أ
Çevrimdışı
بِسْــــــــــــــــــمِ اﷲِالرَّحْمَنِ اارَّحِيم
Selamun Aleyküm ve Rahmetullah.
Son zamanlarda hadis inkârcılarının saçağı olan bir fırkaya denk geliyorum. Bu fırkaya mensup mahluklar hiçbir kutsal kitabın hiçbir şekilde tahrif olmadığını iddia ederek hadisleri ve sünneti tamamıyla reddediyorlar. Ancak yeri geldiği zaman Ehl-İ Sünnet ulemânın tefsirlerindeki rivayetleri kendi sapkın dinlerini destekliyormuş gibi söylemekten çekinmiyorlar. Bunlar kendi dinlerini ne diye nitelendiriyorlar onu bilemem. Ancak ben onları hevaperest olarak görüyorum.
Konu Tevrat ve İncil'i de ilgilendirdiği için hem ilmî bir konu olması açısından, hem de ilmî bir reddiye olması açısından bu şekilde başlık attım.
Bilindiği gibi ulemâ bu konuda üç farklı gruba ayrılmıştır; Tevrat ve İncil metinlerinin tamamının veya çoğunluğunun tahrif edildiği söyleyenler, Tevrat ve İncil'in metninin değil sadece yorumunun tahrif edildiğini söyleyenler ve kısmî bir tahrif(Sadece bir kısmının tahrif edildiğini) söyleyenler.
Şimdi öncelikle bu bozuk fırkaya inananların görüşlerinin neler olduğunu görelim;
Bilindiği üzere Sâd suresinin 21-24. ayetlerinde Davud Aleyhisselam ve iki davacının kıssası anlatılır:
Sana davacıların haberi ulaştı mı? Mâbedin duvarına tırmanıp, Davud'un yanına girmişlerdi de Dâvud onlardan korkmuştu. «Korkma! Biz birbirine hasım iki davacıyız, aramızda adaletle hükmet, haksızlık etme; bize doğru yolu göster» dediler.
"(Onlardan biri şöyle dedi
Bu, kardeşimdir. Onun doksan dokuz koyunu var. Benimse bir tek koyunum var. Böyle iken «Onu da bana ver» dedi ve tartışmada beni yendi."
"Davud: Andolsun ki, senin koyununu kendi koyunlarına katmak istemekle sana haksızlıkta bulunmuştur. Doğrusu ortakçıların çoğu, birbirlerinin haklarına tecâvüz ederler. Yalnız iman edip de iyi işler yapanlar müstesna. Bunlar da ne kadar az! dedi. Davud, kendisini denediğimizi sandı ve Rabbinden mağfiret dileyerek eğilip secdeye kapandı, tevbe edip Allah'a yöneldi." (Sâd 21-24)
Bu ayetlerde Davud Aleyhisselam iki davacı hakkında hüküm veriyor, daha sonra ise "Davud kendisini sınadığımızı anladı ve Rabbinden mağfiret dileyerek secdeye kapandı." buyruluyor. Yani Davud Aleyhisselam haksız/adaletsiz bir hüküm vermedi ki, neden mağfiret dilemesi gereksin? diye düşünüyorlar.
Tevrat'ta 2. Samuel 11:2-5'te şöyle bir olay anlatılır:
Bir akşamüstü Davut yatağından kalktı, sarayın damına çıkıp gezinmeye başladı. Damdan yıkanan bir kadın gördü. Kadın çok güzeldi. Davut onun kim olduğunu öğrenmek için birini gönderdi.
Adam, “Kadın Eliam'ın kızı Hititli Uriya'nın karısı Bat-Şeva'dır” dedi. Davut kadını getirmeleri için ulaklar gönderdi. Kadın Davut'un yanına geldi. Davut aybaşı kirliliğinden yeni arınmış olan kadınla yattı. Sonra kadın evine döndü. Gebe kalan kadın Davut'a, “Gebe kaldım” diye haber gönderdi.
Normalde çoğu Müslüman bu iki ayeti ve buna benzer iğrenç olayları Tevrat ve İncil'in tahrif edildiğinin delili olarak görürler. Ancak bunlar ise bu iki ayetin arasını bulmayı seçmişler ve diyorlar ki: İki davacının haberindeki koyunlar aslında kadın/eştir. Davud Aleyhisselam'ın halihazırda 99 eşi vardır ve komutanının karısına hâşâ göz dikmekle günah işlemiştir ve bu yüzden secde ederek mağfiret dilemiştir.
Bu dine inananlar kendi bozuk dinlerini yaymak için şöyle bir yola girişiyorlar. Sâd suresinde Davud Aleyhisselam'ın neden mağfiret dilediğini tam olarak anlayamıyoruz. O zaman tefsirlere bakalım demişler ve Suyuti tefsirinde ise Tevrat'ta geçen bu olayın anlatıldığını görerek bunu mutlâk doğru olarak kabul ediyorlar ve bu şekilde bozuk dinlerini ilmi olmayanlara yaymayı hedefliyorlar. "Bakın Suyuti sizin kendi aliminiz, o bile tefsirinde bunu zikretmiş. Bunu inkâr mı ediyorsunuz?" gibisinden saçma ve batıl bir iddia öne sürüyorlar. Sanki alimler bir rivayeti, kitaplarında zikrettikleri zaman mütevatir veya %100 sâhih diye zikrediyorlarmış gibi...
