İnşa Eden Yürüme Eylemi

Yolda yürüken yavrusuna uçmayı öğretmeye çalışan kargalarla karşılaştım. Sanırım kargaydılar, evet. Siyah, güzel ve anaç. Nedense imge dünyamızda sesleriyle var olmuşlardır hep. Bir de korkuluk ve karga ikilisi olarak çıkmaktalar karşımıza. Oysa onlar da birer ebeveyn ve pek çok şey daha olmaklıklarıyla varlıklarını sürdürüyorlar bu evrende. Anne karga havada uçarkan irtifa kaybeden yavrusunun kanatlarının altına kendi bedenini dokundurup, alttan alttan onu yeniden yukarıya kaldırıyor, kendisini yeniden uçmaya heveslendiriyordu. Bunu belli aralıklarla hayli naif bir şekilde defalarca tekrarladı.

Yürüme gayem bazen bir istikamete varmak üzere olsa da, bazen de hedefi sadece yürümek olan eylemler için yola koyulmuşluğum vardır. Hatta geçenlerde çektiğim fotoğrafları sergilediğim sayfada ziyaretçilerden birinin; bu kadar değişik estanteneleri yakalamak için hayli boş vaktiniz olmalı, yorumunu okuyunca hayli tebessüm ettim. Evet, aslında insanın iş vereni "kronik züğürt ve müzmin talebe a.ş." olunca hayli boş zamanı olabiliyor amma velakin bir düşünürün dediği gibi; boş vakit yoktur boşa harcanan vakit vardır, sözü düsturunca ben de o bahsi geçen boş zamanları en azından tefekküre ham madde olarak değerlendirmeye çalışan bir garibe oluverip çıktım. Bazen hakikate susayan gözlerime ve ağrıyan aklımın ağlarına pek güzel ayrıntılar, güzellikler takılmıyor değil. Tetikte bir dikkatle yürürken sarfedilen zaman ancak bir balıkçının denizin ortasında attığı ağa nasibinin takılmasını beklerken sarfettiği zaman kadar boş denebilir. Ağa hiç bir şeyin takılmaması muhtemeldir ama bu balıkçıyı yolundan caydıramayacak kadar zayıf bir sebeptir. Zira bir açıdan bu eylem bir tutkudur ve yılgınlık tutkunun lügatında pek çok defa barınmaz, hele ki bu tutku hakikaten yana bir farkındalık içinse.

Pek çok şey gibi genelde yürümeyi de hafife aldığımızı düşünmeden edemiyorum, insanlar olarak. Yürümek; kazandırdıkları ve bazen de kaybettirdikleriyle başlı başına kendine has özel ve inşa edici ve bazen de yıkıcı bir eylem. Kimi zaman yolda şahit oluduklarımız yeni bir inşaya yol açmak için beklenmedik bir yıkıma da sebebiyet verebiliyor pekala. Nitekim yolun hediyeleri bize daha iyi ve kavi yürümeyi öğretebiliyor da, tıpkı bahsini ettiğim karganın yavrucuğuna uçmayı öğretme çabasının buna şahit olanın benliğinde uyandırdığı anlam gibi. Öte yandan ihtimal ki biz de; yolda birileri için yolun hediyelerinden biri olabilir, onlar için benzer bir işlevi görebiliriz. Ya da, uçuşa geçmiş bazı benliklerin ayaklarını bir umut yeniden zemine indiren, insana indirgeyen birer ağırlık, farkındalık kazanımı olabilir/iz.

Yürümek, bir güzergahı içinde barındırıyorsa taraf olmakla paralel bir sergüzeştte ilerliyor haliyle. Kimi zaman da yürümenin geçici de olsa nihayete erdiği noktada taraf olmak; edinilen farkındalıklar sonucu bilincimize lehimlenebiliyor. İşte ben de bu defa yol boyunca bunları düşündüm. Ve aklım gördüğü kargaları, gece göçmen kuşların göç güzergahını tahrip eden, algılarını karıştırıp yollarını şaşırtan hoyrat şehir ışıklarına ve havai fişeklerin çıkardığı sesten ödü patlayıp ölen narin kuşlara bağlayıp bu bilinç altımdaki düğümleri kursağıma dek taşıdı. Yıllar evvelinden türkülere konu olan bu hayat denen uzun ince yolda, kendi fıtratımız ve çevremize “nasıl daha az zalim olabiliriz” onu düşündüm. Sonra vicdanım bana dedi ki; “Bu ilk safha, aslında kötü olmamakla iyi olamazsın. Senin Sırat köprün de, Araf’ın da burası. İtinayla at adımlarını.” Başımı eğdim ve tefekkür deryasından topladığım ağları aklımın bağrına basarak yoluma devam ettim.

Meryem Rabia Taşbilek