Çevrimdışı
Yine olmuştu, İskender Bey ile Osmanlıların mücadelelerini dinlerken kendimi yine anlam veremediğim ve hiçbir geçerli sebebi olmadık şekilde İskender Bey'in zaferini arzularken ve savaşın sonunda da sevinirken bulmuştum. Kendi kendime düşündüm, bunun sebebi din değildi zira ben Müslümandım. Bunun sebebi milliyetçilikte değildi zira damarlarımda bir damla Arnavut kanı olmamasına rağmen Anne tarafım Türktü ve Osmanlıya da taassub ile itham edilecek kadar büyük bir sevgi besliyordum. Peki neydi içinde oluşan bu anlamsız ve vebal getirdiği halde terketmeyi başaramadığım bu durumun sebebi?
Şeyh Usame için doğunun Che Guevera'sı denilirdi. Bizim cenahta Hattabı da Che ile kıyas etmek meşhurdu Adolf Hitler'in "Kendinizi başkası ile kıyaslarsanız, kendinize en büyük hakareti yapmış olursunuz" sözünde işaret ettiği hakikate rağmen. Eğer böyle bir kıyas yapacak olursa İskender bey ile kimi kıyas etmemiz uygun olurdu?
Bu sorunun cevabını kendime sormayı başarabildiğim ilk andan itibaren bilsemde cevaplamak istemiyordum. Zira bu soru aslında ilk yaşadığım anlamsız durumunda cevabı gibiydi.
Evet, İskender Bey ile Osmanlıların mücadelelerini her dinleyişimde aklıma Ruslar ile Çeçenlerin savaşı gelirdi. Özellikle Sultan Fatih'in(r.aleyh), İskender Bey'in ölümü üzerine söylediği "Hristiyanların vay haline, kalkanlarını ve kılıçlarını kaybettiler sözü", hey gidi rahmetli Sultan Fatih. Büyük adamsın vesselam. Büyük adam.
Evet.. Sultan Fatih doğru söylüyordu. Eğer Arnavut direnişi olmasaydı Osmanlılar o dönemde Macaristan hatta İtalyayı elegeçirebilirdi. Karşılarında hiç kimse duramazdı. Gerçekten İskender Bey, haçlıların kılıcı ve kalkanı olmuş, onları Müslümanlardan korumuştu...
"İyide bu durumun nesine seviniyorsun be adam" dediğinizi duyar gibiyim. İşin aslı sevinirken kendimi yakaladığımda bu soruyu kendime sormaktan geri kalmasamda, oğlunun yaşında ki yabancı bir çocuğa şevkat gösteren bir babanın duygusu ile aynı durumu Çeçenlerde görüyordum.
Çeçen direnişi, Rusları başta İslam alemi olmak üzere dünyadan uzak tutuyordu. Ne zaman Çeçen direnişi kırılsa Ruslar doğruca, İslam alemi başta olmak üzere cihana musallat oluyordu.
İmam Şamil'in direnişi kırılınca Ruslar, elli sene olmadan Kars'a dayanmışlardı. Arslan Mashedow önderliğindeki direniş kırıldıktan 15 sene sonra Suriye de boy göstermeğe başlamışlardı. Gerçekten de Kafkasya bir hat görevi görüyordu.
İki taifenin savaş stratejileride birbirine çok benziyordu. Kendilerinden kat kat güçlü olan düşmanları gayr-ı nizami harp teknikleri ile mahvediyorlardı. O kadar ki İskender beyin kendisinden on kat güçlü orduları yendiği vaki oluyordu.
Ancak arada çok önemli bir fark vardı, İskender bey başta Napoli ve İspanya olmak üzere pek çok haçlı ülkesinden mali destek görüyordu ancak Çeçenlerin hiçbir zaman böyle bir imkanı olmamıştı.
Abhazya ve Çeçenya geldi bir an gözümün önüne... Rasulullah'ın nehyi olmasa feleğe sövmemek elde değildi. Ayaklar, baş olunca kıymate yakındır diye geçti içimden. Ayaklar baş, başlar ayak olmuştu. Köleler, efendi; hürler köle olmuştu.
Ama hayır mesele sadece bu değildi muhakkak, zira bu tarz saçma bir şuur altı benzetmesi ile kendime bile kızmama sebep olan bu duygu durumu ve ruh halini yaşasam, ya Didgori savaşında ki benzer ruh halimi nasıl açıklayacaktım kendime?
İşte buldum kendimi yaralayan bu içtenliği, işte buldum kendime ok atma sebebimi işte buldum içimde verilen mücadeledenin temelini!
Evet, aslında benim derdim Gürcülerden de öteydi Arnavutlardanda. Hele İskender Bey ve David ise aklımın ucundan bile geçmiyordu. Kat ve Kat güçlü orduların az sayıda ki kuvvet tarafından boguna uğratılabiliyor olması beni rahatlatıyordu.
Düşan, güç bakımından denizin dalgaları gibi bile olsa zafer geliyordu. Zira akıl ve irade güce galebe çalıyordu.
Yoksa nasıl yenerdi dört bin beşyüz kişilik müfrezesi ile İskender bey seksen bin kişilik Müslüman orduyu?
Nasıl imha ederdi Kral David kendinden kat ve kat güçlü Selçuklu ordusunu? Bunun akıl ve iradenin üstünlüğünden başka izahı varmıydı? Hayır olamazdı. Eğer olursa -haşa- Allah üçün üçüncüsüdür diyenler hak yoldadır demek olurdu.
