Neler yeni
İslami Forum, Dini Forum, islami site, islami sohbet, radyo, islami bilgiler

İslam-tr.org'a hoş geldiniz! Hemen üye olun ve kendi konularınızı, düşüncelerinizi paylaşarak bu platforma katılın. Oturum açtıktan sonra, İslam dini, tarih ve güncel konularla ilgili paylaşımlarda bulunabilirsiniz.

Haber Türkiye'de Tarihçi Bardakçı'dan "atatürk" Çıkışı

Ebu Muhammed ALİ Çevrimdışı

Ebu Muhammed ALİ

Aktif Üye
İslam-TR Üyesi
Türkiye'de Tarihçi Bardakçı'dan "Atatürk" çıkışı
turkiyede-tarihci-bardakcidan-ataturk-cikisi.jpg

‘Atatürk olmasaydı adımız ne olacaktı’ tartışmalarına Tarihçi Murat Bardakçı’dan ilginç bir çıkış geldi.Habertürk’te yayınlanan Tarihin Arka Odası programında dün ilginç bir tartışma yaşandı. Atatürkçülerin çok sık kullandığı ‘O olmasaydı adınız Yorgo olurdu Eleni olurdu’ ezberine Murat Bardakçı’dan tepki geldi.ATATÜRK’Ü TANRILAŞTIRMAYIN

Konuklardan biri, ‘Atatürk Tanrılaştırılmamalı, eleştirilebilmeli ancak dil uzatılmamalı. Atatürk’e dil uzatan en büyük nankördür’ deyince Bardakçı, ‘Atatürk’ü asıl Tanrılaştıranlar ‘O olmasaydı adımız ne olurdu diyenlerdir’ dedi. İzleyicilerden gelen tepkilerse Bardakçı’yı kızdırdı.

 
farkındayız Çevrimdışı

farkındayız

İyi Bilinen Üye
İslam-TR Üyesi
Bozuk saat da günde 2 defa doğru gösterir
 
E Çevrimdışı

Ebu & Dücane

Guest
Resmî İdeoloji ‘İkon’una Teslimiyet ve Bey’at, Ne Zamana Kadar?


