E
Çevrimdışı
İslam'ın Anayasa Görüşü
"Resul size neyi getirdiyse onu alın, size neyi yasakladıysa ondan, vazgeçin. Allah'tan korkun, çünkü Allah şiddetle cezalandırır." (Haşir-7)
Bu, şeriatı, bir tek kaynaktan alma kuralıdır.
Aynı zamanda, İslam'ın anayasa görüşünü de ifade eder. İslam'da kanunun hakimiyeti, bunları Resulullah'ın Kur'an ve sünnet olarak getirmiş olmasından kaynaklanmaktadır.
Toplumun lideri dahil bütün ümmet Resulullah'ın getirdiğine muhalefet edemezler. O'na muhalif bir hüküm koyduklarında, bu hükmün etkinliği olmayacaktır. Çünkü birinci dayanağını kaybetmiştir.
Bu görüş, milletin dilediği gibi hüküm koyması ve bu hükmün etkinliğinin olması anlamına gelen millet egemenliği de dahil olmak üzere bütün beşeri görüşlere zıttır.
İslam'da hakimiyetin kaynağı, Resulullah'ın getirdiği Allah'ın dinidir.
Ümmet ancak buna dayanır, bunu korur ve yalnızca bunu tatbik eder. Ümmetin önderi de bu konuda ümmet adına hareket eder.
Hiçbir konuda Resulullah'ın getirdiğine muhalefet etmeyecek şekilde ümmetin hakları sınırlıdır. Ümmetin karşılaştığı bir konuda, Resul'ün getirdiğinde de bir hüküm yoksa Resulullah'a muhalefet etmeyecek şekilde hüküm koyması İslam'ın bu kuralına ters olmadığı gibi onun bir gereğidir de.
Her hangi bir yasamada, Resulullah'ın getirdiği bir nass varsa ona uymak esastır. Nass bulunmadığı durumlarda da İslam'ın esaslarına ters düşecek hükümlerin konulmaması gerekir. Ümmetin ve onun temsilcisi önderin kanun koymadaki yetkisi bunun ötesine geçemez.
Bu sistem, beşerin bildiği hiçbir, sisteme benzemeyen tek bir sistemdir. Varlığa egemen olan kanunla insana hükmeden kanunu birbirine bağlayan tek nizamdır. Bu nizam sayesinde beşerin kanunu ile evrenin konumunun çarpışmaması, insanların mutsuzluğa uğrayıp mahvolmaması ve emeklerinin boşa gitmemesi için Allah'ın koyduğu varlık kanunlarıyla, yine Allah'ın koyduğu şeriat arasında tam bir ahenk sağlanmıştır.
Bu din, helal ve haram kılma yetkisinin Allah'a ait olduğu hakikatini yerleştiriyor. Çünkü bu ikisi, ilah olmanın en başta gelen özelliklerindendir.
Allah'tan bir güç olmadıkça helal ve haram kılma yetkisi kimseye verilmemiştir. İnsanlar için helal ve haram tayin eden yüce Allah'tır. Ondan başka hiç kimsenin böyle bir yetkisi yoktur. Hiç kimsenin böyle bir hak iddia etmesi düşünülemez. Çünkü bu iddia ilahlık iddiasıyla eş anlamlıdır...
Bu itibarla, cahiliyedeki helal ve haram kavramları, yetkisiz bir kaynaktan oluştukları için temelde batıldırlar, İslam tarafından kabul görmeleri mümkün değildir.
İslam geldiğinde, işe cahiliyenin helal ve haram kavramlarını geçersiz saymakla başladı. Çünkü oluştukları kaynak bu yetkiye sahip değildir. İslam, bu kavramları kendi ölçülerine göre yeniden inşa etti.
İslam bir şeyi helal ya da haram saydığında, bu cahiliyede de aynen geçerli olsa bile, İslam'ın bu hükmü kökten batıl saydığı cahiliyeye dayanmaz. Çünkü cahiliyenin bu hükmü uluhiyet yetkisine sahip olmayan bir kaynaktan neş'et etmektedir. Oysa İslam'da, helal ve haram kılma tamamiyle yüce uluhiyet makamının, yani Cenab-ı Allah'ın yetkisindedir.
İşte, İslam'ın insan hayatında meydana gelen her olayı ve her şeyi kuşatan helal ve haram kavramları hakkındaki görüşü budur. İnsan hayatında hiçbir şey helal ve haram dairesinin dışında değildir. Nikahta, yemekte, içmekte, giyside, harekette, işte, muamelede, ilişkilerde, örfte, adetlerde ve kanunlarda hiç kimsenin bir şeyi helal ya da haram kılma yetkisi yoktur. Allah'ın şeriatına uymak suretiyle Allah'ın gücüne dayanan meşru otorite hariç.
Yüce Allah'ın dışında, insan hayatında büyük küçük meselelerde helal ve haram sınırları tayin edenlerin yetkisi olmadığı gibi bu hükümleri de temelden batıldır. İslam'ın bunları onaylaması beklenemez.
İslam'daki bu hükümler, cahiliyedekileri onaylamak ya da düzeltmek için gelmemiştir. Bu, yetkili yüce merciye dayanmak suretiyle yepyeni bir yapılanmadır.
İşte İslam, helal ve haramlar ile ilgili hükümlerim böyle inşa etti. Sistemini ve kanunlarını böyle yerleştirdi. Şiarlarını ve geleneklerini böyle düzenledi. Yeni baştan ve biricik otoriteye dayandırarak...
İslam bu görüşü yerleştirir ve cahiliyenin helal ve haramiyle mücadeleye girişirken helal ve haramda ilk ve yegane kaynağı da belirtiyordu. Kur'an Cahiliye mensublarına kınayın bir soru tarzında şöyle sesleniyor.