Ancak Suyuti, bu meseleyi zikrettikten sonra şu meseleyi zikrediyor;
İbn Ebî Şeybe, Hennad ve İbnu'l Munzir'in bildirdiğine göre Mücahid der ki:
"Hz Davud, mâlum hatayı işleyince ki, hatası onu(kadını) gördüğünde kocasından ayırmasıydı. Kadını kocasından ayırmış ama henüz kadına yaklaşmamıştı..." (Suyuti, Durru'l-Mensur, c:12, syf 492. Rivayetin kaynağı ise şudur:İbn Ebî Şeybe, 11/552, 553; Hennad, 452.)
Aynı rivayeti Taberi de rivayet ederken kadınla ilişkiye girmesi, evlenmesi gibi olaylardan bahsetmez. Bu konuyla ilgili bir hadiste Davud Aleyhisselam ile Cebrail konuşuyor ve Davud, "Ya o adam benden ahirette kan hakkı isterse? Bunu Rabbine sor." diyor.(Tarih-i Taberî) Ancak İbn Kesir ise tefsirinde hadisin zayıf olduğunu çünkü senedinde Yezîd er-Rekkâşî olduğunu belirtir.
Yani özetle bu Davud Aleyhisselam'ın bu iğrenç fiili işlediğini iddia etmek iftiradır. Onlar Adem Aleyhisselam'ın günah işlediğini bu sebeple peygamberlerin ister büyük, ister küçük olsun, her türlü günahı işleyebileceklerini, onların da tıpkı avam gibi olduklarını söylüyorlar.
/*/*/*/
Yaratılış 19. Babının 30-36 ayetlerinde ise Lut Aleyhisselam ve kızları hakkında şu iğrenç kıssa geçmektedir:
Lut Soar'da kalmaktan korkuyordu. Bu yüzden iki kızıyla kentten ayrılarak dağa yerleşti, onlarla birlikte bir mağarada yaşamaya başladı. Büyük kızı küçüğüne, “Babamız yaşlı” dedi, “Dünya geleneklerine uygun biçimde burada bizimle yatabilecek bir erkek yok. Gel, babamıza şarap içirelim, soyumuzu yaşatmak için onunla yatalım.” O gece babalarına şarap içirdiler. Büyük kız gidip babasıyla yattı. Ancak Lut yatıp kalktığının farkında değildi. Ertesi gün büyük kız küçüğüne, “Dün gece babamla yattım” dedi, “Bu gece de ona şarap içirelim. Soyumuzu yaşatmak için sen de onunla yat.” O gece de babalarına şarap içirdiler ve küçük kız babasıyla yattı. Ama Lut yatıp kalktığının farkında değildi.
Böylece Lut'un iki kızı da öz babalarından hamile kaldılar.
Yine bunlar bu iğrenç iftirayı atmaya cüret ederken şu ayeti delil getiriyorlar;
Milleti ona koşarak geldiler. Daha önce kötü işler işliyorlardı. "Ey milletim! İşte bunlar benim kızlarım, onlar sizin için daha temizdir. Allah'tan sakının, konuklarımın önünde beni rezil etmeyin. İçinizde aklı başında kimse yok mudur?" dedi. (Hûd 78)
Diğer kıssada baktıkları tefsirlere anlaşılan bu kıssada bakmaya tenezzül etmemişler ya da işlerine yaramadığı için es geçmişler. Baksalardı görürlerdi ki, her peygamber gönderildiği kavmin aynı zamanda manevi bir büyüğü, tabiri caizse manevi babası konumundadır. Tabii ki büyüğü demek daha doğru olur. Bu yüzden ayet; Lut Aleyhisselam'ın kavmini, bu iğrenç fiilden vazgeçirmek için kendi kızlarının evlendikleri takdirde onlara helal olduğunu söylediği gibi aynı zamanda Lut Ümmetindeki kadınların da nikahlandıktan sonra onlar için daha temiz ve hayırlı olduğunu söyler. Allahu Alem. Peygamberlerin(ve eşlerinin), gönderildikleri kavimlerin manevi büyüğü olmasının delili ise şu ayettir;
"Peygamber, müminlere kendi canlarından daha yakındır. Eşleri, onların anneleridir. " (Ahzâb 6)
/*/*/*/
"Kur'ân bu iddiaları yalanlamıyorsa o zaman doğrudur." iddiası akla zıt bir iddiadır. Çünkü tarihsel olarak baktığımızda Tevrat'ın en eski nüshası Kur'ân indirildikten 3-4 yüzyıl sonradır.
