YENİ NESLİN GÖREVİ
Dünya bir keşmekeş içindedir; insan, insanoğlunun kurdu olmuş, hile ve desiseleri, ihanet ve hiyanetleri korkunç. Yıkıcı ve bölücü cereyanlar birbirini takibediydr. İslam âlemi de bundan pek farklı değil: Her kafadan bir ses! Her yerde bir kuruluş! Buyrukların sayısı çok!.. Müctehid kesilenlerin, ahkâm kesenlerin çalımından geçilmiyor! Hem de ilimsiz-irfansız! Okudukları birkaç terceme veya te’lif! O da latin harfleriyle!..
İşte İslam âleminin kısaca manzarası bu!.. Bu manzaraya henüz bulaşmamış; saflığını ve berraklığını muhafaza eden yeni nesle düşen nedir? Buyruk olma hevesine kendilerini kaptıranların, körü körüne arkalarına takılmalı mı? Yoksa bazı yazar ve gazetecilerin söylediği ve yazdığı gibi, kendisine orta bir nokta bulup hoşgörülü bir vaziyet alıp te’lifçi ve maslahatcı bir politika mı takib etmeli ve böylelerini ortak bir hedefe doğru yönlendirilmeli veyahut hakkı ve haklıyı aramalı, hakkın ve haklının safında ve yanında yer alıp diğerlerini hakka davet etmeli mi?
Ey Yeni Nesil!
İşte üç şık senin önünde!.. Bunlardan birini tercih sana düşmekte!.. Tercih de çok önemli! Ya kazanacaksın ya da kaybedeceksin! Bu derece önemli bir noktadasın!.. Çok ciddî ve çok uyanık olmalısın!.. Karar vermeden önce kimin dost, kimin değil; kimin yeterli, kimin değil; kimin ehil, kimin değil ve nihayet kimin haklı kimin haksız olduğunu çok iyi tesbit etmelisin!..
Bu noktalarda sana bir ölçü, bir kıstas, bir değerlendirme vasıtası lazımdır. Bu ölçü, kendi heva ve hevesin olabilir, bu ölçü, çokluk, görünüş ve zahirî cazibeler olabilir; bu ölçü, maddî menfaat, makam ve mevki olabilir; bu ölçü, akrabalık ve hısımlık olabilir; bu ölçü, görenek ve gelenek olabilir... Bir de bunların ötesinde ve üstünde olup, bunların da değer ölçüsü olan bir kıstas, bir ölçü vardır, değişmez bir ölçü vardır. O da Şeriat’tır, Şeriat ölçüsüdür.
Ey Genç!
Senin başvuracağın ve üzerinde duracağın tek mercii, tek kaynak ve tek miyar budur ve bu olmalıdır. Bunu bulmalı, bilmeli, ilim ve iman haline getirmelisin ve şu şekilde formüle etmelisin: "Kaynak Kur’an, örnek Peygamber!" İşte böyle demelisin! Talimatı Kur’an’dan, tatbikatı Peygamber’den almalısın ve artık hataya düşmiyeceksin!..
O halde senin bu babda atacağın ilk adım, yapacağın ilk iş, Şeriat’ı okumandır, ilim ve iman haline getirmendir. Burada da dikkat edeceğin bir şey var: O da yarım-yamalak bilgiye sahip, allame kesilen ve kendi kafasına göre ahkâm kesen kişilerin kendilerinden ve eserlerinden değil; sadakat ve samimiyetlerini, emanet ve ehliyetIerini, metanet ve cesaretlerini söz, fiil ve icraatlariyle ortaya koyup isbat eden kişilerin ortaya koydukları kitaplardan okuyacak ve öğreneceksin!.. Yani önce Şeriat’ı öğreneceksin ama, güvenilir kaynaklardan, güvenilir şahıslardan!.. Yoksa yarım mollalardan ve onların ortaya getirdikleri kitaplardan ve kitapcıklardan değil!..
Yine bu babda muteber olan, "bence, kanaatımca, fikrimce" gibi tabirlere dayanan alternatif ve değerlendirmeler değil; ilim (bilme), iman (yüzde yüz) inanma esasına dayanır ve dayanmalıdır.
METOD ÇEŞİTLERİ:
Siyasî hayata gözlerini açan yeni kuşak, şu metodlarla karşılaşacaktır:
1- Yabancı bir metod,
2- Uzlaşmacı bir metod,
3- Sentezci ve kavmiyetci bir metod,
4- Bey’atcı bir metod,
5- Te’lifci bir metod,
6- Peygamberî bir metod.
YABANCI BİR METOD:
1- Bu metod, parti metodudur ve yabancıların takib ve tatbik ettiği bir metoddur. İslamî bir tarafı yoktur; tamamen yabancıdır, ithal malıdır, batıdan gelmedir. İslam’la bağdaşmayan demokrasinin vazgeçilmez unsurlarındandır. Dolayısiyle İslam’la anlaşamaz ve bağdaşamaz!..
2- Kaynakları farklıdır; İslam kaynağını Allah’tan alır, vahye dayanır. Parti ise kaynağını insandan, insan kafasından alır. Bu itibarla dava İslam, metod gayri İslamî! Bu olacak şey mi? Şu da bir gerçektir ki, "Meşru bir hedef, gayri meşru bir vasıtayı meşru kılmaz!" O halde kaynağı Şeriat’a aykırı olduğu gibi, tatbikatı da Şeriat’a aykırıdır.
3- İslam’da taviz verme yoktur. Partide ise taviz üstüne taviz vardır. Hele hele Türkiye’nin şartlarına göre;
a) Parti kurucuları, partiyi kurarken Hübel putunu ziyaret edip, mezarının başında saygı duruşu yaparlar. Kur’an bunu şiddetle yasaklar. Tevbe Suresi'nin 84. ayet-i kerime’si şu mealde: "Onlardan ölen birinin namazını hiçbir zaman kılma, mezarı başında durma. Çünkü onlar Allah’a ve Resulü’ne (karşı) küfre saptılar ve fasıklar olarak öldüler."
