Gazze de yıkılmayan...

bu şehir bizim mi?
bizim şehrimiz mi yoksa
kim inanır bu gazze desem..
burası vatanım desem
yığınlarca taş
sokaklarca acı..ölüm..kan
bu şehir bizim mi
ben bu sokakta mı doğmuştum
yoksa bir önceki miydi
geçmişten ne kaldıysa
bombalar yıkıp geçti
fark etmez oldu caddeler
gazze tek tip oldu artık
yıkık..dökük!!


enkaz yığını
ama yıkılan sadece yuvalar mı
yanan sadece sokaklar mı
kalbimizdeki ateş çıkarsa korkarım gazze
sarar dünyayı..yıkmaktan öte yakar cihanı
sinelerimizdeki öfke bulsa havada nefesi
korkarım hava her yerde barut kokar..
bazı diyarlar kalsın hiç olmazsa
temiz havalrı..bombalanmayan sokakları
ve yıkılmayan evleri
ve geride kalsın hayalleri..

bu şehir bizim mi şimdi?
vurup geçtiler..yetmez mi?
evlere bakıyorum..altında kalanlar
insandan öte davamıza umutturlar!!

goncalarımızı bir bir koparır oldular
kime ne yaptıysa çocuklar
ne suçu varsa artık
evde kundağında uyuyorsa
ama nasip..filistin de doğmuşsa!!
bulur bir roket evleri
sanki masumiyetimiz çeker füzeleri
sanki mazlumluğumuzun bedeli
filistin de olmak
ölümle kolkola yaşamak
hatta bazen nefes almayı bırakmak

bazen nefes alamıyorum merkezde
sahile iniyorum..kan kokusu
doğduğum beri üstümdeyse de
alışmak işte!!
bazen kaçıp gidiyorum
bir köşe de usul usul ağlıyorum
kimse görsün istemiyorum
küçük yeğenim yapışıyor ayaklarıma
"nden ağlıyorsun" diyor sonra
yıkılmadan önce evimizde
annemin baş köşesinde
mescid-i aksa nın resmi vardı
ve abim o sokakta şehadete ulaştı
ne zaman baksam durup o resme
abim geliyor zihnime
kudüs ü de çook özlüyorum gazze
çok özlüyorum
amcamlar orda yaşardı
ve abim ilk orda sapanı kavradı
sonra gelip bana da yaptı
bir zaman geçti ki
kendikini bana verdi
silahı vardı artık ve bir mücahidti
her filistin li gibi

ve vurdular onu
mescid e çıkan sokak başında
kollarımın arasında
verdi canını
ne zamn o resmi görsem dolardı gözlerim
giderken RABBİMize
emaneti, emanet etti yine..
"el-aksa ya dokunurlarsa..anca senin şehid oldukman sonra!"
o günlerin üstünden çok geçti
abimi bile hatırlamaz oldum bazen
hele gazze..benim şehrimken
her gün bir arkadaşım giderdi ahirete
sonra bir gün her dakka titredi gök kubbe
alev topları yağdı üstümüze
evden çıktım artık
yengem bırakmak istemiyor ama
duramazdım artık
annem..babamdan sonra iyice yıkıldı
geriye bir avuç denicek ailemiz kaldı
ve mahallemiz
birlikte savaştığımız kardeşlerimiz
bilir misiniz ki?
gazze tamamen bir aile
herkesin evinde aynı acı
ve herkes aynı noktada sancılı!!

ara ara ağlıyorum bazen
bazende böyle durup bakıyorum işte
bu şehir bizim mi şimdi
ben bu diyarda mı öğrendim sevmeyi
ölümden beter ederlerken hayatı
ben diyarda mı hayatta kaldım..

gazze de yıkılmayan ne kaldı
diye soruyorlar bazen
bakıp gözlerinin içlerine
"umudumuz ve davamız..
hani ya bunca zamandır ayaktayız
iki güne teslim oluruz mu sanmışlar
öyleyse aldanmışlar!!
burası gazze!!
alışkın kana ve öfkeye ve hüzne
zaferi taddırıyor Yaradan eninde sonunda
ya görücez bu şehirden gittikleri günü
ya görücez melekleri şehadetle
bundan öte zafer var mı söyle!
burası gazze yıkılsa da tüm sokaklar
bu diyar şehid kokar
ve davamızın bunca şahidi varken
sevdamızı, umudumuzu YIKAMAZLAR!
gazze de yıkılmayan şey bu
gazze yi ayakta tutan neden bu
bunca acıya merhem bu
öyle bir cihad ki erer nihayete
ya zaferle ya şehadetle!!"