Kur’ân ve sahih Sünnet ışığında değerlendirildiğinde, Müslümanların muşriklerle, Ehl-i Kitab’a karşı veya başka bir sebeble ittifak kurmaları câiz değildir.
"Ey iman edenler! Benim de düşmanım, Sizin de düşmanınız Olanları dost edinmeyin..." (Mumtehine 1)
"Allah’a ve ahiret gününe iman eden bir kavmin, Allah’a ve Rasulune düşman olan kimselerle dostluk ettiğini göremezsin..." (Mucadele 22)
Bu ayetler, muşriklerle dostluk/velayet (siyasi-askeri ittifak) ilişkisini yasaklar. Bu yasağın genel olduğuna ve sadece kalbi bağ değil, siyasi ve fiili desteği de kapsadığına dair mufessirlerin beyanı vardır. (İbn Kesîr, Tefsîr, ilgili ayetler)
Mekke Muşrikleri ile Medine Yahudileri arasında ittifak girişimi olmuştur, ama Rasulullah ﷺ bunu reddetmiştir. Benzer şekilde, Rasulullah ﷺ: Muşriklerle andlaşma yapmış ama Onlarla, başka düşmanlara karşı birleşmemiştir. Yine Ehl-i Kitab’a (Yahudi/Nasara) karşı muşriklerle birleşmemiştir.
Hudeybiye Andlaşması'ndan sonra bazı kabileler Mekkelilerle, bazıları Müslümanlarla ittifak kurmuştur. Ama bu, doğrudan din düşmanlarına karşı muşriklerle birleşme değil, bölgesel barış düzenlemeleridir.
"Sizden kim onları dost edinirse, şubhesiz O da onlardandır. Şubhesiz Allah, zalimler topluluğunu hidayete erdirmez." (Maide 51)
Bu ayet, Yahudi ve Hristiyanlarla dostluk ve ittifakı yasakladığı gibi, muşriklerle birleşmeyi de kapsar. Zira düşmanlık, din temelliyse, bu tür ittifak imanı tehlikeye sokar.
Müslümanların, Ehl-i Kitab’a karşı muşriklerle ittifak kurması câiz değildir. Bu tür bir birliktelik: Akideye zarar verir (veli edinmek = küfür tehlikesi), Siyasi bağımlılık oluşturur (izzet yalnız Allah’a aittir), Rasulullah’ın sünnetine muhalifet (O ﷺ böyle bir şey yapmamıştır), Ummeti zelil eder.
Çevrimiçi
