi.
4- Çocuğun fiziksel şiddete maruz kalması. (Bu durum öfke duygusunun birikmesine neden olur ve saldırgan davranışları arttırır.)
5- Fizyolojik nedenler. ( Zihinsel gerilik, beyin fonksiyonlarıyla ilgili rahatsızlıklar…)
Saldırgan çocuklar kendilerini hep haklı görür ve her problemi çatışmayla çözmeye çalışırlar. Cezadan pek etkilenmezler. Okulda ve arkadaşlarıyla sürekli sorun yaşarlar. Engellense ya da zorlansa, istediği bir şeyi elde edemezse öfkeye kapılıp, ulaşabildiği her şeye zarar verir.
Çocuklar, diğer insanları saldırganlık gösterirken ve saldırganlığını kontrol ederken gözler ve onları taklit eder. Burada çocuğun ailesi, çevresi, arkadaşları, izlediği programlar etkilidir. Sözel ve fiziksel saldırıyı, insanlara sövmeyi, incitici eleştiriyi, silahı ve şiddeti görsel ve taklit yoluyla öğrenir.
Çocuklar için ana-babalar ilk yıllarda temel modellerdir. Çocuğun gelecekteki saldırgan davranışları büyük ölçüde, ana-babaların birbirlerine karşı nasıl davrandıklarına da bağlıdır. Aynı zamanda değerli buldukları, önemsedikleri ve güçlü buldukları modellerden de etkilenirler. Artistler, çizgi film kahramanları vb.
Özellikle şiddet ve saldırganlık içeren programlar, çocukları psikolojik sorunlara itmektedir. İçine kapanık, kavgacı ve şiddet eylemlerine yatkın duruma getirmekte ya da tam tersi çocuk o gücü bulamadığında kendini güçsüz, güvensiz ve korkak hissedebilmektedir.
Hatta zaman zaman şiddet içeren filmlerde gördüklerini benzer şekilde saldırgan davranışlarla arkadaşları üzerinde uygulayarak sorunları çözmeye çalışabilmektedirler.
Pek tabi çocuk kendini savunmak durumunda kaldığı ortamlarda da bulunabilir ve bu durumda artık saldırgan olmaktan çıkar, savunmaya dönüşür. Çocukların toplumsallaşma sürecinde temel sorun, çocuklara saldırmamayı öğretmek değil, saldırganlığın ne zaman uygun olup-olmadığını öğretmektir.
TAVSİYELER:
1- Öncelikle anne-babalar saldırgan davranışlar konusunda olumsuz örnek olmamaya özen göstermelidir.
2- Çocuk saldırgan davranışlarda bulunduğunda büyükler sakin davranmalı, anormal duygusal tepkiler vermeden kendi hislerini anlatmalıdırlar. (Böyle davrandığın için üzüldüm, demek gibi. )
3- Çocuğun saldırgan davranışları aynı şekilde saldırgan bir tutum olan dayakla cezalandırılmamalıdır. Aksi halde çocuk ebeveyninin tepki biçimini model aldığından aynı davranışları devam edecektir. Ayrıca dayak, çocukta düşmanca duygular gelişmesine neden olur.
4- Çocuk gergin ve sinirliyken onunla asla tartışmamalı, sakinleşmesini beklemeli ve daha sonra davranışı ile ilgili konuşulmalıdır.
5- Bu türlü davranışlarının çevreye ve kendisine olan olumsuz etkileri gösterilmeli, saldırgan davranışları ile isteklerini elde edemeyeceği öğretilmelidir.
6- Çocuğa gelişimine uygun çeşitli sorumluluklar verilmelidir, çocuk başarma duygusunu yaşamalıdır.
7- Şiddet içerikli programları seyretmemelidir. Engel olunamıyorsa da anne-baba çocukla birlikte izleyerek saldırgan davranışların sonuçlarını tartışabilmelidir.
8- Çocuğa yumruklanabilen kil, çakılabilen çiviler, resim çizme, boyama, futbol, basketbol gibi yollarla öfke duygusunun neden olduğu enerjiyi, gerilimi boşaltabilmesi imkânı verilmelidir.
