Çevrimdışı
Selamun aleykum mümin ve mümine kardeşlerim. Abilerim ve ablalarım.
28 yaşında bir kardeşinizim. İki yıl önce Rabbiim evliliğimi nasip etti.
Hanımımla çok uzun süredir (5 yıldan fazladır) görüşüyorduk. Evet malesef ehli dünya bir hayat yaşıyordum ve öyle bir sürecimiz oldu.
Şartlar olgunlaşıp nişanlandığımızda halen ehli dünya idim.
Düğümüze yakın bir dönemde Rabbim bana tahkiki iman kavramını farktmemi, hak yolunda yaşamak için bir sürece girmemi nasip etti. Büyük bir değişim sürecine girmemi . Bir nevi eşim için yabancı birisi olmaya başlamıştım artık.
O değişim sürecinde, ben daha kendi içimde bile birçok şeyi oturtmamışken ( islam çerçevesinde evlilikten beklentim, eşimden beklentilerim, kendi yapmak istediğim şeyler vs vs. ) eşime de doğal olarak bunları aktaramadım. Ben bile daha tam emin değildim neleri isteyeceğimden.
ELhamdulillah evlendik.
Ben sürekli Kuran - Meal - Hadis - Tefsir kitapları okumak peşindeydim. Oldukça yoğun olan iş hayatım dışında kalan vakitlerde bunlara çok vakit ayırmaya çalışıyordum. Muazzam bir açlığım vardı ve onu gidermenin peşindeydim.
Bu sırada eşime yeterli vakit ayıramıyormuşıum. Bunu farkettim. Tartışarak veya konuşarak farkettim. Demekki benim sınavlarımdan birisi bu olacak dedim. Allah için yapmam gereken iki şey var. Birine çok vakit ayırıyorum ama 2. sine yani eşime vakit ayırmaya, onun kalbini dinimize ve bana ısındırmaya vakit ayırmıyordum.
Okumalarımı azalttım. Eşimle vakit geçiirmeleri arttırmaya çaalıştım. Zor oluyordu. Önceki hayatımda az çok seyrettiğim ama şu an bana oldukça saçma ve sakıncalı gelen TV programları seyretmk, internetten birşeyler izlemek vs ama sabredip, Allah'tan af dileyip, eşimi kazanmak için yamaya çalışıyordum.
Eşimde tesettürlü birisi değildi. Dediğim gibi ehli dünya kişilerdik hep. Çok şükür öyle gecelere akan, her tarafı açık saçık gezen profilde birisi değildi hiç. Ortalama bir anadolu hanımı diyelim.
Yine evlilik öncesi olan o yıllarca olan beraberliğimizde evlilik süreci için bir sürü hayalimiz olmuştu. Gezilecek yerler, yapılacak şeyler ve cinsel hayatla ilgili.
Eşim muhtemelen tam "artık hepsini yapabileceğimiz evlilik geliyo" derken ben değişmiştim. Önceliklerim değişmişti. Arasını bulmam lazımdı iki durumun. Kendi istediklerim ve eşimin (geçmişte verdiğim ehli dünya sözlere binaen) beklediklerinin ortasını.
Cinsel hayatımız istediğimiz gibi olmuyordu. Olamıyordu. Çünlü artık farkına vardığım hakikatlerden dolayı eşim ev dışında, iş yerinde benim özelim değildi artık. Benim "en değerlim" bana tamamaen ait değildi.
Tutup da tesettüre girmesi için hiçbir zaman bir ima- baskı yapmamaya çalıştım. Sonuçta evlenirken ne böyle bir talebim oldu. Ne böyle bir söz aldım. Ne de benim iistememle olacak birşeydi.
Ben elimden geldiğince islamı tebliğ edip, yaşayabildiğim kadar güzelce yaşayıp, eşimin kalbini ısındırabilrsem zaten Rabbim isterse tesettürü kısmet edecekti.
Ama bu düşünceler arasında ister istemez cinsellikte o geçmişte söz verdiğim şekilde davranamıyordum. Motivasyonum düşüyordu.
Sebeplerini çok düşündük- tartıştık ve mecburen anlatmak durumuda kaldım hep.
Mümin erkeğin düşüncelerini. Eşi açık olunca içinde olan duyguları vs.
Eşimin gözünde tesettür için baskı yapıyor oldum hep.
Neyse bir vesile ile çok isteyediğimiz Umre kısmet oldu . (Eşim o kadar da istemyormuş gerçi - sonradan farkettim) Dönüşte kapandı eşim. Şu an kapanmazsam bir daha kapanamam diye.