Bu bozuk fırkanın mensupları daha buna benzer pek çok sapkın iddia zikretmektedir. Ben burada bütün iddiaları tek tek ele alıp cevap vermeyeceğim. Sadece ilmi olmayan kardeşleri uyarabilmek açısından bu iki kıssaya cevap vermeyi gerekli gördüm. Ayrıca biz bir iddiaya cevap verirken onlar yenisini türetecekleri için biz doğrudan sorunun kaynağına inelim. Bakalım gerçekten Tevrat ve İncil onların iddia ettikleri gibi hiçbir tahrife uğramamış mıdır, görelim. Tabii ki bu işin tarihsel sürecini değerlendirmek bile şu konuştuğumuz konunun ne kadar seviyesiz ve sefilce olduğunu görebilmek için kâfi gelir. 19 adını verdikleri putu koruyabilmek için Tevbe suresinin son iki ayetini bile inkâr edebilecek kadar sapık bu taifenin Kur'ân'ın yazılmasının tarihsel sürecini bile akledemeyip Tevbe suresindeki son iki ayetin inkârına giderken, İsa Aleyhisselam'dan yaklaşık 100 sene kadar sonra yazılan İncil'in ve MS 10. yüzyıla tarihlenen en eski Tevrat'ın tahrif edildiğini akledemeyecek olmalarından dolayı direkt olarak akıl ve mantık kullanarak görülebilecek çelişkileri zikredeceğim. Eğer akıl nimetine sahiplerse hâlâ bu çelişkileri savunmakta diretmeyeceklerini ümit ederek onları tevbeye davet ediyorum.
Eyüp 16:7'de Eyyûb Aleyhisselam'ın şöyle dediği anlatılır:
Ey Tanrı, beni tükettin,
Bütün ev halkımı dağıttın.
/-/-/-/
Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı,
Beni ağıyla kuşattı.
“İşte, ‘Zorbalık bu!’ diye haykırıyorum, ama yanıt yok,
Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.
Yoluma set çekti, geçemiyorum,
Yollarımı karanlığa boğdu.
Üzerimden onurumu soydu,
Başımdaki tacı kaldırdı.
Her yandan yıktı beni, tükendim,
Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.
Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor,
Beni hasım sayıyor.
Orduları üstüme üstüme geliyor,
Bana karşı rampalar yapıyor,
Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.
(Eyüp 19: 6-12)
Görüldüğü gibi Tevrat'ta Eyyûb Aleyhisselam, başına gelen şeylerden ötürü sürekli şikayet eden, Allah'a karşı -hâşâ- bir peygamberin sarf etmeyeceği sözler sarf eden, asice ve sabırsızca davranan bir adam konumunda.
Şimdi bir de Kur'ân-ı Kerim'deki Eyyûb'e bakalım;
"Eline bir demet sap al da onunla vur, yeminini böyle yerine getir. Gerçekten biz Eyyub'u sabırlı (bir kul) bulmuştuk. O, ne iyi kuldu! Daima Allah'a yönelirdi." (Sâd 44)
Eyyûb’u da an! Hani rabbine, “Başıma bu dert geldi. Ama sen merhametlilerin en merhametlisisin.” diye niyaz etmişti. (Enbiyâ 83)
Bu bir çelişkidir. Tevrat'taki Eyyûb, başına gelenlerden ötürü Rabbini suçlarken Kur'ân'daki Eyyûb ise Rabbine yönelerek "Şeytan bana hastalığım sebebiyle yorgunluk, bitkinlik ve acı vermektedir." (Sâd 41) diyen birisidir.
/*/*/*/
Bir diğer konu ise Süleyman Aleyhisselam'ın olayıdır;
Süleyman'ın kral kızlarından yedi yüz karısı ve üç yüz cariyesi vardı. Karıları onu yolundan saptırdılar. Süleyman yaşlandıkça, karıları onu başka ilahların ardınca yürümek üzere saptırdılar. Böylece Süleyman bütün yüreğini Tanrısı RAB'be adayan babası Davut gibi yaşamadı. Saydalılar'ın tanrıçası Aştoret'e ve Ammonlular'ın iğrenç ilahı Molek'e taptı. Böylece RAB'bin gözünde kötü olanı yaptı, RAB'bin yolunda yürüyen babası Davut gibi tam anlamıyla RAB'bi izlemedi. (Tevrat 1. Krallar 11: 3-6)
Burada gayet açık, net ve kat'î bir şekilde Süleyman Aleyhisselam'ın hâşâ Allah'a ortak koştuğu anlatılıyor. Bunun te'vil edilebilir yahut başka tarafa çekilebilir bir yanı yok. Gayet açık.
Kur'ân-ı Kerim'deki Süleyman'a bakalım;
Ve onlar, Süleyman'ın hükümranlığı hakkında şeytanların anlattıklarına uydular. Süleyman inkâr etmedi; ancak şeytanlar inkar etti. (Bakara 102)
Onun bu sözünden dolayı Süleyman neşeyle gülümsedi ve “Ey rabbim!” dedi, “Gerek bana gerekse anne babama verdiğin nimete şükretmeye ve hoşnut olacağın iyi işler yapmaya beni muvaffak kıl. Rahmetinle beni iyi kullarının arasına kat!” (Neml 19)
«Mektup Süleyman'dandır, Rahmân ve Rahîm olan Allah'ın adıyla (başlamakta) dır. (Neml 30)
Şüphesiz, onun(Süleyman'ın) Bizim Katımız'da gerçekten bir yakınlığı ve varılacak güzel bir yeri vardır. (Sâd 40)
Biz Davud'a Süleyman'ı verdik. Süleyman ne güzel bir kuldu! Doğrusu o, daima Allah'a yönelirdi.(Sâd 30)
Bu da gayet sârih bir çelişkidir.
