M
Çevrimdışı
Kızgın bir çöl güneşi. İnsanı yaşadığına pişman edecek kadar sıcak! Hele kara derili iseniz daha bir yakıyor lanet olasıca! Siz hiç altmış derece sıcaklıkta kızmış kumlara değdiniz mi çıplak teninizle?
Çölün ıssızlığında saklanmış ıssız bir kuraklıktayız. Ne yöne baksanız bir umut yok, bir imdada koşacak yok; var yoksa kum işte!
Bilal kızgın kumlar arasına yatırılmış! Yetmemiş kazıklar arasına germişler yiğit ve mazlum Bilal’i. Acıyı her bir zerresinde hissetsin istiyor işkenceciler. Yetmemiş karnına Uhud dağı kadar bir taş koymuşlar! Yok yok, Uhud dağı küçük kalır gözünüzde altında yatan siz olsanız. Böcek gibi ezmek istiyorlar Bilal’i. Bilal’in acısına katlanacak olsanız adınızı unuturdunuz…
Umeyye bin Halef tüm hıncı ile haykırıyor: “Rabbin kim? Hubel de! Rabbim Hubel de!” Sövüyor, dövüyor, tekmeliyor yiğit ve kimsesiz Bilal’i küfrü ile kör olmuş adam!
Tane tane belli belirsiz bir söz dökülüyor Bilal’in dudaklarından. Ama tek bir söz! Son nefesi ile, olanca gücü ile, sessiz bir çığlıkla haykırıyor Bilal: “Ehad, Ehad!”
Allah’ın bir çölü işte. Ne dünyanın büyük şehirlerinin ortasındayız, ne bir yol üzerinde. Anasından emdiği ak sütün burnundan getirildiğine kumlar şahit bir tek Bilal’in. Bir güneş şahit, bir kumlar…
Orada oracıkta mızrağı sokuverseler göğsüne Bilal’in kimse yasını tutmaz, kimse davasını aramaz! Adı unutulur gider… Oracıkta can verse Bilal ne yerinden oynar, ne Şam Kervanı yoldan döner, ne Mekke’den duyulur sesi! Tüm inananlar tek tek “ortadan kaldırılsa” yarım saat almaz bu ufak iş! İnsanlara uzak Allah’a yakın bir kum denizi içinde şimdi Bilal ve arkadaşları…
Bilal ne etsin ki? Ehad demekten başka bir çaresi var mı Bilal’in? Bilal’in umutları, yarını, gün gelip torunlarının başını okşama düşleri, insanlık onuru daha neler neler; bir mazlumdan çalınan her şeyini özetliyor bir tek sözcük: “Ehad!”
O tek söze sıkı sıkı sarıldıkça tüm ağırlıkları hafifliyor Bilal’in. Tüm acıları azalıyor, kum denizi çiğdem busesi konduruyor kurumuş dudaklarına. Demin karnında Uhud dağı olan o taş şimdi bir fındık tanesi bile değil! Ne taşı, yeryüzü tüm heybeti ile bir kum tanesini andırıyor artık gözünde Bilal’in!
O tek söz gün geliyor ezilenlerin en ezileninden hakkın davet sesi olacak şerefli bir davetçi üretiyor. Sancaklar taşıyan bir Bilal oluyor o çölde yitik Bilal gün gelip!
O günkü şahitliği, o günkü direnci o kadar hoşuna gidiyor ki rabbimizin nesiller arasında Bilal’e selam yazıyor; işte bin dört yüz yıl sonra hayırla, imrenerek rahmet diliyoruz Bilal e
Tek bir söz! Tek bir sözcüğe inatla sarılmak! Tek bir söz nasıl bunca şeye kadir olabilir
Çölün ıssızlığında saklanmış ıssız bir kuraklıktayız. Ne yöne baksanız bir umut yok, bir imdada koşacak yok; var yoksa kum işte!
Bilal kızgın kumlar arasına yatırılmış! Yetmemiş kazıklar arasına germişler yiğit ve mazlum Bilal’i. Acıyı her bir zerresinde hissetsin istiyor işkenceciler. Yetmemiş karnına Uhud dağı kadar bir taş koymuşlar! Yok yok, Uhud dağı küçük kalır gözünüzde altında yatan siz olsanız. Böcek gibi ezmek istiyorlar Bilal’i. Bilal’in acısına katlanacak olsanız adınızı unuturdunuz…
Umeyye bin Halef tüm hıncı ile haykırıyor: “Rabbin kim? Hubel de! Rabbim Hubel de!” Sövüyor, dövüyor, tekmeliyor yiğit ve kimsesiz Bilal’i küfrü ile kör olmuş adam!
Tane tane belli belirsiz bir söz dökülüyor Bilal’in dudaklarından. Ama tek bir söz! Son nefesi ile, olanca gücü ile, sessiz bir çığlıkla haykırıyor Bilal: “Ehad, Ehad!”
Allah’ın bir çölü işte. Ne dünyanın büyük şehirlerinin ortasındayız, ne bir yol üzerinde. Anasından emdiği ak sütün burnundan getirildiğine kumlar şahit bir tek Bilal’in. Bir güneş şahit, bir kumlar…
Orada oracıkta mızrağı sokuverseler göğsüne Bilal’in kimse yasını tutmaz, kimse davasını aramaz! Adı unutulur gider… Oracıkta can verse Bilal ne yerinden oynar, ne Şam Kervanı yoldan döner, ne Mekke’den duyulur sesi! Tüm inananlar tek tek “ortadan kaldırılsa” yarım saat almaz bu ufak iş! İnsanlara uzak Allah’a yakın bir kum denizi içinde şimdi Bilal ve arkadaşları…
Bilal ne etsin ki? Ehad demekten başka bir çaresi var mı Bilal’in? Bilal’in umutları, yarını, gün gelip torunlarının başını okşama düşleri, insanlık onuru daha neler neler; bir mazlumdan çalınan her şeyini özetliyor bir tek sözcük: “Ehad!”
O tek söze sıkı sıkı sarıldıkça tüm ağırlıkları hafifliyor Bilal’in. Tüm acıları azalıyor, kum denizi çiğdem busesi konduruyor kurumuş dudaklarına. Demin karnında Uhud dağı olan o taş şimdi bir fındık tanesi bile değil! Ne taşı, yeryüzü tüm heybeti ile bir kum tanesini andırıyor artık gözünde Bilal’in!
O tek söz gün geliyor ezilenlerin en ezileninden hakkın davet sesi olacak şerefli bir davetçi üretiyor. Sancaklar taşıyan bir Bilal oluyor o çölde yitik Bilal gün gelip!
O günkü şahitliği, o günkü direnci o kadar hoşuna gidiyor ki rabbimizin nesiller arasında Bilal’e selam yazıyor; işte bin dört yüz yıl sonra hayırla, imrenerek rahmet diliyoruz Bilal e
Tek bir söz! Tek bir sözcüğe inatla sarılmak! Tek bir söz nasıl bunca şeye kadir olabilir
