Bugün yine yalnızım; yalnız bir akşam, yalnız bir gece, yalnız bir sahur daha…
Düşünceler arasına dalıyorum; ben neyim, ben kimim?
Neler oluyor düşünce ırmaklarımda diye.
Tartıyorum kendimi; ölçüyorum, biçiyorum, benliğimin derinliklerine inip hoşnutluk veya hoşnutsuzluk duyargalarımı dinliyorum…Bana ulaşan hisler, yani duygular, yani düşünceler bugün de negatiflik yüklü.
Evet bir akşam daha, yani bu akşam da geceye doğru ilerliyor.
Akşam yerini, gecenin tam ortasına doğru ilerleyerek bırakmaya başladı bile.
Dinliyorum diğer odaların kapılarını bir ses gelir mi diye, sanki başka biri varmış gibi benle beraber.
Düşünüyorum yine ve soruyorum; "Sen bilmiyor musun kimsenin olmadığını?" Soruyorum işte karamsar kendiliğime…
Dinliyorum bir ses gelir mi diye diğer odalardan, hoş bir çiçek kokusuyla birlikte bir ses. Nafile yine yok...
Dolu dolu yaşamak istediğim hayatımda, bir şeyler yapıyorum doldursun günümü diye. Kimsesizliğimi hissetmiyorum dışarıda, bir toplantıda veya bir iş başında.
Ben çok şeyim, sadece ben, çok kimseyim bulunduğum her yerde.
Dönüp dolaşıp geliyorum dört duvarlar arasına her daim. Yine işte ben, gerçek ben. Akşamın, gecenin sessizliğinde varla yok arasında olan ben…
Belki benliğimde kopan yalnızlık fırtınası diner diye, dalıyorum kitapların satırları arasına. Belki düşünce kaynaklarımdan çıkacak bilgiler, yoğrulmuş bilgiler arasında bir ışık yakalarım diye başlıyorum yazmaya. Bu da bitiveriyor bir zaman sonra.
İşte ben yine buradayım, yine karanlıkta ışık aramakta…
Hayattan çok şey bekleyen ama az, bazen de hiçbir şey bulamayan ben..
Düşünüyorum, çok şey mi istiyorum?
Çok şey mi bekliyorum bu garip yaşamdan, senaryosu başkasına ait yaşamdan?
Korkuyorum ikilemler arasında boğuşmaktan.
Evet, ne olursa osun vardığım sonuç yine aynı.
Sabır, sabır, sabır…
Düşünceler arasına dalıyorum; ben neyim, ben kimim?
Neler oluyor düşünce ırmaklarımda diye.
Tartıyorum kendimi; ölçüyorum, biçiyorum, benliğimin derinliklerine inip hoşnutluk veya hoşnutsuzluk duyargalarımı dinliyorum…Bana ulaşan hisler, yani duygular, yani düşünceler bugün de negatiflik yüklü.
Evet bir akşam daha, yani bu akşam da geceye doğru ilerliyor.
Akşam yerini, gecenin tam ortasına doğru ilerleyerek bırakmaya başladı bile.
Dinliyorum diğer odaların kapılarını bir ses gelir mi diye, sanki başka biri varmış gibi benle beraber.
Düşünüyorum yine ve soruyorum; "Sen bilmiyor musun kimsenin olmadığını?" Soruyorum işte karamsar kendiliğime…
Dinliyorum bir ses gelir mi diye diğer odalardan, hoş bir çiçek kokusuyla birlikte bir ses. Nafile yine yok...
Dolu dolu yaşamak istediğim hayatımda, bir şeyler yapıyorum doldursun günümü diye. Kimsesizliğimi hissetmiyorum dışarıda, bir toplantıda veya bir iş başında.
Ben çok şeyim, sadece ben, çok kimseyim bulunduğum her yerde.
Dönüp dolaşıp geliyorum dört duvarlar arasına her daim. Yine işte ben, gerçek ben. Akşamın, gecenin sessizliğinde varla yok arasında olan ben…
Belki benliğimde kopan yalnızlık fırtınası diner diye, dalıyorum kitapların satırları arasına. Belki düşünce kaynaklarımdan çıkacak bilgiler, yoğrulmuş bilgiler arasında bir ışık yakalarım diye başlıyorum yazmaya. Bu da bitiveriyor bir zaman sonra.
İşte ben yine buradayım, yine karanlıkta ışık aramakta…
Hayattan çok şey bekleyen ama az, bazen de hiçbir şey bulamayan ben..
Düşünüyorum, çok şey mi istiyorum?
Çok şey mi bekliyorum bu garip yaşamdan, senaryosu başkasına ait yaşamdan?
Korkuyorum ikilemler arasında boğuşmaktan.
Evet, ne olursa osun vardığım sonuç yine aynı.
Sabır, sabır, sabır…