/*/*/*/
Bir diğer konu ise Harun Aleyhisselam'dır.
Harun altınları topladı, oymacı aletiyle buzağı biçiminde dökme bir put yaptı. Halk, “Ey İsrailliler, sizi Mısır'dan çıkaran Tanrınız budur!” dedi. (Mısır'dan Çıkış 32:4)
Burada İsrailoğullarına buzağı putunu yapanın Harun olduğu geçmektedir.
Kur'ân'da ise şöyledir;
Allah buyurdu: Senden sonra biz, kavmini (Harun ile kalan İsrailoğullarını) imtihan ettik ve Sâmirî onları yoldan çıkardı.
Bunun üzerine Mûsâ öfkeli halde ve hayıflanarak kavmine döndü. Şöyle dedi: “Ey kavmim! Rabbiniz size güzel bir vaadde bulunmamış mıydı? Peki size bu süre çok mu uzun geldi, yoksa rabbinizin gazabına uğramak istediniz de onun için mi bana verdiğiniz sözden döndünüz!”
Dediler ki: Biz sana olan vâdimizden, kendi kudret ve irademizle dönmedik. Fakat biz, o kavmin (Mısır'lıların) zinet eşyasından bir takım ağırlıklar yüklenmiş, sonra da onları atmıştık; aynı şekilde Sâmirî de atmıştı.
Bu adam, onlar için, böğürebilen bir buzağı heykeli icat etti. Bunun üzerine: İşte, dediler, bu, sizin de, Musa'nın da tanrısıdır. Fakat onu unuttu. (Tâ-Hâ 85-88)
(Musa, döndüğünde Ey Harun! dedi, sana ne engel oldu da, bunların dalâlete düştüklerini gördüğün vakit peşimden gelmedin? Emrime âsi mi oldun?
Ey annemin oğlu! dedi, saçımı sakalımı, yolma! Ben, senin: «İsrailoğullarının arasına ayrılık düşürdün; sözümü tutmadın!» demenden korktum. (Tâ-Hâ 92-94)
Görüldüğü üzere Tevrat'taki Harun ile Kur'ân'daki arasında basbaya çelişki vardır. Bunu kimse inkâr etmez.
Bundan sonra, bütün bu çelişkilere kılıf uydurmaya çalışarak Allah Sübhane ve Teâlâ'nın kendilerini hak ile gönderdiği nebilerine günah ve şirk iftirası atmaya çalışanlar şeytanlaşmıştır. Bunların te'vil edilebilir bir tarafı olmadığı açıktır. Bir kıssa sözlü veya yazılı olarak yalanına, yanlışına bakmadan rivayet edilir. Sonra Rabbimiz bu işin hakîkatini, doğru şekilde Nebi (sav)'e hak olarak indirir. O'nun hakkında delil indirmediği şeyleri ise bilgisizce doğru kabul etmeye çalışmak yoldan sapmaktır.
Ebu Hureyre radiyallahu anh diyor ki:
"Ehl-i Kitap, Tevratı İbranice'den okuyor ve Müslümanlara Arapça izah ediyorlardı.
Bunun üzerine Rasûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu: "Siz, Ehi-i kitabı ne tasdik edin ne de yalanlayın. Siz: "Biz, Allah'a ve bize indirilene iman edenleriz." deyin
(Buhari, K. Tefsiru'l-Kur'ân, Sure 2, Bab: 11)
Görüldüğü üzere Allah Rasûlü (sav), Ehl-i kitabı tasdik etmek veya yalanlamaktan bizi nehyetmiştir. Ben normalde bu konu hakkında konuşmayacaktım. Ancak benim bu yazıyı yazmaktaki amacım ise insanların yalan-yanlış düşüncelerle günaha, şirke ve küfre düşmesinin önüne geçmektir. Rasûlullah (sav) bize "Biz, Allah'a ve bize indirilene iman edenleriz." dememizi emretmişse bizim üzerimize düşen de budur. Cahilce ve ilimsizce Ehl-i Kitabı tasdik etmeye çalışıp sünnetten yüz çeviren bu insanları, bunu yapmaya davet ediyorum.
Benim burada yapmaya çalıştığım Ehl-i kitabı tamamen yalanlamak değil, Kur'ân'a zıt fikirli bu arkadaşları yalanlayarak İslâm'ı doğrulamak idi. Bunun dışında İncil ve Tevrat'ta Kur'ân'ı tasdik eden şeyler olsa da bu hadiste "Ehl-i kitabı tasdik edenler"in hükmüne girmekten Allah'a sığınırız. Çünkü bunu yapanlar da mevcut olduğu için buna da değinmek istedim. Bizlere düşen "Biz, Allah'a ve bize indirilene iman edenleriz." diyerek Kur'ân'a, Sünnet'e ve Ashaba uymaktır. Bunun dışındaki şeylerden de Allah'a sığınırız. Rabbim bizi ve tüm kardeşleri şeytanın bu fitnelerinden korusun. Dosdoğru yola iletsin ve delalete düşenlerin yolundan korusun. Onlara da hidayet etsin.
