Çevrimdışı
Aslanlar ülkesinin kralı, birgün bütün aslanları toplayıp onlara şöyle demiş:
“Ey halkım! Eldeki verilere göre biz aslanlar için en faydalı yiyecek, koyun eti... Bu nedenle halkımızın günlük koyun eti ihtiyacını hesaplattırdım ve koyunlar ülkesinin kralına haber gönderip onlardan bu ihtiyacımızı karşılamalarını istedim.”
Aslanlar kralının bu açıklamaları yaptığı sırada, koyunlar ülkesinde de meclis toplanmış. Koyunlar kralı, meclis üyelerine işin vehametini anlattığı halde meclisten müsbet bir karar çıkmamış.
Bunu öğrenen aslanlar, hemen ertesi günü koyunlar ülkesine saldırmışlar, ülkeyi savaş yerine çevirip binlerce koyunu telef etmişler. Koyunlar meclisi, bu işe çözüm bulmak üzere tekrar toplanmış, fakat yine bir çözüm bulunamamış. Herkes kara kara düşünürken, yaşlı bir koyun söz isteyip krala hitaben şöyle demiş:
“Efendim! Bu meseleyi ancak iki şekilde çözebiliriz; ya bizler aslanlaşacağız “ ya da aslanları koyunlaştıracağız.
Kralın “Peki ama bu nasıl olacak?” sualine cevaben yaşlı koyun, bu iş için bir kurt postunun yeterli olacağını söylemiş.
Kurt postuna bürünen yaşlı koyun puslu bir havada aslanlar ülkesine girmiş ve çarşının tam ortasında yüksekce bir yere çıkıp konuşmaya başlamış: “Ey aslan kardeşlerim! Tanrının bu elçisini iyi dinleyin: et beden ve ruh sağlığınıza zararlıdır, ot ise aksine sizin için çok faydalıdır. Hem unutmayın ki Tanrı et yiyenleri değil, ot yiyenleri sever!”
Bu sahte elçi, uzun süre konuşup etin zararlarını, otun faydalarını sıralamış ve her cümle arasında “Tanrı et yiyenleri değil, ot yiyenleri sever” deyip durmuş. Tabii ki aslanlar bu yabancıya gülüp geçmişler, sözlerini ciddiye almamışlar. Fakat bu yabancının sözleri; “itilip kakıldığını, halkının kendisinin kıymetini yeterince takdir edemediğini düşünen” uyuz bir aslanın dikkatini çekmiş... Uyuz aslanı kolaylıkla ikna eden sahte elçi, en nihayet ona demiş ki: “Ben şimdi gidiyorum ve artık dinimizi kardeşlerine tebliğ etme görevini sana veriyorum”
Yeni misyonu kabul etmesi halinde adam sırasına gireceğini farkeden uyuz aslan hemen “Tanrı et yiyenler değil, ot yiyenleri sever!” mesajını yaymaya başlamış. Aslanlar bir yabancının değil, kendi içlerinden birinin sözlerine pek tabii ki fazla duyarsız kalmamışlar ve yavaş yavaş bu dini benimsemeye başlamışlar. Derken aslanlar ülkesinde halk artık et değil, ot yer olmuş. Aslanlar hem inançlarından vazgeçdikleri, hem de güçten düştükleri için koyunlar ülkesine bir daha saldıramamışlar. Ve koyunlar için de tehlike tamamen sona ermiş.
Gökten üç elma düştü: biri aslan suretindeki gafillerin kafasına, biri kurt kılığındaki hainlerin kafasına, biri de uyuz aslan edasıyla dolaşan bazı dava adamlarının kafasına...
-alıntıdır-
“Ey halkım! Eldeki verilere göre biz aslanlar için en faydalı yiyecek, koyun eti... Bu nedenle halkımızın günlük koyun eti ihtiyacını hesaplattırdım ve koyunlar ülkesinin kralına haber gönderip onlardan bu ihtiyacımızı karşılamalarını istedim.”
Aslanlar kralının bu açıklamaları yaptığı sırada, koyunlar ülkesinde de meclis toplanmış. Koyunlar kralı, meclis üyelerine işin vehametini anlattığı halde meclisten müsbet bir karar çıkmamış.
Bunu öğrenen aslanlar, hemen ertesi günü koyunlar ülkesine saldırmışlar, ülkeyi savaş yerine çevirip binlerce koyunu telef etmişler. Koyunlar meclisi, bu işe çözüm bulmak üzere tekrar toplanmış, fakat yine bir çözüm bulunamamış. Herkes kara kara düşünürken, yaşlı bir koyun söz isteyip krala hitaben şöyle demiş:
“Efendim! Bu meseleyi ancak iki şekilde çözebiliriz; ya bizler aslanlaşacağız “ ya da aslanları koyunlaştıracağız.
Kralın “Peki ama bu nasıl olacak?” sualine cevaben yaşlı koyun, bu iş için bir kurt postunun yeterli olacağını söylemiş.
Kurt postuna bürünen yaşlı koyun puslu bir havada aslanlar ülkesine girmiş ve çarşının tam ortasında yüksekce bir yere çıkıp konuşmaya başlamış: “Ey aslan kardeşlerim! Tanrının bu elçisini iyi dinleyin: et beden ve ruh sağlığınıza zararlıdır, ot ise aksine sizin için çok faydalıdır. Hem unutmayın ki Tanrı et yiyenleri değil, ot yiyenleri sever!”
Bu sahte elçi, uzun süre konuşup etin zararlarını, otun faydalarını sıralamış ve her cümle arasında “Tanrı et yiyenleri değil, ot yiyenleri sever” deyip durmuş. Tabii ki aslanlar bu yabancıya gülüp geçmişler, sözlerini ciddiye almamışlar. Fakat bu yabancının sözleri; “itilip kakıldığını, halkının kendisinin kıymetini yeterince takdir edemediğini düşünen” uyuz bir aslanın dikkatini çekmiş... Uyuz aslanı kolaylıkla ikna eden sahte elçi, en nihayet ona demiş ki: “Ben şimdi gidiyorum ve artık dinimizi kardeşlerine tebliğ etme görevini sana veriyorum”
Yeni misyonu kabul etmesi halinde adam sırasına gireceğini farkeden uyuz aslan hemen “Tanrı et yiyenler değil, ot yiyenleri sever!” mesajını yaymaya başlamış. Aslanlar bir yabancının değil, kendi içlerinden birinin sözlerine pek tabii ki fazla duyarsız kalmamışlar ve yavaş yavaş bu dini benimsemeye başlamışlar. Derken aslanlar ülkesinde halk artık et değil, ot yer olmuş. Aslanlar hem inançlarından vazgeçdikleri, hem de güçten düştükleri için koyunlar ülkesine bir daha saldıramamışlar. Ve koyunlar için de tehlike tamamen sona ermiş.
Gökten üç elma düştü: biri aslan suretindeki gafillerin kafasına, biri kurt kılığındaki hainlerin kafasına, biri de uyuz aslan edasıyla dolaşan bazı dava adamlarının kafasına...
-alıntıdır-
