B
Çevrimdışı
Yıllar sonra ilk defa otobüse biniyordum.Ulaşacağım yerin heyecanı şimdiden sarmıştı benliğimi.Duruşu farklı,hayata
bakışı farklı hayalleri, kim bilir emelleri farklı olan bir silüet olarak insanların arasında yer alıyordum. Yolum Kocatepe fuarıydı.Hülyalara dalmışken o güzel mekana da gitmeyeli yıllar olmuştu.Hayat bu defa bambaşka bir kulvarda kendi kitabımı imzalamak adına bana bu vakıayı yaşatıyordu.
Zafer çarşısında indik.Yanımda yeğenim vardı bir de oğlum. Sakarya caddesinden geçiyorduk.Aman Allahım!
Sanki bu caddeye ramazan hiç uğramamış bundan sonrada uğramayacaktı.Gündüz gözüyle içki içenler,sigara içenler su içenler…içici diyarı olmuştu bu cadde.Buradangeçen bir ayetti adımlarımız ama kalbi mühürlü insanlar bunu
göremediler.Yanımdan geçen insanların dumanını solumamak için burnumukapatıyordum.Aslında ruhumu kapatıyordum Rahmana adanmış yanıma zeval gelmesindiye.Nankör olmak insana acı verirken sen ne büyük mükerremsin Rabbim!
Az sonra camininminarelerine daha çok yaklaştık.Heyecanım çoğalmıştı.Biraz hüzün hakim olan yüreğim neler yaşayacağını bilemiyordu.
Ağır adımlarlafuarın girişine doğru merdivenleri çıkarken dilimde dua Rabden her şeyin hayırlısını umarak standa doğru yol aldık.Çok sürmedi ulaştık mekana.Çok erken gelmişiz.Cumadan sonrabaşlayacakmışız.Bir an üzüldüm.Bebeğimi halasına bırakmıştım bilsem daha geç gelir benden çok ayrı kalmazdı.benim de aklım bebeğimde kalmazdı. Telefon açayım dedim ulaşılmıyordu muhtemelen şarjı bitmişti.
Kitaplara göz atmaya başladım,Cuma saatinin gelmesini bekliyordum.Oğlumda kendine uğraş bulmuş indirimde olan hikaye kitaplarını şekilden şekle sokuyordu.Köşede bir kutu içerisinde olduklarından görüntü bozulmuyordu.
Cumaya gitmeden önce kitabın basımında yardımcı olan abi masayı hazırladı.Heyecan o andan itibaren
yüreğimi yokladı yine.İsmimin yazılı olduğu kağıdı yerleştirdi.Kitapları koydu bir de kalem verdi. Ben çantama kalem koymuştum ama bulamadım.Fuar alanının etrafına imza ve söyleşi diye küçük afişler asmışlardı. Bu duyguları tarif
etmek mümkün değildi aslında.Garip bir heyecan işte ilk defa yaşanmanın izdüşümleri.Derken Cuma saati gelmişti,onlar cumaya gitmişlerdi ki bir bayan yanıma yaklaştı ‘Siz mi yazdınız?’ diye cümleye başlayarak muhabbet akabinde
siftahı yaptı. Fuardaki ilk imzamı atmış oldum böylece.
Bu imza içimde ki korkuyu hafifletmişti az da olsa.Öyle ya henüz vasfı olmayan taze yazar adaylarından biriydim kendi heyulamda.Hala yazar atfedemiyordu bir yanım.
Cuma bittikten sonra girişteki standa aralıklarla anons edilmeye başladı.’Yazarlarımızdan
Betül…14 nolu standa imza ve söyleşi yapmaktadır’ diye. Bir ara hemen arkamda ‘ya buralarda bir yazar varmış gelin ona bakalım’ diye telaffuz duydum ki yüzümde tebessüm belirdi.
İnsanların yazarlara karşı çok müspet bir bakışı açısı olduğunu gördüm.Bazen üçer bazen ikişer bazen de tek olmak kaydıyla imza atar olmuştum.Bir yandan da sohbet ediyorduk.En çok anımsadıklarımdan bir bayan kardeşim dua talebinde bulunurken ‘günahsız insanların duası kabul olunur ne olur bana dua edin,(ismini vererek) bu kulun sıkıntısını giderin’ tümcesiyle bir istek de bulundu.Anlaşılan görünüşümüz onun dünyasında bizi ‘günahsız’ olarak betimlemişti.İnşallah o tanımlamayı taşıyanlardanızdır temennisiyle dua talebinde bulunan kardeşlerimi notlarıma ekledim.
