Onlar dünya hayatını seve seve ahirete tercih ederler ) ayeti kerimesi özellikle ahir zamanda insanların imanlarının zafiyete uğrayacağını yani zayıflayacağını, hatta üstünden gömlek çıkarır gibi imanlarını çıkarabileceklerini ve ahireti elmas olarak bildiği halde kırılacak cam parçacıkları hükmünde olan dünyanın metaları olan ve imtihan için insana verilen evlat, mal, anne, baba, kardeş, eş, mevki ve makam gibi fani zail olan şeylerin ahirette kendi başlarına bela olacağını cehenneme gitmelerine sebep olabileceğini Kuranın nice ayetleri ihtar eder ve derki “sana verilen hadsiz muhabbeti Allah hesabına sevip perestiş ettiğin muhabbet sahiplerine sarf etmenin cezasını hem ahirette hem de dünyada çekeceksin”. İhtarıyla her şeyi Allah hesabına onun namına sevmesi gerektiğini ihtar ederek “canınızı malınızı Allah ve Rasulünden çok sevmedikçe hakiki iman etmiş sayılmazsınız” diyerek imanın ölçüsünü ne olması gerektiğini göstermektedir.
Ahir zamanın en büyük hastalığı olan ve Allahı hakiki tanıyıp sevmemekten de ileri gelen ve tevekkülsüzlük hastalığının neticesi olan hakiki nimet sahibini unutmak rızkın kimden geldiğini bilmemek, hayatı verip devam ettireni aramamak, böyle kerimane ve rahimane bir şekilde yaşatıldıklarını idrak edememenin neticesi olarak, sanki sonsuz bir hayatları varmış gibi düşünerek derdi maişet(Geçim derdi) ve istikbal endişeleri taşımaları sanki bu dünyaya sadece zevk ve lezzet için gelmişler gibi çırpınmaları hayatın asıl gayelerini bilmemelerinin sıkıntısını anne ve babalar hem kendileri yaşıyorlar hem de çocuklarına yaşatıyorlar. Bütün kuvvetlerini çocuklarının geleceği için sarf ediyorlar. Sadece dünya hayatı varmış gibi zamanlarını ona göre ayarlıyorlar. Çocuklarının yüzünü ahiretten dünyaya çevirip ona dünyada beş on senelik bir rahatlık kazandırmak uğruna o çocukların ebedi hayatlarını hiç nazara almıyorlar. Güya bu çırpınmalarını şefkatlerinden yapıyorlar. Bilmiyorlar ki yaptıkları şefkati suiistimal edilmekten ibarettir. Hâşâ sanki şefkatleri Allahın şefkatinden çokmuş gibi çocuklarının rızkı ve geleceği endişesi ile hareket ediyorlar. Çocukların dinden ve ahiretten uzak büyüyüp sadece dünyanın lezzet ve menfaatleri için çalışıp çabalayan insanlar olmasına çalışarak o çocukların ahirette kendilerine davacı olmalarına zemin hazırladıklarını hiç düşünmüyorlar. Çocuklarının dünyada birkaç günlük rahat bir hayat sürmeleri için çırpınıp onların dünyadaki sıkıntılarına tahammül edemeyenler o çocukların ahirette sonsuz bir azaba duçar kalıp sıkıntı çekeceklerini hiç akıllarına ve hayallerine getirmiyorlar. Getirmedikleri için ahirette o çocuklar analarından ve babalarından şikâyetçi olacaklar diyecekler ki bu ana ve babalarımız bizim felaketimize ve helakimize sebep oldular. Güya bize acıdılar, dünyada kendileri için canlarını bile feda edebilecek olan o anne ve babalara ahirette o çocukları acımayacaklar.”biz cehenneme gidiyorsak anamız ve babamızda gitsin” diyecekler. Üç günlük dünya mevkisi ve makamı için bize dinimizi feda ettirdiler. Dine uygun olmayan ortamlarda okumamıza ve çalışmamıza göz yumup teşvik ettiler.
