Çevrimdışı
Yine yazılar yazmak düştü bana anne. Sana çok uzaklardan sesleniyorum. Ta yüreğimin coğrafyalarından… Hani insan nerede yaşıyorsa, oradadır ya… İnan ben buralarda değilim anne…
Her gece kâbuslara gebe uykularım. Her gece ağıtlara… Karanlık çöküverince odama, hüzün misafirim oluyor. Ve gözyaşları düşüyor payıma…
Bir tek dua için açılıyor ellerim, gecenin o en kuytu anlarında… Bir tek şey istiyorum Rabbimden. Bir tek onun için ağlıyorum. Saklıyorum gözyaşlarımı herkeslerden. Avuçlarımın içine akıtıyorum ve gecenin sessizliğine…
Ah! Anne… Upuzun yollara vurmamak için kendimi zor tutuyorum. Zor tutuyorum yüreğimi, hasretten durmasın…
Ay’a bakıyorum umutla, ışıtsın ruhumdaki yolları. Ama ne ay yetiyor karanlıklarıma, ne de yıldızlar umut veriyor.
Şehadetsiz geçen anlar, ancak ruhuma azab oluyor.
Birden Hattab’lar geliveriyor gözlerimin önüne. Sonra düşüşleri, toprağın kan kokan bağrına… Beynimde yankılanıyor hüzünlü sesleri, duaları duam oluyor.
Ah, anne!... Yok muydu onların da bir anneleri? Yok muydu onları ta yürekten, annece sevenleri? Gözyaşları akıtmadılar mı sanki arkalarından? Ya da gitmelerine engel olmadılar mı?
Sevdalara kilit vurulmazdı ama değil mi? Ve yüreklere karşı konulamaz.
İnan bana, asıl burada öleceğim her gün… Yüzüm, kefen gibi bembeyaz kesilecek… Her gün ölümün o soğuk soluklarını işiteceğim ensemde. Ve ben, buralarda kalırsam öleceğim anne…
Yaşamak için istiyorum şehadeti, hiç ölmemek için… O zaman kâbuslar görmeyeceğim anne… Ve hıçkırıklar biriktirmeyeceğim. Yüreğim ağrımayacak, bir hançer gibi saplanmayacak acı yüreğime. Zaman kayıvermeyecek elimden. Kuşlar çaresizliğime ağlamayacak. Bulutlar, sevinçten akıtacak gözyaşlarını…
İnan güneşim o zaman doğacak… Hep baharlarda kalacağım anne. Yüreğim kışı yaşamayacak. Hani, üşürdüm ya soba başlarında… Alev alev yanan sobaya inat, titrerdi ya içim. O’na kavuştuğum zaman, soğuğun en acımasız anlarında bile üşümeyeceğim…
Isıtacak yüreğimi ŞEHADET ve güldürecek yüzümü…
Şimdi dualar et bana anne…
Kabul olur, annelerin yavrularına ettiği dualar.
Ağlamadan iste, Rabbimden şehadetimi… Gözyaşları dökme sakın. Hüzün olmasın yüreğinde anne. Sevin yavrunun sevincine…
Ah, anne… Dualar et bana, içten-yürekten…
Sen uğurla beni, yüreğimin yaşadığı mekânlara. Sen hazırla çantamı ve sen bağla belime ......................…
Yavaşça koy ellerime dualarını. Bir annenin dualarıyla yalvarayım Rabbime. Umut doğsun içime…
Ah, anne!... Ta ciğerinden söküp beni, teslim et ŞEHADET’e… Teslim et, ölümün gül yüzüne… Ölümsüzlüğe...
Raziye Nur Tuna Özköse
Her gece kâbuslara gebe uykularım. Her gece ağıtlara… Karanlık çöküverince odama, hüzün misafirim oluyor. Ve gözyaşları düşüyor payıma…
Bir tek dua için açılıyor ellerim, gecenin o en kuytu anlarında… Bir tek şey istiyorum Rabbimden. Bir tek onun için ağlıyorum. Saklıyorum gözyaşlarımı herkeslerden. Avuçlarımın içine akıtıyorum ve gecenin sessizliğine…
Ah! Anne… Upuzun yollara vurmamak için kendimi zor tutuyorum. Zor tutuyorum yüreğimi, hasretten durmasın…
Ay’a bakıyorum umutla, ışıtsın ruhumdaki yolları. Ama ne ay yetiyor karanlıklarıma, ne de yıldızlar umut veriyor.
Şehadetsiz geçen anlar, ancak ruhuma azab oluyor.
Birden Hattab’lar geliveriyor gözlerimin önüne. Sonra düşüşleri, toprağın kan kokan bağrına… Beynimde yankılanıyor hüzünlü sesleri, duaları duam oluyor.
Ah, anne!... Yok muydu onların da bir anneleri? Yok muydu onları ta yürekten, annece sevenleri? Gözyaşları akıtmadılar mı sanki arkalarından? Ya da gitmelerine engel olmadılar mı?
Sevdalara kilit vurulmazdı ama değil mi? Ve yüreklere karşı konulamaz.
İnan bana, asıl burada öleceğim her gün… Yüzüm, kefen gibi bembeyaz kesilecek… Her gün ölümün o soğuk soluklarını işiteceğim ensemde. Ve ben, buralarda kalırsam öleceğim anne…
Yaşamak için istiyorum şehadeti, hiç ölmemek için… O zaman kâbuslar görmeyeceğim anne… Ve hıçkırıklar biriktirmeyeceğim. Yüreğim ağrımayacak, bir hançer gibi saplanmayacak acı yüreğime. Zaman kayıvermeyecek elimden. Kuşlar çaresizliğime ağlamayacak. Bulutlar, sevinçten akıtacak gözyaşlarını…
İnan güneşim o zaman doğacak… Hep baharlarda kalacağım anne. Yüreğim kışı yaşamayacak. Hani, üşürdüm ya soba başlarında… Alev alev yanan sobaya inat, titrerdi ya içim. O’na kavuştuğum zaman, soğuğun en acımasız anlarında bile üşümeyeceğim…
Isıtacak yüreğimi ŞEHADET ve güldürecek yüzümü…
Şimdi dualar et bana anne…
Kabul olur, annelerin yavrularına ettiği dualar.
Ağlamadan iste, Rabbimden şehadetimi… Gözyaşları dökme sakın. Hüzün olmasın yüreğinde anne. Sevin yavrunun sevincine…
Ah, anne… Dualar et bana, içten-yürekten…
Sen uğurla beni, yüreğimin yaşadığı mekânlara. Sen hazırla çantamı ve sen bağla belime ......................…
Yavaşça koy ellerime dualarını. Bir annenin dualarıyla yalvarayım Rabbime. Umut doğsun içime…
Ah, anne!... Ta ciğerinden söküp beni, teslim et ŞEHADET’e… Teslim et, ölümün gül yüzüne… Ölümsüzlüğe...
Raziye Nur Tuna Özköse