Okuyucularla söyleşirken genel olarak hayattan bahsediyorduk.Elimden geldiğince hayatın
imtihan olduğu vurgusunu yapmaya çalıştım.Yeni karşılaştıkları bir yüze budenli güven duymaları Rahmanın bir hediyesiydi muhakkak.Beklediğimden daha iyi karşılanmışlığın huzurunu yaşıyordum.Demiştim ya ben daha yolun başındaydım bu kadar ilgi olacağını düşünmemiştim açıkçası.Hayal kırıklığına uğramamak bir kez daha şükür nidalarını döktürdü dudaklarımızdan.Ne gelirse O’ndan dedik yolumuza devam etmeye azmeyledik.
Cumadan birkaç saat sonra babamda gelmişti.Biraz durduktan sonra oğlumu da alarak gitti.Biz yiğenimle kaldık.İftar zamanı yaklaştığında bir ilki daha yaşayacak iftar çadırlarında oruç açacaktık.Bazen ilkleri yaşamakta anlam katıyor hayata. Yalnız stand görevlilerinin girişi farklı bir yerdi avlunun altındaydı hemen. Yarım saat önce yemekler önümüz de bize bakıyordu.Nefsin çırpındığı anlar.Ezan okunmaya başladığında bir sessizlik oldu.Ne güzeldi bu an. Benim aklımdan bebeğim hiç çıkmamıştı tabi beş surlarında çıkarız derken iftara kalmıştık.Henüz ulaşamamıştım da halamıza. İçim içimi yiyordu.Stand da ki abide ısrarla teravih sonrasını da görmemi bu atmosferi yoklamamı istiyordu.Yazar için görselliğin öneminden bahsettik.
Yemekten sonra namazı yine o ulvi mekanda kılmıştım ki telefonu bu defa enişteyi aramaya yönlendirdim.’Gecikmeyin’ ifadesini duyduğumda yüreğimi bir sızı kapladı demek
ki oğlum durmamıştı. Müsade isteyerek yiğenimle eve doğru yol almaya başladık.Bu defa Sakarya caddesinden geçmedik.Bu saatte o mekan hiç çekilmezdi. Duraklara vardık ki bekleyeli yarım saati geçti bizim araba hala görünmüyordu.Eşime telefon açtım.Yanlış yerde bekliyormuşuz,karşıya geçecekmişiz.Yıllardır otobüse
binmeyince unutmuşuz yolları.
Karşıya geçtik çok şükür araba hemen oradaydı sıraya girdik ve sağ sağlim bindik.Kardeşim yaşında genç bir çocuk ‘abla buyur’ diye yerini verdi oturduk. İnmeye az kalmıştı ki bir bayana düğmeye basma ricasında bulunmuştum oralı olmadı mühürlü yürek.Sağolsun bir abimiz bastı ve gelince indik.Hızlı adımlarla eve doğru giderken saat epey ilerlemişti.Çok fazla ayakta kalmanın sızıları hissettiriyordu kendini ama ruhumuzda bir nedamet yoktu.Eve vardığımızda oğlum hala uyuyordu onu aldım bağrıma bastım,kokladım öptüm.Çok özlemişim.Hiç ayrı kalmamıştık ki bu kadar.Yüreğinin hüznü bakışlarına yansımıştı.İlk önce çekti gözlerini gözlerimden sonra oda tebessümüyle özlemini dillendirdi.
Rabbim kimseye evlat acısı yaşatmasın
inş.Pazar günü tekrar edeceğimiz imza ve söyleşiye bebeğide yanıma alacağıma
dair kendimle sözleşerek o minik yüreğin gönlünü almaya çalıştım.Allahım sana
sonsuz şükürler olsun benden mahrum etmediğin her şey için…
Genel anlamda yaşadıklarımız böyle idi paylaşmak istedim,gelemeyen kardeşlerim hissetsin istedim belki de.Pazar günü daha güzeldi onu da nasip olursa ikinci kitapta okursunuz inşallah. İnce ayrıntıları atlamış olabiliriz
yazı uzayıpta sıkılmayasınız diye.Yüreği ile destek olan tüm kardeşlerime de buradan teşekkür ediyorum.En güzele emanet olun..
