Rahman Rahim olan Allah’ın adıyla! Hamd, alemlerin Rabbi olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam Rabbimizin biz kulları için bir rahmet kapısı olaarak açtığı imamımız, örneğimiz, önderimiz, canımızdan çok sevdiğimiz sevgili peygamberimize ve onun mümtaz ailesine, seçkin ashabına olsun. Kıyamete kadar izzet ve şeref de onların yollarının yokusu olan mü’minlere olsun. Allah’ın izni ve yardımıyla Tefsir çalışmamızın kitap olarak yayınlanmasından sonra, vahyin ikinci çeşidi olan, İslam’ın iki temel kaynağından biri olan sünnet üzerinde de yoğunlaşmaya, daha önceleri çeşitli vesilelerle tanıyıp müslümanlarla paylaşmaya çalıştığım hadis derslerimi, notlarımı bir daha gözden geçirerek seri halde yayınlamaya karar verdim. Çünkü inancım o ki, içinde yaşadığımız toplumun bana göre iki yanlışı vardır. Bunlardan birincisi ve en önemlisi dini (vahyi) tanımama yanlışı, ikincisi de diğerleri ki, bunu dilediğiniz kadar sayabilir, sıralayabilirsiniz. Eğer insanlar birinci yanlışlarını düzeltebilirlerse yani vahiyle yakından tanışma imkanı bulabilirlerse, kesinlikle söyleyebilirim ki öteki yanlışlarının tamamını düzeltme yoluna girmiş olacaklardır. Çünki Beyyine süresi fert ve toplum bazında bu değişimin yasasını çok güzel ortaya koyar: "Kitap ehlinden ve putperestlerden olan inkarcılar, kendilerine apaçık bir Beyyine, içinde kesin ve en doğru hükümlerin buulunduğu arınmış sahifeleri okuyan, Allah katından bir peygamber gelene kadar dinlerinden vazgeçecek değillerdi. (Beyyine 1-3) Tabii kitap ehline ve müşriklere hitap eden, onların değişimini isteyen bu ayet onlardan önce bize seslenmektedir. Çünki Kur’an’da anlatılan her şey bize hitaptır. Eğer önce müslümanlar, sonra da kitap ehlinden ve müşriklerden olan kafirler, kendilerine apaçık bir Beyyine gelinceye kadar bulundukları durumdan kopacak, ayrılacak, yaşantılarını, dinlerini, adetlerini, yollarını, programlarını terk edecek değiller ise, yani kendilerine Beyyine gelinceye kadar, Beyyine ile yakından tanışıncaya kadar mevcut küfürlerinden, şirklerinden, sapıklıklarından vazgeçecek değiller ise, o zaman kesinlikle Beyyineye ihtiyaç var demektir. Eğer kendi durumlarınızı değiştirmek, düzeltmek istiyorsak, çevrenizdekilerin, çocuklarınızın, hanımlarınızın, arkadaşlarınızın, dostlarınızın, toplumunuzun mevcut hayatlarını beğenmedik de değiştirmek istiyorsak veya gerek kendimizi, gerekse çevremizdeki insanların hayatlarını bir kademe daha ileriye götürmek, bir kademe daha güzelleştirmek, Müslümanlaştırmak istiyorsak, onlara yanlışlarını göstermek istiyorsak, insanları alıştıkları İslam dışı yerleşik hayatlarından rahatsız edip, mevcut hayatlarından farklı Allah ve Resulü’nün istediği bir hayat programına geçirmek istiyorsak, yani ne yapalım ki biz değişelim? Ne edelim ki bu insanları değiştirelim? Ne yapalım ki hem kendimizi hem de bu toplumu müslümanlaştıralım diyorsak, bunun sancısını çekiyorsak kesinlikle bilelim ki bunun yolu Beyyiine’den geçmektedir. Başka çaresi yok, hem kendimize hem de çevremize