16 Eylül 2013 Pazartesi 06:20


Mümtaz’er Türköne, 12 Eylûl tarihli Zaman’daki yazısında, ’Cumhuriyet tarihinin önemli kararlarının, içki masasında alındığını bilmeyen yok..’ diyor ve o kararları alanlar hakkında, ’Acaba masadakilerde tek tek kaç promil alkol çıkardı.’ diye soruyordu. Cumhuriyet kurulmadan önceki durum da çok farklı değildir. Nitekim, Temmuz-1919’daki Erzurum Kongresi günlerine dair hatıralarını aktaran ve o günlerde Bitlis Valisi de olan ve o kongre günlerinde M. Kemal’in özel kalem müdürü gibi bir rol de üstlenen Mazhar Mufîd (soyadı kanunundan sonra, Kansu), 7-8 Temmuz gecesi sabaha karşı, muhtevası meşhur sofralardan birinin etrafında, M. Kemal’in kendisine, ‘Yaz bunları..’ diyerek, gelecekte neler yapmak istediklerini açıklarken, ‘Kadınların tesettürünün açılacağı, alfabenin değiştirileceği, halka şapka giydirileceği, Saltanat’ın kaldırılıp Cumhuriyet ilan edileceği’ gibi hususları sıralar. Mazhar Muf’îd, bunları duydukça, sonunda, ‘Paşa’nın, galiba, bunları alkolün tesiriyle söylediğini’ düşünür. Bunun üzerine, o da, ‘Birgün gelip bunları sana soracağım, Mazhar Muf’îd gündemin hangi maddesine geldik?’ diye.. İlginçtir, ‘Dervişin fikri neyse, zikri de odur..’misali, kafasında taa baştan, Tanzimat kafasının alâmet-i farikası olan Gardrob Devrimciliği’nin genel çerçevesi varmış, demek ki..
Kezâ, (daha sonraları Soyak soyadını alan) ve M. Kemal’in ölümüne kadar, onun Özel Kalem Müdürlüğü’nü yapan, Hasan Rızâ Bey’in hâtıraları da bu alanda oldukça zengin ve ilginçtir. Hattâ o kadar ki, bir keresinde, yine o meşhur sofralardan birinde, sabaha kadar yenilir-içilir, nutuklar çekilir, devletin yönetimine dair önemli emirler verilir.
Ve, Şef’in bu konuşmaları da ertesi gün, (daha sonraları Ulus adını alan) ‘Hâkimiyet-i Milliye’ gazetesinde yayınlanır. Ama, o gecelerden birinde, M. Kemal irad eylediği nutkun, ertesi sabah, gazetede yer almadığını görünce, Hasan Rızâ’dan sorar, ‘Nerede?’ diye..
O da, cebinden çıkarır metni ve uzatır..
M. Kemal, geceleyin irad ettiği nutkun metnini okur ve sonra, Hazan Rızâ’nın o konuşmayı gazeteye göndermediği için, onu, ‘Başvekil olacak adamsın çocuk!..’ diye takdir eder. O nutukta kimbilir ne ‘inci’ler vardı ki, Şef’ine, bir ‘bende/ kul-köle’ derecesinde hizmet eden Hasan Rızâ bile ‘Artık bu kadarı da olmaz..’ deyip, onu sansürlemişti!
Bu bakımdan, Türköne’nin, tesbitine şaşmak ve katılmamak mümkün değil..
(M. Kemal’in nasıl bir halet-i ruhiyeye sahib, bir nahvet küpü halinde olduğunu anlamak isteyenler için ilginç bir ‘tevâzu’ örneği oluşturduğuna da burada kısaca değinilmesinde fayda vardır. Kendisinden bir-iki yaş küçük olan kocaman kocaman adamlara bile, onun hep, ‘çocuk’ diye hitab ettiği, aktarılan hâtırâların ortak özelliklerindendi.. Burada ismi geçen Hasan Rızâ’nın da, 1888 doğumlu olduğunu bu vesile ile hatırlayalım. Kendisine, bir kavmin atası gibi çok ‘mutevâzî’ bir soyadını verdirip, bunun başka kimseye verilemiyeceğini de kanûnen hükme bağlatış tavrında da, bu ‘tevazû’ hali bir âbide gibi yükselmiyor muydu?)
*
Yazar, ‘Çocukken, içki şişelerinin dizildiği bakkal veya büfe vitrinlerinde dikkatimi en çok etiketinde Atatürk resminin yer aldığı şişe’leri hatırladığını belirtip şöyle devam ediyordu: ‘Derin bir çocuk merakı ile anlam veremediğim şey, üzerinde Atatürk resmi bulunan içkiydi. Dün merak ettim, içki satan bir dükkâna girip sordum. Üzerinde aynı resim duruyor. Merak edenler benzer bir dükkâna girip Kulüp Rakısı’nı soruşturabilirler.(...) İlkokul çağlarım, Atatürkçülüğün büyük patlama yaşadığı 60’lı yılların ikinci yarısında geçti. Kafanızda kötü bir sarhoş imgesi, bu sarhoşluğu veren bir içkinin üzerinde, her gün bağlılık yeminleri ettiğiniz ve şükranlarınızı sunduğunuz Atatürk resmi.. (…) Etikette profilden bir kişinin daha resmi var. Her ikisinin elinde birer rakı kadehi ve masada bir rakı şişesi. Diğer kişi de İsmet İnönü imiş. (…) Kulüp Rakısı, 1930’dan beri bu resmi kullanıyor. Resimdeki kişilerin gerçekten Atatürk ve İsmet İnönü olup olmadığı konusunda ihtilaflar mevcut. Lakin kesin olan bir şey var: Atatürk her zaman Kulüp Rakısı içermiş. (…) Cumhuriyet tarihinin önemli kararlarının, içki masasında alındığını bilmeyen yok. (…) Türk Tarih Tezi belirlenirken, Türkçe ezana karar verilirken, Güneş Dil Teorisi’ne son şekli çizilirken ölçmek mümkün olsaydı acaba masadakilerde tek tek kaç promil alkol çıkardı. Meret, şişede durduğu gibi durmuyor, koskoca bir tarihe şekil veriyor.’