"De ki, Allah'ın kulları için çıkardığı ziyneti ve rızkın temiz olanını, kimmiş haram kılan?" (A'raf-32)
"De ki; 'Gelin, size Rabbiniz'in neyi haram kıldığını bildireyim." (En'am.151)
Bu kınama amaçlı sorularla İslam, dikkatleri esas kaynağına çeviriyordu:
"Haram ve Helal" konusunda yetkili tek merci yüce Allah'tır.
Esasında Allah'ın şeriatına ve gücüne dayanma durumu müstesna, ferd, toplum, millet ya da bütün insanlık olsun, bu konuda beşerin hiçbir müdahalesi söz konusu değildir.
Helal ve haram kılma -serbest kılma ve yasaklama- şeriatın ve dinin ta kendisidir.
Helal veya haram kılan Allah olduğu zaman insanlar Allah'ın dinindedir demektir.
Helal veya Haram konusunda hüküm veren Allah'tan başka biriyse insanlar ona kulluk ediyor ve dolayısıyle onun dinine tabi oluyorlar demektir.
Bu şekilde konu, uluhiyet ve özellikleri, din ve anlamı, iman ve sınırları kapsamına giriyor.
O halde yeryüzünün her tarafında müslümanlık iddiasında bulunanlar; bu gerçek nerde kendileri nerde?
Bu din nerde kendileri nerde?
İslam nerede, kendileri nerededir?
Bir baksınlar, şayet hala müslümanlık iddiasını sürdürüyorlarsa...
Din, sadece vicdanlarda yer eden bir akide, yerine getirilen bireysel şiarlar ve kulluk davranışları ya da akideyle ve ferdi ibadetlerle ilişkisi bulunmayan maddi bir düzen değildir.
Bütün bunları da kapsayan hepsini birbirine bağlayan ve esas merciye döndüren, kapsamlı bir hayat metodudur. Bu, Allah'ın birlenmesidir.
Yani Yüce Allah'ın hayat üzerindeki hakimiyetiyle birlenmesi...
Yukarıda sayılan konuların tümünde yalnızca O'na başvurulması...
İlah ve Ma'bud olarak Allah'ın birlenmesi, şeriat ve bütün insani faaliyetlerde yönelinecek kaynağın birliğidir mesele...
Allah'ın metodunda, kanun ve direktifler bir tek asıldan kaynaklanarak, bir nokta etrafında birleşirler. Yani Allah'a imandan kaynaklanıp onun birliği etrafında odaklaşırlar. Bu yüzden hepsi birbirine bağlı ve uyum içindedirler. Birini diğerinden ayırmak mümkün değildir. Asıl kaynağa döndürmeden birini anlamak oldukça zordur. Bir kısmıyla amel edip diğer kısmını geçersiz saymak İslam sıfatı için yeterli olmadığı gibi İslami hayat metodunun işlevini yerine getirip meyvelerini devşirmeye de kafi değildir.
İnsan ve çevresindeki kainat arasındaki ilişkiler hakkındaki bütün düşünce Allah'a itikad esasından kaynaklanmalı ve toplumsal, iktisadi, siyasi, ahlaki ve uluslararası münasebetlerle ilgili yöntemler de bu düşünceye dayanmalıdır. Bu düşünce insanların yeryüzündeki bütün davranışlarında ve birbirleriyle ilişkilerinde etkisini göstermesi gerektiği gibi ferdin vicdanına da hükmetmesi gerek. Toplumun pratiğine de...
Bu düşünce, Allah'ın metoduna ve O'nun gözetimine bağlı olmak anlamına gelen muamelatı ibadetten, ferdin vicdanı ile toplumun adabını temizlemesi nedeniyle de ibadeti muamelatın temeli sayar. Ayrıca hayatı Allah'ın metoduna uygun seyreden, her konuda yalnızca ona başvuran, sonuçta da ona varan bir olgu olarak zihinlere yerleştirir. İşte bu, İslam akidesinin ve İslam metodunun ayırıcı özelliğidir.
Şüphesiz kanun koymak, uluhiyetin kapsamı içindedir.
Helalleri ve haramları koyan Allah'tır. Yasakları ve mubahları tayin eden O'dur. Aynı şekilde emir ve nehiy sadece Allah'ın yetkisindedir. Büyük küçük bütün konular bu kurala göre birdir. İnsan hayatındaki bütün konuların toplamı bu esasa çevrilmelidir. Aksi taktirde Allah'ın uluhiyetine ve egemenliğine tecavüz söz konusu olur. Oysa Allah haddini aşan mütecavizleri sevmez.
Her kim bu konulardan birinde, insanların örfüne, sözlerine ve kavramlarına dayanırsa, insanların görüşünü, Allah'ın Resulüne indirdiğine denk tutuyor demektir. Tabiatiyle denk tutma neticesinde iman dairesinden ve bu dinden çıkar.
Yüce Allah kanun koyma meselesini, uluhiyetin imanın ve dinin meselesi yapmak suretiyle bu konuda işlenen yanlışlığı gözler önüne seriyor.
İman, esas itibariyle Yüce Allah'ın uluhiyetini ve ortaksız hakimiyetini kabul etmektir.
İmanın gereği, kulların uluhiyetin özelliklerini iddia etmemesi ve onları yüce Allah'a has kılmalarıdır.
Beşerin Allah'ın helal kıldığını haram, haram kıldığını helal kılma yetkisi yoktur. Çünkü kanun koyma uluhiyet meselesiyle ilişkilidir.
Uluhiyetin üzerinde yoğunlaştığı, insanların hayatı düzenleme hakkı, ulu Allah'ın insanların yaratıcısı ve Razıkı olması hakikatinden kaynaklanır. Dolayısıyle yalnızca O, rızkından dilediğini onlar için helal dilediğini de haram kılar.
Bu hakikat, beşerin itiraf etmek zorunda olduğu mantıksal bir sonuçtur.
Mülkün sahibi, onun üzerinde yegane tasarruf sahibidir de.
Bu apaçık esasın dışındaki her durum haddi aşmadır. Tabiatiyle mü'minler, iman ettikleri Ulu Allah'ın hakkına tecavüz edemezler. Çünkü iman ile haddi aşma bir kalpte birlikte bulunamaz.
