Gidenler

Giden bir insan olunca, hele de sevmişsen çok,
izah etmek zor oluyor yokluğunu kendine...
ne aklın, ne yüreğin yanaşmıyor iş birliğine. Tozu dumana katıyorsun acıdan kaçarken.
Şarkılar daha kederli, fotograflar daha bir değerli oluyor.
Yaşadıklarınızın hayal olduğunu yalanlayacak kanıtlar arıyorsun çekmecelerde...

Hafızan nankörlük etmesin diye,
yastığının altında anılar biriktirip rüyalarına çağırıyorsun geceleri.
Kızıyorsun içten içe, geride kaldığına. Azrail, hazır seni atlamışken,
sevinemiyorsun yaşadığına. Her gidenle,
hayata açılan bir pencere daha kapanıyor yüreğinde.
Gündüzler yüreğinle, geceler aklınla oynuyor.
Her doğan gün yaşamaya başlayan, ay ışığında ölüyor tekrar tekrar.
Her gece aynı sahneler yeniden yaşanıyor.
Yine öpüyorsun onu buz gibi yanağından,
bembeyaz saçlarında bir kez daha dolaşıyor ellerin...

Yüreğin yalancı, aklın zaten başta değil,
uyuyor sanıyorsun yine ve teşebbüs etmiyorsun uyandırmaya, kızacak diye.
Ne arkasından gittiğin tabutta, ne başında "Amin!" dediğin mezarda hayal edemiyorsun onu.
Bir bir uzaklaşıyor yanından herkes, ayakların itaat etmiyor kimseye.
Diz çökmüş buluyorsun kendini; arada, bir kaç küreklik mesafe..
Ne "Elveda!" çıkıyor ağzından, ne bir "Teşekkür ederim!,
ne de "Seni seviyorum!"; bir kaç damla yaş düşüyor toprağa,
gülümseyen bir yüz beliriyor karşında ve bir ses " Artık gitmeliyiz" dediğinde başlıyor, onun için akmayacak,
senin için kolay geçmeyecek zaman.

Toprak bir kez daha ektiğinin karşılığını veriyor;
apansız, vedasız ve tesellisizz bir ayrılığın hasadıyla dönüyorsun eve.
Sonra, yine yıldızlar ve yine kederin...
Yatağına giriyorsun aceleyle, biliyorsun ki yeni gelen gün,
eski bir yalanla karşılayacak seni.
Zaman iyileştiremeyecek bu yarayı, yokluğu doldurulamayacak gidenin..
Kim bilir daha kaç sayfa yazacaksın,
kabullenemediğin gerçeği kendine ispat için...

Kim bilir kaç sene daha devireceksin ardından?

(alinti)