Uyuyamıyorum... Kabus değil, nefret değil, ölüm, yaşam, panik atak, sensizlik değil... Yaşamak değil... Uyuyamadığım gibi yerken de, içerken de acı çekiyorum. Duvarlar mengene, ben sıkışıp ezilen bir metal parçası...
Uyuyamıyorum... Dünyanın dört bir yanında uyurken kapıları kırılarak açılan aileleri, yataklarından zorla sürüklenen çocukların imgeleriyle boğuşurken... Bir noktada değil, yüzlerce farklı köşede... Ben uyurken, insanlar, çocuklar uyandırılıyorlar... Zencisi, beyazı, Müslümanı, Hristiyanı... Ben eşime sarılırken, bir başka yerde eşlere tecavüz ediliyor, kocalar öldürülüyor... Evlerinde, yatak odalarında... Yatağımda huzursuzum. Ben yatağımda tavana bakarken, kapılar kırılıyor, evlere giriliyor, erkekler dövülüyor, aileler dağılıyor... Ben duyduğum bir tıkırtıda genç bir hırsızın televizyonumu çalmasından korkarken, evler darmadağın ediliyor, yakılıyor, anılar siliniyor. Orada, burada, şurada değil... Her yerde... Irak’ta, Çeçenistan’da, Nepal’de, Sudan’da, Nijerya’da, Küba’da... Alt sokakta, yan kapıda... Artık her yerde. Kötüler savaşanlar değil. Herkes. Çocuklar, bebekler, yataktan çıkamayan yaşlılar.
Ceset yığınları kokuyor... Yağmur kanla karışık yağıyor...Milyarlarca sözcük kulaklarıma , yüzüme çarpıyor... Anlamsızlaşıyor ideolojiler, vaatler, politikalar... Ahırından kaçmış bir boğa gibi dünya... Bir tükenme noktası... Bir sona ihtiyaç molası... Piramitleri hala yapamıyoruz. Yapabilenler ne oldu. Nuhun gemisine ne oldu? Biz de piramitlerin sırrını çözünce yeniden başlayacak mı her şey... Bilmiyorum... Tek bildiğim uyuyamıyorum...
Lübnan’da siyah çarşafından sadece ela gözleri gözüken kız çocuğu... Tel Aviv’de masmavi gözleriyle objektife bakan lüle lüle sarı saçlı kız... İkisinin de korkuları aynı... Ya bir füze evlerinin yakınına düşerse... Ya bi canlı bomba okul servisinin yanında pimini çekerse...
Uyuyamıyorum... Dünyanın dört bir yanında uyurken kapıları kırılarak açılan aileleri, yataklarından zorla sürüklenen çocukların imgeleriyle boğuşurken... Bir noktada değil, yüzlerce farklı köşede... Ben uyurken, insanlar, çocuklar uyandırılıyorlar... Zencisi, beyazı, Müslümanı, Hristiyanı... Ben eşime sarılırken, bir başka yerde eşlere tecavüz ediliyor, kocalar öldürülüyor... Evlerinde, yatak odalarında... Yatağımda huzursuzum. Ben yatağımda tavana bakarken, kapılar kırılıyor, evlere giriliyor, erkekler dövülüyor, aileler dağılıyor... Ben duyduğum bir tıkırtıda genç bir hırsızın televizyonumu çalmasından korkarken, evler darmadağın ediliyor, yakılıyor, anılar siliniyor. Orada, burada, şurada değil... Her yerde... Irak’ta, Çeçenistan’da, Nepal’de, Sudan’da, Nijerya’da, Küba’da... Alt sokakta, yan kapıda... Artık her yerde. Kötüler savaşanlar değil. Herkes. Çocuklar, bebekler, yataktan çıkamayan yaşlılar.
Ceset yığınları kokuyor... Yağmur kanla karışık yağıyor...Milyarlarca sözcük kulaklarıma , yüzüme çarpıyor... Anlamsızlaşıyor ideolojiler, vaatler, politikalar... Ahırından kaçmış bir boğa gibi dünya... Bir tükenme noktası... Bir sona ihtiyaç molası... Piramitleri hala yapamıyoruz. Yapabilenler ne oldu. Nuhun gemisine ne oldu? Biz de piramitlerin sırrını çözünce yeniden başlayacak mı her şey... Bilmiyorum... Tek bildiğim uyuyamıyorum...
Lübnan’da siyah çarşafından sadece ela gözleri gözüken kız çocuğu... Tel Aviv’de masmavi gözleriyle objektife bakan lüle lüle sarı saçlı kız... İkisinin de korkuları aynı... Ya bir füze evlerinin yakınına düşerse... Ya bi canlı bomba okul servisinin yanında pimini çekerse...
