Çevrimdışı
Kralın biri, huzurunda el pençe divan duran saray erkânından bir bardak su istemiş. Saray erkânı içinde muhafızlar, şairler, dalkavuklar, medyumlar, müneccimler, kâhinler, din adamları vs. hepsi varmış. Geniş bir halka oluşturmuş halde krallarını ayakta dinliyorlarmış...
Kral su isteyince emri şu şekilde yerine getirmeye başlamışlar:
Şair: “-Yüce efendimiz ve haşmetli kralımızın emrindeki şu zarafete bakın. Böyle bir şiir dünya tarihinde daha söylenmedi: “Su getirin, su getirin, su getirin...”
Dalkavuk: “-Efendim sizin sözünüzün üstüne söz söylenmedi şu âlemde: “Su getirin, su getirin, su getirin...”
Din adamı: “-Her kim bunu günde 100 kez söylerse cennet köşkleri onu bekliyor, aşk ile bir daha: “Su getirin, su getirin, su getirin...”
Medyum: “-Kralımız bu sözüyle gelecek yılın bolluk ve bereket ile geçeğini haber veriyor, şevk ile bir daha: “Su getirin, su getirin, su getirin...”
Kâhin: “-Bana bir su getirin” cümlesinin ebced hesabı ile değeri 2015’dir. Kralımız bu yılda kıyametin kopacağını haber veriyor. O yıla dikkat edin ve bu cümleyi sakın unutmayın: “Su getirin, su getirin, su getirin...”
Velhasıl, bir bardak suyu getiren olmamış ama her yan “Su getirin...” sesleriyle inlemiş...
Günümüzde Müslümanların Kur’an-ı Kerim’e yapmış oldukları muamele bu misalde geçtiği gibidir. Kur’an’ın ayetlerini mekteplerin ve mahkemelerin amir gücü haline getiren yok. Devletin sevkü idaresini Kur’an’a teslim eden yok. Ama Kur’an’ı tekrar tekrar okuyan çok. Kur’an ayetlerini günlük hayatımızın direktifleri haline getirmedikçe, memleketin sevkü idaresini ahkâm-ı Kur’an’a bırakmadıkça bizim yukarıdaki kralın sarayında el pençe duran saray erkânından ne farkımız var? Elbetteki Allah rızası için Kur’an okumak ve dinlemek ibadettir. Ancak Mü’min olarak hepimizin müşterek vazifesi; beşeri sistemleri, cahili gelenek ve görenekleri, bid’at ve hurafeleri elimizin tersiyle iterek Kur’an’a inkılâp olunmamızdır.
ALINTI
Kral su isteyince emri şu şekilde yerine getirmeye başlamışlar:
Şair: “-Yüce efendimiz ve haşmetli kralımızın emrindeki şu zarafete bakın. Böyle bir şiir dünya tarihinde daha söylenmedi: “Su getirin, su getirin, su getirin...”
Dalkavuk: “-Efendim sizin sözünüzün üstüne söz söylenmedi şu âlemde: “Su getirin, su getirin, su getirin...”
Din adamı: “-Her kim bunu günde 100 kez söylerse cennet köşkleri onu bekliyor, aşk ile bir daha: “Su getirin, su getirin, su getirin...”
Medyum: “-Kralımız bu sözüyle gelecek yılın bolluk ve bereket ile geçeğini haber veriyor, şevk ile bir daha: “Su getirin, su getirin, su getirin...”
Kâhin: “-Bana bir su getirin” cümlesinin ebced hesabı ile değeri 2015’dir. Kralımız bu yılda kıyametin kopacağını haber veriyor. O yıla dikkat edin ve bu cümleyi sakın unutmayın: “Su getirin, su getirin, su getirin...”
Velhasıl, bir bardak suyu getiren olmamış ama her yan “Su getirin...” sesleriyle inlemiş...
Günümüzde Müslümanların Kur’an-ı Kerim’e yapmış oldukları muamele bu misalde geçtiği gibidir. Kur’an’ın ayetlerini mekteplerin ve mahkemelerin amir gücü haline getiren yok. Devletin sevkü idaresini Kur’an’a teslim eden yok. Ama Kur’an’ı tekrar tekrar okuyan çok. Kur’an ayetlerini günlük hayatımızın direktifleri haline getirmedikçe, memleketin sevkü idaresini ahkâm-ı Kur’an’a bırakmadıkça bizim yukarıdaki kralın sarayında el pençe duran saray erkânından ne farkımız var? Elbetteki Allah rızası için Kur’an okumak ve dinlemek ibadettir. Ancak Mü’min olarak hepimizin müşterek vazifesi; beşeri sistemleri, cahili gelenek ve görenekleri, bid’at ve hurafeleri elimizin tersiyle iterek Kur’an’a inkılâp olunmamızdır.
ALINTI
