Olağanüstü şeylere ve bilinmeyen güçlere ilişkin inanışlara mutlak teslimiyet tehlikelidir, çünkü insanı hurafelerin girdabına düşürür… Hayatı koca bir vehme dönüştürür!...
Ama böyle bir inancı mutlak olarak inkar etmek de ondan daha az tehlikeli değildir. Bu da meçhulün/gaybin bütün pencerelerini kapatır, gözlemlenemeyen bütün gaybi güçlerin inkarını gerektirir. Bir şey için değil, sadece hayatımızın her hangi bir döneminde bu meçhul/gaybi gücün beşeri idrakimize sığmayacak kadar büyük olmasından dolayı!... Böylece beşeri idrakimiz de küçüldükçe küçülür, alan ve kapasite olarak küçülür, değer olarak küçülür. Varlığı “bilinen”le sınırlandırır. Şu ana kadar “bilinen”leri topladığımız zaman evrenin azameti karşısında cılız kalır oysa. Gerçekten cılız kalır!...
İnsanın şu yeryüzündeki hayatı, evrensel güçleri idrakten aciz oluşlar silsilesinden ibarettir. Ya da çemberini kırıp bu uzun yolda ileriye doğru adım atma imkanını elde etmesi durumunda da, evrensel güçleri idrak etmeye güç yetirişler zincirinden müteşekkildir.
İnsanın, bir zaman sonra, o ana kadar idrakinin üstünde olan evrensel güçlerden birini kavrama gücünü sergilemesi, gözlerini şu hakikate karşı açık tutmasının garantisidir: henüz tecrübe aşamasında olduğum için, hala idrak edemediğim başka güçler de vardır!
Aslında insan aklının kendisine saygı göstermesi açısından da olsa, hayatımızda meçhule/bilinmeze/gabya yer vermemiz gerekir. Vehim ve hurafenin pençesine düşenlerin yaptığı gibi bütün işlerimizde sırtımızı meçhule dayamamız için değil kuşkusuz. Bilakis şu evrenin büyüklüğünü olanca gerçekliğiyle değerlendirmemiz için. Şu engin evrende nefsimize gerçek değerini öğretmemiz için. Kuşkusuz bu bilinç de insan ruhunda bir çok pencere açar. Bu sayede kendi içimizde bulunup da bizi evren bütününe bağlayan damarların bilincinde olmamız, tanımamız mümkün olur. Elbette bu bilinç, bu güne kadar aklımızla algıladığımız olgulardan daha büyük ve daha derindir. Çünkü biz her gün yeni bir meçhulü, o güne kadar sır perdesinin gerisinde olan gaybi bir olguyu keşfetmekteyiz ve biz hala yaşamaktayız!...
Ama böyle bir inancı mutlak olarak inkar etmek de ondan daha az tehlikeli değildir. Bu da meçhulün/gaybin bütün pencerelerini kapatır, gözlemlenemeyen bütün gaybi güçlerin inkarını gerektirir. Bir şey için değil, sadece hayatımızın her hangi bir döneminde bu meçhul/gaybi gücün beşeri idrakimize sığmayacak kadar büyük olmasından dolayı!... Böylece beşeri idrakimiz de küçüldükçe küçülür, alan ve kapasite olarak küçülür, değer olarak küçülür. Varlığı “bilinen”le sınırlandırır. Şu ana kadar “bilinen”leri topladığımız zaman evrenin azameti karşısında cılız kalır oysa. Gerçekten cılız kalır!...
İnsanın şu yeryüzündeki hayatı, evrensel güçleri idrakten aciz oluşlar silsilesinden ibarettir. Ya da çemberini kırıp bu uzun yolda ileriye doğru adım atma imkanını elde etmesi durumunda da, evrensel güçleri idrak etmeye güç yetirişler zincirinden müteşekkildir.
İnsanın, bir zaman sonra, o ana kadar idrakinin üstünde olan evrensel güçlerden birini kavrama gücünü sergilemesi, gözlerini şu hakikate karşı açık tutmasının garantisidir: henüz tecrübe aşamasında olduğum için, hala idrak edemediğim başka güçler de vardır!
Aslında insan aklının kendisine saygı göstermesi açısından da olsa, hayatımızda meçhule/bilinmeze/gabya yer vermemiz gerekir. Vehim ve hurafenin pençesine düşenlerin yaptığı gibi bütün işlerimizde sırtımızı meçhule dayamamız için değil kuşkusuz. Bilakis şu evrenin büyüklüğünü olanca gerçekliğiyle değerlendirmemiz için. Şu engin evrende nefsimize gerçek değerini öğretmemiz için. Kuşkusuz bu bilinç de insan ruhunda bir çok pencere açar. Bu sayede kendi içimizde bulunup da bizi evren bütününe bağlayan damarların bilincinde olmamız, tanımamız mümkün olur. Elbette bu bilinç, bu güne kadar aklımızla algıladığımız olgulardan daha büyük ve daha derindir. Çünkü biz her gün yeni bir meçhulü, o güne kadar sır perdesinin gerisinde olan gaybi bir olguyu keşfetmekteyiz ve biz hala yaşamaktayız!...
