Çevrimdışı
F. Betül Cebe
Ziller çalıyor, bak duyuyor musun, uzaktan tamtam sesleri de geliyor. Ufukta duman var onu da gördün mü? Ateş de var demek. Ateş olmayan yerden duman çıkmaz ya o misal. Ara ara o taraftan esen rüzgâr yanmamak için direnen taze odunların kokusunu burnumuza çalıyor, Feryatlarını duyumsuyor musun? Nasıl da davetkâr alametler bunlar böyle, hem kurdu hem kuzuyu kendine çeker.
Ölüm fermanımızın yazıldığı bu muhteşem davete icabet etsek mi diye bile düşünmeden, idraksiz ve takatsiz sürüklenişimizin yol haritasını yaşıyoruz. Sorgu yok, sual yok, dinle itaat et devrelerini sorunsuz atlatan biz idamımızı izlemeye davet edilme cüretine bile gülümsüyoruz. Beyin denen organlarımızı akıl cevherinden arındırıp en saf haliyle yani et yığını haliyle taşıyoruz bir ömür, her gün biraz biraz ölerek ve bunu özümseyerek. Ne vakit dur dese bir mert, onu düşman edinerek.
Tebliğler savuruyoruz etrafa, dine, İslama tebliğler. Rasul böyle yaptı diyoruz. Kendimizle baş başa kaldığımızda, övünüyoruz gururlar savuruyoruz etrafımıza, sahabenin izinden yürüyoruz diye. Ya kendimize tebliğ, onu ne vakit yaptık. Yaptık diye iddia ediyorsak ikramın biz olduğu davetlere ağzı açık gidişlerimiz niye?
Dur demiyorum. Dur demenin durdurmadığı bir anaforda sürükleniyoruz çünkü. Durma! Girdabın içinde dönmeye devam et; ama bağır çağır sürüklenmeyi bırak idrakinle ilerle, düzeltmen gerektiğini bilerek hatalarını gör, en değerlisi kendinle yüzleşmekten kaçmayı bırak ey Müslüman!
Kapat kendini, kendi Hirana. Kal bi kendinle kırk gün baş başa, kalabilirsen. Özeleştirilerini yapmaya mahkûm et kendini de artık Müslüman kılıfıyla şeytan olma bana. Allah’a yapman gerekenlerden kaçmak için ‘müslümanım’ diyen kardeşlerinin imanını sorgulamayla bahane bulma kendine. Ne rızkı ne ameli bana bahane etme. Görmüyor musun bu bahanelerin kendi idam sehpamıza vurmayı bile meşrulaştırdı bize. Kendi elimizle hazırlıyoruz kendimizi onların sofrasına.
Yanmamak için direnen taze odunlara bile ruhsuz bir imanla bakıyoruz. Böyle bakmaya devam edeceksek eğer haydi öyleyse buyurun sofraya, afiyet olmaya.
Ziller çalıyor, bak duyuyor musun, uzaktan tamtam sesleri de geliyor. Ufukta duman var onu da gördün mü? Ateş de var demek. Ateş olmayan yerden duman çıkmaz ya o misal. Ara ara o taraftan esen rüzgâr yanmamak için direnen taze odunların kokusunu burnumuza çalıyor, Feryatlarını duyumsuyor musun? Nasıl da davetkâr alametler bunlar böyle, hem kurdu hem kuzuyu kendine çeker.
Ölüm fermanımızın yazıldığı bu muhteşem davete icabet etsek mi diye bile düşünmeden, idraksiz ve takatsiz sürüklenişimizin yol haritasını yaşıyoruz. Sorgu yok, sual yok, dinle itaat et devrelerini sorunsuz atlatan biz idamımızı izlemeye davet edilme cüretine bile gülümsüyoruz. Beyin denen organlarımızı akıl cevherinden arındırıp en saf haliyle yani et yığını haliyle taşıyoruz bir ömür, her gün biraz biraz ölerek ve bunu özümseyerek. Ne vakit dur dese bir mert, onu düşman edinerek.
Tebliğler savuruyoruz etrafa, dine, İslama tebliğler. Rasul böyle yaptı diyoruz. Kendimizle baş başa kaldığımızda, övünüyoruz gururlar savuruyoruz etrafımıza, sahabenin izinden yürüyoruz diye. Ya kendimize tebliğ, onu ne vakit yaptık. Yaptık diye iddia ediyorsak ikramın biz olduğu davetlere ağzı açık gidişlerimiz niye?
Dur demiyorum. Dur demenin durdurmadığı bir anaforda sürükleniyoruz çünkü. Durma! Girdabın içinde dönmeye devam et; ama bağır çağır sürüklenmeyi bırak idrakinle ilerle, düzeltmen gerektiğini bilerek hatalarını gör, en değerlisi kendinle yüzleşmekten kaçmayı bırak ey Müslüman!
Kapat kendini, kendi Hirana. Kal bi kendinle kırk gün baş başa, kalabilirsen. Özeleştirilerini yapmaya mahkûm et kendini de artık Müslüman kılıfıyla şeytan olma bana. Allah’a yapman gerekenlerden kaçmak için ‘müslümanım’ diyen kardeşlerinin imanını sorgulamayla bahane bulma kendine. Ne rızkı ne ameli bana bahane etme. Görmüyor musun bu bahanelerin kendi idam sehpamıza vurmayı bile meşrulaştırdı bize. Kendi elimizle hazırlıyoruz kendimizi onların sofrasına.
Yanmamak için direnen taze odunlara bile ruhsuz bir imanla bakıyoruz. Böyle bakmaya devam edeceksek eğer haydi öyleyse buyurun sofraya, afiyet olmaya.