Büşra Betül
bakışı farklı hayalleri, kim bilir emelleri farklı olan bir silüet olarak insanların arasında yer alıyordum. Yolum Kocatepe fuarıydı.Hülyalara dalmışken o güzel mekana da gitmeyeli yıllar olmuştu.Hayat bu defa bambaşka bir kulvarda kendi kitabımı imzalamak adına bana bu vakıayı yaşatıyordu.
Zafer çarşısında indik.Yanımda yeğenim vardı bir de oğlum. Sakarya caddesinden geçiyorduk.Aman Allahım!
Sanki bu caddeye ramazan hiç uğramamış bundan sonrada uğramayacaktı.Gündüz gözüyle içki içenler,sigara içenler su içenler…içici diyarı olmuştu bu cadde.Buradangeçen bir ayetti adımlarımız ama kalbi mühürlü insanlar bunu
göremediler.Yanımdan geçen insanların dumanını solumamak için burnumukapatıyordum.Aslında ruhumu kapatıyordum Rahmana adanmış yanıma zeval gelmesindiye.Nankör olmak insana acı verirken sen ne büyük mükerremsin Rabbim!
Az sonra camininminarelerine daha çok yaklaştık.Heyecanım çoğalmıştı.Biraz hüzün hakim olan yüreğim neler yaşayacağını bilemiyordu.
Ağır adımlarlafuarın girişine doğru merdivenleri çıkarken dilimde dua Rabden her şeyin hayırlısını umarak standa doğru yol aldık.Çok sürmedi ulaştık mekana.Çok erken gelmişiz.Cumadan sonrabaşlayacakmışız.Bir an üzüldüm.Bebeğimi halasına bırakmıştım bilsem daha geç gelir benden çok ayrı kalmazdı.benim de aklım bebeğimde kalmazdı. Telefon açayım dedim ulaşılmıyordu muhtemelen şarjı bitmişti.
Kitaplara göz atmaya başladım,Cuma saatinin gelmesini bekliyordum.Oğlumda kendine uğraş bulmuş indirimde olan hikaye kitaplarını şekilden şekle sokuyordu.Köşede bir kutu içerisinde olduklarından görüntü bozulmuyordu.
Cumaya gitmeden önce kitabın basımında yardımcı olan abi masayı hazırladı.Heyecan o andan itibaren
yüreğimi yokladı yine.İsmimin yazılı olduğu kağıdı yerleştirdi.Kitapları koydu bir de kalem verdi. Ben çantama kalem koymuştum ama bulamadım.Fuar alanının etrafına imza ve söyleşi diye küçük afişler asmışlardı. Bu duyguları tarif
etmek mümkün değildi aslında.Garip bir heyecan işte ilk defa yaşanmanın izdüşümleri.Derken Cuma saati gelmişti,onlar cumaya gitmişlerdi ki bir bayan yanıma yaklaştı ‘Siz mi yazdınız?’ diye cümleye başlayarak muhabbet akabinde
siftahı yaptı. Fuardaki ilk imzamı atmış oldum böylece.
Bu imza içimde ki korkuyu hafifletmişti az da olsa.Öyle ya henüz vasfı olmayan taze yazar adaylarından biriydim kendi heyulamda.Hala yazar atfedemiyordu bir yanım.
Cuma bittikten sonra girişteki standa aralıklarla anons edilmeye başladı.’Yazarlarımızdan
Betül…14 nolu standa imza ve söyleşi yapmaktadır’ diye. Bir ara hemen arkamda ‘ya buralarda bir yazar varmış gelin ona bakalım’ diye telaffuz duydum ki yüzümde tebessüm belirdi.
İnsanların yazarlara karşı çok müspet bir bakışı açısı olduğunu gördüm.Bazen üçer bazen ikişer bazen de tek olmak kaydıyla imza atar olmuştum.Bir yandan da sohbet ediyorduk.En çok anımsadıklarımdan bir bayan kardeşim dua talebinde bulunurken ‘günahsız insanların duası kabul olunur ne olur bana dua edin,(ismini vererek) bu kulun sıkıntısını giderin’ tümcesiyle bir istek de bulundu.Anlaşılan görünüşümüz onun dünyasında bizi ‘günahsız’ olarak betimlemişti.İnşallah o tanımlamayı taşıyanlardanızdır temennisiyle dua talebinde bulunan kardeşlerimi notlarıma ekledim.