Bu noktada, 28 Şubat 1997 Zorbalıkları döneminde, bir yüksek resmî toplantı sonunda Başbakan Erbakan’ın verdiği yemekte, ona inad, rakı isteyen ve kemalizme her alanda nasıl bağlı olduğunu bu şekilde de isbatlayan -dönemin- Deniz Kuv. Kom. (müteveffâ) Güven Erkaya’yı hatırlayabilirsiniz.
*
‘O olmasaydı, adınız Yorgo veya Eleni olurdu..’ diyerek, bir kişiyi Yaratıcı yerine koymak dehşeti..
HT kanalında, ‘Tarihin Arka Odası..’ isimli bir proğram var. Bu proğramda, bazen güzel konular da işlenmiyor değil..
Ama, sıra M. Kemal’e gelince.. Proğramın asıl sahibi ve sunucusu konumundaki magazinel tarihçi M. Bardakçı, sanki bu proğramın asıl hedefi, M. Kemal’i temize çıkarmak imiş gibi bir tavır sergiliyor. Bir takım itirazlar geldiğinde, bazen alayla, bazen hattâ ağır hakaret ifadeleriyle muhatablarını, ‘Tarihe mal olmuş kişilerden ne istiyorsunuz?’ gibi sözlerle azarlıyor.
Ama, kendisi, tarihe mal olmuş başkalarına gelince, dilediği gibi at oynatıyor.. 10 gün kadar önceki bir proğramda, söz, 1922’de Türkistan’daki bir çatışmada hayatını kaybeden Enver Paşa’nın kemiklerinin bugünkü Tacikistan coğrafyasından 75 yıl sonralarda İstanbul’a getirilmesine gelince, mezkûr kişi, ‘Enver Paşa’nın kuru kafatasını bizzat gördüğünü’ anlatıyordu. Birisi itiraz etmiş, ‘Enver Paşa’nın başı için kuru kafatası diyemezsiniz..’ diye..
Sunucu M.Bardakçı, bu itiraza, ‘Yahu, daha başka ne diyeyim?’ diye köpürürcesine karşılık verdi.. Ancak, aynı kişi, meselâ, M. Kemal için de benzer bir ifade kullanabilir miydi?
Sonra, M. Kemal’in cenazesine namaz kılındı, kılınmadı gibi konularda soru soranlara da müthiş bozuluyordu işbu magazinel tarihçi..
O, M. Kemal’in cenaze namazının Prof. Şerefuddin Yaltkaya tarafından, Dolmabahçe Sarayı’nın avlusunda kıldırıldığını iddia ediyordu, ama hemen her konuda bir çok belgeyi gösterebilen bu kişi, bu konuda hiç bir fotoğraf, görüntü gösteremiyordu.
M. Kemal’in cenaze töreni komutanlığı uhdesine verilen em. Org. Fahreddin Altay ise, 10 Kasım 1960’da, yani 27 Mayıs Askerî Darbesi’nden 6 ay kadar sonralarda, Ankara’da yaptığı bir anma toplantısında, M. Kemal için cenaze namazını Başvekil Celâl Bayar’ın kıldırtmak istemediğini, laiklik hassasiyetiyle karşı çıktığını söylemiş, ancak namaz cenaze kılınıp kılınmadığına açıklık getirmemişti. Ve o zaman, M. Kemal’in ölümünün üzerinden henüz 22 sene geçmekteydi.
*
Sözkonusu programın 14 / 15 Eylûl gecesi yine aynı konuda işleniyordu.. Konuklardan biri, 'Atatürk tanrılaştırılmamalı, eleştirilebilmeli..' deyince, bir kısım kemalist izleyicilerin gönderdiği elektronik mesajlarda, 'O olmasaydı adınız Yorgo olurdu, Eleni olurdu..' gibi mâlum laflar tekrarlandığı anlaşılıyordu.. Bu sözler üzerine, M. Bardakçı bile, artık tahammül edemez hale gelmiş olmalı ki, 'Atatürk'ü asıl tanrılaştıranlar, o olmasaydı adımız ne olurdu diyenlerdir..' diyor, bu sözlere de tepki olarak bir çok mesaj daha geldiği anlaşılıyordu.
Bunun üzerine, Bardakçı, proğramın devamlı elemanlarından özellikle Osmanlı san’atı üzerindeki araştırmalarıyla bilinen ve bu tartışmalardan rahatsızlığını yüz hatlarıyla hissettiren 80 yaşındaki Prof. Nurhan Atasoy’a, ‘Hocam siz meselâ, o olmasaydı, Eleni mi olurdunuz?’ diye soruyor ve bu yaşlı hanım, bu sorunun cevabını vermekte zorlanıyor, ‘Eleni olmazdı belki, ama..’ diye bocalıyor, ve ne diyeceğini kestiremiyordu. Bunun üzerine M. Bardakçı, ‘Bunu sizin nesle anlatmak zordur, koskoca profesörsünüz; söyleyiniz, adınız Eleni mi olurdu?’ diye tekrarlayınca.. Bu Prof., ‘Evet., bu konuda konuşmak benim için zordur. Ben cumhuriyet çocuğuyum, tam bir Atatürk hayranıyım..’ diye noktalıyordu, sözünü..
