Peygamberimiz (s.a.v) kendi nefsinin söylediklerini konuşmazdı ki...
“Kim Benim Veli Kuluma Düşmanlık Ederse Ben De Ona Harp İlan Ederim. Kulumu Bana Yaklaştıran Şeyler Arasında En Çok Hoşuma Gideni, Ona Farz Kıldığım (Aynî Veya Kifaye) Şeyleri Eda Etmesidir. Kulum Bana Nafile İbadetlerle Yaklaşmaya Devam Eder, Sonunda Sevgime Erer. Onu Bir Sevdim mi Artık Ben Onun İşittiği Kulağı, Gördüğü Gözü, Tuttuğu Eli, Yürüdüğü Ayağı [Aklettiği Kalbi, Konuştuğu Dili] Olurum. Benden Birşey İsteyince Onu Veririm, Benden Sığınma Talep Etti Mi Onu Himayeme Alır, Korurum. Ben Yapacağım Bir Şeyde, Mü’min Kulumun Ruhunu Kabzetmedeki Tereddüdüm Kadar Hiç Tereddüte Düşmedim: O Ölümü Sevmez, Ben De Onun Sevmediği Şeyi Sevmem.”
[Buhârî, Rikak 38.]