Çevrimdışı
Bir seni güneşim bir babamı bir de terliklerimi bırakmıştım geldiğim yerde.
Bir ilkbahar gününde güller gibi kokan Medine´de dünyaya gözlerimi açmısım. Dogdugum hastane senin Ravzanın hemen yanı başında olduğu için duyduğum ilk koku senin bahçenin gül kokuları olmuş. Babam gelipte daha kulağıma ezan okumadan kulaklarım senin mescidinin ezan sesleriyle şereflenmiş. 40 günlük oldugumda ilk ziyaretimi senin Hane-i Saadetlerine yapmışım. İlk adımlarımı senin Ravzandaki mermerlerde atmış ve Rabbimle ilk buluşmamı ilk secdemi senin mescidinde yapmışım. Hemen hemen yaptığım her ilkte sen varsın. Daha konuşmasını öğrenmeden seni sevmeyi öğrendim ben. Belki seni çok tanımazdım ama bana çok çok yakınmışsın gibi severdim seni. Senin evini her ziyarete gelişimizde seni görmesek bile senin varlığını hisseder evinden her ayrılışımızda hüzünlenirdik. Çocuklar evde sıkılınca babaları parka eğlence yerlerine götürsün isterler. Biz Medinede yaşadığımız sürece hiç babamızdan parka götürmesini istemedik. Bizim canımız sıkılmaz mıydı acaba hiç? Sanırım Medinedeki hiçbir çocuğun canı sıkılmazdı. Çünkü orada hiçbir yerde olmayan gül bahçesi ve bahçenin biricik Efendisi vardı. Bizim vaktimizin çoğu o bahçede geçerdi. Senin bahçenin mermerlerine ayakkabıyla basamazdık.Yalın ayak dolaşırdık mermerlerin üstünde. Kimbilir korkardık belki de bahçenin güllerine basıvermekten.Yazın mermerler ayaklarımı yakardı. Olsun bu da hoşumuza giderdi. Babama sormuştum bir seferinde
- “Babacığım neden Medine bu kadar sıcak” diye. Babam da
- “Evladım medinede iki tane güneş varda ondan” derdi.
- “Nasıl olur babacığım güneş bir tane değil mi” derdim.
Babam gülerek
- “Bak yavrum doğru bütün dünyayı ısıtan bir güneş var ama bir de Alemleri ısıtan ve aydınlatan güneş var. O güneşte Medine de olunca sıcaklık 2 kat oluyor.” Babamın bu cevabı hoşuma giderdi ve inanırdım.
Gerçektende ayaklarımızı mermer ısıtıyordu ama senin güneşinde,sıcaklığında içimizi ısıtıyordu.Medineden ayrıldığımızdan beri belki ayaklarımız ısınıyor ama içimiz bir türlü ısınmıyor. Çünkü güneşimizin en büyüğünü orada bırakmıştık. Ben güneşimi kaybetmiştim. Onun evine bahçesine gidemiyordum artık. Gerçi ışığı ta buralarda bizi aydınlatıyordu ama içimi ısıtması için onun ravzasında yalın ayak koşmam lazımdı.
Evet bahçende yürürken ezanlar okunurdu öyle güzel okurdu ki Medine müezzini ezanı; sanki Bilal-ı Habeşi okuyor sanısınız. Namaz kılmak için mescidine koştururduk, bilir bilmez babamın yanında namaz kılardık. Büyük sütunların altından gelen soğuk havadan saçlarımızı savururduk. Zemzem bardaklarından güller yapardık.Namaz kılarken yanımıza usulca bir kedi sokulurdu. Babam incitmeyin sakın onlar Ebu Hureyrenin kedileri derdi. Bizde inanırdık. Senin mescidine kediler de girebilirdi. Sen çok iyi bir ev sahibiydin çünkü.
Çarşamba günleri hep Uhud’a giderdik. Senin cok sevdiğin amcanı ziyaret etmeye. O bizim de amcamızdı. Kardeşlerimle Ayneyn tepesine çıkar oradan Uhudda yatan 70 şehide selam verirdik. Uhud dağına her baktığımız da sanki orada seni görür gibi olurduk. Uhud da senin Ravzanın koktugu gibi gül kokardı. Orası da ayrı bir gül bahçesiydi sanki.
İşte benim 7 senem -ki en değerli en güzel yıllarım- senin köyünde senin bahçende senin savaştığın yerlerde sanki yanımda sen varmışsın gibi seninle dopdolu geçti.
Seni görmesem de seninle yaşamaya o kadar alışmıştım ki senin yanından ayrılırken sanki bir yanım bir canım bir parçam orada kalmıştı. Buraları bana gurbet oldu. Elimde olsa hemen yanına koşar gelirim. Ama hep büyünce gidersin diyorlar. Ben sırf senin yanına gelebilmek için büyümek istiyorum. Senin yanına gelince büyümüş bile olsam bahçendeki mermerde yalın ayak dolaşacağım.Ta ki güneşin benim içimi ısıtıncaya kadar.
