MEKTUPLAR / SEYYİD KUTUB ..
Seyyid KUTUB 'un kızkardeşi Emine KUTUB'a gönderdiği mektubun metnidir. İlk olarak Tunus'ta Mart 1959 tarihinde "Öteden Işıklar" başlığı altında "Fikir" dergisi tarafından yayınlanmıştır.
BİRİNCİ MEKTUP :
Sevgili kardeşim... Bu hatıraları sana ithaf ediyorum... Ölüm fikri hala hayalinden ayrılmıyor, onu her yerde ve her şeyin arkasında düşünüyor, yaşam ve yaşayanları gölgeleyen azgın bir güç sanıyorsun, hayatı onun yanında cılız, korkak, ürkek görüyorsun.
Şu anda bakıyorum ki hayatın coşan, sıçrayan, taşan güçleri yanında onu ancak küçük yorgun bir güç olarak görüyorum ve nerede ise beslenmek için hayat sofrasından dökülen kırıntıları toplamaktan başka birşey yapamıyor!..
Hayatın coşan akışı, işte etrafımda dolup taşıyor!.. Herşey gelişmeye, fışkırmaya, parlamaya doğru.. İnsan olsun, hayvan olsun anneler yüklenip doğuruyor. Kuşlar, balıklar, böcekler ve tüm canlılar yumurtalar veriyor.. Toprak, çiçek ve meyve açan bitkilerle patlıyor... Gök yağmur fışkırıyor, denizler dalgalarla dolup taşıyor... Bu yeryüzünde herşey gelişip çoğalıyor!
Arada sırada ölüm atılır, ağzıyla koparıp geçer veya beslenmek için hayat sofrasından dökülen bazı kırıntıları toplamayı bekler!.. Ve hayat dipdiri fışkırarak, taşarak yoluna devam eder, ölümü hissetmiyor ve görmüyormuşçasına!..
Ölüm vücudunu ısırdığı zaman, bir kere acıdan bağırabilir fakat yara çabucak iyileşir, acı bağırışı hemen neşeye dönüşür... Ve atılır insanlar ve hayvanlar, kuşlar ve balıklar, sürüngenler ve böcekler, bitkiler ve ağaçlar... Yeryüzünü yaşam ve canlılık kaplar!.. Ve ölüm oralarda bekler ağzıyla koparıp geçer... Veya beslenmek için hayat sofrasından dökülen kırıntıları toplar!
Güneş doğuyor, güneş batıyor, yerküresi onun etrafında dönüyor ve hayat oradan buradan fışkırıyor...
Herşey gelişmeye... türce ve sayıca, nitelikte ve nicelikte gelişmeye... Eğer ölüm birşey yapabilseydi hayatın akışı dururdu!.. Fakat o, küçük yorgun bir güç, hayatın coşan, sıçrayan, taşan güçleri yanında!..
Hay olan Allah'ın gücünden... Hayat fışkırıp açılıyor..
....
İKİNCİ MEKTUP :
Sadece kendi şahsımız için yaşadığımız zaman, hayat bize kısa ve küçük gelir, kavramaya başladığımız anda başlar ve sınırlı olan ömrümüzün bitimiyle biter!..
Ama başkaları için yaşadığımız zaman yani bir düşünce için yaşadığımız zaman hayat bize uzun ve derin görünür, insanlığın başladığı anda başlar ve bu yeryüzünden ayrılmamızdan sonraya uzar!..
....
Seyyid KUTUB 'un kızkardeşi Emine KUTUB'a gönderdiği mektubun metnidir. İlk olarak Tunus'ta Mart 1959 tarihinde "Öteden Işıklar" başlığı altında "Fikir" dergisi tarafından yayınlanmıştır.
BİRİNCİ MEKTUP :
Sevgili kardeşim... Bu hatıraları sana ithaf ediyorum... Ölüm fikri hala hayalinden ayrılmıyor, onu her yerde ve her şeyin arkasında düşünüyor, yaşam ve yaşayanları gölgeleyen azgın bir güç sanıyorsun, hayatı onun yanında cılız, korkak, ürkek görüyorsun.
Şu anda bakıyorum ki hayatın coşan, sıçrayan, taşan güçleri yanında onu ancak küçük yorgun bir güç olarak görüyorum ve nerede ise beslenmek için hayat sofrasından dökülen kırıntıları toplamaktan başka birşey yapamıyor!..
Hayatın coşan akışı, işte etrafımda dolup taşıyor!.. Herşey gelişmeye, fışkırmaya, parlamaya doğru.. İnsan olsun, hayvan olsun anneler yüklenip doğuruyor. Kuşlar, balıklar, böcekler ve tüm canlılar yumurtalar veriyor.. Toprak, çiçek ve meyve açan bitkilerle patlıyor... Gök yağmur fışkırıyor, denizler dalgalarla dolup taşıyor... Bu yeryüzünde herşey gelişip çoğalıyor!
Arada sırada ölüm atılır, ağzıyla koparıp geçer veya beslenmek için hayat sofrasından dökülen bazı kırıntıları toplamayı bekler!.. Ve hayat dipdiri fışkırarak, taşarak yoluna devam eder, ölümü hissetmiyor ve görmüyormuşçasına!..
Ölüm vücudunu ısırdığı zaman, bir kere acıdan bağırabilir fakat yara çabucak iyileşir, acı bağırışı hemen neşeye dönüşür... Ve atılır insanlar ve hayvanlar, kuşlar ve balıklar, sürüngenler ve böcekler, bitkiler ve ağaçlar... Yeryüzünü yaşam ve canlılık kaplar!.. Ve ölüm oralarda bekler ağzıyla koparıp geçer... Veya beslenmek için hayat sofrasından dökülen kırıntıları toplar!
Güneş doğuyor, güneş batıyor, yerküresi onun etrafında dönüyor ve hayat oradan buradan fışkırıyor...
Herşey gelişmeye... türce ve sayıca, nitelikte ve nicelikte gelişmeye... Eğer ölüm birşey yapabilseydi hayatın akışı dururdu!.. Fakat o, küçük yorgun bir güç, hayatın coşan, sıçrayan, taşan güçleri yanında!..
Hay olan Allah'ın gücünden... Hayat fışkırıp açılıyor..
....
İKİNCİ MEKTUP :
Sadece kendi şahsımız için yaşadığımız zaman, hayat bize kısa ve küçük gelir, kavramaya başladığımız anda başlar ve sınırlı olan ömrümüzün bitimiyle biter!..
Ama başkaları için yaşadığımız zaman yani bir düşünce için yaşadığımız zaman hayat bize uzun ve derin görünür, insanlığın başladığı anda başlar ve bu yeryüzünden ayrılmamızdan sonraya uzar!..
....