Bu taviz değil midir? Hem de imanı tehlikeye düşürecek derecede!..
b) Partilerin tüzüklerini bir okuyun! "Partimiz mevcut anayasa çerçevesi içinde, Atatürk ilke ve inkilapları doğrultusunda faaliyet gösterir..."
Bu da taviz değil midir? Fetvası alınabilir mi? Bunu yazmak veya söylemek bir müslümanın ağzına sığar mı? İman tehlikeye düşmez mi?
c) Fotoğraf asma: Her parti binasına Hübel’in fotoğrafını asacaksınız, siz de o binada oturup İslam’a, İslam davasına hizmet edeceksiniz. Alındı mı bunun fetvası? Mümkün mü? Peygamber’in girmediği, meleklerin girmediği bir yer değil midir orası? Şeytanların cirit attıkları bir yer değil midir orası?!.
d) Yemin edeceksiniz: Hem gayri meşru bir yeminle! Hem de küfür ve kâfiri koruyacağına!.. Milletvekili seçildiniz! Önce kürsüye çıkıp küfür yemini yapacaksınız; öyle mi? Aldınız mı bunun da fetvasını?!. Mümkün mü?
e) Kürsüsüne çıkıp yemin ettiğiniz yer neresidir, biliyor musunuz? Orada oturuyorsunuz, fotoğraf asılıdır. Orada oturamazsınız; orada hâkimiyyet Allah’ın değildir! Orada oturamazsınız; orada Şeriat yoktur, Kur’an yoktur. Söz sahibi küfür anayasasıdır. Orada oturamazsınız; orada söz sahibi Allah değildir, Hübel’dir. Orada oturamazsınız; orada zaman zaman Hübel’e saygı duruşu yapılır ve nihayet siz orada oturamazsınız; orası şirk meclisidir, put meclisidir, Ebu Cehiller’in meclisidir ve Dar’un-Nedve’dir. Bir hadis-i şerif’te: "Akşama mü’min olarak giren bir kişi sabaha kâfir olarak çıkar!.." denmekte ve tehlike gösterilmektedir.
f) "Biz laikliğe bağlıyız, Amerika’daki demokrasiyi istiyoruz, partimizin dinle bir alakası yoktur!.." gibi sözleri hatırlamayı unutmayınız!..
UZLAŞMACI METOD:
Öyle kuruluşlar vardır ki, kemalist rejimle uzlaşma halindedirler; birbirlerine taviz verir dururlar ve bu suretle iki taraf da birbirleriyle gayet rahat geçinir, giderler. Yani kendileri, kuruluş ve faaliyet yönünden rejimin izni, müsaadesi ve kontrolü altındadırlar. Dolayısıyle rejim kendilerinden emindir, kendileri de rejimden emindir; mal tehlikesi, can tehlikesi diye bir endişe bahis mevzu değildir. Hedef ve dava yönünden maksat ve niyet sağlam olabilir ise de pratikte ve tatbikatta rejime dürüst eleman yetiştirmektedirler...
Bunlar uzlaşmacı bir metod takib ederler. Evet, uzlaşmacı bir metod diyoruz. Şöyle ki:
1- Rejime taviz verirler:
Kurs, kolej, yurt veya herhangi bir öğretim ve eğitim yeri açmak için rejime giderler, rejimden müsaade ister ve izin alırlar. Buna mukabil rejimin ileri sürdüğü şartları kabul eder ve teminat verirler. Bu arada:
a) Hübel’in fotoğraflarını binalarına asarlar. Bazen de olur ki, binaların giriş kısmına adamın heykelini yerleştirirler.
b) Program laik düzenin programıdır; girişler çıkışlar ona göredir. Okul programı hazırlanırken namaz vakitleri ve cuma saatleri nazar-ı itibare alınmaz...
c) Zaman zaman Hübel köşeleri yapılır, belli günlerde hübel hakkında konuşmalar yapılır ve adam medhedilir, belli saatlerde saygı duruşları kendini gösterir.
d) Kılık ve kıyafeti rejim tayin eder; çarşaf ve şalvar; başörtü, sarık ve cübbenin yeri yoktur. Hatta yasaktır! Ne öğrencide ne de öğretmen de sakal göremezsiniz. Dersde ve yemekte başlar açıktır! Müşabehet tam: "Bir kimse bir kavme benzerse, o onlardandır!.." Peygamber (s.a.v.) hadisinin tehlikeli gördüğü manzara!..
e) Kara günler ve bayram:
Hübel ve uşakları, senenin 19 Mayıs, 23 Nisan, 29 Ekim gibi günlerinde İslam’a ve İslam’ın mukaddes müesseselerine darbeler vurmuşlardır. Dolayısıyle bu günler kendileri için birer bayram günü ise de müslümanlar için birer kara gündür. Böyle günlerin takbih ve tel’ini, nehiy ve inkâr edilmesi lazım gelirken küfrün ve kâfirliğin temellerinin atıldığı bu günlerde yapılan merasimlere öğrenciler, öğretmenlerinin nazaretinde katılırlar ve o genç dimağlar küfrün boyasiyle boyanır.
f) Rejim memnun:
Rejim kendilerinden memnun! Hem birkaç yönden!.. Zira rejim, bina bulma veya kiralama yönünden sıkıntı çekmiyor, üstelik öğretmen ve diğer masraflar yönünden tasarruf ediyor, istediği zaman iyi eleman, güvenilir memur bulabiliyor. Gerek tahsil devrinde ve gerekse memuriyet hayatında kontrol rejimin elinde; rejim için bir tehlike yok!.. Tehlike bahis mevzuu olmayınca rejim artık sesini çıkarır mı? Üstelik kârı var!..
Bütün bunların yanında daha büyük bir avantajı var. O da bir taraftan, bu kabil faaliyetlere müsaade ettiğinden, rejimi şirin gösterme, onu millete mal etme, diğer taraftan da millet evladını oyalama ve uyutma; bunun da altında yatan sinsi iki şey: bir taraftan inkılabî ruha sahip eleman yetiştirmeye engel olma bir taraftan da milleti, bu ruhla yetişenlere düşman etme!..