Senin hasretinden içim üşüyor, gönlüm üşüyor. Belki hasretin herkesi yakar, beni de üşütüyor işte. Çünkü benim ruhum doğduğumdan beri senin sevginle ısınmaya alışkın. Senin sıcaklığına o kadar çok muhtacım ki ! Nolur ben sana gelmesem bile sen beni hiç bırakma. Işıgınla gecelerimize nur ol. Sıcaklıgınla bütün zerrelerimizi ısıtıver. Hani sana Medinedeyken komşuyduk ya, evlerimiz çok yakındı. Senin varlığın bize güven verirdi. Hep yine öyle ol. Arasıra da olsa evimizi şereflendiriver.
Hem benim adım Nebi aynen senin ki gibi. Bu ismi bana seni çok seven bir dostun koymuş. Diğer adım da Muhammed yine senin gibi. Bu ismimi de canım babacığım koymuş.Buraya gelirken senin köyünde bıraktığımız canım babacığım. Sana benzeyen bir yanım daha var. Ben de senin gibi babasız büyüyorum. Ama ben çok şanslıydım sen bize asla yetimliğimizi hissettirmedin. Medineden ayrıldıgımızdan beri sanki sen hep yanıbaşımızdaymışsın gibi hissediyorum. Geceleri korkmadan güvenle uyuyorum hep. Seni tanıdığım ve seni sevdiğim için rabbime binlerce kez teşekkür ederim.
Babam senin köyün de kalmıştı. Biz babamın cenazesini gömerken abimin terlikleri babamın kabrine düştü ve orada kaldı. Ben o terlikleri çok kıskandım. Çünkü abimin terliği hep babamla kalacaktı. Babamı son ziyaret edişimizde ben de kimse görmeden terliğimi babamın kabrinin üzerine gömüverdim. İşte şimdi benim terliğimde hep babamla kalacaktı.
Evet demiştim ya bir güneşimi bir babamı bir de terliklerimi bırakmıştım geride. Babam ve terliklerim hep ordaydı gelemezlerdi. Ama güneşim hep yanımızdaydı. Yetimlerin efendisi yetimlerini hiç ışıksız bırakır mı ? Dünyanın bir ucuna da gitmiş olsaydık bizi bırakmayacağını biliyordum. Gözümüz gönlümüz seninle aydınlanır Efendim. Ruhumuz içimiz sıcaklığınla ısınır. Bir gün sana gelişim geç bile olsa bana gül bahçenin mermerlerinde yalın ayak koşmak nasip et.Ta ki aşkınla sevginle bütün bedenim yanıp kavrulsun. Ve terliklerimi bıraktığım o güzel mabed son durağım olsun
Bir ilkbahar gününde güller gibi kokan Medine´de dünyaya gözlerimi açmısım. Dogdugum hastane senin Ravzanın hemen yanı başında olduğu için duyduğum ilk koku senin bahçenin gül kokuları olmuş. Babam gelipte daha kulağıma ezan okumadan kulaklarım senin mescidinin ezan sesleriyle şereflenmiş. 40 günlük oldugumda ilk ziyaretimi senin Hane-i Saadetlerine yapmışım. İlk adımlarımı senin Ravzandaki mermerlerde atmış ve Rabbimle ilk buluşmamı ilk secdemi senin mescidinde yapmışım. Hemen hemen yaptığım her ilkte sen varsın. Daha konuşmasını öğrenmeden seni sevmeyi öğrendim ben. Belki seni çok tanımazdım ama bana çok çok yakınmışsın gibi severdim seni. Senin evini her ziyarete gelişimizde seni görmesek bile senin varlığını hisseder evinden her ayrılışımızda hüzünlenirdik. Çocuklar evde sıkılınca babaları parka eğlence yerlerine götürsün isterler. Biz Medinede yaşadığımız sürece hiç babamızdan parka götürmesini istemedik. Bizim canımız sıkılmaz mıydı acaba hiç? Sanırım Medinedeki hiçbir çocuğun canı sıkılmazdı. Çünkü orada hiçbir yerde olmayan gül bahçesi ve bahçenin biricik Efendisi vardı. Bizim vaktimizin çoğu o bahçede geçerdi. Senin bahçenin mermerlerine ayakkabıyla basamazdık.Yalın ayak dolaşırdık mermerlerin üstünde. Kimbilir korkardık belki de bahçenin güllerine basıvermekten.Yazın mermerler ayaklarımı yakardı. Olsun bu da hoşumuza giderdi. Babama sormuştum bir seferinde
- “Babacığım neden Medine bu kadar sıcak” diye. Babam da
- “Evladım medinede iki tane güneş varda ondan” derdi.
- “Nasıl olur babacığım güneş bir tane değil mi” derdim.
Babam gülerek
- “Bak yavrum doğru bütün dünyayı ısıtan bir güneş var ama bir de Alemleri ısıtan ve aydınlatan güneş var. O güneşte Medine de olunca sıcaklık 2 kat oluyor.” Babamın bu cevabı hoşuma giderdi ve inanırdım.
