Bu gün bir daha o yıllar öncesi tarif ettiğim şehri istanbulun yeni köye düşen kısmında sahilde duran banka tekrardan oturdum. Uzaktan uzaga asyayı avrupaya bağlayan köprüyü ve denizde yüzen vapurları izledim. Eylül çok oldu buralara geleli biliyormusun.Ağaçların yapraklarını tek tek ayrıldı dalından. Yerler sapsarı meşe ağaçlarının yaprakları ile dolu. Bilmem demişmiydim?Her gelişimde iki yaprak alıyorum bunların arasından. Birini kendim için birinide senin için. Geçen hafta saydıydım.Tam yediyüz seksen altı tane olmuş. Biliyormusun akşama doğru sağuk oluyor buralar. Geçen hafta yolculuğa çıkmıştım.Uzaktan uzağa dağları tepeleri ve sararıp solmuş yaprağı ile bin bir ağaçta seni gördüm. Yalan yok bazende kendimi gördüm oralarda.
Yolculuk sırasında uzaktan uzağa gördüğüm köy camilerinin minarelerini gözden kayboluncaya değin izledim. Yaylalarda otlayan koyun sürüsünü izledim.Köy kahvesinde oturan ihtiyarların ezan sesi ile camiye doğru yürüdüğüne şahit oldum. Yalan yok ; bir ara kendi ihtiyarlığımı gördüm o ihtiyarlar arasında. Köy çeşmelerinde ellerinde bahraçları ile eve su taşıyan renga renk fistanı ile genç kızlar gördüm.
Sonra bir bayram gününün üç beş adımlık mesafede olduğu bir demde şehri istanbula tekrar döndüm.
Biliyormusun ilk beni karşılayan Eylülün kolkuna taktığı hüzün oldu.Yirmi birinci yüz yılın yaşandığı Metropol şehri istanbulda; varoşların hüzünlü nağmeleri ilk çınlattı kulağımı.
Gözleri uykunun mahmurluğunda onlarca ve yüzlerce gencecik kızların ,delikanlıların vede çocukların tıka basa doldurduğu bindokuzyüz yetmişlerde üretilen bir körüklü belediye otübüsüne balık istifi gibi bindiklerine şahit olduım.
Hafif hafif çiseleyen yağmur damlacıklarının ve bulutun tıpkı bir çocuğun ağlamamak için kendini zorlaması gibi iken bir kaç dakika sonra kendini tutamayan bir çocuk gibi bardaktan boşalırcasına nasıl akıttığına şahit oldum.
Sonra tıpkı bir çocuk gibi hıçkırıklarının boğazında düğümlendiğine, sonra gökleri yaracasına çakan şimşeksi ağlayışına şahit oldum.
İşte o anda Ankarada yari cebinden çıkardığı bir akbil bileti ile ayrılığı ve yüreğimin ağlayışını gördüm.
Sonra yüreğimin kıvrık yarısında gizlediğim sevdam ile bir darul acizenin önünde kıstırıldım.
Her bir merdiveninde Hicranım,hasretim ve hüzünlü sevdamın satırları karşıladı; seni anan cümlelerle.
Biliyormusun kendimi gördüm o darul acizenin her bir yerinde.Belki duvarın dökülmüş sıvasında yüzümü,Kapının gıcırtısında titrek sesimi gördüm.
Biliyormusun ,yürürken adımlarım yavaş yavaş atıyorum.Elim ise titrek.Saçım beyaz.Ayağım dermansız.
Ama gene biliyormusun değişmeyen bir kaç şeyvar.Hepside senden armağan.
Hayalin, sevdan....
yani sen
Yolculuk sırasında uzaktan uzağa gördüğüm köy camilerinin minarelerini gözden kayboluncaya değin izledim. Yaylalarda otlayan koyun sürüsünü izledim.Köy kahvesinde oturan ihtiyarların ezan sesi ile camiye doğru yürüdüğüne şahit oldum. Yalan yok ; bir ara kendi ihtiyarlığımı gördüm o ihtiyarlar arasında. Köy çeşmelerinde ellerinde bahraçları ile eve su taşıyan renga renk fistanı ile genç kızlar gördüm.
Sonra bir bayram gününün üç beş adımlık mesafede olduğu bir demde şehri istanbula tekrar döndüm.
Biliyormusun ilk beni karşılayan Eylülün kolkuna taktığı hüzün oldu.Yirmi birinci yüz yılın yaşandığı Metropol şehri istanbulda; varoşların hüzünlü nağmeleri ilk çınlattı kulağımı.
Gözleri uykunun mahmurluğunda onlarca ve yüzlerce gencecik kızların ,delikanlıların vede çocukların tıka basa doldurduğu bindokuzyüz yetmişlerde üretilen bir körüklü belediye otübüsüne balık istifi gibi bindiklerine şahit olduım.
Hafif hafif çiseleyen yağmur damlacıklarının ve bulutun tıpkı bir çocuğun ağlamamak için kendini zorlaması gibi iken bir kaç dakika sonra kendini tutamayan bir çocuk gibi bardaktan boşalırcasına nasıl akıttığına şahit oldum.
Sonra tıpkı bir çocuk gibi hıçkırıklarının boğazında düğümlendiğine, sonra gökleri yaracasına çakan şimşeksi ağlayışına şahit oldum.
İşte o anda Ankarada yari cebinden çıkardığı bir akbil bileti ile ayrılığı ve yüreğimin ağlayışını gördüm.
Sonra yüreğimin kıvrık yarısında gizlediğim sevdam ile bir darul acizenin önünde kıstırıldım.
Her bir merdiveninde Hicranım,hasretim ve hüzünlü sevdamın satırları karşıladı; seni anan cümlelerle.
Biliyormusun kendimi gördüm o darul acizenin her bir yerinde.Belki duvarın dökülmüş sıvasında yüzümü,Kapının gıcırtısında titrek sesimi gördüm.
Biliyormusun ,yürürken adımlarım yavaş yavaş atıyorum.Elim ise titrek.Saçım beyaz.Ayağım dermansız.
Ama gene biliyormusun değişmeyen bir kaç şeyvar.Hepside senden armağan.
Hayalin, sevdan....
yani sen