Çok şükür dedim. Ama biliyordum zor olacak. Çünkü tahkiki iman ölçüsünde, önemini bilerek yapmamıştı.
Zamanla o da olur inşaAllah dedim. Çok dua ettim.
Yaşayarak tebliğ etmeye çalıştı hep.
Ha eşimde hiçbir zamana öyle dine tamamen uzak birisi değildi. Hoşuna giderse sohbetlere katılır, tam oturtamazsa da dönem dönem namazları kılmaya çalışır, kendiyle bu konuda çok mücadele eden birisi. Yanlış aktarmış olmayayım.
Ve şimdi zaman geçtikçe ben o imani çabalarımdan uzaklaşıyorum. Eşim daha çok vakit ayırabileyim diye. Önce tefsirler azaldı, sonra hadiis sonra meal sonra kuran ve en kötüsü şimdi namazlarım bile muazzam aksıyor.
Aynı zaman da da eşime her zaman daha ters tepiyor. Başka -çözülemeyecek- sorunlar oluyor mmesela. Ruhumuzun bunaldığı durumlar vs. Bir takım ayetleri hatırlıyor ve hatırlatıyorum. Huzurun yalnız Allah'ı anmakta olacağını, ama onu bille yappamıyorken istesek de istemesek de ulaşamayacağımızı vs.
Olmuyor. O da ters tepiyor. Eşimi dinen yetersiz olmakla suçluyormuşum. Öyle diyor. Hiç öyle bir niyetim olmadığı halde.
Bir hastalığımız var ve bende ilacın yerini gösteriyorum. Belki de farklı şekilde göstermem gerekir. Bilmiyorum.
Beni kim anlar, nasıl anlar ve nasıl yardımcı olur bilmiyorum. Etrafımda yardımcı olabilecek, fikrinin alabileceği yok bu konuda. Çünkü herkes klasik şeylerden bahsediyor. Evlenmeden önce eşi seçerken denk olanı seçmekle ilgili hadisler vs. Halbuki benim sürecim farklı işledi. Sınavımfarklı oluyor. Şikayetçi değilim. Elhamdulillah Rabbi'im beni bununla sınıyor. Sadece çözüm arıyorum. Belki burada bulurum. Belki başka bir yerde. Allah'ın selamı üzerinize olsun.
28 yaşında bir kardeşinizim. İki yıl önce Rabbiim evliliğimi nasip etti.
Hanımımla çok uzun süredir (5 yıldan fazladır) görüşüyorduk. Evet malesef ehli dünya bir hayat yaşıyordum ve öyle bir sürecimiz oldu.
Şartlar olgunlaşıp nişanlandığımızda halen ehli dünya idim.
Düğümüze yakın bir dönemde Rabbim bana tahkiki iman kavramını farktmemi, hak yolunda yaşamak için bir sürece girmemi nasip etti. Büyük bir değişim sürecine girmemi . Bir nevi eşim için yabancı birisi olmaya başlamıştım artık.
O değişim sürecinde, ben daha kendi içimde bile birçok şeyi oturtmamışken ( islam çerçevesinde evlilikten beklentim, eşimden beklentilerim, kendi yapmak istediğim şeyler vs vs. ) eşime de doğal olarak bunları aktaramadım. Ben bile daha tam emin değildim neleri isteyeceğimden.
ELhamdulillah evlendik.
Ben sürekli Kuran - Meal - Hadis - Tefsir kitapları okumak peşindeydim. Oldukça yoğun olan iş hayatım dışında kalan vakitlerde bunlara çok vakit ayırmaya çalışıyordum. Muazzam bir açlığım vardı ve onu gidermenin peşindeydim.
Bu sırada eşime yeterli vakit ayıramıyormuşıum. Bunu farkettim. Tartışarak veya konuşarak farkettim. Demekki benim sınavlarımdan birisi bu olacak dedim. Allah için yapmam gereken iki şey var. Birine çok vakit ayırıyorum ama 2. sine yani eşime vakit ayırmaya, onun kalbini dinimize ve bana ısındırmaya vakit ayırmıyordum.
Okumalarımı azalttım. Eşimle vakit geçiirmeleri arttırmaya çaalıştım. Zor oluyordu. Önceki hayatımda az çok seyrettiğim ama şu an bana oldukça saçma ve sakıncalı gelen TV programları seyretmk, internetten birşeyler izlemek vs ama sabredip, Allah'tan af dileyip, eşimi kazanmak için yamaya çalışıyordum.