Bu sözler üzerine, Bardakçı, ‘Ben Cemal Bey’in torunuyum..’ diye, dedesinin adını zikrediyor ve gerilimli bir havanın hâkim olduğu proğram diğer günlere nisbetle daha erken bir saatte kapanıyordu.
*
Düşündürücü ve acı veren bir tabloydu..
*
Bir insanın, bir toplumun, kendisini Yaratanı’na karşı sorumlu hissetmesi yerine, resmî ideolojilerin kuklalaştırmasıyla, bir takım siyasî kişileri, yaratıcısı gibi hissetmesindeki zavallılığın farkına varamaması, ne büyük faciadır.
*
Asıl ‘bey’at kültürü’, resmî ideolojinin dayatması olan kültür değil mi?
Yazık ki, toplumumuzda, kendi ana-baba ve ecdadının nasihat veya vasiyetlerinden habersiz ya da onları unutmuş pek çok insan, hâlâ da ‘Atamız böyle emretmiş..’ diye, tuhaf bir bey’at kültürü ile karşınıza çıkabilmekte ve üstelik de müslümanlığının idrakine daha fazla nüfuz etmiş olan çevreleri, ‘bey’at kültürüyle yetişmiş olmak’la şartlandırılmış, düşüncesizce hareket eden kesimler olarak suçlayabilmekte ve kendilerine ya da kemalist-laik rejime, 90 yıllık resmî ideolojiye biraz eleştiri getirenlere de, hemen,’Eğer filan olmasaydı, adınız Yorgo olurdu, Eleni olurdu..’ gibi çiğin çiği laflarla karşılık verebilmekteler.. Kanûnî cezalandırma yolu ise, daha bir ayrı..
Bu gibi kemalistlerin, kişiyetapar çevrelerin, özellikle Osmanlı’nın son döneminin Abdulhamid, Vahdeddingibi geçmiş sultanlarını ağır şekilde devamlı suçladıkları da bilinen ayrı bir vakıa.. Bu durumda, birileri de onlara, ‘Eğer Abdulhamid olmasaydı, Vahdeddin olmasaydı, M. Kemal de olmazdı..’ deseler, kendi o sığ mantıklarına göre nasıl bir karşılık verirlerdi, dersiniz?.
*
Yahu, yakın tarihimizin bir bölümünde oldukça etkili bir yeri olan bu kişiyi, bırakınız da, toplum katmanları, adam gibi anmak ve anlamak imkânına kavuşsunlar..
Ama, bu kişi, öyle bir ‘ikon / putlaştırıldı ki, sonunda, Adnan Menderes’in en büyük hatalarından birisi olarak, 31 Temmuz 1951 tarih ve 5816 sayılı kanunla, bu kişiye yapılan her eleştiri hemen hakaret sayıldı ve bu kanun yüzünden 60 küsur yıldır, yüzlerce değil, binlerce insan, toplumda dışlamalara ve ağır baskılara, işkencelere mâruz kaldı, zindanlarda tutuldu.. (Ki, Menderes o kanunu çıkarırken, hiç itiraz olmadı değil.. Özellikle de 1925’lerden sonra M. Kemal’le yolları ayrıldığı için ülkeyi terketmek zorunda kalan ve ancak onun ölümünden sonra 1940’larda ülkeye dönen Halide Edib (Adıvar), DP m.vekili olarak bu kanun tasarısına karşı Meclis’te öyle müthiş bir eleştiri getirmişti ki, bugün de okunmaya değer..)
Bu kemalist-laik baskı bugün zayıflatılmış gibi gözükse bile, laik rejimin yeni kutsalı olarak ortaya çıkarılan bu ‘ikon’laştırma, hükmünü hâlâ da sürdürmekte, ölümü üzerinden tam 75 yıl geçmiş olmasına rağmen, M. Kemal’e atıf yapılmadan bir resmî konuşma yapıldığında, belli çevreler küplere binmekte ve halkımız, 75 yıl yıl öncelerde ölmüş olan başka atalarını-dedelerini hatırlamazken, bu kişiye ‘atamız böyle emretmiş..’diye sahib çıkmaya şartlandırılmış olarak, onun ismi, resmi, büst ve heykelleri önünde, köleleştirilmiş duruma düşürüldüğünü bile anlamıyacak bir durumda ve bu durum kanıksanmış gözükmekte; bu da, o kişinin, adam gibi anılmak şansını da yoketmekte..
Halbuki, M. Kemal’in bütün ömrü kadar rejimin hizmetinde en etkili yerlerde bulunmuş olan İsmet Paşa hakkında ne bir koruma kanunu var, ne de ona hakaret edildi diye itiraz geliştirenler.. Bazıları, ona kızgınlığını dile getirse bile, kimse hakaret etmiyor.. İsmet Paşa hayattayken de, onun muhalifleri ona en fazla, ‘O sağır yok mu, o sağır..’ diye dile getirirlerdi hınçlarını.. Herhalde, bir başkasına da en fazla ‘kör..’denilip geçilecekti, halk arasında olduğu üzere..
