Çevrimdışı
Procter & Gamble…
Belki adını bilmeyiz bile. Ama ürünleri hep evde bir yerlerdedir.
Prima beziyle çocuğumuza bakarız, Fairy ile bulaşık yıkarız, Ariel ile çamaşırları beyazlatırız, Oral-B diş fırçası banyoda durur.
Her gün, her an…
Ama işte tam da bu yüzden konuşmamız gerekiyor.
Çünkü biz o ürünleri kullanırken, bu şirket sessiz sedasız İsrail’de üretime devam ediyor.
Gazze yerle bir olurken, insanlar açlıktan ölürken, hastaneler bombalanırken,
P&G İsrail’deki faaliyetlerini hiç aksatmadı.
Bazı zamanlar, İsrail ordusuna destek kampanyaları bile yaptı.
Kamuoyuna pek yansımaz, reklamı yapılmaz. Ama kayıtları var.
"Tarafsızız" dediler.
Ama zalim karşısında sessiz kalmak tarafsızlık değil, taraf tutmaktır.
Ve şimdi elimizi vicdanımıza koyma zamanı.
Bir annenin, bebeği için aldığı bezin parasının,
başka bir yerde başka bir çocuğun mezarını derinleştirdiğini düşünmek kolay değil.
Ama gerçek bu kadar ağır.
Bir kahramanlık değil boykot.
Bir iyilik gösterisi de değil.
Bu, sadece “ben bu işin parçası olmak istemiyorum” demek.
Bir duruş. Bir irade. Bir insanlık refleksi.
Evet, belki Fairy’yi bırakmak zor.
Prima alternatifi bulmak zahmetli.
Ama Gazze’deki insanlar zaten her şeylerini kaybetmiş durumda.
Bizim küçük konforumuz, onların acısının bahanesi olamaz.
Unutma:
O köpükle temizlediğin tabak, belki içini kirletiyor.
O tertemiz çamaşır, belki susturduğun bir gerçeği örtüyor.
Ve işte bu yüzden,
Boykot bir tepki değil, bir tercihtir.
Bir alışveriş kararı değil, bir vicdan kararırıdır.
Bu kadar sade.
Bu kadar açık.
Bu kadar gerçek.
Belki adını bilmeyiz bile. Ama ürünleri hep evde bir yerlerdedir.
Prima beziyle çocuğumuza bakarız, Fairy ile bulaşık yıkarız, Ariel ile çamaşırları beyazlatırız, Oral-B diş fırçası banyoda durur.
Her gün, her an…
Ama işte tam da bu yüzden konuşmamız gerekiyor.
Çünkü biz o ürünleri kullanırken, bu şirket sessiz sedasız İsrail’de üretime devam ediyor.
Gazze yerle bir olurken, insanlar açlıktan ölürken, hastaneler bombalanırken,
P&G İsrail’deki faaliyetlerini hiç aksatmadı.
Bazı zamanlar, İsrail ordusuna destek kampanyaları bile yaptı.
Kamuoyuna pek yansımaz, reklamı yapılmaz. Ama kayıtları var.
"Tarafsızız" dediler.
Ama zalim karşısında sessiz kalmak tarafsızlık değil, taraf tutmaktır.
Ve şimdi elimizi vicdanımıza koyma zamanı.
Bir annenin, bebeği için aldığı bezin parasının,
başka bir yerde başka bir çocuğun mezarını derinleştirdiğini düşünmek kolay değil.
Ama gerçek bu kadar ağır.
Bir kahramanlık değil boykot.
Bir iyilik gösterisi de değil.
Bu, sadece “ben bu işin parçası olmak istemiyorum” demek.
Bir duruş. Bir irade. Bir insanlık refleksi.
Evet, belki Fairy’yi bırakmak zor.
Prima alternatifi bulmak zahmetli.
Ama Gazze’deki insanlar zaten her şeylerini kaybetmiş durumda.
Bizim küçük konforumuz, onların acısının bahanesi olamaz.
Unutma:
O köpükle temizlediğin tabak, belki içini kirletiyor.
O tertemiz çamaşır, belki susturduğun bir gerçeği örtüyor.
Ve işte bu yüzden,
Boykot bir tepki değil, bir tercihtir.
Bir alışveriş kararı değil, bir vicdan kararırıdır.
Bu kadar sade.
Bu kadar açık.
Bu kadar gerçek.