Beyyine götürmek, Beyyine ulaştırmak zorundayız. Kendimizi ve çevremizi Beyyine ile tanıştırmak zorundayız. İnsanların gözüne kulağına, ağzına burnuna, kafasına kalbine Beyyine sokmak zorundayız. Bu Beyyine’nin ne olduğunu da Rabbimiz ayetin devamında şöylece ortaya koyar: "Allah’tan gönderilmiş, (Allah’ın gönderdiği) bir elçi ki içinde dosdoğru yazılı hükümlerin bulunduğu tertemiz sahifeleri okumaktadır." Demek ki o Beyyine Allah’ın gönderdiği bir elçidir ki elinde tertemiz sayfaları okumaktadır ve o sayfaların içinde insanları dosdoğru yola, hakka, hidayete ulaştırmaktadır. İşte Beyyine budur. Elinde kitap olan bir peygamber. .. Peygambersiz bir kitap, kitapsız bir peygamber değiL. Elinde kitabı olan ve insanlara onu okuyan, onu herkesten daha iyi anlayan, tefsir eden, teybin eden, uygulayan bir peygamber. Öyleyse kitabı peygamberden, peyygamberi de kitaptan ayırmaya, ayrı düşünmeye, kitap gerçeğini kabul edip peygamber gerçeğini reddetmeye hakkımız yoktur. Hatta biliyoruz ki kendiilerine kitap verilmemiş peygamberler vardır, ama peygambersiz kitap hiç yoktur. Yani peygamber (risalet) gerçeği kitap gerçeğinden de önceliklidir. Beyyine, belge, hüccet Rasulullah’tır ve Rasulullah’ın okuduğu tertemiz Kur’an sahifeleridir ki, işte bu Beyyine’nin gelmesini bekleyen ehl-i kitap ve kendilerini İbrahim’in yolunda gören müşrikler bekleyip durdukları, yolunu gözledikleri Resul elinde Allah’ın kitabıyla ortaya çıkıp: "Ey insanlar! işte! İşte bekleyip durduğunuz kitap! İşte yolunu gözlediğiniz ahir zaman Nebisi! İşte ben ve kitabım karşınızda! Haydi ne bekliyorsunuz?" deyince ehl-i kitap ve müşrikler şaşırıp kaldılar. Apışıp kaldılar. Neden? Zira onlar o ana kadar hep papazlarını, rahiplerini, keşişlerini, kardinallerini, putlarını, reislerini, liderlerini, alimlerini, üstatlaarını dinlemişlerdi. Onlardan bilgilenmişler, onlarla şartlanmışlardı bir, bir de o Peygamber kendi içlerinden, kendi ailelerinden, kendi ırklarınndan çıkmamıştı. Bu yüzden avuçlarının içi kadar bildikleri, öz evlatlarınndan daha yakın tanıdıkları o Beyyine’yi reddettiler. Tıpkı şu anda ağabeylerini, reislerini, şenerini, efendilerini, şeyhlerini, cemaatlerini, tağutlarını, çevrelerini, düzenlerini dinleyip de Beyyine ile karşı karşıya gelince şaşırıp kalan asrımızın Müslümanları gibi. Bugün aynen onlar gibi kimi Müslümanlar da Kur’an ve sünnete aynı tavrı sergiliyorlar. Kendilerine sunulan Beyyine’ye karşı aynı tutumu reva görüyorlar. Kitap ve sünnete gitmek istemiyorlar. Kitap ve sünnetle tanışmak, kendilerini onunla yargılamak istemiyorlar. Neden? Çünkü şu ana kadar onların kulak verdikleriyle Rasulullah’ın hayatı benzer özelllikte değildi. Şu ana kadar onlar kendi önderlerine, kendi efendilerine, siyasi liderlerine, tağutlarına: "Bize şöyle şöyle emredin, biz de yapalım! Bizden şunları şunları isteyin, biz de yerine getirelim! Biz sizi seçiyoruz, siz de bize bizim istediğimiz yasaları çıkarmak zorundasınız!" demeye alışmışlar, tanrılarını hep kendileri seçmişler, kendileri