Çevrimdışı
Ey Rasul! s.a.v
Sana haber uçuran kuşlarla günümüzden mektuplar sunmak istiyorum.Sen hep benimlesin..Ya Rasul..
Haberin olsun istedim tüm olup bitenlerden...
Bu bahar çiçeklerim açmadı gönül bahçemde.Önce Filistin'de sonrada Irak'ta ümmetinin çocukları öldü.Melekler gülümseyerek uğurladı bu şehitler kervanını.Tüm Melekler,şehitlerin ardından ağlayan annelerin biraz gururla birazda acıyla mayalanan göz yaşlarını gördüler.
Grozni'de yetim çocuklar rüyalarında görürken annelerini,her akşam dönecek diye bekledikleri babaarından bir haber alamadılar.Ve sonra babalarının hiç dönemeyeceğini öğrendiler.Babalarının yanaklarından hiç öpemeyeceklerini de anladı çocuklar.
Bağdat'ta aç yatan çocukların sütü nasıl özlediğine ve uykudayken ölen babasının resmini koynunda nasıl sakladığına da tanık bu dünya...
Ve annelerinin yapılan zulümleri nasıl izlediğini de gördü tüm insanlık.
O anne ki;yüreği Beyaz Saray'dan da büyük ve en az Pentagon kadar da görkemliydi.
Kırlarda koşmak isteyen Kabilli bir çocuğun ayağını,acımasız bir bombanın nasıl parçaladığını gördüm ağlayarak.
Nagazaki'de çocukların yanıp küle döndüğünü,Hiroşima'da bomba ışıklarıyla uyanan ve "Güneş doğdu" zanneden çocukların umutlarının nasıl kana bulandığını da gördüm.
Vietnam'da mazlumların yüreğinde hala napalm bombaları patlarken,Keşmir'de evleriyle birlikte yakılan küçücük bebeklerin çığlıklarını duydum rüyalarımda.
Musul'da,Kerkük'te,Bağdat'ta ve Basra'da yağmalanan perişan hallerini seyrettim.Yuvasız kalan aileleri çaresizce dinledim düşlerimde.
Saray Bosna'da çocuklar mermi kovanlarıyla oynarken neden New York'taki çocuklar rahatça uyuyorlar diye sordum kendi kendime.Neden Paris'li annenin çocukları barut kokmaz diye sordum sonra. Ve yine neden Londra'lı babalar her akşam eve dönerken bombalardan korkup sığınaklara kaçmazlar? dedim.
Halepçe'de,Hama'da ölüm gazını taşıyan rüzgarın bir daha esmemesini diledim Rabbimden.Filistin'de nice çocuklar şehit oldu;çeçenya'da nice vahşetler yaşandı.
IRAK'ta gözü yaşlı analar,ekmeğe ağlayan çocuklar,ölümün adını Bağdat'mı koymuşlardı hafızalarında.Bir kara leke düştü ümmetinin üzerine Ey Rasul! nesilleri yok ettiler.Irakta öldürülenler karşısında sessiz kaldık hep;ümmetinin dertlerini paylaşamadık! Bu zulmü Nemrut bile görse,utanarak yüzü kızarırdı.Şimdi insanlık yine Firavunların izinde.Sam amcalar kana doymuyor.Vicdanları dolar renginde ve kalpleri petrol karası...
Sen "Şark'taki mü'minin ayağına diken batsa,Garp'taki mü'min yetişir" derdin biliyorum...
Herkes,mazlumların yaşadıklarına seyirci kaldı bu bahar...
Utansın bütün islam alemi!
Utansın bütün insanlık...
Ah Filistn'li Iraklı çocuğum!"Sizin yuvanız gibi benimde sıcacık ve ufacık bir yuvam vardı" diyorsun bana...
Siz,özgür oynayamıyorsunuz kendi sokaklarınızda diye içim burkuluyor...
Bilinki umut ve hasret dolu dualarım var sizlere...
Zulümleri kanıksadık.Haramlar artık sıradan şeylermiş gibi geliyor bize.Yalan,iftira,dedikodu,faiz,hırsızlık...
Biz bunlara duyarsız kaldık şimdi.Komşularımızın aç yatıp yatmamasından sorumlu değilmiş gibi yaşıyoruz.Bölündük bin parçaya.Uzaklaştık KUR-AN'dan,yüz çevirdik senin nurlu yolundan.Bedir'leri,Uhut'ları,Hendek'leri unuttuk.Sevgi sarması gerekirken yüreklerimiz vicdanlarımız aksine katılaştı. Dünya malına yapıştık,kurtulamıyoruz pençesinden.Baharı beklerken güz yağmurlarına tutulduk.İlmi ya unuttuk yada kendimize göre fetva verir olduk.Hatta para ve menfaat uğruna öğrenir olduk.Servetimize servet katmak için nefsimize göre yaşadık...Ne namazlarımız ne de sadakalarımız nefislerimizi terbiye etti...
Biz bu çağdan bunaldık Ey Rasul!...
Sen bizlere nice diriliş yollarını gösterdin ama,bizde hiç bir kıpırdama yok...
Çağımızın Ebu Leheplerine dur diyecek cesaretimiz bile yok.Zulümler gözümüzün önünde pervasızca sürdürülürken,nasıl bakacağız yüzüne?Bedduaları duyulsun artık mazlumların,insafsız kovboyların kulaklarını tırmalasın çığlıklar.Şarapnel parçaları artık geri dönsün anaların kucaklarından...
Seni çok seviyoruz.
Seni çok özlüyoruz.
Bize kırgın mısın EFENDİM?...
