Ibrahim!

İbrahim

İbrahim
İbrahim'i biilirisinz,
Hani Raha ilinden,
Ateşte biten gülünden,
Tanırsınız onu.

Terk ettiği tahtından,
Sultanlığı bahtından,
Bilirisiniz ötekini de,
Bir İbrahim daha var.
Sultanlığa meraklı,
Nemrudu içinde saklı;
Gülşeni aramaklı,
Ateş içinde aklı.

Nar içinde bî haber,
Zavallı
Gülşendeyim zanneder.
Deve yitirmiş ormanda,
Arar durur tavanda,
Mahsulü yok harmanda,
Lafları boş havanda
Döver durur
Böyle avunur.

Gönlünde bir kara sevda,
Derdi dağları aşkın.
Fermanını arar aşkın.
Yar içinde süveyda,
Silip atamaz şaşkın.
İbrahim, İbrahim!
Hani bir kalpte iki yar olmazdı?...
Hani tavanda deve aranmazdı?...

Eğer sen
İbrahimsen,
Bu yollar
Geçit vermez aslanım.
Azığı zehir,
Lokması demir,
Dünyası tuzak, leylası yasak sana.

Böyledir emir.
Hakk'a revansan,
Aşka revansan,
Bedeli ödenir.
Bedel
Bazen hacer,
Bazen İsmail,
Bazen oğul tadında sarılmak,
Bazen taca, tahta darılmak.
Pazarlığı yapılmaz.
Düş yollara İbrahim,
Bilelim, yarın kim?
Bırak İsmail'i,
Bırak Hacer'i,
Burada,
Bu sıcak yurda.
Hem hiç bakma ardına,
İsterse yem olsunlar
Kuşa kurda.

Köle olmaya tahtını,
Hiç bozmadan ahdını
Ver de öyle git.
Oğul, yar deyip ah çekeceksen,
Gözünden bir damla yaş dökeceksen,
Hasretin önünde diz çökeceksen,
Yola çıkmadan yüreğine
Sor da öyle git.

İsmail'i güneşe
Hacer'i ateşe
Koy da öyle git.

İsmail yırtınmada
Hacer çırpınmada.
Ana yüreği dayanmaz.

Pek derindir yarası.
Safa Merve arası,
Koşturur İsmail için.
İbrahim Hakk'a tapar da,
Hacer, hacerliğini yapar da
ALLAH hiç unutur mu?...
Ab-ı hayat topuklarda,
Zemzem verir İsmail için,
İçin artık.
Doyuncaya kadar için.

Hak dilerse ateşler gül zar olur İbrahim!
Çölde zemzem fışkırır, etraf bahar olur
İbrahim!
Yeter ki sen İbrahim ol.
Yeter ki sen müstakim ol.
Yavrunu bıraksan da beşiğinde, yüreğini kapı eşiğinde,
Sakın ha bırakma

Zira bu sevda tüfeksiz olur
Ama yüreksiz olmaz.


Ahmet Düzyol