belirlemişlerdi. Beyyine karşısında imana yanaşmayan, durumlarından, yaşantıılarından memnun olan, dinleri konusunda itminan içinde bulunanlardı. "Bizler bu halimizle, bu anlayışlarımızla, bu yaşayışlarımızla, bu önderlerimizle, bu kitaplarımızla, bu cemaatlerimizle, bu yapılanmalarımızla kesin cennetliğiz. Bu iş kesin. Bu iş garantidir. Bizler garanti cennetliğiz, siz kendinize bakın" diyorlardı. Hıristiyanlar böyle diyordu, Yahudiler böyle diyordu. Allah’ın oğlu dedikleri Hz. İsa’yı ve Hz. Üzeyir’i,işledikleri suçlara karşı kalkan yaparak, Allah’a veliaht tayin ederek, Allah’a güya Allah’ın sözünden çıkamayacağı bu oğulları vasıtasıyla torpil yapptıracaklarına inanıyorlardı. Hıristiyanlar da Yahudiler de aynı şeyi söylüyorlardı. Bakıyoruz bugün kendilerine Müslümanız diyen toplumun duurumu da onların o günkü durumuna benziyor. Hayatlarında aynı durrgunluk, aynı doyumluluk ve pasiflik var. Onlar da kendilerinin doğru yolda, hak yolda olduklarını zannediyorlar. Allah’ın razı olacağı bir hayatı yaşadıklarını zannediyorlar. Israrla bir iman derecesinde hayatlarını kabul var. Yaşantılarından memnun görünüyorlar. Kendilerini kesin cennetlik görüyorlar. İşte bu korkunç durum değişmeye en büyük engeldir. "Ne var bizim hayatımızda? Biz Müslüman değilmiyiz yani? Cenneete biz girmeyeceğiz de ayyaşlar, Hıristiyanlar mı girecek?" deyişleri, kendi hallerinden, hayatlarından memnun oluş halleri tıpkı kendilerine Beyyine gelmeden önceki ehl-i kitap ve müşriklerin vaziyetine benziyor. İşte şu anda kendilerinden mutmain olmuş bu toplum da ancak kendilerine Beyyine götürüldüğü, hayatlarına Kur’an ve sünnet projekktörü tutulduğu, Beyyine ile hayatlarını sorgulama imkanı buldukları zaaman elbette bulundukları durumu bir eleştiriye tabi tutup değiştireceklerdir. İnsan bir hakikatle karşı karşıya gelmedikçe hep kendini iyi ve doğru zanneder. Ama ne zaman dışa açılır, daha iyisini görürse, Beyyine ile tanışır ve kendini onunla yargılama imkanı bulursa, yani Allah’ın istediklerine muttali olursa o zaman eyvah! diyor. Eyvah ki yamlmışım! Eyvah ki yanlış yoldaymışım! Demeye başlıyor. Eyvah! İçinde bulunduğumuz hayat; hayat değilmiş! Din budur diye yaşadığımız din değil kendi kuruntularımızmış diyerek değişmeye karar verecektir. Ama ne yazık ki bu toplum henüz Beyyine buluşmadı. Bu toplum tüm hayatını sağlama alabileceği Beyyine ile tanışmadı. Hayatını yargılayıp sorgulayabileeceği Kitap ve sünnetle tanışmadı. Bu toplum henüz peygamberle tanışmadı. Rabbimize binlerce kez hamdolsun ki son yüzyıl içinde uzun bir tarihi durgunluktan sonra İslam’ın yeniden uyanışına şahid olan şu günlerde tüm İslam dünyasında Beyyine’ye (Kur’an ve sünnete) yeniden dönüş akımının başladığını görüyoruz. İnsan ve toplum hayatında vahiy geleneğinin yeniden kurulması adına çok ciddi ve sevindirici çabaların harcandığını görmek insanı mutlu ediyor. Tarihin örümcek ağı gibi öre öre günümüz insanına taşıyıp getirdiği yanlış ve çarpık din anlayışları, vahye dayanmayan düşünce biçimleri, Beyyine’siz şekillenen