Çevrimdışı
Sham Center ajansına, ailesiyle birlikte Suriye’nin İdlib kentinde yaşayan Müslüman bir hanımın mektubu ulaştı. Rusya’dan hicret ederek Şam topraklarına gelen bu genç aile, Rus hava kuvvetlerinin Suriye’deki sivil yerleşimlerine yönelik bombardımanlarına şahidlik ediyor.
***
Parmaklarıyla gökyüzünü işaret eden Suriyeliler, “Ruslar, Ruslar!” diye çığlıklar atıyor. Yakın bir felaketin habercisi siren sesi çalıyor ve birkaç saniye sonra gelen patlamayla birlikte toz bulutları,gök yüzünün mavisini yok ediyor.
Ben de bir Rus’um ve onlarla birlikte duruyorum.Bana Rus demiyorlar, aksine beni sevgiyle selamlıyor ve “Uhti/Kız kardeşim” diye çağırıyorlar. Onlar için ben bir Rus değil, onlardan birisiyim. Ruslar ise gökyüzündekiler.
“Size ve sizin gibilerine lanet olsun! Çocuklarınız gerçeği bilsin, sizden yüz çevirsin ve size karşı savaşsın, diye haykırışlar geliyor. Allah basir(herşeyi gören)dir ve muntakim(intikam alıcı)dir.”
Suriyelerin imanı, bana ve ölümü ve türlü ezaları göze alarak topraklarına gelen herkesle kardeş olmaya imkan verir. Onların cömertlik ve ferasetleri, derin bir saygıyı hak ediyor.
Burada bizi, özellikle camileri, okulları, pazar yerleri ve hastaneleri hedef alarak her gün bombardımana tutuyorlar. Bölge sakinlerinden biri, onlar tarafından hedef alınan doğum evini göstererek “Ruslar, teröristleri arıyor” diyor alaycı bir tavırla.
Kadınlar artık evlerinde doğum yapıyor. Açıkça en son kalan hastaneleri hedef alıyorlar, Allah her şeyi görendir.
“Selamün Aleyküm Uhti, yine sana geldim.” diyor ızdıraplı gözleriyle bir kadın. Hava saldırısında hayatını kaybeden kocasının ardından çocuklarıyla kalakalmış. Ailelerde çok çocuk var. Allah onları rızıklandırır elbet.
Hangi ailede kayıp yok? Böylesini henüz hiç görmedim.
Komşum, benim çocuğumu; “Evine git!Sireni duymuyor musun?Nereye gidiyorsun?”diyerek sokaktan çevirdi. Suriyeliler, böyle durumlarda evvela en sonuncusuna kadar çocukları korur,sonra kendilerini. Oysa ki biz de Rus asıllıyız fakat Allah, bu milleti kavmiyetçilik vebasından korumuş elhamdülillah.
Bazı komşu evlerin utangaç kızları, zaman zaman sütlü incir getiriyor. Yüzleri renkten renge girerken, “Bunu beğendiniz değil mi? Rusya’da bundan yok mu?” gibi sorular soruyorlar. Bu ailelerden de pek çok kurban var fakat onlar muhacirlere hizmet etmekten asla yorulmuyor.
Bir süre evvel İdlib’deki yerel pazara gitmiştik.Bir bombardımanın hemen sonrasıydı.İnsanlar, birinci katına roket isabet etmiş bir binanın molozlarını sokaktan süpürüyordu.Burada çocuk oyuncakları, basit eşyalar vs.satılıyordu. Bu hareketli caddedeki toza bulanmış kutuları hatırlıyorum. Burada taze kesilmiş bir kuzuyu hatırlıyorum, kasap en iyi parçalarını seçerken “Uhti; bu, senin seçtiğinden daha iyidir. Bunu al!” demişti.
Ve her yerde çocuklar… Sokakta oturan, dükkandan dükkana koşan, çalışan ebeveynlerine yardım eden gençler ve çocuklar,hemen her yerde o kadar çoktu ki.Güler yüzleriyle gelip geçerlerken “Es-Selamu Aleykum-Allah’ın selamı üzerinize olsun” diye seslenen çocuklar…
Yine basit-3 tekerlekli bisikletini büyük bir azimle sürmeye çalışan üstü başı leke ve çürükler içindeki bir ufaklığı da hatırlıyorum.Sen değil misin küçük, şimdi “26” numaralı küçük bir kutu içinde minik bedeni konulan?!