İşte bütün bunlar müvacehesinde kemalist rejim elbette memnun!.. Elbette geleceğinden emin!..
SENTEZCİ VE KAVMİYETÇİ METOD:
Bu metod sahipleri derler ki, iki unsur: Türklük ve İslamiyet! Bu iki unsur birbirinin mütemmimi! Bunlardan bir terkib meydana getirip bir sentez yapmak lazım! Daha doğrusu; ne Türk olmaksızın İslam ayakta durur ne de İslam olmaksızın Türk şeref bulur!.. Kişi, Ağrı Dağı kadar Türk, Hira Dağı kadar müslüman olmalıdır.
Tahlil ve tenkit:
Bunlar temelde ve esasta partici olduklarından uzlaşmacı metod sahipleri hakkında söylenenler bunlar hakkında da aynen varittir. İlaveten bunlar sentezci bir metod ihdas ettiklerinden İslam’a, İslam’ın ruh ve kemaline ters düştüler. Yani bu metod; sentezci ve kavmiyetçi olmayı getirmenin yanında İslam’a, İslam dinine noksanlık atfetmeyi de beraberinde getirmektedir. Türklük bir soyun ismidir. İslam dini ise ilâhî vahye dayanır; Kaynağını Allah’ın saşmaz ilminden ve sonsuz kudretinden alır. Dolayısıyle mükemmeldir, eksiği ve gediği yoktur ki, siz onu Türklük’le veya Araplık’la veya herhangi bir şey ile ikmal edesiniz. Ve bu Maide Suresi'nin İslam’ın mükemmeliyet (1) yolundaki açık beyanına aykırıdır. Dolayısiyle sentez ifadesi tehlikeli bir ifadedir; insanın maneviyatını tehlikeye düşürür. Ve netice itibariyle şunu söyleyebiliriz ki, sentezci ve kavmiyetçi metodu Şeriat’la bağdaştırmak mümkün değildir.
BEY’ATÇILAR METODU:
Bunlara "Yeni Müctehidler" de diyebilirsiniz; Ehl-i Sünnet mezhebini küçümser, mezhepsizliğe veya mezhep değiştirmeğe zemin hazırlarlar.
Bunlar; İran’a bey’at ederler, emir ve tâlimatı İran’dan almak isterler ve alırlar. Bu mevzuda etraflı bilgi röportaj mahiyetinde "İran’a Bakış" başlığı altında Ümmet Gazetesi’nde neşredildi.
TE’LİFÇİ METOD:
Bazı kuruluş ve yazarlar, uzlaşmacı bir yol takib eder veya böyle bir yol takib edilmesini tavsiye ederler. Ama, bu uzlaşma ile yukarda zikri geçen uzlaşmayı birbrine karıştırmamalı. Zira bunlar arasında fark vardır. Yukardaki uzlaşma, kemalist rejimle uzlaşmadır. Bu ise metodları farklı olan kuruluşlarla uzlaşmadır.
Bunlar derler ki: "Öyle bir uyum ve öyle bir davranış içine girmeliyiz ki, kendimizi hak ve hakikatın merkezi, dışımızdakileri ise, bunun haricinde görmemeliyiz. Çünkü bu anlayış ve kavrayış, kuruluşları ve mensublarını hor görmeye götürür de düşmanlık meydana getirir. Ama böyle değil de her kuruluş ve her fert birbirini müsamaha ile, hoşgörü ile karşılarsa, müslümanlar birbirine yaklaşır ve aralarında bir işbirliği yapılır. İşbirliği yapılırken de aradaki farklılıklar muhafaza edilmelidir. Şayet, bir müslüman diğer bir müslümanı, partici olduğundan dolayı suçlarken; particinin niyyetini unutmamalıdır. İyi niyyetle parti yoluyla İslam’a hizmet etmek istiyorsa; onu hor görmemeli, tersine hoşgörü ile karşılamalıdır. Mesela: Partisini tutan bir müslüman, partiyi sadece bu toplumda İslam’a hizmet için, kullanılması gereken vasıtalardan bir araç olarak kabul ettiğini ve başka yollarla da hizmet etme imkânı olduğunu ve parti aracını kullanırken kimi tavizler verdiğini ve vermek zorunda kaldığını açık yüreklilikle belirtiyorsa, bu müslümanı nasıl değerlendirmek gerekmektedir? Böylesi niyyete sahip bir müslümanla kardeşlik hukuku çerçevesinde ilişkiye girmekten kaçınmamak gerektiğini belirtmekte fayda görürler. "Yani her iyi niyyet sahibi hizbullahî müslümanlar, ortak bir hedefe gitmekten ve ortak işbirliğine girmekten ictinab etmemek gerekmektedir!..’’ derler.
Öyle ise, herkes tarafından kabul gören öyle bir değer ölçüsüne sahip olmalıyız ki, doğruyu ve yanlışı ona göre ölçüp değerlendirelim. Bu ölçü; insanların kendi takdirlerinden, örf ve adetlerinden, arzu ve heveslerinden kaynaklanır mı? Buna evet demek mümkün mü? Hayır! Bütün bunlar her an değişmektedir; bir hal üzere sabit olduğu görülmemiştir. Heva ve heveslere uyduğumuz takdirde ve kendi kafamızdan metod ihdas ettiğimiz veya noksanlıklarla dolu olan herhangi bir kimseden ve hele hele din ve akidemize uymayan yabancılardan usul ve metodumuzu aldığımız taktirde kılavuzu olmayan bir boşluğa doğru kendimizi ve insanımızı atmış olmaz mıyız? Lamba işareti olmayan bir okyanusta kaybolup gitmez miyiz?!. Öyle ise sabit, değişmez ve yüzde yüz isabetli bir ölçüye ihtiyaç vardır. O da Allah’ın koyduğu ölçüdür, İslam’dır, Şeriat’tır!..