hayat moodelleri Allah’ın izniyle Beyyine’nin anlaşılmasıyla çözülecektir. Allah’ın izniyle Kur’an ve sünnet kılıcıyla ıslah edilmemiş gelenekler, sayısız batıl inançlar, dinle alakası olmadığı halde dinmiş gibi beşer hayatının vazgeçilmez unsuru haline gelmiş tüm yanlışlar, tüm hurafeler, tüm bid’atler Beyyine’nin nuruyla aydınlanacak, ayıklanacaktır. Tarih kadar ağır bu öldürücü eracif yükünün altından vahiyle kalkmaktan başka çare de yoktur. Elhamdülillah ki Beyyine’nin toplum hayatına inmesi sonucunda müslümanlar arasında bu fırkalaşmanın ucu görülmüştür. En azından uucu görünmeye başlamıştır. Bunun sebebi de elbette topluma Beyyine geliyor. Toplumun gündemine Beyyine geliyor. Uzun bir fasıladan sonra yine Kur’an ve sünnet geliyor. Beyyine hayata yansımaya başlamıştır. Kur’ an ve sünnet insanlan ağızlarına, kulaklarına, kalplerine, beyinlerine, evlerine, hayatlarına inmeye başladı. Kur’an ve sünnet toplumun gündemine girmeye başladı. Elhamdülillah insanlar evlerinde, bürolarında Kitap ve sünnet konuşmaya başladılar. Bu yüzden de insanlar fırkalaşıyor bu toplumda. Fırkalaşma başlıyor. Nasıl bir fırkalaşma? Kimileri kabul ediyor, kimileriyse reddediyor. Kimileri tereddüt içinde. Kimisi bazısını kabul ediyor bazısını reddediyor. Ama bilelim ki vahiy geldikçe, Kur’an ve sünnet hayata indikçe, Beyy’ine konuşulup anlaşıldıkça bu çatışma daha da şiddetlenecek. Razı olduğumuz hayatlarımız, İslamı sandığımız düşünce ve yaşantılarımız altüst olacak, mü’min gerçek mü’’min, kafir de gerçek kafir olacak. Saflar belirginleşecek. Kim neye inandığını, kim neyi reddettiğini bilecek. Tıpkı o gün olduğu gibi vahiy nurunun, Beyyine-nin, Furkan’ın karşısında her şey eriyip kül olacaktır Alllah’ın yardımıyla. Ne mutlu bu ayrışmanın, bu saflaşmanın hızlandırılması adına insanlara Beyyine götürme kavgası içine girenlere! Ne mutlu bu değişimin hızlandırılması adına insanları vahiyle tanıştırmaya çırpınanlara! Ne mutlu bu uğurda zamanından, imkanlarından fedakarlıkta bulunan Allah dostlarına! Ben de benden önce bu uğurda çaba sarfeden değerli seleflerimizin arasına girebilmek için ilk olarak İmam Nevevi’nin derlediği 42 hadiste, peygamberim bana ne dedi? Peygamberim benden neler istedi? Konusunu sesli düşünerek siz müslüman kardeşlerimle paylaşmaya karar verdim. Ribat dergisinde şerh ederek yazdığım ve değişik zamanlarda sohbet halinde sunduğum hadislerden oluşan bu eserimizi inşallah "Besairu’l Ehadis 2,3,4,5 ... şeklinde diğerleri takip edecektir. Rabbimden dileğim odur ki, tüm ömrümüz Kitap ve sünneti anlayıp anlatma, yaşayıp yaşatma çabası içinde geçsin. Bundan daha bereketli bir çabanın, daha değerli bir ömrün olduğunu bilmiyorum. Rabbim vahyin bidayetinden şu ana kadar vefat edeniyle yaşayanıy’la bu uğurda çaba sarfetmiş, ömürlerini bu mübarek İşe vakfetmiş tüm mü’minlerden razı olsun, inşallah rahmetiyle bizi de o razı olduklarının arasına katsın duası ve müslüman kardeşlerimin istifade etmeleri temennisiyle.
Ali KÜÇÜK
10.06.2008
konya
Ali KÜÇÜK
10.06.2008
konya