En doğrusunu Allah bilir.
Selamun Aleyküm ve Rahmetullah.
Son zamanlarda hadis inkârcılarının saçağı olan bir fırkaya denk geliyorum. Bu fırkaya mensup mahluklar hiçbir kutsal kitabın hiçbir şekilde tahrif olmadığını iddia ederek hadisleri ve sünneti tamamıyla reddediyorlar. Ancak yeri geldiği zaman Ehl-İ Sünnet ulemânın tefsirlerindeki rivayetleri kendi sapkın dinlerini destekliyormuş gibi söylemekten çekinmiyorlar. Bunlar kendi dinlerini ne diye nitelendiriyorlar onu bilemem. Ancak ben onları hevaperest olarak görüyorum.
Konu Tevrat ve İncil'i de ilgilendirdiği için hem ilmî bir konu olması açısından, hem de ilmî bir reddiye olması açısından bu şekilde başlık attım.
Bilindiği gibi ulemâ bu konuda üç farklı gruba ayrılmıştır; Tevrat ve İncil metinlerinin tamamının veya çoğunluğunun tahrif edildiği söyleyenler, Tevrat ve İncil'in metninin değil sadece yorumunun tahrif edildiğini söyleyenler ve kısmî bir tahrif(Sadece bir kısmının tahrif edildiğini) söyleyenler.
Şimdi öncelikle bu bozuk fırkaya inananların görüşlerinin neler olduğunu görelim;
Bilindiği üzere Sâd suresinin 21-24. ayetlerinde Davud Aleyhisselam ve iki davacının kıssası anlatılır:
Sana davacıların haberi ulaştı mı? Mâbedin duvarına tırmanıp, Davud'un yanına girmişlerdi de Dâvud onlardan korkmuştu. «Korkma! Biz birbirine hasım iki davacıyız, aramızda adaletle hükmet, haksızlık etme; bize doğru yolu göster» dediler.
"(Onlardan biri şöyle dedi
Bu, kardeşimdir. Onun doksan dokuz koyunu var. Benimse bir tek koyunum var. Böyle iken «Onu da bana ver» dedi ve tartışmada beni yendi.""Davud: Andolsun ki, senin koyununu kendi koyunlarına katmak istemekle sana haksızlıkta bulunmuştur. Doğrusu ortakçıların çoğu, birbirlerinin haklarına tecâvüz ederler. Yalnız iman edip de iyi işler yapanlar müstesna. Bunlar da ne kadar az! dedi. Davud, kendisini denediğimizi sandı ve Rabbinden mağfiret dileyerek eğilip secdeye kapandı, tevbe edip Allah'a yöneldi." (Sâd 21-24)
Bu ayetlerde Davud Aleyhisselam iki davacı hakkında hüküm veriyor, daha sonra ise "Davud kendisini sınadığımızı anladı ve Rabbinden mağfiret dileyerek secdeye kapandı." buyruluyor. Yani Davud Aleyhisselam haksız/adaletsiz bir hüküm vermedi ki, neden mağfiret dilemesi gereksin? diye düşünüyorlar.
Tevrat'ta 2. Samuel 11:2-5'te şöyle bir olay anlatılır:
Bir akşamüstü Davut yatağından kalktı, sarayın damına çıkıp gezinmeye başladı. Damdan yıkanan bir kadın gördü. Kadın çok güzeldi. Davut onun kim olduğunu öğrenmek için birini gönderdi.
Adam, “Kadın Eliam'ın kızı Hititli Uriya'nın karısı Bat-Şeva'dır” dedi. Davut kadını getirmeleri için ulaklar gönderdi. Kadın Davut'un yanına geldi. Davut aybaşı kirliliğinden yeni arınmış olan kadınla yattı. Sonra kadın evine döndü. Gebe kalan kadın Davut'a, “Gebe kaldım” diye haber gönderdi.
Normalde çoğu Müslüman bu iki ayeti ve buna benzer iğrenç olayları Tevrat ve İncil'in tahrif edildiğinin delili olarak görürler. Ancak bunlar ise bu iki ayetin arasını bulmayı seçmişler ve diyorlar ki: İki davacının haberindeki koyunlar aslında kadın/eştir. Davud Aleyhisselam'ın halihazırda 99 eşi vardır ve komutanının karısına hâşâ göz dikmekle günah işlemiştir ve bu yüzden secde ederek mağfiret dilemiştir.
Bu dine inananlar kendi bozuk dinlerini yaymak için şöyle bir yola girişiyorlar. Sâd suresinde Davud Aleyhisselam'ın neden mağfiret dilediğini tam olarak anlayamıyoruz. O zaman tefsirlere bakalım demişler ve Suyuti tefsirinde ise Tevrat'ta geçen bu olayın anlatıldığını görerek bunu mutlâk doğru olarak kabul ediyorlar ve bu şekilde bozuk dinlerini ilmi olmayanlara yaymayı hedefliyorlar. "Bakın Suyuti sizin kendi aliminiz, o bile tefsirinde bunu zikretmiş. Bunu inkâr mı ediyorsunuz?" gibisinden saçma ve batıl bir iddia öne sürüyorlar. Sanki alimler bir rivayeti, kitaplarında zikrettikleri zaman mütevatir veya %100 sâhih diye zikrediyorlarmış gibi...
