Çevrimdışı
Soru:
"Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'ın arkasında namaz kılan birisi, namazda hapşırdı ve şu duayı okudu:
"Mubârak (hayrı bol), ihlaslı ve çok hamdle Allah'a hamdederiz, tâ Rabbimiz razı oluncaya kadar; dünya ve âhirat işindeki rızasından sonra da (hamdimize devam ederiz)."
Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) namazdan çıktıktan sonra: "Namazda dua okuyan kimdi?" diye sordu.
Ancak okuyan kişi sukût etti.
Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) tekrar sordu: "Duayı kim okudu? Zîra fena bir şey söylemedi."
Bunun üzerine adam: "Bendim, bu dua ile sâdece hayır murad ettim" dedi.
Efendimiz: "(Duanız) Rahman'ın Arşına kadar yükseldi" buyurdu."
(Ebû Dâvud, Salât 121, (770, 774); Tirmizî, Salât 296, (404); Buhârî, Ezan 115, (muhtasaran); Muvatta, Kur'an 25, (1, 212); Nesâî, İftitah 112 (2, 196)
Açıklama:
1- Hadis, görüldüğü üzere birçok vecihte büyük muhaddislerce rivâyet edilmiştir. Kıraat dışı okunan bu dua rivayetten rivayete farklılıklar, ziyâdeler ve noksanlar taşır.
Nitekim Buhârî ve Muvatta'nın rivayetlerinde Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm):
"Bu duayı yazmada öncelik kazanmak için otuz kusur melek yarış yaptı" buyurmuştur.
Tirmizî'nin rivayetinde, Rasûlullah üç sefer, "Bu kelimeleri kim söyledi?" diye sormuş, üçüncüde Rifâa İbnu Râfiî (radıyallâhuanh), "Bendim" demiş, Rasûlullah bir kere daha tekrarlattıktan sonra: "Otuz kusur melek bunu (huzur-u İlâhi'ye) yükseltmek hususunda yarış ettiler" buyurmuştur.
2- Hadis hakkında Tirmizî şu açıklamayı yapar: "Rifâa hadisi hasen bir hadistir. Bazı âlimler hadisin nâfile namazlarla ilgili olduğunu (yani kıraat dışı bir duanın nâfile namazlarda okunabileceğini) söylemiştir. Zîra, Tâbiîn'den bir çok büyük: "Kişi farz namazda hapşıracak olursa, içinden Allah'a hamdeder" demiş ve daha fazlasına izin vermemiştir."
İbnu Hacer, bu hadisin Bişr İbnu'z-Zehrânî tarafından yapılan rivâyetinde, Rifâa'nın akşam namazında olduğunu tasrîh ettiğini kaydederek, bu ruhsatın nâfile namazlarına mahsus olduğunu söyleyenleri reddetmek ister. Hadis üzerine sunduğu uzun açıklamalar meyanında şunu da kaydeder: "Alimler bu hadisten hareketle namazda, me'sûr duaya muhâlefet etmemek şartıyla, me'sûr olmayan dua ihdas edilebileceğine hükmetmiştir. "Me'sûr, sunnet olan, Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)'den rivâyet edilen demektir.
Yine İbnu Hacer'in belirttiğine göre bu rivâyetten şu hükümler çıkarılmıştır:
* Namazda, yanındakini teşvîş etmedikçe (rahatsız etmedikçe) zikirler yüksek sesle yapılabilir.
* Namazda hapşıranın elhamdulillah demesi mekruh değildir. Ancak Aynî'nin de belirttiği üzere, buna yerhamukallah diye cevap veren musallînin namazı bozulur.
* Namazda olan kimsenin, hapşırana "yerhamukallah" demesi gerekmez.
* Ta'dil-i erkânı zikirle uzatmak (câiz ve mustehabtır).
* Namazda, meşru olan kelamın sesli olarak telaffuzu, namazı bozmaz.
Not:
Aynî der ki: "el-Muhît'de Ebû Hanîfe'den rivâyete göre: "Namazda hapşıran, dilini kımıldatmaksızın içinden Allah'a hamdeder, kımıldatacak olursa namazı bozulur."
Amma sahih olan, zikrettiğimiz üzere, bunun hilafıdır. (Yani namazda hapşıranın elhamdulillah demesiyle namazı bozulmaz).
"Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: "Sizden biri hapşırınca "Elhamdulillah alâ kulli hâl." (Her hal için elhamdülillah) desin. Kardeşi de -yahut arkadaşı da- ona "Yerhamukâllah" diye cevap versin.
