Gençliğimde çoğu zamanlar başağrısından ağlardım, anasız halime ağlıyamazdım.
Bir trafik kazası yüzünden oluşan sancılarıma ağladım.
Küçük oğluma hamileyken çok ağladım, sanki o zaman içime doğmuş, 30 yaşında rahmetli oldu. Sevincimden ağladım, Yüce Allah'ım c.c 30 sene gibi uzun zaman bana evlat sevgisini tattırdığından dolayı. Yokluğuna ağladım, can yoldaşımdan uzak kaldım diye.
Edepsizliğime ağladım, Allah'ın Resulü s.a.v ne acılara, ne eziyetlere katlanmış, ben kendimi bir şey sanıpta her şeye ağlayıp durmuşum diye. İçim kana kana ağladım.
Şimdi Namaz'larda ağlıyorum. Günahkarlığıma ağlıyorum. Beni de seven, koruyan, beni Cennet'ine davet eden Allah'ımın c.c bağışına sığınarak ağlıyorum. Seve seve ağlıyorum, elimde olmadan ağlıyorum. Yas in okurken yürekten ağlıyorum. Son nefesime kadar yalnız Allah c.c için ağlıyacağım, bende, ruhumda, gözyaşlarımda O'na aittir.
Ağlarsa anam ağlar gerisi yalan ağlar demişler. Ağlayan bir anaya sahib olmadım ama, yüce Allah'ımın c.c varlığı bana teselli olmuş olsa gerek, ana yokluğuna nedense bir türlü ağlayamadım. Ama borcum olduğunu ögrendiğimden bu yana, anama hayır dualarımı iletiyorum zaman zaman.
Ağla kardeşim ağla, erkek ağlarmı deme, ağla. Allah c.c adına ağlamayan göz Ahirette hesabını nasıl verir ki hakkıyla.