Mahşere Ramak Kala

bir cuma'ya hasret yüreğim
inanır mısınız, günleri dahi hatırlamaz oldu zihnim
bize hergün karanlık, bize hergün boğulma hissi
sahi, cuma müminin bayramıydı değil mi?
siz ey rahat içinde mücahid kalabilen yiğitler(!)
söyleyin, satılmış toprakların sorumlusu biz miyiz?
annenizi bir kenara itip, ona kızgınlığınızı kusarken
ben annesinin azarlarını arayan bir çocuğun gözlerinde hapsoldum
nice sebepler uğruna babanızı yok sayarken,
ben babasıyla birlikte yok olmaya koşan miniklerin ayağında toz olmayı umdum.
siz sıcak yuvalarınızda kardeşlikten dem vururken
ben yalnızlığı yudumlayan nice kimselerle kavruldum!



siz ey kalpleri korkuyla prangalanmış bedenlerin esirleri!
söyleyin, dünyevi menfaatlerin kölesi biz miyiz?
safları sıklaştıran o gür sesleriniz ile hazır ola getirir misiniz ürkek askerleri?
kalemleri, kağıtları o çok şey ifade eden çalışmalarınız için harcarken
susarak, vazgeçerek bizleri de harcadınız hiç hissetmeden
siz beni iyi bilirsiniz
ben Nur Bacı'nın mektubunda bir ünlem işaretiydim
Fatıma'nın haykırışları arasında kopan bir hıçkırıktım.
Hayvani zevklere aracı olmadığımda canavarlarla ringe çıkan bir yeniyetmeydim.




siz beni iyi bilirsiniz
ben size emanet edilen bir kız çocuğuydum
usulca başını okşadığınız, bilmediği sebeplerden ötürü yetim bırakılmış yavruydum
ayaklarının altına cennet serilmiş anneydim
kendinize kardeş ilan ettiğiniz bir Ali'ydim.



siz beni iyi bilirsiniz
hoş, bilmeseniz de mahşerde öğreneceksiniz.


Ümmü Erva