Güçlü olanında yenilebileceği beni rahatlatıyordu yoksa İskenderin'de, David'in de zaferi değildi beni rahatlatan. Zayıf olanın zaferiydi. Haklı olanında değil sadece zayıf olanın. Zira güçlü olan yenilebilirdi, bunu biliyordum bu seferleri okudukça ve dinledikçe. Bu düşünce ile kısmende olsa feraha ermiş, aklıma gelen kötü düşüncelerden dolayı istiğfar etmiştim....
Şeyh Usame için doğunun Che Guevera'sı denilirdi. Bizim cenahta Hattabı da Che ile kıyas etmek meşhurdu Adolf Hitler'in "Kendinizi başkası ile kıyaslarsanız, kendinize en büyük hakareti yapmış olursunuz" sözünde işaret ettiği hakikate rağmen. Eğer böyle bir kıyas yapacak olursa İskender bey ile kimi kıyas etmemiz uygun olurdu?
Bu sorunun cevabını kendime sormayı başarabildiğim ilk andan itibaren bilsemde cevaplamak istemiyordum. Zira bu soru aslında ilk yaşadığım anlamsız durumunda cevabı gibiydi.
Evet, İskender Bey ile Osmanlıların mücadelelerini her dinleyişimde aklıma Ruslar ile Çeçenlerin savaşı gelirdi. Özellikle Sultan Fatih'in(r.aleyh), İskender Bey'in ölümü üzerine söylediği "Hristiyanların vay haline, kalkanlarını ve kılıçlarını kaybettiler sözü", hey gidi rahmetli Sultan Fatih. Büyük adamsın vesselam. Büyük adam.
Evet.. Sultan Fatih doğru söylüyordu. Eğer Arnavut direnişi olmasaydı Osmanlılar o dönemde Macaristan hatta İtalyayı elegeçirebilirdi. Karşılarında hiç kimse duramazdı. Gerçekten İskender Bey, haçlıların kılıcı ve kalkanı olmuş, onları Müslümanlardan korumuştu...
"İyide bu durumun nesine seviniyorsun be adam" dediğinizi duyar gibiyim. İşin aslı sevinirken kendimi yakaladığımda bu soruyu kendime sormaktan geri kalmasamda, oğlunun yaşında ki yabancı bir çocuğa şevkat gösteren bir babanın duygusu ile aynı durumu Çeçenlerde görüyordum.
Çeçen direnişi, Rusları başta İslam alemi olmak üzere dünyadan uzak tutuyordu. Ne zaman Çeçen direnişi kırılsa Ruslar doğruca, İslam alemi başta olmak üzere cihana musallat oluyordu.
İmam Şamil'in direnişi kırılınca Ruslar, elli sene olmadan Kars'a dayanmışlardı. Arslan Mashedow önderliğindeki direniş kırıldıktan 15 sene sonra Suriye de boy göstermeğe başlamışlardı. Gerçekten de Kafkasya bir hat görevi görüyordu.
İki taifenin savaş stratejileride birbirine çok benziyordu. Kendilerinden kat kat güçlü olan düşmanları gayr-ı nizami harp teknikleri ile mahvediyorlardı. O kadar ki İskender beyin kendisinden on kat güçlü orduları yendiği vaki oluyordu.
Ancak arada çok önemli bir fark vardı, İskender bey başta Napoli ve İspanya olmak üzere pek çok haçlı ülkesinden mali destek görüyordu ancak Çeçenlerin hiçbir zaman böyle bir imkanı olmamıştı.
Abhazya ve Çeçenya geldi bir an gözümün önüne... Rasulullah'ın nehyi olmasa feleğe sövmemek elde değildi. Ayaklar, baş olunca kıymate yakındır diye geçti içimden. Ayaklar baş, başlar ayak olmuştu. Köleler, efendi; hürler köle olmuştu.
Ama hayır mesele sadece bu değildi muhakkak, zira bu tarz saçma bir şuur altı benzetmesi ile kendime bile kızmama sebep olan bu duygu durumu ve ruh halini yaşasam, ya Didgori savaşında ki benzer ruh halimi nasıl açıklayacaktım kendime?
İşte buldum kendimi yaralayan bu içtenliği, işte buldum kendime ok atma sebebimi işte buldum içimde verilen mücadeledenin temelini!
Evet, aslında benim derdim Gürcülerden de öteydi Arnavutlardanda. Hele İskender Bey ve David ise aklımın ucundan bile geçmiyordu. Kat ve Kat güçlü orduların az sayıda ki kuvvet tarafından boguna uğratılabiliyor olması beni rahatlatıyordu.
Düşan, güç bakımından denizin dalgaları gibi bile olsa zafer geliyordu. Zira akıl ve irade güce galebe çalıyordu.
Yoksa nasıl yenerdi dört bin beşyüz kişilik müfrezesi ile İskender bey seksen bin kişilik Müslüman orduyu?
Nasıl imha ederdi Kral David kendinden kat ve kat güçlü Selçuklu ordusunu? Bunun akıl ve iradenin üstünlüğünden başka izahı varmıydı? Hayır olamazdı. Eğer olursa -haşa- Allah üçün üçüncüsüdür diyenler hak yoldadır demek olurdu.
Güçlü olanında yenilebileceği beni rahatlatıyordu yoksa İskenderin'de, David'in de zaferi değildi beni rahatlatan. Zayıf olanın zaferiydi. Haklı olanında değil sadece zayıf olanın. Zira güçlü olan yenilebilirdi, bunu biliyordum bu seferleri okudukça ve dinledikçe. Bu düşünce ile kısmende olsa feraha ermiş, aklıma gelen kötü düşüncelerden dolayı istiğfar etmiştim....