(Kardeşi bunu) kendisi için söyleyince, hapşıran da "Yehdîkumullah ve yuslih bâlekum" (Allah size de hidâyet versin ve işinizi düzeltsin) desin."
(Buhârî, Edeb 126, Ebû Dâvud, Edeb 99, (5033)
Açıklama:
1-Hapşıranın, namazda bile olsa elhamdulillah demesinin meşruiyeti hususunda Cumhur'un ittifakı var. Önceki rivâyette, sadece Ebû Hanîfe'nin, namazda telâffuz etmeksizin elhamdulillah'ı içinden geçirmesi gerekir dediğini gördük. Ancak, mezheb görüşü aksine tecelli etmiş, Şâfiî, Mâlikî ve Hanbelî mezhebi gibi Hanefî mezhebi de namazda elhamdulillah demenin namazı bozmayacağına hükmetmiştir.
Ancak İbnu'l-Arabî'nin de namazda hapşıranın, içinden elhamdulillah demesi gereğinde ısrar ettiğini, "namazdan çıkınca" diyenin bile bulunduğunu belirtelim.
2- Bu rivâyette elhamdulillah'tan sonra alâ kulli hâl ziyâdesi gözükmektedir. Hadisin bâzı vecihlerinde -ki Buhârî'deki vechi böyledir- bu ziyâde yoktur.
Ayrıca muhtelif rivâyetlerde, hapşıran kimse elhamdulillah deyince söylenmesi gereken dua, farklı şekillerde gelmiştir:
* "Yerhamunallâhu ve iyyâkum. (Allah bize de, size de rahmet etsin)."
* "Âfânallahu ve iyyâkum mine'nnâr, yerhamukallah. (Allah bizi de, sizi de ateşten âzâd etsin ve size rahmet buyursun)."
İbnu Hacer, bir büyük için: "Yerhamullah seyyidena (Allah efendimize rahmet buyursun)" gibi bir ifâdenin sünnete aykırı olduğunu, illa da bir tahsiste bulunulacaksa: "Yerhamukâllah yâ seyyidenâ" yani "Allah sana rahmet buyursun ey efendimiz" denilebileceğini, bunun hasen olduğunu belirtir.
Hapşıranın, kendisine dua edene cevabı, cumhurun kabûlu, sadedinde olduğumuz rivâyetteki cümledir: "Yehdîkumullahu ve yuslihu bâlekum. (Allah size hidâyet, işlerinizi de salâh üzre kılsın)."
Ancak Kûfîler şu cümleyi benimsemişlerdir: "Yağfirullahu lenâ ve lekum. (Allah sizi de bizi de mağrifet etsin)."
İmam Mâlik ve İmam Şâfiî, "Bu iki cümleden hangisiyle söylense olur, mu'min muhayyerdir" demişlerdir.
Ebû'l-Velîd İbnu'r-Ruşd ise: "İkinci cümle evlâdır, çünkü mukellef, her şeyden önce mağfirete muhtaçtır. Ancak zımmî olmayanlar için ikisini birleştirerek söylemek daha iyidir" der. Zımmînin hâriç tutulması, onlara mağfiret temenni etmenin dinen caiz olmamasındandır. Bu bizzat âyet-i kerîme ile yasaklanmıştır (Tevbe 113)
ـ1ـ عن عامر بن ربيعة رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قال: عَطَسَ رَجُلٌ في الصََّةِ خَلْفَ رَسُولِ اللَّهِ # فقَالَ : اَلْحَمْدُ للَّهِ حَمْداً كَثيراً طَيباً مُبَارَكاً فِيهِ حَتَّى يَرْضىَ رَبُّنَا، وَبَعْدَ مَا يَرْضىَ مِنْ أمْرِ الدُّنْيَا وَا خِرَةِ، فَلَمَّا انْصَرَفَ # قَالَ: مَنِ القَائِلُ اَلْكَلِمَةَ، َفَسَكَتَ الرَّجُلُ، ثُمَّ قَالَ: مَنِ القَائِلُ الكَلِمَةَ، فَسَكَتَ الرَّجُلُ، ثُمَّ قَالَ: مَنِ القَائِلُ الكَلِمَةَ، فَإنَّهُ لَمْ يقُلْ بَأساً، فقَالَ : أنَا ، وَلَمْ أُرِدْ بِهَا إَّ الخَيْرَ. قَالَ مَا تَنَاهَتْ دُونَ عَرْشِ الرَّحْمَنِ تَعَالىَ
أخرجه أبو داود .