İlginç olan bir husus da şudur ki, M. Kemal lehinde putlaştırmaya kadar her şey olabildiğince yapılabilirken, eleştirmeler bile, hele de Anadolu kasabalarında, kendilerini devlet zanneden uzatmalı çavuşlarca bile hâlâ da hakaret sayılabilmekte ve ağır baskılar uygulanabilmekte..
Bu açıdan Hitler’le M. Kemal arasında tersinden bir benzerlik sözkonusu..
Adolf Hitler’in Almanya’da övülmesi yasak.. Demek ki, serbest bırakılsa, övülecek pek çok yönlerinin olduğundan korkuluyor. Türkiye’de ise, M. Kemal’i övmek sonuna kadar serbest, ama, eleştiri, hayır! Demek ki, onun da eleştirilecek pek çok yönünün olduğu zımnen kabul ediliyor.
‘M. Kemal’in Atatürk tarafından öldürülmesi’ (!), ve..
Bu vesileyle, bir anekdot..
Çeyrek yüzyıl öncelerde birgün, Hicaz’da, onyıllardır Güney Afrika’da öğretim üyeliği yapan Pakistan’lı oldukça yaşlı bir tarihçi ile karşılaşmıştım.. Sohbet esnasında, içinde ‘Atatürk’ üzerine ağır eleştiriler de bulunan tahlillerde bulunmuştu. Ve sonra, ‘Hindistan’da çocukluğumuzda adına marşlar okuduğumuz bir Mustafa Kemal Paşa vardı.. Onun sonu ne oldu?’ deyivermişti..
Cevaben, ‘Atatürk, M. Kemal Paşa’yı öldürdü..’ dediğimde, çok üzülmüştü..
Ama, durumu usûlünce açıkladığımda, çok utanmıştı, o durumu nasıl olup da farketmediğinden veya unuttuğundan dolayı..
*
Son demlerinde, ‘Kahramanlar putlaştırıldığı zaman ölür, biz M. Kemal’i putlaştırmaya mecburduk ve bu yüzden öldürdük onu..’ diyebilen Şevket Süreyya Aydemir, ‘Suyu Arayan Adam’ isimli eserinde, ilginç bir sahne anlatır.
Gençlik yıllarında turancı ideallerle dopdolu iken, Makedonya’dan Kafkaslar’a ve türk kavimlerinin yaşadığı illere doğru yola çıkar. Ama, Rusya’daki bolşevik/komünist ihtilalinin, devriminin dalgalarına kapılır ve orada, komünist olup, üniversitede okumaya başlar. Bir gün, yaşlı tarih hocaları çeşitli ülkelerden öğrencileri eski Rus Çarları’nın mezarlarının bulunduğu bir mekâna götürür. Orada, meşhur Rus Çarı,Büyük (veya bizdeki deyimle, Deli) Petro’nun kabri ile karşılaşan genç Şevket Süreyya, hâfızasının kıvrımları arasındaki tarihî hâtırâ tortularının etkileriyle, Petro’nun sandukasına gizlice bir tekme atar..
Bu durumu hocaları görür ve -özetle- ‘Çocuklar, bugün burada, Çar mezarlarını tekmeyenlerin, yarınlarda kendi ülkelerinde, başkalarının mezarlarına tapınacak duruma gelebileceklerinden endişe ederim..’ gibi bir söz söyler.
Şevket Sureyya, Türkiye’ye döndükten sonra, M. Kemal’e ve kemalizme tapınırcasına bağlanan isimlerden birisi olup çıktığını dolaylı olarak böylece itiraf etmiş olur, son yıllarında..
*
Ve, bugünlerde okullar yeni ders yılına başlıyacak.. Milyonlarca körpecik çocuğa, ‘resmî ideolojinin ve kemalist-laiklerin, şahısperest / kişiyetapar kadrolar’ın, 100 yıla yakın zamandır toplumda, bir ‘ikon’, bir put halinde yerleştirmeye çalıştıkları kişinin ismi, resmi, büst ve heykelleri önünde ve benzerine bugün ancak Kuzey Kore’de ya da Afrika veya Avustralya’daki ilkel kabileler arasında rastlanan tapınma âyinlerini hatırlatan andiçme törenleri yaptırılacak..
Yazık ve günah değil mi, bu körpecik dimağlara böyle bir zehir şırınga edilmesine; daha o yaşta; körpecik çocukların, şahısperest/ kişiye tapar hale getirilmesine.. Stalin’in, yeni nesilleri tek tip ‘kurşun asker’ gibi yetiştirme stratejisi bundan farklı mıydı sanki?
Başka ülkelerdeki diktatörlüklere lânet okurken, kendi zihinlerimizde kurulmuş olan diktatörlük sistemlerine karşı toplum olarak ne zaman bir hassasiyet geliştireceğiz? Unutulmasın ki, bu kemalist-laik bey’at kültürü içinde yetişmiş olup hiç de azımsanmıyacak kitleler, ‘ikon’larının hâtırasını korumak adına, toplumu karıştırabilecek bir güce sahib olduklarını hâlâ da gösterebilecek bir şirretlikte olduklarını sergileyip duruyorlar.
*
Bu ilkelliğe karşı haysiyetlice bir tavır ortaya koymak zamanı hiç mi gelmiyecek, yoksa?

