Incitmeyecek Kadar Uzak, Üşütmeyecek Kadar Yakın

Eski zamanların dondurucu bir kışından bütün hayvanlar çok etkilenmiş, büyük kayıplar vermişler. Ama en çok kayıp veren kirpilermiş. Çünkü onların pek çok hayvan gibi kalın kürkleri yok, kendilerini sıcak tutması zor olan dikenleri var. Bu durumdan en az zararla kurtulmak için kirpiler meclisi toplanmış çözüm aramaya başlamış. Tartışa tartışa nihayet gece olunca bütün kirpilerin bir araya toplanmasına, birbirine yakın durarak geceyi geçirmelerine karar verilmiş. Böylece kirpiler birbirlerinin vücut sıcaklığından faydalanacak, aralarındaki hava tedavülünü önleyerek donmaktan kurtulacaklarmış.

İlk geceki denemelerinde bunun işe yaradığını görmüşler. Ama başka bir problem çıkmış ortaya. Üşüyen kirpiler birbirine fazla yaklaştıklarından yaralanmalar gerçekleşmiş. Sonraki gece yaralanma korkusundan birbirinden uzak durmuşlar ama bu sefer de donmalar meydana gelmiş. Ne var ki her gece kâh uzaklaşa, kâh yakınlaşa, deneye-yanıla birbirlerinin vücut sıcaklığından faydalanacak kadar yakın; ancak birbirlerini incitmeyecek kadar uzak durmayı öğrenmişler.

Bizim de uzun dikenlerimiz var. Bunlar hayata karşı filtrelerimiz. Bazen faydalı bazen de zararlı. Çoğu zaman kimseleri yaklaştırmıyoruz yanımıza. Filtrelerimizden elemeden kimseleri sokmuyoruz özel dünyamıza. Ne var ki, sıcaklık ancak yakınlaşmakla mümkün. Birbirimizin CANINI YAKMAYACAK KADAR UZAK, HAYATIN SOĞUK ZAMANLARINDA ÜŞÜMEYECEK KADAR DA YAKIN olmayı öğrenmeliyiz. (selam ve dua ile)

güzeldi,Rahman razi olsun...

ecmain can :ahim

çok güzel bir kıssaydı teşekkür ederim Allah razı olsun. çok ders verici bir hikaye inşallah bütün insanlar bu hikayeden ders çıkarmasını bilirler.

Güzel bir hikayeymiş...Sonuç daha bir güzel...

Yazdıkların karşısında söylenecek pek fazla kelime yok hatta hiç yok ta denilebilir... Ama hayat insanları öyle yozlaştırmış öylesine hapsetmiş ki insan sadece kendini düşünür olmuş... nedeni de çok açık insanlar artık birbirlerine güven vermiyorlar söylenen her sözde yapılan her şeyde acabalar kemiriyor beyinlerimizi... çünkü artık biliyoruz ki bize yaklaşanların çoğu menfaat peşinde... kimselere kapılarımızı açamaz hala getirdiler bizi... hepimizin ortak noktası şu GÜVENDİĞİMİZ TEK ŞEY AYNAYA BAKTIĞIMIZDA GÖRDÜĞÜMÜZ VE YUKARIYA BAKTIĞIMIZDA GÖRMEDİĞİMİZ(RABBİMİZ)... Umarım bir çok insana ulaşır bu yazdığın ve senin de dediğin gibi Birbirimizin CANINI YAKMAYACAK KADAR UZAK,HAYATIN SOĞUK ZAMANLARINDA ÜŞÜMEYECEK KADAR DA YAKIN olmayı öğrenebiliriz... Allah razı olsun...