Eşimde tesettürlü birisi değildi. Dediğim gibi ehli dünya kişilerdik hep. Çok şükür öyle gecelere akan, her tarafı açık saçık gezen profilde birisi değildi hiç. Ortalama bir anadolu hanımı diyelim.
Yine evlilik öncesi olan o yıllarca olan beraberliğimizde evlilik süreci için bir sürü hayalimiz olmuştu. Gezilecek yerler, yapılacak şeyler ve cinsel hayatla ilgili.
Eşim muhtemelen tam "artık hepsini yapabileceğimiz evlilik geliyo" derken ben değişmiştim. Önceliklerim değişmişti. Arasını bulmam lazımdı iki durumun. Kendi istediklerim ve eşimin (geçmişte verdiğim ehli dünya sözlere binaen) beklediklerinin ortasını.
Cinsel hayatımız istediğimiz gibi olmuyordu. Olamıyordu. Çünlü artık farkına vardığım hakikatlerden dolayı eşim ev dışında, iş yerinde benim özelim değildi artık. Benim "en değerlim" bana tamamaen ait değildi.
Tutup da tesettüre girmesi için hiçbir zaman bir ima- baskı yapmamaya çalıştım. Sonuçta evlenirken ne böyle bir talebim oldu. Ne böyle bir söz aldım. Ne de benim iistememle olacak birşeydi.
Ben elimden geldiğince islamı tebliğ edip, yaşayabildiğim kadar güzelce yaşayıp, eşimin kalbini ısındırabilrsem zaten Rabbim isterse tesettürü kısmet edecekti.
Ama bu düşünceler arasında ister istemez cinsellikte o geçmişte söz verdiğim şekilde davranamıyordum. Motivasyonum düşüyordu.
Sebeplerini çok düşündük- tartıştık ve mecburen anlatmak durumuda kaldım hep.
Mümin erkeğin düşüncelerini. Eşi açık olunca içinde olan duyguları vs.
Eşimin gözünde tesettür için baskı yapıyor oldum hep.
Neyse bir vesile ile çok isteyediğimiz Umre kısmet oldu . (Eşim o kadar da istemyormuş gerçi - sonradan farkettim) Dönüşte kapandı eşim. Şu an kapanmazsam bir daha kapanamam diye.
Çok şükür dedim. Ama biliyordum zor olacak. Çünkü tahkiki iman ölçüsünde, önemini bilerek yapmamıştı.
Zamanla o da olur inşaAllah dedim. Çok dua ettim.
Yaşayarak tebliğ etmeye çalıştı hep.
Ha eşimde hiçbir zamana öyle dine tamamen uzak birisi değildi. Hoşuna giderse sohbetlere katılır, tam oturtamazsa da dönem dönem namazları kılmaya çalışır, kendiyle bu konuda çok mücadele eden birisi. Yanlış aktarmış olmayayım.
Ve şimdi zaman geçtikçe ben o imani çabalarımdan uzaklaşıyorum. Eşim daha çok vakit ayırabileyim diye. Önce tefsirler azaldı, sonra hadiis sonra meal sonra kuran ve en kötüsü şimdi namazlarım bile muazzam aksıyor.
Aynı zaman da da eşime her zaman daha ters tepiyor. Başka -çözülemeyecek- sorunlar oluyor mmesela. Ruhumuzun bunaldığı durumlar vs. Bir takım ayetleri hatırlıyor ve hatırlatıyorum. Huzurun yalnız Allah'ı anmakta olacağını, ama onu bille yappamıyorken istesek de istemesek de ulaşamayacağımızı vs.
Olmuyor. O da ters tepiyor. Eşimi dinen yetersiz olmakla suçluyormuşum. Öyle diyor. Hiç öyle bir niyetim olmadığı halde.
Bir hastalığımız var ve bende ilacın yerini gösteriyorum. Belki de farklı şekilde göstermem gerekir. Bilmiyorum.
Beni kim anlar, nasıl anlar ve nasıl yardımcı olur bilmiyorum. Etrafımda yardımcı olabilecek, fikrinin alabileceği yok bu konuda. Çünkü herkes klasik şeylerden bahsediyor. Evlenmeden önce eşi seçerken denk olanı seçmekle ilgili hadisler vs. Halbuki benim sürecim farklı işledi. Sınavımfarklı oluyor. Şikayetçi değilim. Elhamdulillah Rabbi'im beni bununla sınıyor. Sadece çözüm arıyorum. Belki burada bulurum. Belki başka bir yerde. Allah'ın selamı üzerinize olsun.