Ancak Suyuti, bu meseleyi zikrettikten sonra şu meseleyi zikrediyor;
İbn Ebî Şeybe, Hennad ve İbnu'l Munzir'in bildirdiğine göre Mücahid der ki:
"Hz Davud, mâlum hatayı işleyince ki, hatası onu(kadını) gördüğünde kocasından ayırmasıydı. Kadını kocasından ayırmış ama henüz kadına yaklaşmamıştı..." (Suyuti, Durru'l-Mensur, c:12, syf 492. Rivayetin kaynağı ise şudur:İbn Ebî Şeybe, 11/552, 553; Hennad, 452.)
Aynı rivayeti Taberi de rivayet ederken kadınla ilişkiye girmesi, evlenmesi gibi olaylardan bahsetmez. Bu konuyla ilgili bir hadiste Davud Aleyhisselam ile Cebrail konuşuyor ve Davud, "Ya o adam benden ahirette kan hakkı isterse? Bunu Rabbine sor." diyor.(Tarih-i Taberî) Ancak İbn Kesir ise tefsirinde hadisin zayıf olduğunu çünkü senedinde Yezîd er-Rekkâşî olduğunu belirtir.
Yani özetle bu Davud Aleyhisselam'ın bu iğrenç fiili işlediğini iddia etmek iftiradır. Onlar Adem Aleyhisselam'ın günah işlediğini bu sebeple peygamberlerin ister büyük, ister küçük olsun, her türlü günahı işleyebileceklerini, onların da tıpkı avam gibi olduklarını söylüyorlar.
/*/*/*/
Yaratılış 19. Babının 30-36 ayetlerinde ise Lut Aleyhisselam ve kızları hakkında şu iğrenç kıssa geçmektedir:
Lut Soar'da kalmaktan korkuyordu. Bu yüzden iki kızıyla kentten ayrılarak dağa yerleşti, onlarla birlikte bir mağarada yaşamaya başladı. Büyük kızı küçüğüne, “Babamız yaşlı” dedi, “Dünya geleneklerine uygun biçimde burada bizimle yatabilecek bir erkek yok. Gel, babamıza şarap içirelim, soyumuzu yaşatmak için onunla yatalım.” O gece babalarına şarap içirdiler. Büyük kız gidip babasıyla yattı. Ancak Lut yatıp kalktığının farkında değildi. Ertesi gün büyük kız küçüğüne, “Dün gece babamla yattım” dedi, “Bu gece de ona şarap içirelim. Soyumuzu yaşatmak için sen de onunla yat.” O gece de babalarına şarap içirdiler ve küçük kız babasıyla yattı. Ama Lut yatıp kalktığının farkında değildi.
Böylece Lut'un iki kızı da öz babalarından hamile kaldılar.
Yine bunlar bu iğrenç iftirayı atmaya cüret ederken şu ayeti delil getiriyorlar;
Milleti ona koşarak geldiler. Daha önce kötü işler işliyorlardı. "Ey milletim! İşte bunlar benim kızlarım, onlar sizin için daha temizdir. Allah'tan sakının, konuklarımın önünde beni rezil etmeyin. İçinizde aklı başında kimse yok mudur?" dedi. (Hûd 78)
Diğer kıssada baktıkları tefsirlere anlaşılan bu kıssada bakmaya tenezzül etmemişler ya da işlerine yaramadığı için es geçmişler. Baksalardı görürlerdi ki, her peygamber gönderildiği kavmin aynı zamanda manevi bir büyüğü, tabiri caizse manevi babası konumundadır. Tabii ki büyüğü demek daha doğru olur. Bu yüzden ayet; Lut Aleyhisselam'ın kavmini, bu iğrenç fiilden vazgeçirmek için kendi kızlarının evlendikleri takdirde onlara helal olduğunu söylediği gibi aynı zamanda Lut Ümmetindeki kadınların da nikahlandıktan sonra onlar için daha temiz ve hayırlı olduğunu söyler. Allahu Alem. Peygamberlerin(ve eşlerinin), gönderildikleri kavimlerin manevi büyüğü olmasının delili ise şu ayettir;
"Peygamber, müminlere kendi canlarından daha yakındır. Eşleri, onların anneleridir. " (Ahzâb 6)
/*/*/*/
"Kur'ân bu iddiaları yalanlamıyorsa o zaman doğrudur." iddiası akla zıt bir iddiadır. Çünkü tarihsel olarak baktığımızda Tevrat'ın en eski nüshası Kur'ân indirildikten 3-4 yüzyıl sonradır.