Bu savaş, çocuklara karşı yapılıyor. Bebeklere, henüz bisiklete binmeyi beceremeyen masum çocuklara karşı…
Ruslar, hastaneleri ve pazar yerlerini bombalıyor. Oralarda Beşşar Esed’in kanlı rejimine direnebilen kimseler yok. Oralarda mücahidler, direnişçiler yok. Oralarda sadece kadınlar, çocuklar ve ihtiyarlar var!
İşte bunlar, bilen ve sessiz kalanlarla bilmeyen ve bilmek de istemeyenler için sizin bombalarınız.Yine henüz bisiklete binmeyi öğrenen küçük bir çocuk için de bir gerekçeniz olduğundan eminim(!).
Bu bombalar, pazarları ve hastaneleri vuruyor. Evet, orada elinde silahlarıyla Allah yolunda savaşanlar yok. Onlar sadece beddua edebilir ya, peki Allah’a bu kadar yakın olan mazlumların bedduası ne olacak?
Burada hepimiz korkuyla yaşıyoruz.Birçok kız kardeş, çocuklarını geceleri banyo bölmelerinde saklıyor. Elbette güvenlik sadece Allah’tandır.Fakat acı sirenleri ilk duyduğunuzda, uçakların yaklaştığını hissettiğinizde onun az sonra ruhunuzu alacağını biliyorsunuz. İşte o zaman kalpler yaralı bir kuş kesilip korku her yerinizi kaplar. İşte böyle zamanlarda zahiren metin görünmek için gerekli sabrı göstermek çok zordur. Fakat sürekli bu korkuyla yaşamak imkansız olduğundan bunu yönlendirmek gereklidir.
Ve yaratılmışlardan hiçbiri, bizleri korkutarak Suriye’den kaçırtamaz. Hiç kimse! Ve katledilen çocuklarının ceset parçalarını toplayan Suriye halkı, sonuna kadar var olacaktır inşallah…
Sham Center
Kaynak: vd.ag/tr
***
Parmaklarıyla gökyüzünü işaret eden Suriyeliler, “Ruslar, Ruslar!” diye çığlıklar atıyor. Yakın bir felaketin habercisi siren sesi çalıyor ve birkaç saniye sonra gelen patlamayla birlikte toz bulutları,gök yüzünün mavisini yok ediyor.
Ben de bir Rus’um ve onlarla birlikte duruyorum.Bana Rus demiyorlar, aksine beni sevgiyle selamlıyor ve “Uhti/Kız kardeşim” diye çağırıyorlar. Onlar için ben bir Rus değil, onlardan birisiyim. Ruslar ise gökyüzündekiler.
“Size ve sizin gibilerine lanet olsun! Çocuklarınız gerçeği bilsin, sizden yüz çevirsin ve size karşı savaşsın, diye haykırışlar geliyor. Allah basir(herşeyi gören)dir ve muntakim(intikam alıcı)dir.”
Suriyelerin imanı, bana ve ölümü ve türlü ezaları göze alarak topraklarına gelen herkesle kardeş olmaya imkan verir. Onların cömertlik ve ferasetleri, derin bir saygıyı hak ediyor.
Burada bizi, özellikle camileri, okulları, pazar yerleri ve hastaneleri hedef alarak her gün bombardımana tutuyorlar. Bölge sakinlerinden biri, onlar tarafından hedef alınan doğum evini göstererek “Ruslar, teröristleri arıyor” diyor alaycı bir tavırla.
Kadınlar artık evlerinde doğum yapıyor. Açıkça en son kalan hastaneleri hedef alıyorlar, Allah her şeyi görendir.
“Selamün Aleyküm Uhti, yine sana geldim.” diyor ızdıraplı gözleriyle bir kadın. Hava saldırısında hayatını kaybeden kocasının ardından çocuklarıyla kalakalmış. Ailelerde çok çocuk var. Allah onları rızıklandırır elbet.