Bu ölçüden hareket eden yeni nesilin görevi, te’lif metodunu kendisine rehber alıp, her kuruluş veya her şahsa karşı idare-i maslahatçı, müsamahakâr, hoşgörür bir tavır takınmak değildir; Şeriat’ı kıstas, Peygamber’i (s.a.v.) örnek alacak ve bu değer ölçüsüne göre hakkı ve haklıyı arıyacaktır. Dava yönünden olduğu gibi, metod yönünden de yüzde yüz isabeti ve isabetliyi bulma yolunda azami gayret sarfedecek ve bilecektir ki, her bir mevzu için hak ve isabet bir tanedir ve bir yerdedir; iki tane ve iki yerde olamaz.
O halde mevcut kuruluşlar içinde haklı ve isabetli tektir, iki değildir. İşte yeni nesil o teki mutlaka bulacak, onu ilmen isbat edecek, iman haline getirecek ve işte orada karar kılacaktır. (2) Tebliğ ve davetini, tenkit ve tahlilini oradan ve o saftan yapacaktır. Hem de o safa yüzde yüz inanarak, şüphesiz ve tereddütsüz bağlanarak. Ve yine bu noktadan hareket ederek, kuruluş ve icraatında hatalı ve tavizkâr davrananları ikaz ve irşad edecek, kabul etmedikleri takdirde onları red ve inkâr edecektir.
Elhasıl: Yeni nesil; her halükârda açık, net ve kesin konuşacak, kuruluşunda hatalı, icraatında tavizkâr olanları ilim dışı ilan etmede tereddüt etmiyecektir. Aksi halde mesul olur. Hem öylesine!.. İşte Kur’an:
"İlmin (kesin bilgin) olmadığı (herhangi) bir şeye tabi olma (arkasından gitme)! Zira kulak, göz ve gönül; bütün bunlar ondan sorumludur (sorulacak, hesaba çekilecektir)." (İsra, 36)
"Benim (halis) kullarımı müjdele! Onlar, her söyleneni dinlerler de en güzeline uyarlar. İşte Allah’ın kendilerine hidayet ihsan ettiği kişiler bunlardır ve işte akıllı insanlar da bunlardır." (Zümer, 1
Bu ayetler; akıl ve kalbe mükemmel bir metod çizmektedir. Bu metod, beşeriyyetin son zamanlarda ulaşabildiği ilmî metodu içine aldığı gibi, siyasî metodu da içine almaktadır.
Bir haber, bir hadise veya bir hareket hakkında kesin hükme varmadan önce ciddî bir araştırma yapılmasını, o babda söylenenlerin her birinin dinlenmesini ve ondan sonra karar verilmesini Kur’an emretmektedir. İslam’ın hassas metodu işte budur. Kalb ve akıl bu yolu takib ettiği takdirde akide âleminde vehim ve hurafeye yer kalmıyacağı gibi, bütün sahalarda ve bu arada siyasî sahada da tereddüt ve şüphelerin yeri kalmaz!..
————————————————
(1) "Bugün sizin dininizi kemale erdirdim, üzerinizdeki nimetimi tamamladım ve size din olarak İslamiyet’i beğendim." (Maide, 3)
Bu ayet-i celile’nin tefsirine Merhum Seyyid Kutup şöyle der: (Kısmen alıyorum): "Ayet-i kerime, bu milletin; hayat metodunu, cemiyet nizamını ve kıyamete kadar devam edecek irtibat ve maslahatlarının kanunlarını, aldıkları kaynağın tek olduğunu ifade ediyor. Keza bu dinin, her cephesiyle; teşri (kanun koyma), ibadet ve itikad esaslariyle devam ve istikrarının zarurî olduğunu, bu hususta en ufak tebdil ve tağyirin düşünülemiyeceğini de ifade ediyor. Çünkü bu din; artık kemale ermiş, tamamlanmış ve meseleleri halledilmiştir. Ondaki herhangi bir şeyi tadil etmek, bütününü inkâr etmek gibidir. Çünkü bu keyfiyet; Allah’ın tamamladığına ve kemale erdirdiğine karar verdiği bir şeyi inkâr etmek manasını taşır. Bu inkâr ise hiç şüphesiz küfürdür.
Bu ayet-i kerime, münakaşaya imkân bırakmıyacak bir katiyyetle karar veriyor ki; İslam, ebedî bir din ve ebedî bir Şeriat’tır... Tamamlanmış ve kemale ermiştir. Allah onu insanlar için seçmiş ve beğenmiştir. Kim ki, tebdil, tağyir, reform gibi laflarla onun aslını değiştirmeyi düşünürse, o kendine İslam’dan başka bir din arasın! Bu ilâhi nizam; bütün hayata hükmeder, onu kontrol eder ve her türlü tasarrufu yapar. O hayatın kendi nizamı içinde tekamül ve terakkisine müsaade eder. Aslî ve fer’i hiçbir noktadan taviz vermeden hayatı yüceltir ve zaten bunun için gelmiştir, bunun için bütün beşeriyetin son risaleti olmuştur."
(2) Yeni nesil hakkı ve haklıyı bulmada bilhassa iki şeye dikkat edecektir:
1- Kuruluş ve icraatında "Kaynak Kur’an, örnek Peygamber" diyor mu?
2- Ne pahasına olursa olsun taviz verme yoluna gitmiyor mu?