Kur'an ayetleri, bir müslümanın Allah'ın şeriatından kaynaklanmayan ve tek başına onun hakimiyetini itiraf etmeye dayanmayan her hangi bir kanuna uymasını şirk olarak değerlendirmektedir:
"Onlara itaat ederseniz, şüphesiz siz de müşrik olursunuz."
Demek ki müslümanın Allah'ın şeriatından kaynaklanmayan bir konuda müşriklere itaat etmesi onu dinden çıkarır.
Bu konuda İbn-i Kesir şöyle der:
"Onlara itaat ederseniz şüphesiz siz de müşrik olursunuz." ayetindeki şirk:
"Hahamlarını ve ruhbanlarını Allah'tan başka Rabbler edindiler." ayetindeki şirkin aynısıdır.
Tirmizi Adiyy b. Hatem'den şöyle rivayet eder:
Adiyy, Resulullah'a:
"Ya Resulullah, onlara kulluk yapmıyorlardı ?" dediğinde Resulullah şöyle buyurdu:
"Aksine, haramı onlara helal, helali da haram kılıyorlardı. Onlarda buna uyuyorlardı. Bu, onlara kulluk yapmalarıdır."
Yine İbn-i Kesir, "Hahamlarını ve Ruhbanlarını Allah'tan başka Rabbler edindiler" ayetiyle ilgili Suddi'den şöyle nakilde bulunur.:
"Suddi der ki, insanlar nasihat istediler ve Allah'ın kitabını aralarından attılar.
Bunun üzerine yüce Allah şöyle buyurdu:
"Bir tek ilah'a ibadet etmekten başkasıyla emr olunmamışlardı."
Yani onun haram kıldığı haram, helal kıldığı helaldir. Onun şeriatine mutlaka uyulmalıdır ve hükmettiği şey uygulanmalıdır.
Süddi ve İbn-i Kesir Kur'an'ın, kesin nassından ve Resulllah'ın apaçık tefsirinden aynı sonuca varmışlardır:
Kim, küçük bir meselede dahi olsa bir insanın kendi yanından uydurduğu kanuna tabi olursa o, müşriktir.
Bunu yapmazdan önce müslüman olsa, bundan sonra müslümanlıktan çıkar.
Allah'tan başkasına baş vurduğundan, ondan başkasına onun izin vermediği konularda itaat ettiğinden, diliyle, Allah'tan başka ilah olmadığını söylese bile İslam'ın dairesinden çıkar.
Biz bu hakikatlerin ışığında yeryüzüne baktığımızda, şirk ve cahiliyeden başka bir şey göremeyiz.
Allah'ın koruduğu, uluhiyetin özelliklerini iddia eden yeryüzü menşeli Rabb'leri reddeden ve zorlama durumu dışında onların yasalarına ve hükümlerine uymayanlar bu genellemenin dışındadır.
Otorite, terbiye, yönelme ve hakimiyet demek olan Rububiyet hakkı, tek başına Allah'a aittir.
Haram kılan kimse "Rab" de O'dur. O halde yalnızca yüce Allah Rab olmaya müstahaktır.
"De ki, gelin size Rabbinizin neyi haram kıldığını anlatayım. Ona hiçbir şey ortak koşmayanınız..."
"Ona hiçbir şey ortak koşmayanınız."
Akide binası bu temel üzerine kurulmuştur. Bütün farzlar ve görevler ona dönüktür. Haklar ve yükümlülükler ondan kaynaklanır. Emir ve nehye ödevler ve farizalara, sistem ve kanunlara, şeriat ve hükümlere girişmeden önce bu temelin ikame edilmesi kaçınılmazdır.
Evvel emirde insanların onun Rububiyetini kabullenmeleri gerekir. Evrenin işleri, sebepler ve kaideler üzerindeki biricik tasarrufunu kabul etmeleri gerektiği gibi, kıyamet günü hesapları ve cezaları üzerindeki tasarrufunu da itiraf etmelidirler. Aynı şekilde kulların hayatına, hüküm ve şeriat koyma yetkisinin de sadece O'na ait olduğunu kabul etmeleri gerekmektedir.
Bu, vicdanın şirk kalıntılarından arınması, aklın hurafelerden kurtulması, toplumun cahiliye adetlerinden arınması ve hayatın kulların kullara kulluğu kirinden temizlenmesi demektir.
Şüphesiz şirk, yasaklanması gereken en büyük günahtır.
Çünkü diğer haramlar ondan kaynaklanır daha çok. Aynı şekilde şirk, kesinlikle inkar edilmesi gereken bir konudur.
Ta ki, insanlar, Allah'tan başka ibadete layık ilah, O'ndan başka hükmeden ve onun dışındaki kanun koyan birinin bulunmadığını bilsinler ve kulluklarıyla sadece O'na yönelsinler.
İnançta şirk olduğu gibi hakimiyette de şirk olur.
Biz bu konuda sürekli uyarılmağa muhtacız. Çünkü şeytanların bu dini temelinden sarsma çabaları maalesef sonuç vermiştir.
Hakimiyet meselesi, akide kapsamındaki yerinden sarsılmış ve itikadi aslından uzaklaşmıştır.
Bu yüzden İslam'ı savunduğunu zanneden bir çokları, bazı şiarları tashih etmeye çalışmakta veya ahlaki çöküntüden dem vurmakta ya da kanunlara muhalefet edenleri ıslah ile meşgul olmaktadır. Ancak bu kişilerin, hakimiyetin aslı ve İslam akidesindeki yerinden söz ettikleri görülmemiştir. Bu temel ilkeye oranla ayrıntı niteliğinde olan bazı kötülükleri bertaraf etmekle meşgul bu kişiler, hayatın tevhidin dışında bir temel üzerinde yapılanmasına itiraz etmiyorlar.
Oysa tevhid, hakimiyet de dahil her konuda Allah'ın birlenmesidir.