Amma çocuklarını dünyasını değil sadece ahiretini de düşünen ana ve babalara ise ahirette çocukları şefaat edip cennete gideceksek ana ve babalarımız da yanımızda gelsin diyecekler. Onlar bizim dünyada başımıza açılan en büyük dava olan cenneti kazanmada en büyük yardımı yaptılar. Bize Allaha nasıl kul olmamız gerektiğini öğrettiler. Dünyanın menfaatlerine dinimiz feda ettirmediler. Helal dairesinde yaşamamızı öğrettiler. M.KAKCA
Ahir zamanın en büyük hastalığı olan ve Allahı hakiki tanıyıp sevmemekten de ileri gelen ve tevekkülsüzlük hastalığının neticesi olan hakiki nimet sahibini unutmak rızkın kimden geldiğini bilmemek, hayatı verip devam ettireni aramamak, böyle kerimane ve rahimane bir şekilde yaşatıldıklarını idrak edememenin neticesi olarak, sanki sonsuz bir hayatları varmış gibi düşünerek derdi maişet(Geçim derdi) ve istikbal endişeleri taşımaları sanki bu dünyaya sadece zevk ve lezzet için gelmişler gibi çırpınmaları hayatın asıl gayelerini bilmemelerinin sıkıntısını anne ve babalar hem kendileri yaşıyorlar hem de çocuklarına yaşatıyorlar. Bütün kuvvetlerini çocuklarının geleceği için sarf ediyorlar. Sadece dünya hayatı varmış gibi zamanlarını ona göre ayarlıyorlar. Çocuklarının yüzünü ahiretten dünyaya çevirip ona dünyada beş on senelik bir rahatlık kazandırmak uğruna o çocukların ebedi hayatlarını hiç nazara almıyorlar. Güya bu çırpınmalarını şefkatlerinden yapıyorlar. Bilmiyorlar ki yaptıkları şefkati suiistimal edilmekten ibarettir. Hâşâ sanki şefkatleri Allahın şefkatinden çokmuş gibi çocuklarının rızkı ve geleceği endişesi ile hareket ediyorlar. Çocukların dinden ve ahiretten uzak büyüyüp sadece dünyanın lezzet ve menfaatleri için çalışıp çabalayan insanlar olmasına çalışarak o çocukların ahirette kendilerine davacı olmalarına zemin hazırladıklarını hiç düşünmüyorlar. Çocuklarının dünyada birkaç günlük rahat bir hayat sürmeleri için çırpınıp onların dünyadaki sıkıntılarına tahammül edemeyenler o çocukların ahirette sonsuz bir azaba duçar kalıp sıkıntı çekeceklerini hiç akıllarına ve hayallerine getirmiyorlar. Getirmedikleri için ahirette o çocuklar analarından ve babalarından şikâyetçi olacaklar diyecekler ki bu ana ve babalarımız bizim felaketimize ve helakimize sebep oldular. Güya bize acıdılar, dünyada kendileri için canlarını bile feda edebilecek olan o anne ve babalara ahirette o çocukları acımayacaklar.”biz cehenneme gidiyorsak anamız ve babamızda gitsin” diyecekler. Üç günlük dünya mevkisi ve makamı için bize dinimizi feda ettirdiler. Dine uygun olmayan ortamlarda okumamıza ve çalışmamıza göz yumup teşvik ettiler.
Amma çocuklarını dünyasını değil sadece ahiretini de düşünen ana ve babalara ise ahirette çocukları şefaat edip cennete gideceksek ana ve babalarımız da yanımızda gelsin diyecekler. Onlar bizim dünyada başımıza açılan en büyük dava olan cenneti kazanmada en büyük yardımı yaptılar. Bize Allaha nasıl kul olmamız gerektiğini öğrettiler. Dünyanın menfaatlerine dinimiz feda ettirmediler. Helal dairesinde yaşamamızı öğrettiler. M.KAKCA