S.E.Çakırgil


 
farkındayız Çevrimdışı

farkındayız

İyi Bilinen Üye
İslam-TR Üyesi
Altındal: "Atatürk'ün vasiyeti Kasım ayında açıklanacak"


Ekli dosyayı görüntüle 4887
Röportaj: İzzet ÇAPAEkli dosyayı görüntüle 4888
29 Ağustos 2013
Ekli dosyayı görüntüle 4889

Ekli dosyayı görüntüle 4890

Ekli dosyayı görüntüle 4891
21241275.jpg

Araştırmacı Aytunç Altındal, 50 yıllık gizlilik kararı 1988’de 25 yıl daha uzatılan Mustafa Kemal Atatürk’ün vasiyetinin önümüzdeki Kasım ayında açıklanacağını söyledi. Altındal, vasiyette Atatürk’ün halifelikle ilgili önemli ifadelerinin olduğunu belirtirken hilafetin aslında kaldırılmadığını öne sürdü. İşte İzzet Çapa’nın Aytunç Altındal ile yaptığı röportaj…


Hurriyet
 
M Çevrimdışı

Muvahhid Mücahid

İyi Bilinen Üye
İslam-TR Üyesi
Bu M.Bardakçı denen adam m.kamal'ın babasının ali rıza olmadığı ile ilgili ortaya osmanlı zamanından kalma belgeler çıktığında "atatürkü koruma konunu var türkiyede ama işlemiyor.Buna işlemiyecek de neye işleyecek" diyerek aslında diğer ataputçulardan pek fazla farkının olmadığını ortaya koymuş bir televole tarihçisidir.
Bu rüzgar nereye eserse orya dönüyor.Son günlerde akp ile ciner acayip yakınlaştı.O yüzden bu da kıvırmaya başladı.
 
Üst Ana Sayfa Alt