...Gelin görün ki, ‘Habibullah’ı dahi herkesin sevmediği şu dünyada, bugünün ehl-i dininde bir ‘herkes tarafından sevilme’ telaşı gözlemleniyor. Allah’ın rızasına uygun bir hayat yaşama yolundaki gayretimiz ölçüsünde bizi sevenlerin de, bizi sevmeyenlerin de beraberce var olması olgusu, bizi endişeye sevkediyor.
İstiyoruz ki, bizi herkes sevsin.
İstiyoruz ki, kimse bizden sevgisini esirgemesin, kimse bize düşmanlık göstermesin.
İyi bir kul olduğumuzun teyidinin herkes tarafından sevilmemiz olduğu zehabına kapılmış gibiyiz. Herkes tarafından sevildiğimiz ölçüde O’nun sevgisini kazanacağımızı düşünür bir haldeyiz.
Öyle ya da böyle, “Bizi herkes sevsin” endişesi ölçülerimize ilişiyor: Salâbetimiz buharlaşıyor, söylemimiz bulanıklaşıyor, yaşantılarımız ‘light’laşıyor.
Sözümona herkesin sevgisini kazanarak herkese tebliğde bulunma sevdasıyla, tebliğin gerçek muhatapları nezdinde bir derece sevimsizleşmeye, onların bizden bir derece soğumasına, iç dünyalarımızda bir uzaklaşmaya da sebebiyet veriyoruz.
Herkes tarafından sevilme çabamız, bizi sevmeye gerçekten açık mü’min kalbler ve hakikati arayan dimağlar nezdinde bir sevgi ve itibar aşınması getiriyor açıkçası...
Öte yandan, sevgilerini kazanma uğruna dilimizi, tebliğimizi ve hayatımızı ‘light’laştırdığımız insanlar nezdinde bir ilerleme de gerçekleşmiyor. Bilakis, bugün dilleri bizi takdir ediyor gözükse bile, ‘olmamız gereken yer’e yöneldiğimiz ilk anda bizi ayıplayıp yüzüstü bırakmaya hazır gözüküyor kalbleri...
Oysa Hz. Peygamber’in şahsında Rabbimizin bize gösterdiği apaçık bir gerçek var: Bizi aynı anda herkes sevemez. Bilakis, herkes tarafından sevilme isteği, sevgisi halis olanlar nezdinde bir sevgi kaybını beraberinde getirir... (ASL-I SAADET)
İstiyoruz ki, bizi herkes sevsin.
İstiyoruz ki, kimse bizden sevgisini esirgemesin, kimse bize düşmanlık göstermesin.
İyi bir kul olduğumuzun teyidinin herkes tarafından sevilmemiz olduğu zehabına kapılmış gibiyiz. Herkes tarafından sevildiğimiz ölçüde O’nun sevgisini kazanacağımızı düşünür bir haldeyiz.
Öyle ya da böyle, “Bizi herkes sevsin” endişesi ölçülerimize ilişiyor: Salâbetimiz buharlaşıyor, söylemimiz bulanıklaşıyor, yaşantılarımız ‘light’laşıyor.
Sözümona herkesin sevgisini kazanarak herkese tebliğde bulunma sevdasıyla, tebliğin gerçek muhatapları nezdinde bir derece sevimsizleşmeye, onların bizden bir derece soğumasına, iç dünyalarımızda bir uzaklaşmaya da sebebiyet veriyoruz.
Herkes tarafından sevilme çabamız, bizi sevmeye gerçekten açık mü’min kalbler ve hakikati arayan dimağlar nezdinde bir sevgi ve itibar aşınması getiriyor açıkçası...
Öte yandan, sevgilerini kazanma uğruna dilimizi, tebliğimizi ve hayatımızı ‘light’laştırdığımız insanlar nezdinde bir ilerleme de gerçekleşmiyor. Bilakis, bugün dilleri bizi takdir ediyor gözükse bile, ‘olmamız gereken yer’e yöneldiğimiz ilk anda bizi ayıplayıp yüzüstü bırakmaya hazır gözüküyor kalbleri...
Oysa Hz. Peygamber’in şahsında Rabbimizin bize gösterdiği apaçık bir gerçek var: Bizi aynı anda herkes sevemez. Bilakis, herkes tarafından sevilme isteği, sevgisi halis olanlar nezdinde bir sevgi kaybını beraberinde getirir... (ASL-I SAADET)