Biliyor ve inanıyoruz ki, yeni nesil, ciddî araştırmasını yaptığı taktirde bu iki vasfı mevcut kuruluşlar içinde ancak "İslamî Cemaatler Birliği"nde bulacaktır. Biz, diğer kuruluşların hepsinin tahlil ve tenkidini yaptık. Onlar da yapabiliyorlarsa bu kuruluşun tahlil ve tenkidini, yapsınlar!
notyukardaki kurulus suanda hilafet devleti olarak devam etmektedir
--------------------------------------------------
Ümmet-i Muhammed Gazetesi, Sayı: 7
Dünya bir keşmekeş içindedir; insan, insanoğlunun kurdu olmuş, hile ve desiseleri, ihanet ve hiyanetleri korkunç. Yıkıcı ve bölücü cereyanlar birbirini takibediydr. İslam âlemi de bundan pek farklı değil: Her kafadan bir ses! Her yerde bir kuruluş! Buyrukların sayısı çok!.. Müctehid kesilenlerin, ahkâm kesenlerin çalımından geçilmiyor! Hem de ilimsiz-irfansız! Okudukları birkaç terceme veya te’lif! O da latin harfleriyle!..
İşte İslam âleminin kısaca manzarası bu!.. Bu manzaraya henüz bulaşmamış; saflığını ve berraklığını muhafaza eden yeni nesle düşen nedir? Buyruk olma hevesine kendilerini kaptıranların, körü körüne arkalarına takılmalı mı? Yoksa bazı yazar ve gazetecilerin söylediği ve yazdığı gibi, kendisine orta bir nokta bulup hoşgörülü bir vaziyet alıp te’lifçi ve maslahatcı bir politika mı takib etmeli ve böylelerini ortak bir hedefe doğru yönlendirilmeli veyahut hakkı ve haklıyı aramalı, hakkın ve haklının safında ve yanında yer alıp diğerlerini hakka davet etmeli mi?
Ey Yeni Nesil!
İşte üç şık senin önünde!.. Bunlardan birini tercih sana düşmekte!.. Tercih de çok önemli! Ya kazanacaksın ya da kaybedeceksin! Bu derece önemli bir noktadasın!.. Çok ciddî ve çok uyanık olmalısın!.. Karar vermeden önce kimin dost, kimin değil; kimin yeterli, kimin değil; kimin ehil, kimin değil ve nihayet kimin haklı kimin haksız olduğunu çok iyi tesbit etmelisin!..
Bu noktalarda sana bir ölçü, bir kıstas, bir değerlendirme vasıtası lazımdır. Bu ölçü, kendi heva ve hevesin olabilir, bu ölçü, çokluk, görünüş ve zahirî cazibeler olabilir; bu ölçü, maddî menfaat, makam ve mevki olabilir; bu ölçü, akrabalık ve hısımlık olabilir; bu ölçü, görenek ve gelenek olabilir... Bir de bunların ötesinde ve üstünde olup, bunların da değer ölçüsü olan bir kıstas, bir ölçü vardır, değişmez bir ölçü vardır. O da Şeriat’tır, Şeriat ölçüsüdür.
Ey Genç!
Senin başvuracağın ve üzerinde duracağın tek mercii, tek kaynak ve tek miyar budur ve bu olmalıdır. Bunu bulmalı, bilmeli, ilim ve iman haline getirmelisin ve şu şekilde formüle etmelisin: "Kaynak Kur’an, örnek Peygamber!" İşte böyle demelisin! Talimatı Kur’an’dan, tatbikatı Peygamber’den almalısın ve artık hataya düşmiyeceksin!..
O halde senin bu babda atacağın ilk adım, yapacağın ilk iş, Şeriat’ı okumandır, ilim ve iman haline getirmendir. Burada da dikkat edeceğin bir şey var: O da yarım-yamalak bilgiye sahip, allame kesilen ve kendi kafasına göre ahkâm kesen kişilerin kendilerinden ve eserlerinden değil; sadakat ve samimiyetlerini, emanet ve ehliyetIerini, metanet ve cesaretlerini söz, fiil ve icraatlariyle ortaya koyup isbat eden kişilerin ortaya koydukları kitaplardan okuyacak ve öğreneceksin!.. Yani önce Şeriat’ı öğreneceksin ama, güvenilir kaynaklardan, güvenilir şahıslardan!.. Yoksa yarım mollalardan ve onların ortaya getirdikleri kitaplardan ve kitapcıklardan değil!..
Yine bu babda muteber olan, "bence, kanaatımca, fikrimce" gibi tabirlere dayanan alternatif ve değerlendirmeler değil; ilim (bilme), iman (yüzde yüz) inanma esasına dayanır ve dayanmalıdır.
METOD ÇEŞİTLERİ:
Siyasî hayata gözlerini açan yeni kuşak, şu metodlarla karşılaşacaktır:
1- Yabancı bir metod,
2- Uzlaşmacı bir metod,
3- Sentezci ve kavmiyetci bir metod,
4- Bey’atcı bir metod,
5- Te’lifci bir metod,
6- Peygamberî bir metod.
YABANCI BİR METOD:
1- Bu metod, parti metodudur ve yabancıların takib ve tatbik ettiği bir metoddur. İslamî bir tarafı yoktur; tamamen yabancıdır, ithal malıdır, batıdan gelmedir. İslam’la bağdaşmayan demokrasinin vazgeçilmez unsurlarındandır. Dolayısiyle İslam’la anlaşamaz ve bağdaşamaz!..
2- Kaynakları farklıdır; İslam kaynağını Allah’tan alır, vahye dayanır. Parti ise kaynağını insandan, insan kafasından alır. Bu itibarla dava İslam, metod gayri İslamî! Bu olacak şey mi? Şu da bir gerçektir ki, "Meşru bir hedef, gayri meşru bir vasıtayı meşru kılmaz!" O halde kaynağı Şeriat’a aykırı olduğu gibi, tatbikatı da Şeriat’a aykırıdır.
3- İslam’da taviz verme yoktur. Partide ise taviz üstüne taviz vardır. Hele hele Türkiye’nin şartlarına göre;
a) Parti kurucuları, partiyi kurarken Hübel putunu ziyaret edip, mezarının başında saygı duruşu yaparlar. Kur’an bunu şiddetle yasaklar. Tevbe Suresi'nin 84. ayet-i kerime’si şu mealde: "Onlardan ölen birinin namazını hiçbir zaman kılma, mezarı başında durma. Çünkü onlar Allah’a ve Resulü’ne (karşı) küfre saptılar ve fasıklar olarak öldüler."