Hangi ailede kayıp yok? Böylesini henüz hiç görmedim.
Komşum, benim çocuğumu; “Evine git!Sireni duymuyor musun?Nereye gidiyorsun?”diyerek sokaktan çevirdi. Suriyeliler, böyle durumlarda evvela en sonuncusuna kadar çocukları korur,sonra kendilerini. Oysa ki biz de Rus asıllıyız fakat Allah, bu milleti kavmiyetçilik vebasından korumuş elhamdülillah.
Bazı komşu evlerin utangaç kızları, zaman zaman sütlü incir getiriyor. Yüzleri renkten renge girerken, “Bunu beğendiniz değil mi? Rusya’da bundan yok mu?” gibi sorular soruyorlar. Bu ailelerden de pek çok kurban var fakat onlar muhacirlere hizmet etmekten asla yorulmuyor.
Bir süre evvel İdlib’deki yerel pazara gitmiştik.Bir bombardımanın hemen sonrasıydı.İnsanlar, birinci katına roket isabet etmiş bir binanın molozlarını sokaktan süpürüyordu.Burada çocuk oyuncakları, basit eşyalar vs.satılıyordu. Bu hareketli caddedeki toza bulanmış kutuları hatırlıyorum. Burada taze kesilmiş bir kuzuyu hatırlıyorum, kasap en iyi parçalarını seçerken “Uhti; bu, senin seçtiğinden daha iyidir. Bunu al!” demişti.
Ve her yerde çocuklar… Sokakta oturan, dükkandan dükkana koşan, çalışan ebeveynlerine yardım eden gençler ve çocuklar,hemen her yerde o kadar çoktu ki.Güler yüzleriyle gelip geçerlerken “Es-Selamu Aleykum-Allah’ın selamı üzerinize olsun” diye seslenen çocuklar…
Yine basit-3 tekerlekli bisikletini büyük bir azimle sürmeye çalışan üstü başı leke ve çürükler içindeki bir ufaklığı da hatırlıyorum.Sen değil misin küçük, şimdi “26” numaralı küçük bir kutu içinde minik bedeni konulan?!
Bu savaş, çocuklara karşı yapılıyor. Bebeklere, henüz bisiklete binmeyi beceremeyen masum çocuklara karşı…
Ruslar, hastaneleri ve pazar yerlerini bombalıyor. Oralarda Beşşar Esed’in kanlı rejimine direnebilen kimseler yok. Oralarda mücahidler, direnişçiler yok. Oralarda sadece kadınlar, çocuklar ve ihtiyarlar var!
İşte bunlar, bilen ve sessiz kalanlarla bilmeyen ve bilmek de istemeyenler için sizin bombalarınız.Yine henüz bisiklete binmeyi öğrenen küçük bir çocuk için de bir gerekçeniz olduğundan eminim(!).
Bu bombalar, pazarları ve hastaneleri vuruyor. Evet, orada elinde silahlarıyla Allah yolunda savaşanlar yok. Onlar sadece beddua edebilir ya, peki Allah’a bu kadar yakın olan mazlumların bedduası ne olacak?
Burada hepimiz korkuyla yaşıyoruz.Birçok kız kardeş, çocuklarını geceleri banyo bölmelerinde saklıyor. Elbette güvenlik sadece Allah’tandır.Fakat acı sirenleri ilk duyduğunuzda, uçakların yaklaştığını hissettiğinizde onun az sonra ruhunuzu alacağını biliyorsunuz. İşte o zaman kalpler yaralı bir kuş kesilip korku her yerinizi kaplar. İşte böyle zamanlarda zahiren metin görünmek için gerekli sabrı göstermek çok zordur. Fakat sürekli bu korkuyla yaşamak imkansız olduğundan bunu yönlendirmek gereklidir.
Ve yaratılmışlardan hiçbiri, bizleri korkutarak Suriye’den kaçırtamaz. Hiç kimse! Ve katledilen çocuklarının ceset parçalarını toplayan Suriye halkı, sonuna kadar var olacaktır inşallah…
Sham Center
Kaynak: vd.ag/tr
