E
Çevrimdışı
اُطْلُبُواالْعِلْمَوَلَوْبِالصِّينِ.
“İlim Çin’de dâhi olsa öğrenin.
Hadis; “Enes b. Mâlik Tarîf b. Selman Ebû Âtike Hasan b. Atıyye Cafer b. Âmir el-Askerî Ebû Saîd b. Ziyad” senediyle Şuabu’l-Îmân’da. Beyhakî, Şuab, II, 253
“Enes b. Mâlik Tarîf b. Selman Ebû Âtike Hammâd b. Hâlid el-Hıyâd Ahmed b. Süreyh Cafer b. Muhammed” senediyle ed-Duafâu’l-Kebîr’de. Ukaylî, ed-Duafâ, II, 230.
Her iki senedin râvisi olan Tarîf b. Selman Ebû Âtike mecrûh bir râvidir. Buhâri, bu şahıs için “münkeru’l-hadîs” derken Nesai sika olmadığını ifade etmiştir İlk senedin râvilerinden “Hasan b. Atıyye” için İbn Hacer, zayıf bir râvi olduğunu ve rivâyetlerinin sahih olmadığını belirtmiştir Münâvî, hadisin aslının olmadığını belirtmiştir Irakî ise, metin olarak şöhret bulmasına rağmen hadisin “zayıf” olduğunu bildirmiştir Elbânî, hadisin “mevzû” olduğunu ifade etmiştir Beyhakî, hadisin şöhret bulmasına karşın tüm vecihlerinin zayıf olduğunu savunmuştur. Buharî, el-Kebîr, IV, 357. Nesâi, ed-Duafâ, s. 60. İbn Hacer, et-Tehzîb, I, 162; a.mlf., Lisân, VII,355. Münâvî, Feyz, I, 543. Irâkî, el-Muğnî, I, 8. Elbânî, ed-Daîfe, I, 600. Beyhakî, Şuab, II, 253.
“İlim Çin’de dâhi olsa öğrenin.
Hadis; “Enes b. Mâlik Tarîf b. Selman Ebû Âtike Hasan b. Atıyye Cafer b. Âmir el-Askerî Ebû Saîd b. Ziyad” senediyle Şuabu’l-Îmân’da. Beyhakî, Şuab, II, 253
“Enes b. Mâlik Tarîf b. Selman Ebû Âtike Hammâd b. Hâlid el-Hıyâd Ahmed b. Süreyh Cafer b. Muhammed” senediyle ed-Duafâu’l-Kebîr’de. Ukaylî, ed-Duafâ, II, 230.
Her iki senedin râvisi olan Tarîf b. Selman Ebû Âtike mecrûh bir râvidir. Buhâri, bu şahıs için “münkeru’l-hadîs” derken Nesai sika olmadığını ifade etmiştir İlk senedin râvilerinden “Hasan b. Atıyye” için İbn Hacer, zayıf bir râvi olduğunu ve rivâyetlerinin sahih olmadığını belirtmiştir Münâvî, hadisin aslının olmadığını belirtmiştir Irakî ise, metin olarak şöhret bulmasına rağmen hadisin “zayıf” olduğunu bildirmiştir Elbânî, hadisin “mevzû” olduğunu ifade etmiştir Beyhakî, hadisin şöhret bulmasına karşın tüm vecihlerinin zayıf olduğunu savunmuştur. Buharî, el-Kebîr, IV, 357. Nesâi, ed-Duafâ, s. 60. İbn Hacer, et-Tehzîb, I, 162; a.mlf., Lisân, VII,355. Münâvî, Feyz, I, 543. Irâkî, el-Muğnî, I, 8. Elbânî, ed-Daîfe, I, 600. Beyhakî, Şuab, II, 253.