E
Çevrimdışı
Ebu & Dücane
Guest
“Mallarınızı Allah yoluna sarf edin, kendinizi, ellerinizle tehlikeye atmayın, iyilik edin. Şüphe yok ki Allah, iyilik edenleri sever.” (Bakara, 2/195)
İslam’ın ikbal günleriydi. Müslümanlar, dinlerinden dolayı çektikleri birçok sıkıntıyı geride bırakmış artık tüm dünyaya açılmanın telaşı içindeydi. Dünyanın dört bir tarafında nice topluluklar vardı ki Allah’tan, Peygamber’den habersiz yaşamaktaydı. Onlara Allah’ın adını, Son Peygamber’i (sallallahu aleyhi ve sellem) ve onunla birlikte gelen son dini ve Kutsal Kitabımız’ı tanıtmak, sahabenin en büyük gayesi haline gelmişti. İşte bu amaçla, Medine ve Mekke’den, insanlar akın akın dünyanın dört bir yanına gidiyor, orada İslam’ın sesini duyurmaya çalışıyorlardı. Bu faaliyetler öyle bir seviyeye gelmişti ki henüz Sahabiler hayattayken İslâm orduları İstanbul önlerine kadar gelmiş ve Efendimiz’in müjdesine nail olabilmek ümidiyle şehri muhasara altına almışlardı. İşte bu muhasarada bulunan şahıslardan biri olan Eslem Ebu İmran isimli şahsın anlattığı bir hadise var ki bizlere, hem bir ayetin nüzul sebebini hem de nasıl anlaşılması gerektiğini açıklaması bakımından dikkate şayan. Birlikte ona kulak verelim:
“Konstantiniye’nin muhasarasında bulunuyorduk. Mısır’dan gelen birliğin başında Ukbe b. Amir el-Cüheni, Şam birliğinin başında ise sahabeden Fadâle bin Ubeyd bulunuyordu. Rumlar, karşımıza büyük bir ordu çıkarmışlardı. Biz de onların karşısında muazzam bir ordu olarak saf düzeni dizilmiştik. İki ordu bu şekilde karşı karşıya bir vaziyette beklerken birden, Müslümanların içinden birisi fırlayıp Rum ordusunun içine daldı. Bir müddet sonra baktık ki girdiği yerden çıkmış bize doğru geliyor. Onun yaptığı işi gören bir kısım askerler: “Subhanallah! Kendi eliyle kendisini tehlikeye attı.” diye bağırdılar. Bu sırada ordu içinde bulunan, Peygamberimiz’in ashabından Ebu Eyyub Hazretleri doğruldu ve şöyle dedi: “Ey insanlar! Siz, ‘Kendinizi tehlikeye atmayın’ ayetini yanlış anlıyorsunuz. Bu ayet, biz ensar topluluğu hakkında inmiştir. Allah, dinini aziz kılıp da ona yardım edenlerin sayısını çoğalttığı zaman biz kendi aramızda, ‘Şimdiye kadar (İslam davası uğruna çalışmaktan) fazla ilgilenemediğimiz mal-mülkümüzle biraz ilgilenelim’ diye konuşmuştuk. Bizim bu konuşmalarımız üzerine bu ayet nazil oldu ve bizi uyararak mallarımızın başında bulunmayı değil, gazaya çıkmamızı bize emretti.”
Ebu Eyyub Hazretleri de, yukarıda belirttiği gibi ömrünün sonuna kadar gazalara katılmış ve Allah yolunda gazada iken vefat etmiştir. Allah rahmet eylesin.
H.Gültekin
İslam’ın ikbal günleriydi. Müslümanlar, dinlerinden dolayı çektikleri birçok sıkıntıyı geride bırakmış artık tüm dünyaya açılmanın telaşı içindeydi. Dünyanın dört bir tarafında nice topluluklar vardı ki Allah’tan, Peygamber’den habersiz yaşamaktaydı. Onlara Allah’ın adını, Son Peygamber’i (sallallahu aleyhi ve sellem) ve onunla birlikte gelen son dini ve Kutsal Kitabımız’ı tanıtmak, sahabenin en büyük gayesi haline gelmişti. İşte bu amaçla, Medine ve Mekke’den, insanlar akın akın dünyanın dört bir yanına gidiyor, orada İslam’ın sesini duyurmaya çalışıyorlardı. Bu faaliyetler öyle bir seviyeye gelmişti ki henüz Sahabiler hayattayken İslâm orduları İstanbul önlerine kadar gelmiş ve Efendimiz’in müjdesine nail olabilmek ümidiyle şehri muhasara altına almışlardı. İşte bu muhasarada bulunan şahıslardan biri olan Eslem Ebu İmran isimli şahsın anlattığı bir hadise var ki bizlere, hem bir ayetin nüzul sebebini hem de nasıl anlaşılması gerektiğini açıklaması bakımından dikkate şayan. Birlikte ona kulak verelim:
“Konstantiniye’nin muhasarasında bulunuyorduk. Mısır’dan gelen birliğin başında Ukbe b. Amir el-Cüheni, Şam birliğinin başında ise sahabeden Fadâle bin Ubeyd bulunuyordu. Rumlar, karşımıza büyük bir ordu çıkarmışlardı. Biz de onların karşısında muazzam bir ordu olarak saf düzeni dizilmiştik. İki ordu bu şekilde karşı karşıya bir vaziyette beklerken birden, Müslümanların içinden birisi fırlayıp Rum ordusunun içine daldı. Bir müddet sonra baktık ki girdiği yerden çıkmış bize doğru geliyor. Onun yaptığı işi gören bir kısım askerler: “Subhanallah! Kendi eliyle kendisini tehlikeye attı.” diye bağırdılar. Bu sırada ordu içinde bulunan, Peygamberimiz’in ashabından Ebu Eyyub Hazretleri doğruldu ve şöyle dedi: “Ey insanlar! Siz, ‘Kendinizi tehlikeye atmayın’ ayetini yanlış anlıyorsunuz. Bu ayet, biz ensar topluluğu hakkında inmiştir. Allah, dinini aziz kılıp da ona yardım edenlerin sayısını çoğalttığı zaman biz kendi aramızda, ‘Şimdiye kadar (İslam davası uğruna çalışmaktan) fazla ilgilenemediğimiz mal-mülkümüzle biraz ilgilenelim’ diye konuşmuştuk. Bizim bu konuşmalarımız üzerine bu ayet nazil oldu ve bizi uyararak mallarımızın başında bulunmayı değil, gazaya çıkmamızı bize emretti.”
Ebu Eyyub Hazretleri de, yukarıda belirttiği gibi ömrünün sonuna kadar gazalara katılmış ve Allah yolunda gazada iken vefat etmiştir. Allah rahmet eylesin.
H.Gültekin