Yüce Allah, insanlara, herhangi bir tavsiyede bulunmadan önce, ona hiçbir şey ortak koşmamalarını tavsiye ediyor. Çünkü bu temel, ferdi Allah'a bağladığı gibi toplumu da, beşeri hayata hükmeden bütün değerlerin döndüğü değişmez bir ölçüye bağlar.
Bu din dünyanın çehresin değiştirip yepyeni bir görünüm kazandırmak için gelmiştir. Bu dünyada tağutların hakimiyeti iptal edilip yerine yüce Allah'ın hakimiyeti yerleştirilir...
Bütün anlamıyla yalnızca Allah'a kulluk yapılan bir dünya. Onunla beraber hiçbir kula kulluk yapılmaz. Yüce Allah'ın dilediğini kula kulluktan kurtarıp kendi kulluğuna yükselttiği bir dünya...
O alemde her insan hür, saygıdeğer ve temiz olarak doğar. Şehvetlerin,heva ve hevesin ve Allah'tan başkasının kulluğundan azade olarak doğar. Bu din, beşeriyet tarihi boyunca gelen bütün nebilerin getirdiği şu ilkeyi yerleştirmek için gelmiştir:
"Allah'tan başka ibadete layık ilah olmadığına şehadet ederim."
Allah'tan başka ibadete layık ilâh olmadığına şehadetin en belirgin işareti evrendeki nizama hükmeden yüce Allah'ın beşerin hayatına da hükmetmesidir.
O, evrene ve kullara kaza ve kaderiyle hakim olduğu gibi, kulların hayatına metodu ve şeriatiyle de hakim olmalıdır, bu temel kaideye istinaden hiçbir müslüman kainatın yaratılmasında, idaresinde ve tasarrufunda Allah'ın ortağı bulunduğuna inanmaz.
Aynı şekilde müslüman, ibadet kastı taşıyan davranışlarını Allah'tan başkasına takdim etmediği gibi, şeriat, kanun, değer yargısı, hayat ölçüleri, akide ve düşüncede ondan başkasına başvurmaz.
Kullardan herhangi bir tağutun bu konuların birinde, Allah'la beraber hak iddia etmesine, müsamaha göstermez. İşte bu dinin itikadı açıdan üzerine kaim olduğu temel ve değişmez ilke.
Bu günkü beşeriyet bu ilkeden ne kadar da uzaktır.
Beşeriyet bugün, hepsi de cahiliye olmak üzere çeşitli gruplara ayrılmıştır.
Bir grup, Allah'ın varlığını temelden inkar eden dinsizlerdir. Onların durumu açıklamaya gerek kalmayacak kadar açıktır.
Bir kısmı, Hindistan, orta Afrika ve Avrupa'da şuraya, buraya dağılmış putperestlerdir. Bunlar Allah'ın varlığına inanmakla beraber, çeşitli ilahları ona ortak koşuyorlar.
Bir grupta yahudi ve Hristiyan olan ehli kitaptır. Bunlar daha önce Allah'a oğul isnat etmekle müşrik olmuşlardı. Aynı şekilde, namaz kılmasalar, secde ve rüku'da bulunmasalar bile hakimiyet ve kanun koyma iddialarını kabul etmek suretiyle hahamlarını ve papazlarını Allah'tan başka Rabler edindiler.
Günümüzde ise yüce Allah'ın hakimiyetini tamamen hayatlarından uzaklaştırarak, kapitalizm, sosyalizm, gibi sistemler ikame edip, Demokrasi veya diktatörlük gibi rejimlere tabi olarak kendi uydurdukları hükümlere tabi olmak suretiyle Yunanlılar ve Romalılar gibi Allah'ın dininden uzaklaşıp koyu bir cahiliyenin girdabına girmişlerdir.
Bir grup da kendi kendilerine müslüman diyenlerdir. Bunlar, adım adım ehl-i kitabın sistemlerine tabi olmak suretiyle Allah'ın dininden çıkıp, kulların dinine girmişlerdir.
- Çünkü Allah'ın dini, onun metodu, şeriatı hayat için koyduğu nizamı ve kanunudur.
- Aynı şekilde, kulların dini de, hayat metodları, yasaları, düzenleri ve hayat için koydukları kanunlardır.
Zaman dönüp dolaştı, bu dinin beşeriyet için geldiği günkü durumuna geldi. Beşeriyet yeniden cahiliyenin kucağına düştü. Eskiden olduğu gibi, bu gün de saydığımız hiçbir grup kesinlikle Allah'ın dinine tabi değildir. Yine Kur'an-ı Kerim, daha önce ilk defa yaptığı gibi işe, insanları akide ve düşünce noktasından Allah'ın dinine davet edip sonra da nizam ve hayatı ilgilendiren diğer ameli konularda Allah'ın şeriatına davet etmekle girişecektir.
Cahiliye, belli bir zamana özgü tarihi bir dönem değildir. O, bir durum ve vaziyettir.
Ve cahiliye bu gün, yeryüzünün her tarafını sarmıştır.
Bütün gruplar, ideolojiler, mezhepler, düzenler ve rejimler, Allah'ın kullar üzerindeki mutlak hakimiyetini reddederek, kulların kullara hakimiyeti esası üzerine kaim olmuşlardır.
Bütün sistemler, insanın görüşü olmakla, insanı ilahlaştırmışlardır.
Dolayısıyla insanlara hükmetmek için indirilen ilahi şeriat, hayattan uzaklaştırılmıştır.
Bu nizamların şeklî görünümleri, amblemleri, işaretleri, isimleri, sıfatları, taraftarları ve metodları farklı da olsa Allah'tan başkasının uydurması olmaları bakımından aynı karakteri paylaşmaktadırlar. Hepsi de cahiliye vasfıyla belirginleşmektedir.
Buna göre, yeryüzünün cahiliye tarafından istila edildiği beşerin hayatına cahiliyenin hükmettiği ve İslam'ın hayattan uzaklaştırılıp, sadece ismen var olduğu açıkça anlaşılmaktadır.