Bu taviz değil midir? Hem de imanı tehlikeye düşürecek derecede!..
b) Partilerin tüzüklerini bir okuyun! "Partimiz mevcut anayasa çerçevesi içinde, Atatürk ilke ve inkilapları doğrultusunda faaliyet gösterir..."
Bu da taviz değil midir? Fetvası alınabilir mi? Bunu yazmak veya söylemek bir müslümanın ağzına sığar mı? İman tehlikeye düşmez mi?
c) Fotoğraf asma: Her parti binasına Hübel’in fotoğrafını asacaksınız, siz de o binada oturup İslam’a, İslam davasına hizmet edeceksiniz. Alındı mı bunun fetvası? Mümkün mü? Peygamber’in girmediği, meleklerin girmediği bir yer değil midir orası? Şeytanların cirit attıkları bir yer değil midir orası?!.
d) Yemin edeceksiniz: Hem gayri meşru bir yeminle! Hem de küfür ve kâfiri koruyacağına!.. Milletvekili seçildiniz! Önce kürsüye çıkıp küfür yemini yapacaksınız; öyle mi? Aldınız mı bunun da fetvasını?!. Mümkün mü?
e) Kürsüsüne çıkıp yemin ettiğiniz yer neresidir, biliyor musunuz? Orada oturuyorsunuz, fotoğraf asılıdır. Orada oturamazsınız; orada hâkimiyyet Allah’ın değildir! Orada oturamazsınız; orada Şeriat yoktur, Kur’an yoktur. Söz sahibi küfür anayasasıdır. Orada oturamazsınız; orada söz sahibi Allah değildir, Hübel’dir. Orada oturamazsınız; orada zaman zaman Hübel’e saygı duruşu yapılır ve nihayet siz orada oturamazsınız; orası şirk meclisidir, put meclisidir, Ebu Cehiller’in meclisidir ve Dar’un-Nedve’dir. Bir hadis-i şerif’te: "Akşama mü’min olarak giren bir kişi sabaha kâfir olarak çıkar!.." denmekte ve tehlike gösterilmektedir.
f) "Biz laikliğe bağlıyız, Amerika’daki demokrasiyi istiyoruz, partimizin dinle bir alakası yoktur!.." gibi sözleri hatırlamayı unutmayınız!..
UZLAŞMACI METOD:
Öyle kuruluşlar vardır ki, kemalist rejimle uzlaşma halindedirler; birbirlerine taviz verir dururlar ve bu suretle iki taraf da birbirleriyle gayet rahat geçinir, giderler. Yani kendileri, kuruluş ve faaliyet yönünden rejimin izni, müsaadesi ve kontrolü altındadırlar. Dolayısıyle rejim kendilerinden emindir, kendileri de rejimden emindir; mal tehlikesi, can tehlikesi diye bir endişe bahis mevzu değildir. Hedef ve dava yönünden maksat ve niyet sağlam olabilir ise de pratikte ve tatbikatta rejime dürüst eleman yetiştirmektedirler...
Bunlar uzlaşmacı bir metod takib ederler. Evet, uzlaşmacı bir metod diyoruz. Şöyle ki:
1- Rejime taviz verirler:
Kurs, kolej, yurt veya herhangi bir öğretim ve eğitim yeri açmak için rejime giderler, rejimden müsaade ister ve izin alırlar. Buna mukabil rejimin ileri sürdüğü şartları kabul eder ve teminat verirler. Bu arada:
a) Hübel’in fotoğraflarını binalarına asarlar. Bazen de olur ki, binaların giriş kısmına adamın heykelini yerleştirirler.
b) Program laik düzenin programıdır; girişler çıkışlar ona göredir. Okul programı hazırlanırken namaz vakitleri ve cuma saatleri nazar-ı itibare alınmaz...
c) Zaman zaman Hübel köşeleri yapılır, belli günlerde hübel hakkında konuşmalar yapılır ve adam medhedilir, belli saatlerde saygı duruşları kendini gösterir.
d) Kılık ve kıyafeti rejim tayin eder; çarşaf ve şalvar; başörtü, sarık ve cübbenin yeri yoktur. Hatta yasaktır! Ne öğrencide ne de öğretmen de sakal göremezsiniz. Dersde ve yemekte başlar açıktır! Müşabehet tam: "Bir kimse bir kavme benzerse, o onlardandır!.." Peygamber (s.a.v.) hadisinin tehlikeli gördüğü manzara!..
e) Kara günler ve bayram:
Hübel ve uşakları, senenin 19 Mayıs, 23 Nisan, 29 Ekim gibi günlerinde İslam’a ve İslam’ın mukaddes müesseselerine darbeler vurmuşlardır. Dolayısıyle bu günler kendileri için birer bayram günü ise de müslümanlar için birer kara gündür. Böyle günlerin takbih ve tel’ini, nehiy ve inkâr edilmesi lazım gelirken küfrün ve kâfirliğin temellerinin atıldığı bu günlerde yapılan merasimlere öğrenciler, öğretmenlerinin nazaretinde katılırlar ve o genç dimağlar küfrün boyasiyle boyanır.
f) Rejim memnun:
Rejim kendilerinden memnun! Hem birkaç yönden!.. Zira rejim, bina bulma veya kiralama yönünden sıkıntı çekmiyor, üstelik öğretmen ve diğer masraflar yönünden tasarruf ediyor, istediği zaman iyi eleman, güvenilir memur bulabiliyor. Gerek tahsil devrinde ve gerekse memuriyet hayatında kontrol rejimin elinde; rejim için bir tehlike yok!.. Tehlike bahis mevzuu olmayınca rejim artık sesini çıkarır mı? Üstelik kârı var!..
Bütün bunların yanında daha büyük bir avantajı var. O da bir taraftan, bu kabil faaliyetlere müsaade ettiğinden, rejimi şirin gösterme, onu millete mal etme, diğer taraftan da millet evladını oyalama ve uyutma; bunun da altında yatan sinsi iki şey: bir taraftan inkılabî ruha sahip eleman yetiştirmeye engel olma bir taraftan da milleti, bu ruhla yetişenlere düşman etme!..
