Bîçâre Anı Defteri
Mayıs 18 / ‘08
Defterimiz de kendimiz/halimiz/ahvalimiz gibi bîçâre, aciz ve bedbaht.
Kız Kulesi’ne yolu düşenler/e - I
Mevzu şaşalı bir mekân olduğunda söze nasıl girilir? Acaba var olan her yolun bu yoldan geçtiği ile mi, berrak birkaç sevda sözcüğüyle mi başlamalı, yoksa üç heceli muhterem gönül devletine, çok heceli bir vurgu mu yapılmalı? İstanbul! Diyen ve eriyen. İstanbul! Diyen ve düşünen. İstanbul! Diyen ve gözyaşları süzülen... Üç heceden, iki kelimeye... Daha bir nezaket, daha bir ihtişam, daha bir sükût ile… Sevda sokağının baktığı nazlı kule ve yakışıklı denizine... Vuslat görmemiş iki sevgilinin adı anılmayan, sevgili oldukları bile duyulmayan meçhul ve bir o kadar hassas beşinci mevsimlerine...
Üzerlerine yağan güneşin serinliği, bir minarenin gölgesinden doğan yağmurla ısınıyor ve yakışıklı deniz sinesinden kopan damlaları gözünün nûru, gönlünün billuru sevgilisine taşıyordu, uzaktan seyre dalanlar bunu rüzgarın marifeti sansa da, bir o birde ciğerine yangın düşüren güzel biliyordu bu dalgaların her an “yâr” diye fısıldadığını, “vuslat” diye semayı parçaladığını. Biliyordu bilmesine de gönlünü kavuran bu hasret hiçbir zaman geçemedi güzelliğinin önüne, gözleri nemleniyordu da engel olamıyordu onu tepeden seyretmesine, kalbi hızlanıyordu hatta dudakları titriyordu ama söyleyemiyordu bir türlü, söyleyemiyordu çevresinden bir an olsun ayrılmayan, sevdasından bir dirhem eskitmeyen fedakâr sevgilisine... Adları dillere pelesenk olmadıysa sebebi güzelliğinin diyeti nazıydı, hiçbir masalda, hiçbir öyküde, hiçbir hikâyede söz edilmediyse aşklarından neden ne aşılmayan çöller, ne delinmeyen dağlardı, onlar birken ayrı düşmüş, vuslatta iken hasret çekmiş, beraberken ayrı düşmüşler, kimse onları düşünmezken birbirlerini düşünmüşlerdi. Ayaklarının dibinde her an sevdiğini haykıran, uzuvları yedi cihana uzanan bülbül ve yedi cihanı uğruna boş verdiği, dizinin dibinden ayrılmadığı halde yüreğinin sesini dinleyemeyen, yüzünü bulutlara, gözünü farklı diyarlara yönelten gül...
Dalgalan sevdası kendine yeten deniz ve sus ve pus ve saklan yelkenini rüzgâra çevirmeyen nazlı dehliz. Başını sevdasına eğmiş, başını sevdadan çevirmiş...
Ân’a dört kala, ilk nüktenin son noktasıyla…
Ne yanar kimse bana gönül ateşinden özge
Ne açar kimse kapımı sabah rüzgârından başka
Ey dalga! Bu sel gözümün yaşının bir kabarcığıdır, bozma
Sağlam hiç bir şey bırakmadı bu binadan başka
...
Mayıs 18 / ‘08
Defterimiz de kendimiz/halimiz/ahvalimiz gibi bîçâre, aciz ve bedbaht.
Kız Kulesi’ne yolu düşenler/e - I
Mevzu şaşalı bir mekân olduğunda söze nasıl girilir? Acaba var olan her yolun bu yoldan geçtiği ile mi, berrak birkaç sevda sözcüğüyle mi başlamalı, yoksa üç heceli muhterem gönül devletine, çok heceli bir vurgu mu yapılmalı? İstanbul! Diyen ve eriyen. İstanbul! Diyen ve düşünen. İstanbul! Diyen ve gözyaşları süzülen... Üç heceden, iki kelimeye... Daha bir nezaket, daha bir ihtişam, daha bir sükût ile… Sevda sokağının baktığı nazlı kule ve yakışıklı denizine... Vuslat görmemiş iki sevgilinin adı anılmayan, sevgili oldukları bile duyulmayan meçhul ve bir o kadar hassas beşinci mevsimlerine...
Üzerlerine yağan güneşin serinliği, bir minarenin gölgesinden doğan yağmurla ısınıyor ve yakışıklı deniz sinesinden kopan damlaları gözünün nûru, gönlünün billuru sevgilisine taşıyordu, uzaktan seyre dalanlar bunu rüzgarın marifeti sansa da, bir o birde ciğerine yangın düşüren güzel biliyordu bu dalgaların her an “yâr” diye fısıldadığını, “vuslat” diye semayı parçaladığını. Biliyordu bilmesine de gönlünü kavuran bu hasret hiçbir zaman geçemedi güzelliğinin önüne, gözleri nemleniyordu da engel olamıyordu onu tepeden seyretmesine, kalbi hızlanıyordu hatta dudakları titriyordu ama söyleyemiyordu bir türlü, söyleyemiyordu çevresinden bir an olsun ayrılmayan, sevdasından bir dirhem eskitmeyen fedakâr sevgilisine... Adları dillere pelesenk olmadıysa sebebi güzelliğinin diyeti nazıydı, hiçbir masalda, hiçbir öyküde, hiçbir hikâyede söz edilmediyse aşklarından neden ne aşılmayan çöller, ne delinmeyen dağlardı, onlar birken ayrı düşmüş, vuslatta iken hasret çekmiş, beraberken ayrı düşmüşler, kimse onları düşünmezken birbirlerini düşünmüşlerdi. Ayaklarının dibinde her an sevdiğini haykıran, uzuvları yedi cihana uzanan bülbül ve yedi cihanı uğruna boş verdiği, dizinin dibinden ayrılmadığı halde yüreğinin sesini dinleyemeyen, yüzünü bulutlara, gözünü farklı diyarlara yönelten gül...
Dalgalan sevdası kendine yeten deniz ve sus ve pus ve saklan yelkenini rüzgâra çevirmeyen nazlı dehliz. Başını sevdasına eğmiş, başını sevdadan çevirmiş...
Ân’a dört kala, ilk nüktenin son noktasıyla…
Ne yanar kimse bana gönül ateşinden özge
Ne açar kimse kapımı sabah rüzgârından başka
Ey dalga! Bu sel gözümün yaşının bir kabarcığıdır, bozma
Sağlam hiç bir şey bırakmadı bu binadan başka
...