"Resul size neyi getirdiyse onu alın, size neyi yasakladıysa ondan, vazgeçin. Allah'tan korkun, çünkü Allah şiddetle cezalandırır." (Haşir-7)
Bu, şeriatı, bir tek kaynaktan alma kuralıdır.
Aynı zamanda, İslam'ın anayasa görüşünü de ifade eder. İslam'da kanunun hakimiyeti, bunları Resulullah'ın Kur'an ve sünnet olarak getirmiş olmasından kaynaklanmaktadır.
Toplumun lideri dahil bütün ümmet Resulullah'ın getirdiğine muhalefet edemezler. O'na muhalif bir hüküm koyduklarında, bu hükmün etkinliği olmayacaktır. Çünkü birinci dayanağını kaybetmiştir.
Bu görüş, milletin dilediği gibi hüküm koyması ve bu hükmün etkinliğinin olması anlamına gelen millet egemenliği de dahil olmak üzere bütün beşeri görüşlere zıttır.
İslam'da hakimiyetin kaynağı, Resulullah'ın getirdiği Allah'ın dinidir.
Ümmet ancak buna dayanır, bunu korur ve yalnızca bunu tatbik eder. Ümmetin önderi de bu konuda ümmet adına hareket eder.
Hiçbir konuda Resulullah'ın getirdiğine muhalefet etmeyecek şekilde ümmetin hakları sınırlıdır. Ümmetin karşılaştığı bir konuda, Resul'ün getirdiğinde de bir hüküm yoksa Resulullah'a muhalefet etmeyecek şekilde hüküm koyması İslam'ın bu kuralına ters olmadığı gibi onun bir gereğidir de.
Her hangi bir yasamada, Resulullah'ın getirdiği bir nass varsa ona uymak esastır. Nass bulunmadığı durumlarda da İslam'ın esaslarına ters düşecek hükümlerin konulmaması gerekir. Ümmetin ve onun temsilcisi önderin kanun koymadaki yetkisi bunun ötesine geçemez.
Bu sistem, beşerin bildiği hiçbir, sisteme benzemeyen tek bir sistemdir. Varlığa egemen olan kanunla insana hükmeden kanunu birbirine bağlayan tek nizamdır. Bu nizam sayesinde beşerin kanunu ile evrenin konumunun çarpışmaması, insanların mutsuzluğa uğrayıp mahvolmaması ve emeklerinin boşa gitmemesi için Allah'ın koyduğu varlık kanunlarıyla, yine Allah'ın koyduğu şeriat arasında tam bir ahenk sağlanmıştır.
Bu din, helal ve haram kılma yetkisinin Allah'a ait olduğu hakikatini yerleştiriyor. Çünkü bu ikisi, ilah olmanın en başta gelen özelliklerindendir.
Allah'tan bir güç olmadıkça helal ve haram kılma yetkisi kimseye verilmemiştir. İnsanlar için helal ve haram tayin eden yüce Allah'tır. Ondan başka hiç kimsenin böyle bir yetkisi yoktur. Hiç kimsenin böyle bir hak iddia etmesi düşünülemez. Çünkü bu iddia ilahlık iddiasıyla eş anlamlıdır...
Bu itibarla, cahiliyedeki helal ve haram kavramları, yetkisiz bir kaynaktan oluştukları için temelde batıldırlar, İslam tarafından kabul görmeleri mümkün değildir.
İslam geldiğinde, işe cahiliyenin helal ve haram kavramlarını geçersiz saymakla başladı. Çünkü oluştukları kaynak bu yetkiye sahip değildir. İslam, bu kavramları kendi ölçülerine göre yeniden inşa etti.
İslam bir şeyi helal ya da haram saydığında, bu cahiliyede de aynen geçerli olsa bile, İslam'ın bu hükmü kökten batıl saydığı cahiliyeye dayanmaz. Çünkü cahiliyenin bu hükmü uluhiyet yetkisine sahip olmayan bir kaynaktan neş'et etmektedir. Oysa İslam'da, helal ve haram kılma tamamiyle yüce uluhiyet makamının, yani Cenab-ı Allah'ın yetkisindedir.
İşte, İslam'ın insan hayatında meydana gelen her olayı ve her şeyi kuşatan helal ve haram kavramları hakkındaki görüşü budur. İnsan hayatında hiçbir şey helal ve haram dairesinin dışında değildir. Nikahta, yemekte, içmekte, giyside, harekette, işte, muamelede, ilişkilerde, örfte, adetlerde ve kanunlarda hiç kimsenin bir şeyi helal ya da haram kılma yetkisi yoktur. Allah'ın şeriatına uymak suretiyle Allah'ın gücüne dayanan meşru otorite hariç.
Yüce Allah'ın dışında, insan hayatında büyük küçük meselelerde helal ve haram sınırları tayin edenlerin yetkisi olmadığı gibi bu hükümleri de temelden batıldır. İslam'ın bunları onaylaması beklenemez.
İslam'daki bu hükümler, cahiliyedekileri onaylamak ya da düzeltmek için gelmemiştir. Bu, yetkili yüce merciye dayanmak suretiyle yepyeni bir yapılanmadır.
İşte İslam, helal ve haramlar ile ilgili hükümlerim böyle inşa etti. Sistemini ve kanunlarını böyle yerleştirdi. Şiarlarını ve geleneklerini böyle düzenledi. Yeni baştan ve biricik otoriteye dayandırarak...
İslam bu görüşü yerleştirir ve cahiliyenin helal ve haramiyle mücadeleye girişirken helal ve haramda ilk ve yegane kaynağı da belirtiyordu. Kur'an Cahiliye mensublarına kınayın bir soru tarzında şöyle sesleniyor.
"De ki, Allah'ın kulları için çıkardığı ziyneti ve rızkın temiz olanını, kimmiş haram kılan?" (A'raf-32)
"De ki; 'Gelin, size Rabbiniz'in neyi haram kıldığını bildireyim." (En'am.151)
Bu kınama amaçlı sorularla İslam, dikkatleri esas kaynağına çeviriyordu:
"Haram ve Helal" konusunda yetkili tek merci yüce Allah'tır.