İşte bütün bunlar müvacehesinde kemalist rejim elbette memnun!.. Elbette geleceğinden emin!..
SENTEZCİ VE KAVMİYETÇİ METOD:
Bu metod sahipleri derler ki, iki unsur: Türklük ve İslamiyet! Bu iki unsur birbirinin mütemmimi! Bunlardan bir terkib meydana getirip bir sentez yapmak lazım! Daha doğrusu; ne Türk olmaksızın İslam ayakta durur ne de İslam olmaksızın Türk şeref bulur!.. Kişi, Ağrı Dağı kadar Türk, Hira Dağı kadar müslüman olmalıdır.
Tahlil ve tenkit:
Bunlar temelde ve esasta partici olduklarından uzlaşmacı metod sahipleri hakkında söylenenler bunlar hakkında da aynen varittir. İlaveten bunlar sentezci bir metod ihdas ettiklerinden İslam’a, İslam’ın ruh ve kemaline ters düştüler. Yani bu metod; sentezci ve kavmiyetçi olmayı getirmenin yanında İslam’a, İslam dinine noksanlık atfetmeyi de beraberinde getirmektedir. Türklük bir soyun ismidir. İslam dini ise ilâhî vahye dayanır; Kaynağını Allah’ın saşmaz ilminden ve sonsuz kudretinden alır. Dolayısıyle mükemmeldir, eksiği ve gediği yoktur ki, siz onu Türklük’le veya Araplık’la veya herhangi bir şey ile ikmal edesiniz. Ve bu Maide Suresi'nin İslam’ın mükemmeliyet (1) yolundaki açık beyanına aykırıdır. Dolayısiyle sentez ifadesi tehlikeli bir ifadedir; insanın maneviyatını tehlikeye düşürür. Ve netice itibariyle şunu söyleyebiliriz ki, sentezci ve kavmiyetçi metodu Şeriat’la bağdaştırmak mümkün değildir.
BEY’ATÇILAR METODU:
Bunlara "Yeni Müctehidler" de diyebilirsiniz; Ehl-i Sünnet mezhebini küçümser, mezhepsizliğe veya mezhep değiştirmeğe zemin hazırlarlar.
Bunlar; İran’a bey’at ederler, emir ve tâlimatı İran’dan almak isterler ve alırlar. Bu mevzuda etraflı bilgi röportaj mahiyetinde "İran’a Bakış" başlığı altında Ümmet Gazetesi’nde neşredildi.
TE’LİFÇİ METOD:
Bazı kuruluş ve yazarlar, uzlaşmacı bir yol takib eder veya böyle bir yol takib edilmesini tavsiye ederler. Ama, bu uzlaşma ile yukarda zikri geçen uzlaşmayı birbrine karıştırmamalı. Zira bunlar arasında fark vardır. Yukardaki uzlaşma, kemalist rejimle uzlaşmadır. Bu ise metodları farklı olan kuruluşlarla uzlaşmadır.
Bunlar derler ki: "Öyle bir uyum ve öyle bir davranış içine girmeliyiz ki, kendimizi hak ve hakikatın merkezi, dışımızdakileri ise, bunun haricinde görmemeliyiz. Çünkü bu anlayış ve kavrayış, kuruluşları ve mensublarını hor görmeye götürür de düşmanlık meydana getirir. Ama böyle değil de her kuruluş ve her fert birbirini müsamaha ile, hoşgörü ile karşılarsa, müslümanlar birbirine yaklaşır ve aralarında bir işbirliği yapılır. İşbirliği yapılırken de aradaki farklılıklar muhafaza edilmelidir. Şayet, bir müslüman diğer bir müslümanı, partici olduğundan dolayı suçlarken; particinin niyyetini unutmamalıdır. İyi niyyetle parti yoluyla İslam’a hizmet etmek istiyorsa; onu hor görmemeli, tersine hoşgörü ile karşılamalıdır. Mesela: Partisini tutan bir müslüman, partiyi sadece bu toplumda İslam’a hizmet için, kullanılması gereken vasıtalardan bir araç olarak kabul ettiğini ve başka yollarla da hizmet etme imkânı olduğunu ve parti aracını kullanırken kimi tavizler verdiğini ve vermek zorunda kaldığını açık yüreklilikle belirtiyorsa, bu müslümanı nasıl değerlendirmek gerekmektedir? Böylesi niyyete sahip bir müslümanla kardeşlik hukuku çerçevesinde ilişkiye girmekten kaçınmamak gerektiğini belirtmekte fayda görürler. "Yani her iyi niyyet sahibi hizbullahî müslümanlar, ortak bir hedefe gitmekten ve ortak işbirliğine girmekten ictinab etmemek gerekmektedir!..’’ derler.
Öyle ise, herkes tarafından kabul gören öyle bir değer ölçüsüne sahip olmalıyız ki, doğruyu ve yanlışı ona göre ölçüp değerlendirelim. Bu ölçü; insanların kendi takdirlerinden, örf ve adetlerinden, arzu ve heveslerinden kaynaklanır mı? Buna evet demek mümkün mü? Hayır! Bütün bunlar her an değişmektedir; bir hal üzere sabit olduğu görülmemiştir. Heva ve heveslere uyduğumuz takdirde ve kendi kafamızdan metod ihdas ettiğimiz veya noksanlıklarla dolu olan herhangi bir kimseden ve hele hele din ve akidemize uymayan yabancılardan usul ve metodumuzu aldığımız taktirde kılavuzu olmayan bir boşluğa doğru kendimizi ve insanımızı atmış olmaz mıyız? Lamba işareti olmayan bir okyanusta kaybolup gitmez miyiz?!. Öyle ise sabit, değişmez ve yüzde yüz isabetli bir ölçüye ihtiyaç vardır. O da Allah’ın koyduğu ölçüdür, İslam’dır, Şeriat’tır!..
