Çevrimdışı
Anne Ne zaman Öleceğiz?
İçimden hiç bir şey yapmak gelmiyor. Kendimi acayip suçlu ve işe yaramaz hissediyorum. Rahat koltuklarımızda oturup çayımızı yudumlarken, film seyredermiş gibi seyrediyoruz kardeşlerimizin acılarını…
Kaç gündür şurada Tacize uğrayan Gazze’nin yenilenen resimlerine bakıyorum. Ne çok parçalanmış beden gördük. Üst üste yığılmış küçük şehitler. Öksüzler, yetimler…
6 yaşındaki küçük Muhammed, bomba seslerini her duyuşunda, korkulu gözlerle bakıp soruyormuş annesine: “Anne ne zaman öleceğiz?” diye… Çok korktuğu için bir an olsun annesinin eteğinden ayrılmıyormuş…
Muhammed yarına sağ çıkar mı, çıkmaz mı bilinmez ama; sağ çıkarsa kanlı resimler kalacak hatıralarında. Çocukluğunu karalayan korkuları kalacak… İntikam büyütecek Muhammed. Öfke büyütecek şeytansı yüzlere karşı. Yarına çıkarsa daha bir bilenecek, kendi gibi imanı da büyüyecek Muhammed’in…
“Andolsun ki sizi biraz korku ve açlık; mallardan, canlardan ve ürünlerden biraz azaltma (fakirlik) ile deneriz. (Ey Peygamber! ) Sabredenleri müjdele!”(Bakara:155)
Ölmek kimine göre yok oluş, kimine göre yeniden doğuştur. Kiminin ölüm denince kararır yüzü, kimi bu şehit gibi gülümseyerek koşar ölüme.
Bu baba ve oğulun resmini görünce, tek kelimeyle kıskandım onları. içimde şehadete karşı müthiş bir arzu uyandı. Eşimi ve çocuklarımı çağırdım yanıma. “Bakın” dedim. “Ölüm deyince böyle bir şey gelmeli insanın aklına. Böylesine bir ölüm için yaşanmalı hayat. Geride bıraktıklarını düşünmemelisin. Düşünecek kadar çok şeyin de olmamalı zaten.”
Hayatını ölümsüzlük üzerine kurgulayanlar, şehadetin dayanılmaz hafifliğini anlayamazlar. Ölürken neden gülümser insan?Algılayamazlar… “Allah yolunda öldürülenlere “ölüler”" demeyin. Bilakis onlar diridirler, lâkin siz anlayamazsınız.” (Bakara: 154)
Bir anne oğluna son öpücüğü verirken, diğer tarafta başka anneler evlatsız, başka evlatlar annesiz kalıyordu…
Şehit bir baba ve oğulları… Otel odasında tatilde değiller onlar. Sıcak yataklarında uyumuyorlar. Altlı üstlü bir ranza değil gördüğünüz. Zevkle yaşamamışlardı hayatı zaten. Çok büyük beklentileri olmamıştı. Doğum günlerinde özel pastalar ve janjanlı paketlerde hediyeler de görmediler. En büyük hediyeyi Rableri verdi onlara. Hiç bir paranın satın alamadığı şehadeti verdi…
İşte inanmak, iman etmek böyle bir şeydi. Yıkıntılar arasında kalsan da RABBini unutmamak. En sevdiklerin uçsa da avuçlarından, evin barkın, malın mülkün kalmasa da isyan etmemek. Yine, yeniden secdelere tutunmak… Eyy! küçük meşgaleler yüzünden namazı kolayca terk eden insan, en ufak bir sıkıntı da ümidini kaybedip RABBinden uzaklaşan insan; Seyret iman nasıl olur? Ahde vefa nasıl olur? “…Kim ahdini bozarsa, ancak kendi aleyhine bozmuş olur. Kim de Allah ile olan ahdine vefa gösterirse Allah ona büyük bir mükâfat verecektir.” (Fetih: 10)
Bugün dünya çocuk hakları günü. Mutlu olmak bütün dünya çocuklarının hakkıydı oysa…
Susmak zulme destek olmaktı. Susanlar kaybetti bugün. 10 kasımda alkışlarla yürüyen kalabalıklar Gazze için yürüyemediler. Köpekler için yırtınıp ağlayan kokoş bayanlar, Gazzeli bebekler için gözyaşı dökemediler. Kraldan çok kralcı kesilen, yahudiden farksız köşe yazarları israilin dalkavukluğunu yapmaya devam ettiler. Hocalarının çıkardığı yeni kitabın satışını artırmak için seferber olanlar, Gazzeli yavrular için toplanamadılar. Bugünde sessiz kaldı, çok muhterem hocalar…
Ve bu acılı günlerde, her zaman olduğu gibi mazlumun yanında olamayan, alçakça susan arap şeyhlerine inat, mümkün olduğunca sesini yükselten devlet erkanını takdir ettim. Başbakan Tayyip Erdoğan’ın: “Bugün onlara, yarın bize. Öleceksek adam gibi ölelim” sözü beni çok duygulandırdı. Davudoğlu’nun Gazze’ye gidişi, Heniyye’nin heyecanı, Mısır’ın desteği güzel ve onur veren gelişmelerdendi.
