Ağıt

bir ses dalgası yayılıyor üstümde
annem mi diyecek oluyorum
sonra birden ayırıyorum sesleri kendi içimde
annemin sesi yine yok yazılıyor bugün

bir elin gölgesi giriyor mahzenime
annem mi diyecek oluyorum
sonra birden ayıklıyorum kareleri beyinimin köşelerinde
annemin eli yine yok yazılıyor bugün
oysa annem kokmalıydı her yer
hıçkırıklarımın yankılandığı oda bile annem kokmalıydı
sıcak ve kuş tüyü yastıklarda değil
soğuk ve sert omzunda ağlamalıydım annemin
hıçkırıklarımı onun omzuna gömüp teker teker
her üzüntüye bir elveda demeliydik beraber
oysa annemle dolup taşmalıydı her yer

bir sıcaklık yayılıyor vücuduma
ve beni sarıp sarmalayan iki devasa kol
annem mi diyecek oluyorum
sonra birden çekiyorum kendimi hülya kuyusundan
annemin sarılması yine geç kalıyor bana
ben boğuşmalarıma bir yenisini eklerken
annem yok yazılıyor bugün
oysa annem sarmalıydı her yaramı
ben böyle kıvranırken eğreti zeminde değil
bir ananın kucağında uykuya dalmalıydım
derin derin nefesler ile huzura koşarken
bir rüyaya merhaba demeliydik beraber
oysa annemin parmak izlerini taşımalıydı naif bedenim.

bir kor düşüyor derinlerime
ve beni söndüren o ılık nefes
annem mi diyecek oluyorum
sonra birden yanmanın o geç kalmış hissine açılıyor gözlerim
annemin nefesi bile rötarlı bugün
oysa annemin üfleyişlerinde sönmeliydi ateşim
ben böyle yanarken cayır cayır
annemin yüzünde hissetmeliydim cenneti
iliklerime kadar inen yangını bir kenara itip
kevserden su avuçlamalıydık beraber
oysa annemin nefesiyle bile avunurdu etim, kemiğim.

bir hayat atılıyor önüme
ve o hayattan beni çekip çıkaran güç
annem mi diyecek oluyorum
sonra birden daha büyük bir karanlıkta kayboluyor ruhum
yine bana geç kalıyor annem
bana hep geç kalıyor
oysa hep yakınımda olduğu hissiyle kapanmalıydı gözlerim
ben böyle sıçrarken uykularımda
annemin kolunun altında güvende hissetmeliydim
hücrelerime kadar işgal eden korkuya başımı dik tutup
işte bu benim annem demeliydim
oysa annemin kanatlarının altında ölmeyi isterdim.

bir ölüm yağmurunda ıslanıyorum
ve bir nağme ilişiyor kulağımın köşesine
annem mi diyecek oluyorum
sonra birden görüyorum bulanık annemin siületi
annem yine geç kalıyor bugün
çünkü ben ölüyorum
oysa annemle doldurmalıydım film şeridimi
ruhum liğme liğme edilirken son demlerinde
ben böyle pişman ve buruk bir gülümseme ile değil
kocaman gülmeliydik ölüme annemle beraber
oysa ben ölmeden yetişmeliydi annem
ve yeşertmeliydi beni kurtarıp hücremden
oysa bir annem kelimesi dökülmeliydi gözlerimden
ölümden evvel ağlamalıydık beraber.




Ümmü Erva