Bu ölçüden hareket eden yeni nesilin görevi, te’lif metodunu kendisine rehber alıp, her kuruluş veya her şahsa karşı idare-i maslahatçı, müsamahakâr, hoşgörür bir tavır takınmak değildir; Şeriat’ı kıstas, Peygamber’i (s.a.v.) örnek alacak ve bu değer ölçüsüne göre hakkı ve haklıyı arıyacaktır. Dava yönünden olduğu gibi, metod yönünden de yüzde yüz isabeti ve isabetliyi bulma yolunda azami gayret sarfedecek ve bilecektir ki, her bir mevzu için hak ve isabet bir tanedir ve bir yerdedir; iki tane ve iki yerde olamaz.
O halde mevcut kuruluşlar içinde haklı ve isabetli tektir, iki değildir. İşte yeni nesil o teki mutlaka bulacak, onu ilmen isbat edecek, iman haline getirecek ve işte orada karar kılacaktır. (2) Tebliğ ve davetini, tenkit ve tahlilini oradan ve o saftan yapacaktır. Hem de o safa yüzde yüz inanarak, şüphesiz ve tereddütsüz bağlanarak. Ve yine bu noktadan hareket ederek, kuruluş ve icraatında hatalı ve tavizkâr davrananları ikaz ve irşad edecek, kabul etmedikleri takdirde onları red ve inkâr edecektir.
Elhasıl: Yeni nesil; her halükârda açık, net ve kesin konuşacak, kuruluşunda hatalı, icraatında tavizkâr olanları ilim dışı ilan etmede tereddüt etmiyecektir. Aksi halde mesul olur. Hem öylesine!.. İşte Kur’an:
"İlmin (kesin bilgin) olmadığı (herhangi) bir şeye tabi olma (arkasından gitme)! Zira kulak, göz ve gönül; bütün bunlar ondan sorumludur (sorulacak, hesaba çekilecektir)." (İsra, 36)
"Benim (halis) kullarımı müjdele! Onlar, her söyleneni dinlerler de en güzeline uyarlar. İşte Allah’ın kendilerine hidayet ihsan ettiği kişiler bunlardır ve işte akıllı insanlar da bunlardır." (Zümer, 1
Bu ayetler; akıl ve kalbe mükemmel bir metod çizmektedir. Bu metod, beşeriyyetin son zamanlarda ulaşabildiği ilmî metodu içine aldığı gibi, siyasî metodu da içine almaktadır.
Bir haber, bir hadise veya bir hareket hakkında kesin hükme varmadan önce ciddî bir araştırma yapılmasını, o babda söylenenlerin her birinin dinlenmesini ve ondan sonra karar verilmesini Kur’an emretmektedir. İslam’ın hassas metodu işte budur. Kalb ve akıl bu yolu takib ettiği takdirde akide âleminde vehim ve hurafeye yer kalmıyacağı gibi, bütün sahalarda ve bu arada siyasî sahada da tereddüt ve şüphelerin yeri kalmaz!..
————————————————
(1) "Bugün sizin dininizi kemale erdirdim, üzerinizdeki nimetimi tamamladım ve size din olarak İslamiyet’i beğendim." (Maide, 3)
Bu ayet-i celile’nin tefsirine Merhum Seyyid Kutup şöyle der: (Kısmen alıyorum): "Ayet-i kerime, bu milletin; hayat metodunu, cemiyet nizamını ve kıyamete kadar devam edecek irtibat ve maslahatlarının kanunlarını, aldıkları kaynağın tek olduğunu ifade ediyor. Keza bu dinin, her cephesiyle; teşri (kanun koyma), ibadet ve itikad esaslariyle devam ve istikrarının zarurî olduğunu, bu hususta en ufak tebdil ve tağyirin düşünülemiyeceğini de ifade ediyor. Çünkü bu din; artık kemale ermiş, tamamlanmış ve meseleleri halledilmiştir. Ondaki herhangi bir şeyi tadil etmek, bütününü inkâr etmek gibidir. Çünkü bu keyfiyet; Allah’ın tamamladığına ve kemale erdirdiğine karar verdiği bir şeyi inkâr etmek manasını taşır. Bu inkâr ise hiç şüphesiz küfürdür.
Bu ayet-i kerime, münakaşaya imkân bırakmıyacak bir katiyyetle karar veriyor ki; İslam, ebedî bir din ve ebedî bir Şeriat’tır... Tamamlanmış ve kemale ermiştir. Allah onu insanlar için seçmiş ve beğenmiştir. Kim ki, tebdil, tağyir, reform gibi laflarla onun aslını değiştirmeyi düşünürse, o kendine İslam’dan başka bir din arasın! Bu ilâhi nizam; bütün hayata hükmeder, onu kontrol eder ve her türlü tasarrufu yapar. O hayatın kendi nizamı içinde tekamül ve terakkisine müsaade eder. Aslî ve fer’i hiçbir noktadan taviz vermeden hayatı yüceltir ve zaten bunun için gelmiştir, bunun için bütün beşeriyetin son risaleti olmuştur."
(2) Yeni nesil hakkı ve haklıyı bulmada bilhassa iki şeye dikkat edecektir:
1- Kuruluş ve icraatında "Kaynak Kur’an, örnek Peygamber" diyor mu?
2- Ne pahasına olursa olsun taviz verme yoluna gitmiyor mu?
Biliyor ve inanıyoruz ki, yeni nesil, ciddî araştırmasını yaptığı taktirde bu iki vasfı mevcut kuruluşlar içinde ancak "İslamî Cemaatler Birliği"nde bulacaktır. Biz, diğer kuruluşların hepsinin tahlil ve tenkidini yaptık. Onlar da yapabiliyorlarsa bu kuruluşun tahlil ve tenkidini, yapsınlar!
notyukardaki kurulus suanda hilafet devleti olarak devam etmektedir
--------------------------------------------------
Ümmet-i Muhammed Gazetesi, Sayı: 7