İnşaAllah şer zannettiklerimiz, hakkımızda hayırlı olandır. Her zorlukla beraber bir kolaylık veren Rabbim, bu acıları da nice hayırlara açılan kapılar eylesin. Mazlumların gözyaşlarını hayra tebdil eylesin. Bu son saldırı çekirgenin son sıçrayışı, zalimlerin sonunu getirecek bir başlangıç olsun…Amin
CAHİDE
İçimden hiç bir şey yapmak gelmiyor. Kendimi acayip suçlu ve işe yaramaz hissediyorum. Rahat koltuklarımızda oturup çayımızı yudumlarken, film seyredermiş gibi seyrediyoruz kardeşlerimizin acılarını…
Kaç gündür şurada Tacize uğrayan Gazze’nin yenilenen resimlerine bakıyorum. Ne çok parçalanmış beden gördük. Üst üste yığılmış küçük şehitler. Öksüzler, yetimler…
6 yaşındaki küçük Muhammed, bomba seslerini her duyuşunda, korkulu gözlerle bakıp soruyormuş annesine: “Anne ne zaman öleceğiz?” diye… Çok korktuğu için bir an olsun annesinin eteğinden ayrılmıyormuş…
Muhammed yarına sağ çıkar mı, çıkmaz mı bilinmez ama; sağ çıkarsa kanlı resimler kalacak hatıralarında. Çocukluğunu karalayan korkuları kalacak… İntikam büyütecek Muhammed. Öfke büyütecek şeytansı yüzlere karşı. Yarına çıkarsa daha bir bilenecek, kendi gibi imanı da büyüyecek Muhammed’in…
“Andolsun ki sizi biraz korku ve açlık; mallardan, canlardan ve ürünlerden biraz azaltma (fakirlik) ile deneriz. (Ey Peygamber! ) Sabredenleri müjdele!”(Bakara:155)
Ölmek kimine göre yok oluş, kimine göre yeniden doğuştur. Kiminin ölüm denince kararır yüzü, kimi bu şehit gibi gülümseyerek koşar ölüme.
Bu baba ve oğulun resmini görünce, tek kelimeyle kıskandım onları. içimde şehadete karşı müthiş bir arzu uyandı. Eşimi ve çocuklarımı çağırdım yanıma. “Bakın” dedim. “Ölüm deyince böyle bir şey gelmeli insanın aklına. Böylesine bir ölüm için yaşanmalı hayat. Geride bıraktıklarını düşünmemelisin. Düşünecek kadar çok şeyin de olmamalı zaten.”
Hayatını ölümsüzlük üzerine kurgulayanlar, şehadetin dayanılmaz hafifliğini anlayamazlar. Ölürken neden gülümser insan?Algılayamazlar… “Allah yolunda öldürülenlere “ölüler”" demeyin. Bilakis onlar diridirler, lâkin siz anlayamazsınız.” (Bakara: 154)
Bir anne oğluna son öpücüğü verirken, diğer tarafta başka anneler evlatsız, başka evlatlar annesiz kalıyordu…
Şehit bir baba ve oğulları… Otel odasında tatilde değiller onlar. Sıcak yataklarında uyumuyorlar. Altlı üstlü bir ranza değil gördüğünüz. Zevkle yaşamamışlardı hayatı zaten. Çok büyük beklentileri olmamıştı. Doğum günlerinde özel pastalar ve janjanlı paketlerde hediyeler de görmediler. En büyük hediyeyi Rableri verdi onlara. Hiç bir paranın satın alamadığı şehadeti verdi…
İşte inanmak, iman etmek böyle bir şeydi. Yıkıntılar arasında kalsan da RABBini unutmamak. En sevdiklerin uçsa da avuçlarından, evin barkın, malın mülkün kalmasa da isyan etmemek. Yine, yeniden secdelere tutunmak… Eyy! küçük meşgaleler yüzünden namazı kolayca terk eden insan, en ufak bir sıkıntı da ümidini kaybedip RABBinden uzaklaşan insan; Seyret iman nasıl olur? Ahde vefa nasıl olur? “…Kim ahdini bozarsa, ancak kendi aleyhine bozmuş olur. Kim de Allah ile olan ahdine vefa gösterirse Allah ona büyük bir mükâfat verecektir.” (Fetih: 10)
Bugün dünya çocuk hakları günü. Mutlu olmak bütün dünya çocuklarının hakkıydı oysa…
Susmak zulme destek olmaktı. Susanlar kaybetti bugün. 10 kasımda alkışlarla yürüyen kalabalıklar Gazze için yürüyemediler. Köpekler için yırtınıp ağlayan kokoş bayanlar, Gazzeli bebekler için gözyaşı dökemediler. Kraldan çok kralcı kesilen, yahudiden farksız köşe yazarları israilin dalkavukluğunu yapmaya devam ettiler. Hocalarının çıkardığı yeni kitabın satışını artırmak için seferber olanlar, Gazzeli yavrular için toplanamadılar. Bugünde sessiz kaldı, çok muhterem hocalar…
Ve bu acılı günlerde, her zaman olduğu gibi mazlumun yanında olamayan, alçakça susan arap şeyhlerine inat, mümkün olduğunca sesini yükselten devlet erkanını takdir ettim. Başbakan Tayyip Erdoğan’ın: “Bugün onlara, yarın bize. Öleceksek adam gibi ölelim” sözü beni çok duygulandırdı. Davudoğlu’nun Gazze’ye gidişi, Heniyye’nin heyecanı, Mısır’ın desteği güzel ve onur veren gelişmelerdendi.
İnşaAllah şer zannettiklerimiz, hakkımızda hayırlı olandır. Her zorlukla beraber bir kolaylık veren Rabbim, bu acıları da nice hayırlara açılan kapılar eylesin. Mazlumların gözyaşlarını hayra tebdil eylesin. Bu son saldırı çekirgenin son sıçrayışı, zalimlerin sonunu getirecek bir başlangıç olsun…Amin
CAHİDE