Okuyucularla söyleşirken genel olarak hayattan bahsediyorduk.Elimden geldiğince hayatın
imtihan olduğu vurgusunu yapmaya çalıştım.Yeni karşılaştıkları bir yüze budenli güven duymaları Rahmanın bir hediyesiydi muhakkak.Beklediğimden daha iyi karşılanmışlığın huzurunu yaşıyordum.Demiştim ya ben daha yolun başındaydım bu kadar ilgi olacağını düşünmemiştim açıkçası.Hayal kırıklığına uğramamak bir kez daha şükür nidalarını döktürdü dudaklarımızdan.Ne gelirse O’ndan dedik yolumuza devam etmeye azmeyledik.
Cumadan birkaç saat sonra babamda gelmişti.Biraz durduktan sonra oğlumu da alarak gitti.Biz yiğenimle kaldık.İftar zamanı yaklaştığında bir ilki daha yaşayacak iftar çadırlarında oruç açacaktık.Bazen ilkleri yaşamakta anlam katıyor hayata. Yalnız stand görevlilerinin girişi farklı bir yerdi avlunun altındaydı hemen. Yarım saat önce yemekler önümüz de bize bakıyordu.Nefsin çırpındığı anlar.Ezan okunmaya başladığında bir sessizlik oldu.Ne güzeldi bu an. Benim aklımdan bebeğim hiç çıkmamıştı tabi beş surlarında çıkarız derken iftara kalmıştık.Henüz ulaşamamıştım da halamıza. İçim içimi yiyordu.Stand da ki abide ısrarla teravih sonrasını da görmemi bu atmosferi yoklamamı istiyordu.Yazar için görselliğin öneminden bahsettik.
Yemekten sonra namazı yine o ulvi mekanda kılmıştım ki telefonu bu defa enişteyi aramaya yönlendirdim.’Gecikmeyin’ ifadesini duyduğumda yüreğimi bir sızı kapladı demek
ki oğlum durmamıştı. Müsade isteyerek yiğenimle eve doğru yol almaya başladık.Bu defa Sakarya caddesinden geçmedik.Bu saatte o mekan hiç çekilmezdi. Duraklara vardık ki bekleyeli yarım saati geçti bizim araba hala görünmüyordu.Eşime telefon açtım.Yanlış yerde bekliyormuşuz,karşıya geçecekmişiz.Yıllardır otobüse
binmeyince unutmuşuz yolları.
Karşıya geçtik çok şükür araba hemen oradaydı sıraya girdik ve sağ sağlim bindik.Kardeşim yaşında genç bir çocuk ‘abla buyur’ diye yerini verdi oturduk. İnmeye az kalmıştı ki bir bayana düğmeye basma ricasında bulunmuştum oralı olmadı mühürlü yürek.Sağolsun bir abimiz bastı ve gelince indik.Hızlı adımlarla eve doğru giderken saat epey ilerlemişti.Çok fazla ayakta kalmanın sızıları hissettiriyordu kendini ama ruhumuzda bir nedamet yoktu.Eve vardığımızda oğlum hala uyuyordu onu aldım bağrıma bastım,kokladım öptüm.Çok özlemişim.Hiç ayrı kalmamıştık ki bu kadar.Yüreğinin hüznü bakışlarına yansımıştı.İlk önce çekti gözlerini gözlerimden sonra oda tebessümüyle özlemini dillendirdi.
Rabbim kimseye evlat acısı yaşatmasın
inş.Pazar günü tekrar edeceğimiz imza ve söyleşiye bebeğide yanıma alacağıma
dair kendimle sözleşerek o minik yüreğin gönlünü almaya çalıştım.Allahım sana
sonsuz şükürler olsun benden mahrum etmediğin her şey için…
Genel anlamda yaşadıklarımız böyle idi paylaşmak istedim,gelemeyen kardeşlerim hissetsin istedim belki de.Pazar günü daha güzeldi onu da nasip olursa ikinci kitapta okursunuz inşallah. İnce ayrıntıları atlamış olabiliriz
yazı uzayıpta sıkılmayasınız diye.Yüreği ile destek olan tüm kardeşlerime de buradan teşekkür ediyorum.En güzele emanet olun..
Büşra Betül