Bu bozuk fırkanın mensupları daha buna benzer pek çok sapkın iddia zikretmektedir. Ben burada bütün iddiaları tek tek ele alıp cevap vermeyeceğim. Sadece ilmi olmayan kardeşleri uyarabilmek açısından bu iki kıssaya cevap vermeyi gerekli gördüm. Ayrıca biz bir iddiaya cevap verirken onlar yenisini türetecekleri için biz doğrudan sorunun kaynağına inelim. Bakalım gerçekten Tevrat ve İncil onların iddia ettikleri gibi hiçbir tahrife uğramamış mıdır, görelim. Tabii ki bu işin tarihsel sürecini değerlendirmek bile şu konuştuğumuz konunun ne kadar seviyesiz ve sefilce olduğunu görebilmek için kâfi gelir. 19 adını verdikleri putu koruyabilmek için Tevbe suresinin son iki ayetini bile inkâr edebilecek kadar sapık bu taifenin Kur'ân'ın yazılmasının tarihsel sürecini bile akledemeyip Tevbe suresindeki son iki ayetin inkârına giderken, İsa Aleyhisselam'dan yaklaşık 100 sene kadar sonra yazılan İncil'in ve MS 10. yüzyıla tarihlenen en eski Tevrat'ın tahrif edildiğini akledemeyecek olmalarından dolayı direkt olarak akıl ve mantık kullanarak görülebilecek çelişkileri zikredeceğim. Eğer akıl nimetine sahiplerse hâlâ bu çelişkileri savunmakta diretmeyeceklerini ümit ederek onları tevbeye davet ediyorum.
Eyüp 16:7'de Eyyûb Aleyhisselam'ın şöyle dediği anlatılır:
Ey Tanrı, beni tükettin,
Bütün ev halkımı dağıttın.
/-/-/-/
Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı,
Beni ağıyla kuşattı.
“İşte, ‘Zorbalık bu!’ diye haykırıyorum, ama yanıt yok,
Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.
Yoluma set çekti, geçemiyorum,
Yollarımı karanlığa boğdu.
Üzerimden onurumu soydu,
Başımdaki tacı kaldırdı.
Her yandan yıktı beni, tükendim,
Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.
Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor,
Beni hasım sayıyor.
Orduları üstüme üstüme geliyor,
Bana karşı rampalar yapıyor,
Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.
(Eyüp 19: 6-12)
Görüldüğü gibi Tevrat'ta Eyyûb Aleyhisselam, başına gelen şeylerden ötürü sürekli şikayet eden, Allah'a karşı -hâşâ- bir peygamberin sarf etmeyeceği sözler sarf eden, asice ve sabırsızca davranan bir adam konumunda.
Şimdi bir de Kur'ân-ı Kerim'deki Eyyûb'e bakalım;
"Eline bir demet sap al da onunla vur, yeminini böyle yerine getir. Gerçekten biz Eyyub'u sabırlı (bir kul) bulmuştuk. O, ne iyi kuldu! Daima Allah'a yönelirdi." (Sâd 44)
Eyyûb’u da an! Hani rabbine, “Başıma bu dert geldi. Ama sen merhametlilerin en merhametlisisin.” diye niyaz etmişti. (Enbiyâ 83)
Bu bir çelişkidir. Tevrat'taki Eyyûb, başına gelenlerden ötürü Rabbini suçlarken Kur'ân'daki Eyyûb ise Rabbine yönelerek "Şeytan bana hastalığım sebebiyle yorgunluk, bitkinlik ve acı vermektedir." (Sâd 41) diyen birisidir.
/*/*/*/
Bir diğer konu ise Süleyman Aleyhisselam'ın olayıdır;
Süleyman'ın kral kızlarından yedi yüz karısı ve üç yüz cariyesi vardı. Karıları onu yolundan saptırdılar. Süleyman yaşlandıkça, karıları onu başka ilahların ardınca yürümek üzere saptırdılar. Böylece Süleyman bütün yüreğini Tanrısı RAB'be adayan babası Davut gibi yaşamadı. Saydalılar'ın tanrıçası Aştoret'e ve Ammonlular'ın iğrenç ilahı Molek'e taptı. Böylece RAB'bin gözünde kötü olanı yaptı, RAB'bin yolunda yürüyen babası Davut gibi tam anlamıyla RAB'bi izlemedi. (Tevrat 1. Krallar 11: 3-6)
Burada gayet açık, net ve kat'î bir şekilde Süleyman Aleyhisselam'ın hâşâ Allah'a ortak koştuğu anlatılıyor. Bunun te'vil edilebilir yahut başka tarafa çekilebilir bir yanı yok. Gayet açık.
Kur'ân-ı Kerim'deki Süleyman'a bakalım;
Ve onlar, Süleyman'ın hükümranlığı hakkında şeytanların anlattıklarına uydular. Süleyman inkâr etmedi; ancak şeytanlar inkar etti. (Bakara 102)
Onun bu sözünden dolayı Süleyman neşeyle gülümsedi ve “Ey rabbim!” dedi, “Gerek bana gerekse anne babama verdiğin nimete şükretmeye ve hoşnut olacağın iyi işler yapmaya beni muvaffak kıl. Rahmetinle beni iyi kullarının arasına kat!” (Neml 19)
«Mektup Süleyman'dandır, Rahmân ve Rahîm olan Allah'ın adıyla (başlamakta) dır. (Neml 30)
Şüphesiz, onun(Süleyman'ın) Bizim Katımız'da gerçekten bir yakınlığı ve varılacak güzel bir yeri vardır. (Sâd 40)
Biz Davud'a Süleyman'ı verdik. Süleyman ne güzel bir kuldu! Doğrusu o, daima Allah'a yönelirdi.(Sâd 30)
Bu da gayet sârih bir çelişkidir.
