Çevrimdışı
Genel olan gizli afetlerden birisi de; kul, Allah'ın kendisine bahşettiği ve seçtiği bir nimet içerisinde olduğu hâlde, usanıp -cehaleti gereği- kendisinin daha iyi diye sandığı şeylere yönelmek istemesidir. Rabbi ise, o kulunu rahmeti gereği o nimetten dışarı çıkarmaz, cahilliğinden ve kendisi hakkındaki kötü seçiminden dolayı onu mazur görür. Hatta kul bu nimete kötü davransa, bık-sa ve istemese de Allah (c.c.) bu nimeti yine de ona yönlendirir.
Allahu Teâlâ kulu hakkında hayır ve rüşd dilediği zaman içinde bulunduğu nimetlerini ona gösterir, bunlara karşı şükretmeye dair kulunu teşvik eder ve O'ndan razı olmasını nasip eder.
Kul şayet başkasına gitmeye dair istekli bulunursa, Rabbine hayırlı olup olmadığı konusunda istiharede bulunur, buna karşı aciz olur. Allah'a yönelir ve O'nun, kendisi hakkında güzeli seçmesini ister.
Muhakkak ki kulun, Allah'ın nimetlerinden bıkıp usanması kadar kendisi için zararlı bir şey yoktur. Çünkü bu kul bu hâlde iken bunu nimet olarak görmez, bundan dolayı şükretmez ve bu nimete sevinmez. Hatta bu nimeti kınar, şikayet eder ve bunu bir musibet olarak beller.
Kuşkusuz bu, Allah'ın ihsan ettiği nimetlerin en yücesi olurken, insanların çoğu da, kendilerine verilen Allah'ın nimetlerine karşı düşmandırlar. Allah'ın kendilerine açmış olduğu nimetlerden dolayı şuur etmezler, buna ek olarak cahilce ve zulümce de bu nimetleri reddederler ve karşı çıkarlar.
Nice nimet vardır ki kişiye koşup gelmekte iken, kul da onu def etmek ve zulmüyle, cahilliğiyle nimeti yok etmek için koşmaktadır.
Allahu Teâlâ buyurur ki:
"Bu, Allah'ın bir kavme verdiği nimeti, onlar kendilerini değiştirmedikçe değiştirmemesinden dolayıdır. Gerçekten de Allah hakkıyle işiten, her şeyi bilendir."
(Enfal, 53)
"Her insan için önünden ve arkasından takip edenler vardır. Allah'ın emrinden dolayı onu gözetirler. Allah bir kavme verdiğini, o kavim kendisini bozup değiştirmedikçe değiştirmez. Allah bir kavme de kötülük murad etti mi, artık onun geri çevrilmesine imkân yoktur. Onlar için Allah'tan başka bir veli de bulunmaz"
(Ra'd, 11)
Nimetlere kulun nefsi kadar düşman olan yoktur. Kuşkusuz bu kul nimetlere düşmanlıkla beraber kendi nefsine de arka çıkar. Onun düşmanı nimetler hususunda onu ateşe atarken, kendisi de ateşe körüklenmesi için üfürüverir. Nitekim ateşe atılmaktan kendisini güvende sanır; sonra körüğe üfürmekle ateşe yardımcı olur. Ateşin sıcaklığı ve alevi iyice şiddetlenince bu sefer bu kişi yandığı için yardım ister. Gayesi ise, kadere baş kaldırıştır.
Allahu Teâlâ kulu hakkında hayır ve rüşd dilediği zaman içinde bulunduğu nimetlerini ona gösterir, bunlara karşı şükretmeye dair kulunu teşvik eder ve O'ndan razı olmasını nasip eder.
Kul şayet başkasına gitmeye dair istekli bulunursa, Rabbine hayırlı olup olmadığı konusunda istiharede bulunur, buna karşı aciz olur. Allah'a yönelir ve O'nun, kendisi hakkında güzeli seçmesini ister.
Muhakkak ki kulun, Allah'ın nimetlerinden bıkıp usanması kadar kendisi için zararlı bir şey yoktur. Çünkü bu kul bu hâlde iken bunu nimet olarak görmez, bundan dolayı şükretmez ve bu nimete sevinmez. Hatta bu nimeti kınar, şikayet eder ve bunu bir musibet olarak beller.
Kuşkusuz bu, Allah'ın ihsan ettiği nimetlerin en yücesi olurken, insanların çoğu da, kendilerine verilen Allah'ın nimetlerine karşı düşmandırlar. Allah'ın kendilerine açmış olduğu nimetlerden dolayı şuur etmezler, buna ek olarak cahilce ve zulümce de bu nimetleri reddederler ve karşı çıkarlar.
Nice nimet vardır ki kişiye koşup gelmekte iken, kul da onu def etmek ve zulmüyle, cahilliğiyle nimeti yok etmek için koşmaktadır.
Allahu Teâlâ buyurur ki:
"Bu, Allah'ın bir kavme verdiği nimeti, onlar kendilerini değiştirmedikçe değiştirmemesinden dolayıdır. Gerçekten de Allah hakkıyle işiten, her şeyi bilendir."
(Enfal, 53)
"Her insan için önünden ve arkasından takip edenler vardır. Allah'ın emrinden dolayı onu gözetirler. Allah bir kavme verdiğini, o kavim kendisini bozup değiştirmedikçe değiştirmez. Allah bir kavme de kötülük murad etti mi, artık onun geri çevrilmesine imkân yoktur. Onlar için Allah'tan başka bir veli de bulunmaz"
(Ra'd, 11)
Nimetlere kulun nefsi kadar düşman olan yoktur. Kuşkusuz bu kul nimetlere düşmanlıkla beraber kendi nefsine de arka çıkar. Onun düşmanı nimetler hususunda onu ateşe atarken, kendisi de ateşe körüklenmesi için üfürüverir. Nitekim ateşe atılmaktan kendisini güvende sanır; sonra körüğe üfürmekle ateşe yardımcı olur. Ateşin sıcaklığı ve alevi iyice şiddetlenince bu sefer bu kişi yandığı için yardım ister. Gayesi ise, kadere baş kaldırıştır.
