Alıp sırtına “sessizliği” dağlara tırmanıp bir ses duymak...
Ya da yüklenip “karanlıkları” tünelin sonundaki ışığı görmek...
Veya yollar üzerinde koşmadan yolları aşmak...
Bu yük, büyük!
Sessizliğin sesini duymak, karanlığın ışığını görmek, yürümeden ilerlemek...
Bazen yaşamak zor gelir ya... Önünüze yığılmış engellerden kaçıp gitmek istersiniz uzaklara.
Yırtıp atarsınız kâğıtları, kırıp dökersiniz eşyaları.
Belki “Neden ben?!” diye bağırırısınız, sitem edip kahredersiniz hayata.
Bunu bir “ceza” olarak gördüğünüz anda suçunuzu araştırmaya başlarsınız.
Ardından aklınız “Küçücük bir çocuğun ne suçu olabilir?” sorusuna takılır kalır.
Akıl, aşılmaz engellerle yüz yüze gelir o an “Neden ben ve suçum ne?” soruları ardı ardına yinelenir
durur. Cevapsız sorularınız daha da bir yorar sizi.
O zaman akıl bir “yaşama sevinci” sunmaya çalışır size; “Olsun, hayat yine de güzel!
Yapabildiğin kadarıyla coş, eğlen...” der. İstihza (alay) ile bakarsınız bu seçeneğe.
İçi boş bir yaşam sevinci!.. “Bu mu güzel olan hayat?!” diyerek buruşturup atarsınız
bütün sahte vaatleri...
Aklın, etrafında dönüp dolaştığı tüm bu cevapsız soruların ortasında,
ümidi ümitsizliğe, sabrı isyana mağlûp olmuş; sessizliğin, karanlığın yada hareketsizliğin yükü sırtına yüklenmiş; etrafına çaresizce bakan DOST!...
Evet, bu yük büyük...
Ama müjde daha da büyük;
• “Şüphesiz, her zorluğun yanında bir kolaylık vardır.” (İNŞİRAH, 5)
Belki, “İyi ama, inan ki yüküm çok ağır...” diyeceksin. O halde kulak ver:
• “Allah, hiç kimseye gücünün yeteceğinden daha ağır bir yük yüklemez.” (BAKARA, 286)
Şimdi, cevapsız kalan sorularına dön. “Suçum neydi?” bu bir suç ve ceza ilişkisi değil ki!..
Bu, bir “Sınav” ve herkesin sınavı farklı.
Kimi varlıkla, kimi yoklukla, kimi hastalıkla, kimi sağlıkla...
Herkes farklı bir şekilde sınava tâbi tutuluyor.
Düşün ki; sınav soruları farklı ve herkes kendi sorularını cevaplamakla yükümlü.
Gelelim diğer soruya; “Neden ben?” Allah, senin bu yükün altından kalkabileceğini biliyor ki,
sana onu “sınav” olarak sunmuş. Hatırla:
• “Allah, hiç kimseye gücünün yeteceğinden daha ağır bir yük yüklemez.” (BAKARA, 286)
Eksenine Kur’an-ı ve Allah inancını almayan bir aklın cevap bulamadığı sorular,
boş vaatlerle dolu yaşama sevinci, isyan ve inkârın eşiğinde sırtındaki yükün altında ezilen
bir insan... Ve diğer yanda; cevabı belli sorular.
Allah inancı ve ümidi ile destekli bir yaşama sevinci, şükür ve tevekkül sahibi bir insan...
Sırtındaki büyük yükün, bu yüke gücünün yetebileceğinin ve her zorluğun yanında
bir kolaylık olduğunun farkında olan bir insan...
Biliyor ki; bu bir sınav ve yine biliyor ki;
O’nun Rabbi “OL” dediğinde, o anında oluverir...
Ya da yüklenip “karanlıkları” tünelin sonundaki ışığı görmek...
Veya yollar üzerinde koşmadan yolları aşmak...
Bu yük, büyük!
Sessizliğin sesini duymak, karanlığın ışığını görmek, yürümeden ilerlemek...
Bazen yaşamak zor gelir ya... Önünüze yığılmış engellerden kaçıp gitmek istersiniz uzaklara.
Yırtıp atarsınız kâğıtları, kırıp dökersiniz eşyaları.
Belki “Neden ben?!” diye bağırırısınız, sitem edip kahredersiniz hayata.
Bunu bir “ceza” olarak gördüğünüz anda suçunuzu araştırmaya başlarsınız.
Ardından aklınız “Küçücük bir çocuğun ne suçu olabilir?” sorusuna takılır kalır.
Akıl, aşılmaz engellerle yüz yüze gelir o an “Neden ben ve suçum ne?” soruları ardı ardına yinelenir
durur. Cevapsız sorularınız daha da bir yorar sizi.
O zaman akıl bir “yaşama sevinci” sunmaya çalışır size; “Olsun, hayat yine de güzel!
Yapabildiğin kadarıyla coş, eğlen...” der. İstihza (alay) ile bakarsınız bu seçeneğe.
İçi boş bir yaşam sevinci!.. “Bu mu güzel olan hayat?!” diyerek buruşturup atarsınız
bütün sahte vaatleri...
Aklın, etrafında dönüp dolaştığı tüm bu cevapsız soruların ortasında,
ümidi ümitsizliğe, sabrı isyana mağlûp olmuş; sessizliğin, karanlığın yada hareketsizliğin yükü sırtına yüklenmiş; etrafına çaresizce bakan DOST!...
Evet, bu yük büyük...
Ama müjde daha da büyük;
• “Şüphesiz, her zorluğun yanında bir kolaylık vardır.” (İNŞİRAH, 5)
Belki, “İyi ama, inan ki yüküm çok ağır...” diyeceksin. O halde kulak ver:
• “Allah, hiç kimseye gücünün yeteceğinden daha ağır bir yük yüklemez.” (BAKARA, 286)
Şimdi, cevapsız kalan sorularına dön. “Suçum neydi?” bu bir suç ve ceza ilişkisi değil ki!..
Bu, bir “Sınav” ve herkesin sınavı farklı.
Kimi varlıkla, kimi yoklukla, kimi hastalıkla, kimi sağlıkla...
Herkes farklı bir şekilde sınava tâbi tutuluyor.
Düşün ki; sınav soruları farklı ve herkes kendi sorularını cevaplamakla yükümlü.
Gelelim diğer soruya; “Neden ben?” Allah, senin bu yükün altından kalkabileceğini biliyor ki,
sana onu “sınav” olarak sunmuş. Hatırla:
• “Allah, hiç kimseye gücünün yeteceğinden daha ağır bir yük yüklemez.” (BAKARA, 286)
Eksenine Kur’an-ı ve Allah inancını almayan bir aklın cevap bulamadığı sorular,
boş vaatlerle dolu yaşama sevinci, isyan ve inkârın eşiğinde sırtındaki yükün altında ezilen
bir insan... Ve diğer yanda; cevabı belli sorular.
Allah inancı ve ümidi ile destekli bir yaşama sevinci, şükür ve tevekkül sahibi bir insan...
Sırtındaki büyük yükün, bu yüke gücünün yetebileceğinin ve her zorluğun yanında
bir kolaylık olduğunun farkında olan bir insan...
Biliyor ki; bu bir sınav ve yine biliyor ki;
O’nun Rabbi “OL” dediğinde, o anında oluverir...