1. (1865)- Âmir İbnu Rebîa (radıyallâhu anh) anlatıyor: أخرجه أبو داود .
"Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)'ın arkasında namaz kılan birisi, namazda hapşırdı ve şu duayı okudu:
"Mubârak (hayrı bol), ihlaslı ve çok hamdle Allah'a hamdederiz, tâ Rabbimiz razı oluncaya kadar; dünya ve âhirat işindeki rızasından sonra da (hamdimize devam ederiz)."
Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) namazdan çıktıktan sonra: "Namazda dua okuyan kimdi?" diye sordu.
Ancak okuyan kişi sukût etti.
Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) tekrar sordu: "Duayı kim okudu? Zîra fena bir şey söylemedi."
Bunun üzerine adam: "Bendim, bu dua ile sâdece hayır murad ettim" dedi.
Efendimiz: "(Duanız) Rahman'ın Arşına kadar yükseldi" buyurdu."
(Ebû Dâvud, Salât 121, (770, 774); Tirmizî, Salât 296, (404); Buhârî, Ezan 115, (muhtasaran); Muvatta, Kur'an 25, (1, 212); Nesâî, İftitah 112 (2, 196)
Açıklama:
1- Hadis, görüldüğü üzere birçok vecihte büyük muhaddislerce rivâyet edilmiştir. Kıraat dışı okunan bu dua rivayetten rivayete farklılıklar, ziyâdeler ve noksanlar taşır.
Nitekim Buhârî ve Muvatta'nın rivayetlerinde Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm):
"Bu duayı yazmada öncelik kazanmak için otuz kusur melek yarış yaptı" buyurmuştur.
Tirmizî'nin rivayetinde, Rasûlullah üç sefer, "Bu kelimeleri kim söyledi?" diye sormuş, üçüncüde Rifâa İbnu Râfiî (radıyallâhuanh), "Bendim" demiş, Rasûlullah bir kere daha tekrarlattıktan sonra: "Otuz kusur melek bunu (huzur-u İlâhi'ye) yükseltmek hususunda yarış ettiler" buyurmuştur.
2- Hadis hakkında Tirmizî şu açıklamayı yapar: "Rifâa hadisi hasen bir hadistir. Bazı âlimler hadisin nâfile namazlarla ilgili olduğunu (yani kıraat dışı bir duanın nâfile namazlarda okunabileceğini) söylemiştir. Zîra, Tâbiîn'den bir çok büyük: "Kişi farz namazda hapşıracak olursa, içinden Allah'a hamdeder" demiş ve daha fazlasına izin vermemiştir."
İbnu Hacer, bu hadisin Bişr İbnu'z-Zehrânî tarafından yapılan rivâyetinde, Rifâa'nın akşam namazında olduğunu tasrîh ettiğini kaydederek, bu ruhsatın nâfile namazlarına mahsus olduğunu söyleyenleri reddetmek ister. Hadis üzerine sunduğu uzun açıklamalar meyanında şunu da kaydeder: "Alimler bu hadisten hareketle namazda, me'sûr duaya muhâlefet etmemek şartıyla, me'sûr olmayan dua ihdas edilebileceğine hükmetmiştir. "Me'sûr, sunnet olan, Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)'den rivâyet edilen demektir.
Yine İbnu Hacer'in belirttiğine göre bu rivâyetten şu hükümler çıkarılmıştır:
* Namazda, yanındakini teşvîş etmedikçe (rahatsız etmedikçe) zikirler yüksek sesle yapılabilir.
* Namazda hapşıranın elhamdulillah demesi mekruh değildir. Ancak Aynî'nin de belirttiği üzere, buna yerhamukallah diye cevap veren musallînin namazı bozulur.
* Namazda olan kimsenin, hapşırana "yerhamukallah" demesi gerekmez.
* Ta'dil-i erkânı zikirle uzatmak (câiz ve mustehabtır).
* Namazda, meşru olan kelamın sesli olarak telaffuzu, namazı bozmaz.
Not:
Aynî der ki: "el-Muhît'de Ebû Hanîfe'den rivâyete göre: "Namazda hapşıran, dilini kımıldatmaksızın içinden Allah'a hamdeder, kımıldatacak olursa namazı bozulur."