/*/*/*/
Bir diğer konu ise Harun Aleyhisselam'dır.
Harun altınları topladı, oymacı aletiyle buzağı biçiminde dökme bir put yaptı. Halk, “Ey İsrailliler, sizi Mısır'dan çıkaran Tanrınız budur!” dedi. (Mısır'dan Çıkış 32:4)
Burada İsrailoğullarına buzağı putunu yapanın Harun olduğu geçmektedir.
Kur'ân'da ise şöyledir;
Allah buyurdu: Senden sonra biz, kavmini (Harun ile kalan İsrailoğullarını) imtihan ettik ve Sâmirî onları yoldan çıkardı.
Bunun üzerine Mûsâ öfkeli halde ve hayıflanarak kavmine döndü. Şöyle dedi: “Ey kavmim! Rabbiniz size güzel bir vaadde bulunmamış mıydı? Peki size bu süre çok mu uzun geldi, yoksa rabbinizin gazabına uğramak istediniz de onun için mi bana verdiğiniz sözden döndünüz!”
Dediler ki: Biz sana olan vâdimizden, kendi kudret ve irademizle dönmedik. Fakat biz, o kavmin (Mısır'lıların) zinet eşyasından bir takım ağırlıklar yüklenmiş, sonra da onları atmıştık; aynı şekilde Sâmirî de atmıştı.
Bu adam, onlar için, böğürebilen bir buzağı heykeli icat etti. Bunun üzerine: İşte, dediler, bu, sizin de, Musa'nın da tanrısıdır. Fakat onu unuttu. (Tâ-Hâ 85-88)
(Musa, döndüğünde
Ey Harun! dedi, sana ne engel oldu da, bunların dalâlete düştüklerini gördüğün vakit peşimden gelmedin? Emrime âsi mi oldun? Ey annemin oğlu! dedi, saçımı sakalımı, yolma! Ben, senin: «İsrailoğullarının arasına ayrılık düşürdün; sözümü tutmadın!» demenden korktum. (Tâ-Hâ 92-94)
Görüldüğü üzere Tevrat'taki Harun ile Kur'ân'daki arasında basbaya çelişki vardır. Bunu kimse inkâr etmez.
Bundan sonra, bütün bu çelişkilere kılıf uydurmaya çalışarak Allah Sübhane ve Teâlâ'nın kendilerini hak ile gönderdiği nebilerine günah ve şirk iftirası atmaya çalışanlar şeytanlaşmıştır. Bunların te'vil edilebilir bir tarafı olmadığı açıktır. Bir kıssa sözlü veya yazılı olarak yalanına, yanlışına bakmadan rivayet edilir. Sonra Rabbimiz bu işin hakîkatini, doğru şekilde Nebi (sav)'e hak olarak indirir. O'nun hakkında delil indirmediği şeyleri ise bilgisizce doğru kabul etmeye çalışmak yoldan sapmaktır.
Ebu Hureyre radiyallahu anh diyor ki:
"Ehl-i Kitap, Tevratı İbranice'den okuyor ve Müslümanlara Arapça izah ediyorlardı.
Bunun üzerine Rasûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu: "Siz, Ehi-i kitabı ne tasdik edin ne de yalanlayın. Siz: "Biz, Allah'a ve bize indirilene iman edenleriz." deyin
(Buhari, K. Tefsiru'l-Kur'ân, Sure 2, Bab: 11)
Görüldüğü üzere Allah Rasûlü (sav), Ehl-i kitabı tasdik etmek veya yalanlamaktan bizi nehyetmiştir. Ben normalde bu konu hakkında konuşmayacaktım. Ancak benim bu yazıyı yazmaktaki amacım ise insanların yalan-yanlış düşüncelerle günaha, şirke ve küfre düşmesinin önüne geçmektir. Rasûlullah (sav) bize "Biz, Allah'a ve bize indirilene iman edenleriz." dememizi emretmişse bizim üzerimize düşen de budur. Cahilce ve ilimsizce Ehl-i Kitabı tasdik etmeye çalışıp sünnetten yüz çeviren bu insanları, bunu yapmaya davet ediyorum.
Benim burada yapmaya çalıştığım Ehl-i kitabı tamamen yalanlamak değil, Kur'ân'a zıt fikirli bu arkadaşları yalanlayarak İslâm'ı doğrulamak idi. Bunun dışında İncil ve Tevrat'ta Kur'ân'ı tasdik eden şeyler olsa da bu hadiste "Ehl-i kitabı tasdik edenler"in hükmüne girmekten Allah'a sığınırız. Çünkü bunu yapanlar da mevcut olduğu için buna da değinmek istedim. Bizlere düşen "Biz, Allah'a ve bize indirilene iman edenleriz." diyerek Kur'ân'a, Sünnet'e ve Ashaba uymaktır. Bunun dışındaki şeylerden de Allah'a sığınırız. Rabbim bizi ve tüm kardeşleri şeytanın bu fitnelerinden korusun. Dosdoğru yola iletsin ve delalete düşenlerin yolundan korusun. Onlara da hidayet etsin.
En doğrusunu Allah bilir.
