Mevsimlere Sığmaz Sevdamız
“Ben burada sessiz, sen orada sessiz
Ama öylesine dimdik geçirdiğimiz günler anısına
Değişmedik değişmeyeceğiz…”
Mevsimlere sığdırılmayan bir dünya avuçlamıştık ya hani günlerimize…
Allah’ın adıyla başlayıp hayatımıza, O’nun adını haykırarak can vereceğimiz günleri düşlemiştik ya hep…
Heyecansız geçen anlarımıza ağlamış ve öylesine bir coşkuyu içirmiştik ya yüreğimize…
İçi içine sığmayan, yerinde duramayan çocuklarıydık ya hani davamızın.
Hani, dert edinmesi gerekenleri dert edinen, bunun için uykularını yitiren kahramanlarıydık ya gecelerin…
Şimdi, ‘ne oldu bize’ diyeceğimi sanma sakın.
Değişmeler üzerine ağıtlar yakacağımı da…
Ben, gözlerinden umudu okuduğum her bir kardeşimin hala aynı dirilikte olduğuna inananlardanım.
Allah’ın adı anılınca, kalplerinin titrediğinden; bir şehadet haberi duyunca, özlemle iç geçirdiklerinden; dualarından vazgeçmediklerinden ve gözyaşlarını gecelere hediye ettiklerinden…
Bak, kimi zaman yitebilir kelimeler. Kalemler susabilir. Ve sükûta saklanabilir diller…
Uzun bir Hira yaşanabilir kimi zaman. Bir müddet içinde yaşayabilir insan…
Ama dönülür bir gün unutma!
Bir gün dönülür…
Mahzunca bırakılıverilen Mekke’ye, bir gün tekbirlerle dönülür.
Ashab-ı Kehf yiğitlerinin haykırışıyla, Bedir Arslanları’nın kahramanlıklarıyla, bir susma orucundan sonra kundaktaki İsa’nın muştusuyla dönülür…
Bir zaman batılın kol gezdiği şehirlerin kapısından, bir gün secdelerle girilir.
Günahla kirletilen sokaklar, bir gün fatihlerinin başı önünde istiğfarlarıyla temizlenir.
Ve, bir uzun zamandır yüreklerinde yaşayanlar aşkı, gün gelir devletlerini de görür.
Ve değişir zaman, değişir an…
Ben değişmediğim, sen değişmediğin, biz değişmediğimiz zaman…
Raziye Nur Özköse
“Ben burada sessiz, sen orada sessiz
Ama öylesine dimdik geçirdiğimiz günler anısına
Değişmedik değişmeyeceğiz…”
Mevsimlere sığdırılmayan bir dünya avuçlamıştık ya hani günlerimize…
Allah’ın adıyla başlayıp hayatımıza, O’nun adını haykırarak can vereceğimiz günleri düşlemiştik ya hep…
Heyecansız geçen anlarımıza ağlamış ve öylesine bir coşkuyu içirmiştik ya yüreğimize…
İçi içine sığmayan, yerinde duramayan çocuklarıydık ya hani davamızın.
Hani, dert edinmesi gerekenleri dert edinen, bunun için uykularını yitiren kahramanlarıydık ya gecelerin…
Şimdi, ‘ne oldu bize’ diyeceğimi sanma sakın.
Değişmeler üzerine ağıtlar yakacağımı da…
Ben, gözlerinden umudu okuduğum her bir kardeşimin hala aynı dirilikte olduğuna inananlardanım.
Allah’ın adı anılınca, kalplerinin titrediğinden; bir şehadet haberi duyunca, özlemle iç geçirdiklerinden; dualarından vazgeçmediklerinden ve gözyaşlarını gecelere hediye ettiklerinden…
Bak, kimi zaman yitebilir kelimeler. Kalemler susabilir. Ve sükûta saklanabilir diller…
Uzun bir Hira yaşanabilir kimi zaman. Bir müddet içinde yaşayabilir insan…
Ama dönülür bir gün unutma!
Bir gün dönülür…
Mahzunca bırakılıverilen Mekke’ye, bir gün tekbirlerle dönülür.
Ashab-ı Kehf yiğitlerinin haykırışıyla, Bedir Arslanları’nın kahramanlıklarıyla, bir susma orucundan sonra kundaktaki İsa’nın muştusuyla dönülür…
Bir zaman batılın kol gezdiği şehirlerin kapısından, bir gün secdelerle girilir.
Günahla kirletilen sokaklar, bir gün fatihlerinin başı önünde istiğfarlarıyla temizlenir.
Ve, bir uzun zamandır yüreklerinde yaşayanlar aşkı, gün gelir devletlerini de görür.
Ve değişir zaman, değişir an…
Ben değişmediğim, sen değişmediğin, biz değişmediğimiz zaman…
Raziye Nur Özköse