Gerçektende ayaklarımızı mermer ısıtıyordu ama senin güneşinde,sıcaklığında içimizi ısıtıyordu.Medineden ayrıldığımızdan beri belki ayaklarımız ısınıyor ama içimiz bir türlü ısınmıyor. Çünkü güneşimizin en büyüğünü orada bırakmıştık. Ben güneşimi kaybetmiştim. Onun evine bahçesine gidemiyordum artık. Gerçi ışığı ta buralarda bizi aydınlatıyordu ama içimi ısıtması için onun ravzasında yalın ayak koşmam lazımdı.
Evet bahçende yürürken ezanlar okunurdu öyle güzel okurdu ki Medine müezzini ezanı; sanki Bilal-ı Habeşi okuyor sanısınız. Namaz kılmak için mescidine koştururduk, bilir bilmez babamın yanında namaz kılardık. Büyük sütunların altından gelen soğuk havadan saçlarımızı savururduk. Zemzem bardaklarından güller yapardık.Namaz kılarken yanımıza usulca bir kedi sokulurdu. Babam incitmeyin sakın onlar Ebu Hureyrenin kedileri derdi. Bizde inanırdık. Senin mescidine kediler de girebilirdi. Sen çok iyi bir ev sahibiydin çünkü.
Çarşamba günleri hep Uhud’a giderdik. Senin cok sevdiğin amcanı ziyaret etmeye. O bizim de amcamızdı. Kardeşlerimle Ayneyn tepesine çıkar oradan Uhudda yatan 70 şehide selam verirdik. Uhud dağına her baktığımız da sanki orada seni görür gibi olurduk. Uhud da senin Ravzanın koktugu gibi gül kokardı. Orası da ayrı bir gül bahçesiydi sanki.
İşte benim 7 senem -ki en değerli en güzel yıllarım- senin köyünde senin bahçende senin savaştığın yerlerde sanki yanımda sen varmışsın gibi seninle dopdolu geçti.
Seni görmesem de seninle yaşamaya o kadar alışmıştım ki senin yanından ayrılırken sanki bir yanım bir canım bir parçam orada kalmıştı. Buraları bana gurbet oldu. Elimde olsa hemen yanına koşar gelirim. Ama hep büyünce gidersin diyorlar. Ben sırf senin yanına gelebilmek için büyümek istiyorum. Senin yanına gelince büyümüş bile olsam bahçendeki mermerde yalın ayak dolaşacağım.Ta ki güneşin benim içimi ısıtıncaya kadar.
Senin hasretinden içim üşüyor, gönlüm üşüyor. Belki hasretin herkesi yakar, beni de üşütüyor işte. Çünkü benim ruhum doğduğumdan beri senin sevginle ısınmaya alışkın. Senin sıcaklığına o kadar çok muhtacım ki ! Nolur ben sana gelmesem bile sen beni hiç bırakma. Işıgınla gecelerimize nur ol. Sıcaklıgınla bütün zerrelerimizi ısıtıver. Hani sana Medinedeyken komşuyduk ya, evlerimiz çok yakındı. Senin varlığın bize güven verirdi. Hep yine öyle ol. Arasıra da olsa evimizi şereflendiriver.
Hem benim adım Nebi aynen senin ki gibi. Bu ismi bana seni çok seven bir dostun koymuş. Diğer adım da Muhammed yine senin gibi. Bu ismimi de canım babacığım koymuş.Buraya gelirken senin köyünde bıraktığımız canım babacığım. Sana benzeyen bir yanım daha var. Ben de senin gibi babasız büyüyorum. Ama ben çok şanslıydım sen bize asla yetimliğimizi hissettirmedin. Medineden ayrıldıgımızdan beri sanki sen hep yanıbaşımızdaymışsın gibi hissediyorum. Geceleri korkmadan güvenle uyuyorum hep. Seni tanıdığım ve seni sevdiğim için rabbime binlerce kez teşekkür ederim.
Babam senin köyün de kalmıştı. Biz babamın cenazesini gömerken abimin terlikleri babamın kabrine düştü ve orada kaldı. Ben o terlikleri çok kıskandım. Çünkü abimin terliği hep babamla kalacaktı. Babamı son ziyaret edişimizde ben de kimse görmeden terliğimi babamın kabrinin üzerine gömüverdim. İşte şimdi benim terliğimde hep babamla kalacaktı.
Evet demiştim ya bir güneşimi bir babamı bir de terliklerimi bırakmıştım geride. Babam ve terliklerim hep ordaydı gelemezlerdi. Ama güneşim hep yanımızdaydı. Yetimlerin efendisi yetimlerini hiç ışıksız bırakır mı ? Dünyanın bir ucuna da gitmiş olsaydık bizi bırakmayacağını biliyordum. Gözümüz gönlümüz seninle aydınlanır Efendim. Ruhumuz içimiz sıcaklığınla ısınır. Bir gün sana gelişim geç bile olsa bana gül bahçenin mermerlerinde yalın ayak koşmak nasip et.Ta ki aşkınla sevginle bütün bedenim yanıp kavrulsun. Ve terliklerimi bıraktığım o güzel mabed son durağım olsun
M. Nebi Doğanay 6/A