Esasında Allah'ın şeriatına ve gücüne dayanma durumu müstesna, ferd, toplum, millet ya da bütün insanlık olsun, bu konuda beşerin hiçbir müdahalesi söz konusu değildir.
Helal ve haram kılma -serbest kılma ve yasaklama- şeriatın ve dinin ta kendisidir.
Helal veya haram kılan Allah olduğu zaman insanlar Allah'ın dinindedir demektir.
Helal veya Haram konusunda hüküm veren Allah'tan başka biriyse insanlar ona kulluk ediyor ve dolayısıyle onun dinine tabi oluyorlar demektir.
Bu şekilde konu, uluhiyet ve özellikleri, din ve anlamı, iman ve sınırları kapsamına giriyor.
O halde yeryüzünün her tarafında müslümanlık iddiasında bulunanlar; bu gerçek nerde kendileri nerde?
Bu din nerde kendileri nerde?
İslam nerede, kendileri nerededir?
Bir baksınlar, şayet hala müslümanlık iddiasını sürdürüyorlarsa...
Din, sadece vicdanlarda yer eden bir akide, yerine getirilen bireysel şiarlar ve kulluk davranışları ya da akideyle ve ferdi ibadetlerle ilişkisi bulunmayan maddi bir düzen değildir.
Bütün bunları da kapsayan hepsini birbirine bağlayan ve esas merciye döndüren, kapsamlı bir hayat metodudur. Bu, Allah'ın birlenmesidir.
Yani Yüce Allah'ın hayat üzerindeki hakimiyetiyle birlenmesi...
Yukarıda sayılan konuların tümünde yalnızca O'na başvurulması...
İlah ve Ma'bud olarak Allah'ın birlenmesi, şeriat ve bütün insani faaliyetlerde yönelinecek kaynağın birliğidir mesele...
Allah'ın metodunda, kanun ve direktifler bir tek asıldan kaynaklanarak, bir nokta etrafında birleşirler. Yani Allah'a imandan kaynaklanıp onun birliği etrafında odaklaşırlar. Bu yüzden hepsi birbirine bağlı ve uyum içindedirler. Birini diğerinden ayırmak mümkün değildir. Asıl kaynağa döndürmeden birini anlamak oldukça zordur. Bir kısmıyla amel edip diğer kısmını geçersiz saymak İslam sıfatı için yeterli olmadığı gibi İslami hayat metodunun işlevini yerine getirip meyvelerini devşirmeye de kafi değildir.
İnsan ve çevresindeki kainat arasındaki ilişkiler hakkındaki bütün düşünce Allah'a itikad esasından kaynaklanmalı ve toplumsal, iktisadi, siyasi, ahlaki ve uluslararası münasebetlerle ilgili yöntemler de bu düşünceye dayanmalıdır. Bu düşünce insanların yeryüzündeki bütün davranışlarında ve birbirleriyle ilişkilerinde etkisini göstermesi gerektiği gibi ferdin vicdanına da hükmetmesi gerek. Toplumun pratiğine de...
Bu düşünce, Allah'ın metoduna ve O'nun gözetimine bağlı olmak anlamına gelen muamelatı ibadetten, ferdin vicdanı ile toplumun adabını temizlemesi nedeniyle de ibadeti muamelatın temeli sayar. Ayrıca hayatı Allah'ın metoduna uygun seyreden, her konuda yalnızca ona başvuran, sonuçta da ona varan bir olgu olarak zihinlere yerleştirir. İşte bu, İslam akidesinin ve İslam metodunun ayırıcı özelliğidir.
Şüphesiz kanun koymak, uluhiyetin kapsamı içindedir.
Helalleri ve haramları koyan Allah'tır. Yasakları ve mubahları tayin eden O'dur. Aynı şekilde emir ve nehiy sadece Allah'ın yetkisindedir. Büyük küçük bütün konular bu kurala göre birdir. İnsan hayatındaki bütün konuların toplamı bu esasa çevrilmelidir. Aksi taktirde Allah'ın uluhiyetine ve egemenliğine tecavüz söz konusu olur. Oysa Allah haddini aşan mütecavizleri sevmez.
Her kim bu konulardan birinde, insanların örfüne, sözlerine ve kavramlarına dayanırsa, insanların görüşünü, Allah'ın Resulüne indirdiğine denk tutuyor demektir. Tabiatiyle denk tutma neticesinde iman dairesinden ve bu dinden çıkar.
Yüce Allah kanun koyma meselesini, uluhiyetin imanın ve dinin meselesi yapmak suretiyle bu konuda işlenen yanlışlığı gözler önüne seriyor.
İman, esas itibariyle Yüce Allah'ın uluhiyetini ve ortaksız hakimiyetini kabul etmektir.
İmanın gereği, kulların uluhiyetin özelliklerini iddia etmemesi ve onları yüce Allah'a has kılmalarıdır.
Beşerin Allah'ın helal kıldığını haram, haram kıldığını helal kılma yetkisi yoktur. Çünkü kanun koyma uluhiyet meselesiyle ilişkilidir.
Uluhiyetin üzerinde yoğunlaştığı, insanların hayatı düzenleme hakkı, ulu Allah'ın insanların yaratıcısı ve Razıkı olması hakikatinden kaynaklanır. Dolayısıyle yalnızca O, rızkından dilediğini onlar için helal dilediğini de haram kılar.
Bu hakikat, beşerin itiraf etmek zorunda olduğu mantıksal bir sonuçtur.
Mülkün sahibi, onun üzerinde yegane tasarruf sahibidir de.
Bu apaçık esasın dışındaki her durum haddi aşmadır. Tabiatiyle mü'minler, iman ettikleri Ulu Allah'ın hakkına tecavüz edemezler. Çünkü iman ile haddi aşma bir kalpte birlikte bulunamaz.
