F
Çevrimdışı
DERDİMİZ DENGEMİZDİR
DERDİMİZ DENGEMİZDİR
Denge...
Nasıl ki, yaratılmışların genelinde varsa, dünya ve ahiret ikilisi arasında da yerini alır denge. Düşünürken, konuşurken, müdahil olurken, bakarken, yerken, içerken... Her yerde ve her şey de bir denge...
Güneşte, ayda, gezegenlerde, dünyamızda var olan; denge. Ve bu denge, gelip en önemli meselemizde, yani dünya ve ahiret dengesinde yerini buluyor.
Rabbimiz bir ayetinde; "O, hanginizin daha iyi şeyler yapacağını denemek için ölümü ve hayatı yarattı." (Mülk, 2) buyuruyor. İşte insanoğlu bu meyanda kendine gelip, hayatını düzene sokmalıdır. Dikkat edilirse ayette; önce 'ölüm' sonra 'hayat' belirtilmiştir. Bu bize şunu vermelidir; dünyayı, yaşamı, hayatı gereğince tanıyıp bütün bunlarla muhatap olabilmek için ilk önce 'ölüm'ü şümullü bir şekilde kavramamız gerekir.
Ki, her şey ölümle sonlanıyor.
Öyleyse, bu ölümde "bir şeyler var."
Bu ölüm, bir şeyler anlatmak istiyor.
Bu ölüm, bizlere ahiretteki saadetin yollarını sezdiriyor.
Bu ölüm, düşünen insanlar için her şeyin apaçık olduğunu haykırıyor.
Evet, ölüm bir gerçek... Her nefis onu tadacak. Ona göre, yaşadığımız her an ölümü kuşanmalıyız; yaşadığımız mekândan kopmamak üzere. Ve zaten Rasulullah(s.a.v) bize şöyle seslenmiştir: "Zevklerin belini kıran (param parça eden) ölümü, bol bol hatırda tutun." Dünyamızı dezenfekte eden ahirettir, ahiret olgusudur, ahiret korkusudur. İnanca asli bir halle muhatap olamayanlar, bunun farkına varamamıştır.
Ahirete hazırlık sürecinde, yönelişlerimizin potansiyelini dengeye oturtmalıyız. Yürüyoruz, ahirete; konuşuyoruz, ahirete; kavgadayız, ahirete; yaşıyoruz, ahirete...
Her şeyimiz Allah için, Allah adına... Şahsiyetimiz ve dünyevi ne de münzevi; ne dünyadan kaçan ne de ölümden; ne başını oyun/eğlenceden kaldırmayan ne de ibadetten... Varış yerimiz olan ahiret, bizi çok önemli bir düzene koyuyor. Tabi bu, anlayıp, kavrayıp, yaşayan için gerekli/geçerli olan bir düzen...
Ailesiyle birlikte açlıktan zorda kalan bir kişinin; "Rabbim! Sen bizden rızkını esirgeme, Sen bizi rahata/felaha kavuştur." demesinin yanında, kalkıp o rızkı araması mecburidir. Biz arayalım/ çalışalım, Rabbimiz muhakkak verecektir. Yoksa Rabbimiz -hâşâ- o kadar zalim midir ki, bize hiçbir şeyi nasip etmiyor, vermiyor. İşte kendi durumumuzu, burada kendimiz belirlemiş oluyoruz. Kalkıp uğraşır, ararsak buluruz; yok eğer oturduğumuz yerden sadece "Rabbim ver" dersek, sadece demekle kalır, hiçbir mesafe kat etmemiş oluruz. “Gayret bizden, Tevfik Allah’tandır” esprisi, burada önemini ne kadar da koruyor.
Dengesiz bir hayatı yaşamaktan ve taşımaktan, dengenin ve her bir şeyin Rabbi olan Allah(c.c)’a sığınırız!
DERDİMİZ DENGEMİZDİR
Denge...
Nasıl ki, yaratılmışların genelinde varsa, dünya ve ahiret ikilisi arasında da yerini alır denge. Düşünürken, konuşurken, müdahil olurken, bakarken, yerken, içerken... Her yerde ve her şey de bir denge...
Güneşte, ayda, gezegenlerde, dünyamızda var olan; denge. Ve bu denge, gelip en önemli meselemizde, yani dünya ve ahiret dengesinde yerini buluyor.
Rabbimiz bir ayetinde; "O, hanginizin daha iyi şeyler yapacağını denemek için ölümü ve hayatı yarattı." (Mülk, 2) buyuruyor. İşte insanoğlu bu meyanda kendine gelip, hayatını düzene sokmalıdır. Dikkat edilirse ayette; önce 'ölüm' sonra 'hayat' belirtilmiştir. Bu bize şunu vermelidir; dünyayı, yaşamı, hayatı gereğince tanıyıp bütün bunlarla muhatap olabilmek için ilk önce 'ölüm'ü şümullü bir şekilde kavramamız gerekir.
Ki, her şey ölümle sonlanıyor.
Öyleyse, bu ölümde "bir şeyler var."
Bu ölüm, bir şeyler anlatmak istiyor.
Bu ölüm, bizlere ahiretteki saadetin yollarını sezdiriyor.
Bu ölüm, düşünen insanlar için her şeyin apaçık olduğunu haykırıyor.
Evet, ölüm bir gerçek... Her nefis onu tadacak. Ona göre, yaşadığımız her an ölümü kuşanmalıyız; yaşadığımız mekândan kopmamak üzere. Ve zaten Rasulullah(s.a.v) bize şöyle seslenmiştir: "Zevklerin belini kıran (param parça eden) ölümü, bol bol hatırda tutun." Dünyamızı dezenfekte eden ahirettir, ahiret olgusudur, ahiret korkusudur. İnanca asli bir halle muhatap olamayanlar, bunun farkına varamamıştır.
Ahirete hazırlık sürecinde, yönelişlerimizin potansiyelini dengeye oturtmalıyız. Yürüyoruz, ahirete; konuşuyoruz, ahirete; kavgadayız, ahirete; yaşıyoruz, ahirete...
Her şeyimiz Allah için, Allah adına... Şahsiyetimiz ve dünyevi ne de münzevi; ne dünyadan kaçan ne de ölümden; ne başını oyun/eğlenceden kaldırmayan ne de ibadetten... Varış yerimiz olan ahiret, bizi çok önemli bir düzene koyuyor. Tabi bu, anlayıp, kavrayıp, yaşayan için gerekli/geçerli olan bir düzen...
Ailesiyle birlikte açlıktan zorda kalan bir kişinin; "Rabbim! Sen bizden rızkını esirgeme, Sen bizi rahata/felaha kavuştur." demesinin yanında, kalkıp o rızkı araması mecburidir. Biz arayalım/ çalışalım, Rabbimiz muhakkak verecektir. Yoksa Rabbimiz -hâşâ- o kadar zalim midir ki, bize hiçbir şeyi nasip etmiyor, vermiyor. İşte kendi durumumuzu, burada kendimiz belirlemiş oluyoruz. Kalkıp uğraşır, ararsak buluruz; yok eğer oturduğumuz yerden sadece "Rabbim ver" dersek, sadece demekle kalır, hiçbir mesafe kat etmemiş oluruz. “Gayret bizden, Tevfik Allah’tandır” esprisi, burada önemini ne kadar da koruyor.
Dengesiz bir hayatı yaşamaktan ve taşımaktan, dengenin ve her bir şeyin Rabbi olan Allah(c.c)’a sığınırız!