Amma sahih olan, zikrettiğimiz üzere, bunun hilafıdır. (Yani namazda hapşıranın elhamdulillah demesiyle namazı bozulmaz).
ـ2ـ وعن أبى هريرة رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قال: قالَ النبىُّ : إذَا عَطَسَ أَحَدُكُمْ فَلْيَقُل: اَلْحَمْدُ للَّهِ عَلى كُلِّ حَالٍ، وَلْيَقُلْ لَهُ أخُوهُ، أوْ صَاحِبُهُ: يَرْحَمُكَ اللَّهُ، فإذَا قَالَ لَهُ فَلْيَقُلْ: يَهْدِيكُمُ اللَّهُ وَيُصْلِحُ بَالَكُمْ
. أخرجه البخارى وأبو داود. »بَالَكُمْ« شأنكم
2. (1866)- Ebû Hurayra (radıyallâhu anh) anlatıyor: . أخرجه البخارى وأبو داود. »بَالَكُمْ« شأنكم
"Rasûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: "Sizden biri hapşırınca "Elhamdulillah alâ kulli hâl." (Her hal için elhamdülillah) desin. Kardeşi de -yahut arkadaşı da- ona "Yerhamukâllah" diye cevap versin.
(Kardeşi bunu) kendisi için söyleyince, hapşıran da "Yehdîkumullah ve yuslih bâlekum" (Allah size de hidâyet versin ve işinizi düzeltsin) desin."
(Buhârî, Edeb 126, Ebû Dâvud, Edeb 99, (5033)
Açıklama:
1-Hapşıranın, namazda bile olsa elhamdulillah demesinin meşruiyeti hususunda Cumhur'un ittifakı var. Önceki rivâyette, sadece Ebû Hanîfe'nin, namazda telâffuz etmeksizin elhamdulillah'ı içinden geçirmesi gerekir dediğini gördük. Ancak, mezheb görüşü aksine tecelli etmiş, Şâfiî, Mâlikî ve Hanbelî mezhebi gibi Hanefî mezhebi de namazda elhamdulillah demenin namazı bozmayacağına hükmetmiştir.
Ancak İbnu'l-Arabî'nin de namazda hapşıranın, içinden elhamdulillah demesi gereğinde ısrar ettiğini, "namazdan çıkınca" diyenin bile bulunduğunu belirtelim.
2- Bu rivâyette elhamdulillah'tan sonra alâ kulli hâl ziyâdesi gözükmektedir. Hadisin bâzı vecihlerinde -ki Buhârî'deki vechi böyledir- bu ziyâde yoktur.
Ayrıca muhtelif rivâyetlerde, hapşıran kimse elhamdulillah deyince söylenmesi gereken dua, farklı şekillerde gelmiştir:
* "Yerhamunallâhu ve iyyâkum. (Allah bize de, size de rahmet etsin)."
* "Âfânallahu ve iyyâkum mine'nnâr, yerhamukallah. (Allah bizi de, sizi de ateşten âzâd etsin ve size rahmet buyursun)."
İbnu Hacer, bir büyük için: "Yerhamullah seyyidena (Allah efendimize rahmet buyursun)" gibi bir ifâdenin sünnete aykırı olduğunu, illa da bir tahsiste bulunulacaksa: "Yerhamukâllah yâ seyyidenâ" yani "Allah sana rahmet buyursun ey efendimiz" denilebileceğini, bunun hasen olduğunu belirtir.
Hapşıranın, kendisine dua edene cevabı, cumhurun kabûlu, sadedinde olduğumuz rivâyetteki cümledir: "Yehdîkumullahu ve yuslihu bâlekum. (Allah size hidâyet, işlerinizi de salâh üzre kılsın)."
Ancak Kûfîler şu cümleyi benimsemişlerdir: "Yağfirullahu lenâ ve lekum. (Allah sizi de bizi de mağrifet etsin)."
İmam Mâlik ve İmam Şâfiî, "Bu iki cümleden hangisiyle söylense olur, mu'min muhayyerdir" demişlerdir.
Ebû'l-Velîd İbnu'r-Ruşd ise: "İkinci cümle evlâdır, çünkü mukellef, her şeyden önce mağfirete muhtaçtır. Ancak zımmî olmayanlar için ikisini birleştirerek söylemek daha iyidir" der. Zımmînin hâriç tutulması, onlara mağfiret temenni etmenin dinen caiz olmamasındandır. Bu bizzat âyet-i kerîme ile yasaklanmıştır (Tevbe 113)