Kur'an ayetleri, bir müslümanın Allah'ın şeriatından kaynaklanmayan ve tek başına onun hakimiyetini itiraf etmeye dayanmayan her hangi bir kanuna uymasını şirk olarak değerlendirmektedir:
"Onlara itaat ederseniz, şüphesiz siz de müşrik olursunuz."
Demek ki müslümanın Allah'ın şeriatından kaynaklanmayan bir konuda müşriklere itaat etmesi onu dinden çıkarır.
Bu konuda İbn-i Kesir şöyle der:
"Onlara itaat ederseniz şüphesiz siz de müşrik olursunuz." ayetindeki şirk:
"Hahamlarını ve ruhbanlarını Allah'tan başka Rabbler edindiler." ayetindeki şirkin aynısıdır.
Tirmizi Adiyy b. Hatem'den şöyle rivayet eder:
Adiyy, Resulullah'a:
"Ya Resulullah, onlara kulluk yapmıyorlardı ?" dediğinde Resulullah şöyle buyurdu:
"Aksine, haramı onlara helal, helali da haram kılıyorlardı. Onlarda buna uyuyorlardı. Bu, onlara kulluk yapmalarıdır."
Yine İbn-i Kesir, "Hahamlarını ve Ruhbanlarını Allah'tan başka Rabbler edindiler" ayetiyle ilgili Suddi'den şöyle nakilde bulunur.:
"Suddi der ki, insanlar nasihat istediler ve Allah'ın kitabını aralarından attılar.
Bunun üzerine yüce Allah şöyle buyurdu:
"Bir tek ilah'a ibadet etmekten başkasıyla emr olunmamışlardı."
Yani onun haram kıldığı haram, helal kıldığı helaldir. Onun şeriatine mutlaka uyulmalıdır ve hükmettiği şey uygulanmalıdır.
Süddi ve İbn-i Kesir Kur'an'ın, kesin nassından ve Resulllah'ın apaçık tefsirinden aynı sonuca varmışlardır:
Kim, küçük bir meselede dahi olsa bir insanın kendi yanından uydurduğu kanuna tabi olursa o, müşriktir.
Bunu yapmazdan önce müslüman olsa, bundan sonra müslümanlıktan çıkar.
Allah'tan başkasına baş vurduğundan, ondan başkasına onun izin vermediği konularda itaat ettiğinden, diliyle, Allah'tan başka ilah olmadığını söylese bile İslam'ın dairesinden çıkar.
Biz bu hakikatlerin ışığında yeryüzüne baktığımızda, şirk ve cahiliyeden başka bir şey göremeyiz.
Allah'ın koruduğu, uluhiyetin özelliklerini iddia eden yeryüzü menşeli Rabb'leri reddeden ve zorlama durumu dışında onların yasalarına ve hükümlerine uymayanlar bu genellemenin dışındadır.
Otorite, terbiye, yönelme ve hakimiyet demek olan Rububiyet hakkı, tek başına Allah'a aittir.
Haram kılan kimse "Rab" de O'dur. O halde yalnızca yüce Allah Rab olmaya müstahaktır.
"De ki, gelin size Rabbinizin neyi haram kıldığını anlatayım. Ona hiçbir şey ortak koşmayanınız..."
"Ona hiçbir şey ortak koşmayanınız."
Akide binası bu temel üzerine kurulmuştur. Bütün farzlar ve görevler ona dönüktür. Haklar ve yükümlülükler ondan kaynaklanır. Emir ve nehye ödevler ve farizalara, sistem ve kanunlara, şeriat ve hükümlere girişmeden önce bu temelin ikame edilmesi kaçınılmazdır.
Evvel emirde insanların onun Rububiyetini kabullenmeleri gerekir. Evrenin işleri, sebepler ve kaideler üzerindeki biricik tasarrufunu kabul etmeleri gerektiği gibi, kıyamet günü hesapları ve cezaları üzerindeki tasarrufunu da itiraf etmelidirler. Aynı şekilde kulların hayatına, hüküm ve şeriat koyma yetkisinin de sadece O'na ait olduğunu kabul etmeleri gerekmektedir.
Bu, vicdanın şirk kalıntılarından arınması, aklın hurafelerden kurtulması, toplumun cahiliye adetlerinden arınması ve hayatın kulların kullara kulluğu kirinden temizlenmesi demektir.
Şüphesiz şirk, yasaklanması gereken en büyük günahtır.
Çünkü diğer haramlar ondan kaynaklanır daha çok. Aynı şekilde şirk, kesinlikle inkar edilmesi gereken bir konudur.
Ta ki, insanlar, Allah'tan başka ibadete layık ilah, O'ndan başka hükmeden ve onun dışındaki kanun koyan birinin bulunmadığını bilsinler ve kulluklarıyla sadece O'na yönelsinler.
İnançta şirk olduğu gibi hakimiyette de şirk olur.
Biz bu konuda sürekli uyarılmağa muhtacız. Çünkü şeytanların bu dini temelinden sarsma çabaları maalesef sonuç vermiştir.
Hakimiyet meselesi, akide kapsamındaki yerinden sarsılmış ve itikadi aslından uzaklaşmıştır.
Bu yüzden İslam'ı savunduğunu zanneden bir çokları, bazı şiarları tashih etmeye çalışmakta veya ahlaki çöküntüden dem vurmakta ya da kanunlara muhalefet edenleri ıslah ile meşgul olmaktadır. Ancak bu kişilerin, hakimiyetin aslı ve İslam akidesindeki yerinden söz ettikleri görülmemiştir. Bu temel ilkeye oranla ayrıntı niteliğinde olan bazı kötülükleri bertaraf etmekle meşgul bu kişiler, hayatın tevhidin dışında bir temel üzerinde yapılanmasına itiraz etmiyorlar.
Oysa tevhid, hakimiyet de dahil her konuda Allah'ın birlenmesidir.
