Çevrimdışı
"Susan kurtulur"diyor Allah Rasulü.Nasıl namaz kılacağımızı öğrenmek için hadis kitaplarına bakan bizler işitmedik mi hiç bu sözü?Yoksa bir kulaktan girmesine izin verip diğerinden uğurladık mı?Namaz kıl,oruç tut,zekat ver,hacca git...İslam'ı sadece bunlardan ibaret sandık.Dilimizin getirdiği felaketleri hiç umursamadık.Oysa böyle olmamalıydı.Namaz gibi eda etmeliydik sükutu.Dilini koruyana Cennet'i müjdeleyen Rasulullah'a kulak vermeliydik.Dedikodu,yalan,iftira,boş söz uğramamalıydı dudak kıvrımlarımıza.Mümin kardeşimizin eti geçmemeliydi boğazımızdan.Fazlasıyla çıkardık susmayı hayatımızdan.Bir o kadar da hafife aldık konuşmayı.
Dertlerimizi bağıra çağıra anlatarak azaltabiliriz zannettik.Allah'tan başka herkes ile konuştuk sıkıntılarımızı.Oysa tek bir gözyaşı anlatırdı O'na her şeyi.O zaten her şeyi bilirdi.Biraz tevekkül edebilseydik,belki susmayı öğrenebilirdik.
Sıkıntı safhası bitti,sıra kendini kanıtlama safhasında.Ne çok hoşumuza gidiyor değil mi bildiklerimizi dile getirmek?Övmek,övülmek...Övülmek için övüyoruz.Övülmek için konuşuyor,anlatıyoruz.Bu yolda en büyük yardımcımız şüphesiz ki dilimiz.Konuşmaktan daha fazla hikmet içeren susmayı anlasaydık belki hayata bakış açımız dahi değişirdi.Bir susup dinlesek insanları...Ne kadar mantıksız gelecek konuşulanlar.Bir anlam ifade etmeyecek kahkahalar.Bir şey daha tespit edeceğiz bu süreçte.Başımıza gelen bütün müsibetlerin temelini dilimizden fırlayan kelimelerin teşkil ettiğini göreceğiz.Susmayı bilmediğimiz gibi konuşmaktan da anlamıyoruz ne yazık ki.Gülmenin şeklini bize öğreten Allah Rasulü’ne karşı mahcubuz hepimiz.İslam dünyasının bu kadar acısı varken ağlamak bir yana dursun kahkahalar sonucu gözlerimizden akan yaşlar mevcut.Diyecek ne kaldı ki?Bitmek bilmeyen konuşmalar ne kadar küçültüyor bizleri.Vakarlı olması gereken bizler,edep sınırının ne kadar da altına indik.Oturmasıyla,kalkmasıyla ahlak timsali olan Rasulullah,susmak bilmeyen bizleri görseydi”ümmetim,ümmetim”diye ağlar mıydı acaba?Susabilmeyi geçtim, konuştuklarımızı İslam süzgecinden geçirirsek elekte kalanlar bizim imanımızı hiç mi sızlatmaz?
Gayrimüslim birinin bile yapmayacağı espriler,düşman yapmaz dediğimiz iftiralar,riyakar bir tavırla yapılan tebliğler bir bir çıkmayacak mı huzur-u mahşerde?Allah’ın zikir ile meşgul olması gereken dilimizin/kalbimiz O’ndan başka herkesin adına aşina olmuyor mu?
Saat tik tak dedikçe bir adım daha yaklaşıyoruz ölüme.Nasıl yaşarsak öyle can vereceğiz.Dilimiz her daim Allah’ı zikir ile olmalı,ihtiyaçtan daha fazla çalışmamalı… Ölürken de Allah’ı anabilmek için,cenette Rasul’e kavuşabilmek için artık susma vakti…!
Dertlerimizi bağıra çağıra anlatarak azaltabiliriz zannettik.Allah'tan başka herkes ile konuştuk sıkıntılarımızı.Oysa tek bir gözyaşı anlatırdı O'na her şeyi.O zaten her şeyi bilirdi.Biraz tevekkül edebilseydik,belki susmayı öğrenebilirdik.
Sıkıntı safhası bitti,sıra kendini kanıtlama safhasında.Ne çok hoşumuza gidiyor değil mi bildiklerimizi dile getirmek?Övmek,övülmek...Övülmek için övüyoruz.Övülmek için konuşuyor,anlatıyoruz.Bu yolda en büyük yardımcımız şüphesiz ki dilimiz.Konuşmaktan daha fazla hikmet içeren susmayı anlasaydık belki hayata bakış açımız dahi değişirdi.Bir susup dinlesek insanları...Ne kadar mantıksız gelecek konuşulanlar.Bir anlam ifade etmeyecek kahkahalar.Bir şey daha tespit edeceğiz bu süreçte.Başımıza gelen bütün müsibetlerin temelini dilimizden fırlayan kelimelerin teşkil ettiğini göreceğiz.Susmayı bilmediğimiz gibi konuşmaktan da anlamıyoruz ne yazık ki.Gülmenin şeklini bize öğreten Allah Rasulü’ne karşı mahcubuz hepimiz.İslam dünyasının bu kadar acısı varken ağlamak bir yana dursun kahkahalar sonucu gözlerimizden akan yaşlar mevcut.Diyecek ne kaldı ki?Bitmek bilmeyen konuşmalar ne kadar küçültüyor bizleri.Vakarlı olması gereken bizler,edep sınırının ne kadar da altına indik.Oturmasıyla,kalkmasıyla ahlak timsali olan Rasulullah,susmak bilmeyen bizleri görseydi”ümmetim,ümmetim”diye ağlar mıydı acaba?Susabilmeyi geçtim, konuştuklarımızı İslam süzgecinden geçirirsek elekte kalanlar bizim imanımızı hiç mi sızlatmaz?
Gayrimüslim birinin bile yapmayacağı espriler,düşman yapmaz dediğimiz iftiralar,riyakar bir tavırla yapılan tebliğler bir bir çıkmayacak mı huzur-u mahşerde?Allah’ın zikir ile meşgul olması gereken dilimizin/kalbimiz O’ndan başka herkesin adına aşina olmuyor mu?
Saat tik tak dedikçe bir adım daha yaklaşıyoruz ölüme.Nasıl yaşarsak öyle can vereceğiz.Dilimiz her daim Allah’ı zikir ile olmalı,ihtiyaçtan daha fazla çalışmamalı… Ölürken de Allah’ı anabilmek için,cenette Rasul’e kavuşabilmek için artık susma vakti…!