Çevrimdışı
Dört mezheb imamı cihaddan maksadın Allah yolunda savaşmak olduğu hususunda ittifak etmişlerdir. Kalemle cihad veya dille cihad vb. şeylerle cihad şer’i deyimle cihad değildir. Şer’i deyimle cihadın anlamı; savaşmaktır.
Bu nedenle Peygamber Efendimiz (sav)e Allah yolunda cihad etmeye neyin denk olabileceği sorulduğunda o; “buna gücünüz yetmez” cevabını vermiştir.
Şayet cihad kalemle veya dille olsaydı buna güç yetirecekleri muhakkaktı.
Evet bir sahabe Rasulullah’a:
- “Ey Allah’ın Rasulü Allah yolunda cihad etmeye ne denk olabilir” diye sormuş,
Rasulullah da:
- Buna gücünüz yetmez, şimdi sizden biriniz mücahid cihadından dönünceye kadar hiç ayrılmadan namaz kılmaya ve arasını açmadan oruç tutmaya gücü yeter mi?” demiştir.
Orada bulunanlar:
- “Buna kimin gücü yetebilir ki” cevabını vermişlerdir.
Rasulullah da:
- “İşte mücahidin mükafatı bunları yapabileceklerin kazanacakları mükafattır. Allah yolunda cihad eden kimse, mücahid cihaddan dönünceye kadar açmadan oruç tutan, ara vermeden namaz kılan ve Rabbine ibadetle meşgul olan kimse gibidir” buyurmuştur.
Biliyor musunuz bir kısım insanlar cihadı nasıl tarif ediyorlar?
Ona; nefis ile cihad diyorlar. Oruç tutmanın, namaz kılmanın nefis ile cihad olduğunu söylüyorlar. Şayet cihad bundan ibaret olsa idi nasıl Rasulullah; insanların mücahidin aldığı sevaba güç yetiremeyeceklerini beyan etmiş olurdu?
Bu hususta şöyle bir sözün hadis olduğunu naklederler: Rasulullah savaştan döndükten sonra sahabelerine şöyle demiş: “Sizler hayırlı ve uğurlu olarak döndünüz. Küçük cihaddan büyük cihada döndünüz. Dikkat edin bu da kişinin nefsine karşı cihad etmesidir.” Bu söylenilen söz uydurma bir hadistir, aslı ve astarı yoktur.
Çünkü cihaddan maksat Allah yolunda savaşmaktır. Şimdi geliyor birileri asıl cihada küçük cihad diyor.
Klimalar altında oturmaksa nefs ile cihadmış ve büyük cihadmış (!)
Kebablar, kadayıflar, börek ve çörek yemek mi büyük cihad ? (!)
Yoksa bombaların, şarapnel parçalarının altında savaşmak… Kardeşlerin dedikleri gibi on gün karlar üzerinde yürüyüp soğuğun dehşetinden parmaklarının dökülmesini isteyecek hale gelmek mi büyük cihad?
Şairin dediği gibi;
Ey iki Harem kentte (Mekke, Medine) ibadet eden abid(!)
Şayet bizi görecek olsan;
Nasıl ibadetle oynadığını çok iyi göreceksin!
Vallahi bunlar ibadet adına oynuyorlar!
Müslümanların kutsal değerleri ayaklar altında çiğnenirken, çocukları boğazlanırken, yaşlılar yakılarak öldürülürken, ülkeler işgal edilirken, mallar gasb edilip mukaddesatlar çiğnenirken; harameyni şerifeyne komşu olmak, aziz ve celil olan Allah’ın dini ile oynamaktır, oynamak (!)
Şimdi sen evine giren hırsızı, hanımının yatağında bırak yandaki odaya geçip gece namazı kıl(!)
Böyle bir namaz sana lanet okur. Çünkü sen hırsızı, ırz ve namusuna saldırır halde bırakıyor, yan odada Allah’a yalvarmaya girişiyorsun (!)
Bu nasıl bir dua ve nasıl bir yalvarma.
Yahut da önünde ırzın çiğneniyor, sen de Kur’an okuyorsun (!)
Vallahi bu, aziz ve celil olan Allah’ın dini ile oynamaktır, oynamak. Allah teala bu tür insanları tasvir ederek şöyle buyuruyor:“Onlar dinlerini bir oyun ve eğlence edinmişlerdir” (Maide, 57) Evet, oyun ve eğlence!
Şimdi sen Abdülbasit Abdussamet’i veya Minşavi’yi Kur’an okuyuşunu dinler zevk alırsın. Onu geriden takip etmek istersin. Bu sana büyük bir haz verir. Sen bundan herhangi bir sıkıntı veya zorluk görür müsün? Hayır. Ayrıca sen Kur’an’ın tecvidini öğrenirsin. Her ayın sonunda da teşvik için bin riyal veya daha fazla ücret alırsın. Ne kadar cüz ezberlersen o kadar riyal verilir sana. Kur’an’ı bitirdiğinde de ayrı bir mükafat…Allah için söyle. Bu mudur büyük cihad, yoksa organları parçalanıp havaya doğru savrulan, gözleri kurşunlarla delinen insanların yaptığı mı cihad?
Buna eğitim cihadı diyorlar (!) Vakıa asıl cihad bırakıldı. Cihad olmayan şeyler cihad addedildi.Aslında Kur’an-ı Kerim Allah yolunda şehid olma inancım ve kâfirlerle savaşma düşüncesini bu müslüman ümmetinin kalbine yerleştirmiştir. Bunun tezahürü Tebuk savaşında ve benzeri yerlerde görülmüştür. Bakınız bu savaşa 30 bin kişi katılmış, müslümanlardan sadece üç kişi ki bunlar Kab bin Malik, Bilal bin Umeyye ve Mirara bin Rabi’dir. Evet bunlar cihada katılmamışlardır. Bunlar eğitim cihadı yaptıkları hesab edilerek mazur görülmemişlerdir (!) Bilakis müslümanlar bunlarla, Allah tealanın kendilerini af ettiklerini bildirmesine kadar tam 50 kusur gün ilişkilerini kesmişler ve bunlara boykot uygulamışlardır.
Kur’an-ı Kerim mazeretsiz olarak cihada katılmayanlara ise bir daha böyle şanlı bir işe katılmamaları yasağı getirmiş ve şöyle buyurmuştur:
“Eğer Allah bu cihaddan sonra tekrar seni geri kalan bu topluluğa döndürür de onlar da seninle cihada çıkmak için izin isterlerse onlara şunu de: benimle beraber bir daha asla cihada çıkmayacaksınız ve düşmana karşı benimle beraber savaşmayacaksınız. Çünkü ilk defasında savaşa çıkmayıp oturmayı istediniz. Şimdi de geriye kalanlarla beraber oturun.” (Tevbe, 83)