Yüce Allah, insanlara, herhangi bir tavsiyede bulunmadan önce, ona hiçbir şey ortak koşmamalarını tavsiye ediyor. Çünkü bu temel, ferdi Allah'a bağladığı gibi toplumu da, beşeri hayata hükmeden bütün değerlerin döndüğü değişmez bir ölçüye bağlar.
Bu din dünyanın çehresin değiştirip yepyeni bir görünüm kazandırmak için gelmiştir. Bu dünyada tağutların hakimiyeti iptal edilip yerine yüce Allah'ın hakimiyeti yerleştirilir...
Bütün anlamıyla yalnızca Allah'a kulluk yapılan bir dünya. Onunla beraber hiçbir kula kulluk yapılmaz. Yüce Allah'ın dilediğini kula kulluktan kurtarıp kendi kulluğuna yükselttiği bir dünya...
O alemde her insan hür, saygıdeğer ve temiz olarak doğar. Şehvetlerin,heva ve hevesin ve Allah'tan başkasının kulluğundan azade olarak doğar. Bu din, beşeriyet tarihi boyunca gelen bütün nebilerin getirdiği şu ilkeyi yerleştirmek için gelmiştir:
"Allah'tan başka ibadete layık ilah olmadığına şehadet ederim."
Allah'tan başka ibadete layık ilâh olmadığına şehadetin en belirgin işareti evrendeki nizama hükmeden yüce Allah'ın beşerin hayatına da hükmetmesidir.
O, evrene ve kullara kaza ve kaderiyle hakim olduğu gibi, kulların hayatına metodu ve şeriatiyle de hakim olmalıdır, bu temel kaideye istinaden hiçbir müslüman kainatın yaratılmasında, idaresinde ve tasarrufunda Allah'ın ortağı bulunduğuna inanmaz.
Aynı şekilde müslüman, ibadet kastı taşıyan davranışlarını Allah'tan başkasına takdim etmediği gibi, şeriat, kanun, değer yargısı, hayat ölçüleri, akide ve düşüncede ondan başkasına başvurmaz.
Kullardan herhangi bir tağutun bu konuların birinde, Allah'la beraber hak iddia etmesine, müsamaha göstermez. İşte bu dinin itikadı açıdan üzerine kaim olduğu temel ve değişmez ilke.
Bu günkü beşeriyet bu ilkeden ne kadar da uzaktır.
Beşeriyet bugün, hepsi de cahiliye olmak üzere çeşitli gruplara ayrılmıştır.
Bir grup, Allah'ın varlığını temelden inkar eden dinsizlerdir. Onların durumu açıklamaya gerek kalmayacak kadar açıktır.
Bir kısmı, Hindistan, orta Afrika ve Avrupa'da şuraya, buraya dağılmış putperestlerdir. Bunlar Allah'ın varlığına inanmakla beraber, çeşitli ilahları ona ortak koşuyorlar.
Bir grupta yahudi ve Hristiyan olan ehli kitaptır. Bunlar daha önce Allah'a oğul isnat etmekle müşrik olmuşlardı. Aynı şekilde, namaz kılmasalar, secde ve rüku'da bulunmasalar bile hakimiyet ve kanun koyma iddialarını kabul etmek suretiyle hahamlarını ve papazlarını Allah'tan başka Rabler edindiler.
Günümüzde ise yüce Allah'ın hakimiyetini tamamen hayatlarından uzaklaştırarak, kapitalizm, sosyalizm, gibi sistemler ikame edip, Demokrasi veya diktatörlük gibi rejimlere tabi olarak kendi uydurdukları hükümlere tabi olmak suretiyle Yunanlılar ve Romalılar gibi Allah'ın dininden uzaklaşıp koyu bir cahiliyenin girdabına girmişlerdir.
Bir grup da kendi kendilerine müslüman diyenlerdir. Bunlar, adım adım ehl-i kitabın sistemlerine tabi olmak suretiyle Allah'ın dininden çıkıp, kulların dinine girmişlerdir.
- Çünkü Allah'ın dini, onun metodu, şeriatı hayat için koyduğu nizamı ve kanunudur.
- Aynı şekilde, kulların dini de, hayat metodları, yasaları, düzenleri ve hayat için koydukları kanunlardır.
Zaman dönüp dolaştı, bu dinin beşeriyet için geldiği günkü durumuna geldi. Beşeriyet yeniden cahiliyenin kucağına düştü. Eskiden olduğu gibi, bu gün de saydığımız hiçbir grup kesinlikle Allah'ın dinine tabi değildir. Yine Kur'an-ı Kerim, daha önce ilk defa yaptığı gibi işe, insanları akide ve düşünce noktasından Allah'ın dinine davet edip sonra da nizam ve hayatı ilgilendiren diğer ameli konularda Allah'ın şeriatına davet etmekle girişecektir.
Cahiliye, belli bir zamana özgü tarihi bir dönem değildir. O, bir durum ve vaziyettir.
Ve cahiliye bu gün, yeryüzünün her tarafını sarmıştır.
Bütün gruplar, ideolojiler, mezhepler, düzenler ve rejimler, Allah'ın kullar üzerindeki mutlak hakimiyetini reddederek, kulların kullara hakimiyeti esası üzerine kaim olmuşlardır.
Bütün sistemler, insanın görüşü olmakla, insanı ilahlaştırmışlardır.
Dolayısıyla insanlara hükmetmek için indirilen ilahi şeriat, hayattan uzaklaştırılmıştır.
Bu nizamların şeklî görünümleri, amblemleri, işaretleri, isimleri, sıfatları, taraftarları ve metodları farklı da olsa Allah'tan başkasının uydurması olmaları bakımından aynı karakteri paylaşmaktadırlar. Hepsi de cahiliye vasfıyla belirginleşmektedir.
Buna göre, yeryüzünün cahiliye tarafından istila edildiği beşerin hayatına cahiliyenin hükmettiği ve İslam'ın hayattan uzaklaştırılıp, sadece ismen var olduğu açıkça anlaşılmaktadır.
